29 junio, 2009

Nostalgia

Y los meses iban sucediéndose
uno detrás de otro,
sin poesía...
Sólo una nostalgia insoportable
cubriendo todas las cosas.
¿Cuánto tardará en llegar
el olvido?_preguntó a Tiresias .
A veces_ contestó _
tarda toda la vida.

O mito de Er

Platón conta na República o mito de Er, poñendo a narración en boca de Sócrates. Er foi ao Mais Alá como mensaxeiro, para voltar de novo á terra e contar o que alí viu. Conta Sócrates o que lle aconteceu a Er despois de morrer nunha guerra ,durante os dez días que a súa alma saiu do seu corpo para ir ese lugar ao que van as almas despois da morte, para expiar as culpas, pagar polos pecados e logo reencarnarse durante toda a eternidade. Er convertiuse así durante dez días nun voyeur que viu e oiu o que acontecía no Máis Alá e que tiña a misión de contalo entre os vivos.
O sorprendente deste mito que forma parte da República, é a visión que Platón dá da inmortalidade. Despois de sufrir certos castigos polas inxustizas cometidas durante a vida, a alma xa inmortal escolle o seu futuro. A alma escolle o papel que quere desempeñar na súa vida futura e por toda a eternidade, e deste xeito, ao elexir en qué ser ou personaxe vai a reencarnarse, a alma faise responsable ,e polo tanto culpable, da súa felicidade ou da súa desgracia. Nesa nova personalidade ,nesa nova figura pagará polo seu desacerto na elección ou ben disfrutará das alegrías que lle proporcionará unha elección acertada. Despois da elección, as almas beben do Río do Olvido, e esquecen o pasado, antes de reencarnarse e baixar de novo á terra ,xa para toda a eternidade.

Nesta visión platónica da inmortalidade, Deus é inocente, non se entromete no futuro das almas, que libremente se condenan ou se liberan.Trátase tan só de saber elexir, de buscar esa personalidade, animal, ou esencia na que reencarnarse para alcanzar a felicidade eterna.

Pensar en Er, e nesta imaxe do Máis Alá que se nos dibuxa como unha proba definitiva, na que tan só a propia torpeza ou intelixencia, a propia pericia e sobre todo o coñecemento que cada ser humano ten de sí mesmo e do foco das súas desilusións, dores e desgracias, pode salvar as almas dunha eternidade insoportable, prodúceme un vértigo extraño. Si eu fose Er, ¿qué elexiría?

Constantemente nos queixamos da nosa sorte e envexamos a vida doutros, quizais de amigos e veciños, ou de personaxes famosas, ou de ricos magnates, ou de certas personalidades dotadas dalgún don específico que os converte en xenios. Somos infelices a diario, sin reparar en profundidade cáles son os motivos polos que somos tan desgraciados, e a mairoría das veces só valoramos os momentos agradables da nosa existencia cando algo tráxico sucede de pronto no noso entorno, e comparativamente , nos fai setir afortunados.
Somos egoístas e infelices porque non somos capaces de optimizar o que temos na nosa vida e contruír unha vida plena con eses materiais que nos tocaron en sorte ou que co paso do tempo fomos cosechando de xeito consciente ou incosciente. E culpamos da nosa sorte a unha divinidade ou fatalidade que non podemos ver, a un destino ingrato ou simplente á mala sorte .
Platón dinos a través da historia de Er, que somos culpables. E que ainda podendo escoller habitar noutro lugar calquera do planeta, ser unha personaxe calquera, a que desexemos, tendo fortuna ou sendo habilidosos e eruditos, poderiamos ser infelices. Porque a felicidade ou a desgracia nada teñen que ver cunha posición social, ou con ser talentoso ou fermoso ou gozar de certa fama.
Os homes son responsables da súa conducta, dos seus vicios e das súas virtudes, da súa ignorancia e da súa prudencia.
Neste mito, os deuses xuzgan a conducta dos homes na terra, determinada en gran parte polo tipo de vida que lles tocou desempeñar. Sin embargo, Platón coloca ao home ante o seu propio destino, responsabilizándoo do mesmo, e facéndoo o único culpable dos erros cometidos.

26 junio, 2009

Adeus


Ao despertar escoitei pola radio a noticia da morte de Michael Jackson, producíase de madrugada, presumiblemente por un paro cardíaco consecuencia da medicación que tomaba para tratar certas lesións. Ao escoitar esta nova, veuseme á cabeza a imaxe aquela do icono do pop, asomado á fiestra co seu bebé recén nado en brazos para mostrarllo á prensa, como quen amosa un trofeo. Deu a volta ao mundo aquela imaxe e hoxe inunda tódalas televisións. Porque Michael foi o rei do pop, pero as súas excentricidades constantes e os escandalos constantes que protagonizou durante a súa vida , convertírono nunha especie de parodia de si mesmo, que despertou amores e odios casi por igual. Convertido nas últimas décadas nunha máscara inexpresiva que saía ante as cámaras protexido cunha mascarilla , resulta difícil asociar esa imaxe ao que foi todo un ídolo dos oitenta, creador do gran disco “Thiller” e do mítico vidoclip de zombies que foi toda unha revolución.

