Comezo a mañá cunhas palabras terribles que lin nun blog "mi vida está sujeta", e non podo máis que sentir unha opresión no peito ,que me afoga, que me entristece profundamente. Fala a miña amiga das cousas que pasaron, e de como o vivido xa non voltará a repetirse, e cun aire meláncolico infinito que se ensancha co son da choiva fóra, cóntanos que deixou o seu espíritu bohemio gardado -perdido- nun caixón.

Penso que a vida non pode deixarse suxeita nunca, nin siquiera alí onde decidamos nun momento dado comprar unha casa, prantar unha árbore e parir. A vida é amplitude e posibilidades, e en calquera momento, pode un arrastrar o seu espíritu infantil, co pouco que necesitamos nunha maleta, e emprender unha nova vida, en calquera sitio. Non se pode renunciar á aventura cando o único que temos seguro neste mundo é a morte.Por eso hoxe, lendo o marabilloso artigo da miña amiga, sentín a alma encollida. Hai tardes así, nas que unha imaxina que calquera tempo pasado foi mellor, pero...seguro que a fada bohemia, viaxeira, aventureira e artista que Raquelita leva dentro segue ahí, dentro dela, sin perder nin ápice de intensidade .