Morreu aos 50 anos de idade, e a súa morte apunta a unha sobredose de medicamentos. Durante os próximos días os medios de comunicación van a bombardearnos con todo tipo de especulacións relativas ao motivo do falecemento, en parte porque a súa vida estivo sempre no punto de mira, e non ía suceder menos coa súa morte. Xenio da música e esperpéntico na súa forma de vivir, Michael Jackson gañouse a pulso un sitio na memoria de todos.


Pero non só morreu Michael Jackson , senón que a morte , caprichosa ela , levouse por diante a un dos anxos de Charlie, esa beleza rubia que fixo soñar e empapar sabas a tantas xeracións. Morreu Farrah Fawcett, aos 62 anos , despois de loitar tres anos contra o cangro. Foi un cangro de colon, que lle pasou ao fígado, o que acabou coa vida de Farrah. E neste punto é cando eu me encho de tristura, e cando levo ao terreo persoal esta noticia. Levo días sin escribir neste blog, en parte porque estiven afastada dos ordenadores de da calma mínima necesaria para verter tonterías na rede sin contemplacións. E hoxe , ao ler a noticia do cangro de colon de Farrah Fawcett, todo o meu inferno persoal toma de novo forma nas miñas entrañas. A vida é o único que importa ,e a morte é unha ameaza constante que pulula sobre as nosas cabezas sin tregua. Cando a morte ronda a túa casa, cando asombra a familiares ou amigos, a realidade cobra unha densidade distinta, e os problemas cotias pasan a un segundo plano, igual que lle pasou a este blog. Tan só a morte de Farrah fíxome sair do meu letargo para dasafogarme un pouco. A ninguén lle importan as miñas penas, e eu non quero convertir esta pantalla nun valle de bágoas nin nun escaparate das miñas penas. Pero un blog -o queira ou non- é un escaparate, e eu hoxe quero caer nos tópicos . Quero lamentar a morte de Michael Jackson e quero lamentar a dor de Farrah, ese cangro que a foi consumindo, que lle arrebatou a beleza e a vida.

E venres, xuño toca ao seu fin e ainda que procuro atopar sinais de optimismo nas cousas que me rodean, todo cobra sin que o poda evitar certo aire de loito , de ambiente macabro e desolador. Lin -por exemplo- no Facebook que no meu pub favorito farán unha homenaxe a Jackson e que se pide que acudamos vestidos de riguroso negro. Non podo con isto. Non podo con tanta escuridade. Chove a finais de xuño, e a tristura alonga os brazos para acapararnos a todos. Preciso un raio -mínimo- de luz nesta tarde de venres. Un raio...tan só.


18 junio, 2009

Mobilización 19-J


"Pontevedra é capital. Anulación do decreto xa". Este é o lema que os colectivos e asociacións convocantes da manifestación decidiron para o encabezamento da protesta contra o decreto da Xunta polo que se crea un segundo delegado autonómico da provincia, con sede en Vigo. A manifestación partirá da praza da Ferrería as 20:30 horas do día de mañá e rematará en Campolongo, frente ao novo edificio administrativo da Xunta.


Sen dúbida é mañá unha ocasión perfecta para saír a rúa na defensa da capitalidade de Pontevedra, ou mesmo como medio de protesta contra o novo goberno do PP en Galicia, ou quen sabe, como forma de manifestar a animadversión a Feijoo. Sexa como sexa, ver saír á cidadanía pontevedresa á rúa, unida tras unha pancarta que reza "Pontevedra é capital" é algo tan insólito como extraordinario. Mañá non haberá cores nin bandeiras que distingan a uns pontevedreses dos outros. Mañá Pontevedra paseará as preciosas rúas da cidade defendendo o que máis gusta aos pontevedreses, eso ao que sempre se aferraron os cidadáns desta vila fantástica que respira aires de pobo polos catro costados. Pontevedra é capital. E ahí si que lles tocaron a fibra sensible aos pontevedreses, que xa non entenden nin de dereitas nin de esquerdas; as ideoloxías diluénse nun debate que lles toca de cerca e que lles doe. Pontevedra é ante todo e sobre todo a capital da provincia. Do que os pontevedreses presumen e do que senten orgullo. E nin que sexa un Feijoo recén elexido nas urnas quen leva a cabo a reforma serve de excusa a unha Pontevedra que vota maioritariamente ao PP para aplacar a súa furia cando ve que dende o goberno se ataca o seu ben máis preciado.


Eu non son pontevedresa, e o certo é que renego dabondo desta cidade e mesmo dalgunhas das súas costumes máis arraigadas (eso que se chama "de pontevedra de toda la vida") pero estou cos pontevedres nesta loita pola territorialidade e en contra do decreto, e penso que mañá, ainda que non podo asistir á manifestación, estarei de corazón con toda a cidadanía. Vai ser fermoso ver unha manifestación de pontevedreses defendendo o seu con uñas e dentes, con pancartas e sen ideoloxías. Porque no fondo o que prima é a esencia das cousas: Pontevedra é capital.

15 junio, 2009

Xuño

o tempo que avanza a golpes de infortunio

sin felicidade,

e esa pesadez nos párpados

que se parece tanto á tristeza.

Teño ganas de descansar, por fin, de poñer a miña a alma a salvo. A vida é unha mezcla de pasado, de presente, de futuro. Pero o pasado e o futuro teñen esa mesma inconsistencia, algo irreal pero que se percibe dun xeito extraordinario. Tan só o presente se confunde cos sentidos, tan só o presente enche as nosas horas, e o presente pasa demasiado rápido, enseguida é pasado...enseguida se esfuma. Queda a memoria dos días sobre as nosas conciencias, e pouco máis. Somos presente e memoria, e quizais esperanza.

*

Nos hospitais o tempo cobra outra dimensión. O futuro é unha pantasma que non se deixa ver. Algo así como un soño. O pasado é o único que nos mantén en pé. O presente é dor, un tempo que nos negamos a crer que forma parte da nosa vida. A vida foi antes, será despois. E dificil crer que ese segundo, infinito, de dor, é o único co que realmente contamos. A única certeza posible. Ese segundo.

10 junio, 2009


Elpidia mírame dende a beira da pantalla do ordenador, casi me fala cos ollos...Agarda por Apolonia para saír...púxose guapa. Si a vida fose sinxela eu xogaría con estas dúas bonecas ata conseguir sentirme feliz...Como a vida é o que é... tan só sinto nostalxia da infancia.


A infancia, ese lugar onde todo era posible e a felicidade todavía era un obxectivo realizable . O mundo era amplio, os horizontes non remataban na cola do paro ou nas bágoas derramadas por un adeus escrito na pantalla dun móvil. Eramos libres. A liberdade era un prado cheo de saltóns que ofrecían pouca resistencia, tréboles de catro follas cargados de maxia, moras nas silveiras...A choiva eran charcos nos que saltar coas catiuscas novas floreadas e as tardes remataban nunha taza de colacao e Barrio Sésamo. A vida era sinxela baixo o abrazo duns pais amantes que te coidaban e te protexían. A infancia...


Elpidia é fermosa. Ten o pelo de cor rosa, un rosa chicle BangBang (demasiado azúcar, demasiado tempo sin sentir ese sabor...) e un lazo decorando o seu peito, vermello, brillante, casi empalagoso. Zapatos amarelos. Nunha mesa de oficina ninguén repara , no medio de tantos papeles, grapadoras, bolígrafos...na pequena boneca que discretamente me chisca un ollo dende a súa esquiniña, ao lado do ordenador, sentada sobre o calendario. Son a nena que fun, a que choraba cando por descuido mamá tiraba ao lixo aquel pequeno sobre que encerraba no seu interior unha morea de bonecas recortables. Teño a Elpidia, e teño tamén unhas catiuscas de cor branca, azul e vermella. A felicidade ten a porta aberta diante de min. Non podo negarme.

09 junio, 2009

Suicidio




Teño xuño nos ollos. Chuvia prendida na roupa. Pero esta chuvia non trae nostalxia de outros xuños mellores. Como sucedeu o ano pasado,ainda non celebrei o meu cumpleanos (Salvo por un pequeno detalle que deixo para a miña intimísima intimidade) Como sucedeu o ano pasado, andamos a voltas co tema da festa de San Xoán. As mesmas expectativas de merda, a mesma sensación indolora, insabora, incolora nas extremidades, nas entrañas mesmas. Non hai nostalxia porque todo segue igual, absolutamente igual. Eso provoca vértigo. Naúsea. Paso das palabras e busco mellor un vaso de wisky para afogarme nel. Quero -ainda que sexa - forzar un enamoramento suicida que me conduza a noites memorables, ata que el me diga " lo nuestro no es posible" e eu derrame bágoas de desamor que non me saben a nada porque xa contaba con elas de antemán. Sufrir de amor como unha puta incomprendida que pensaba que as historias de amor remataban como nas películas (canto daño fixo Pretty Woman). Sufrir de amor, ou confirmar o suicidio, por fin. Pero entre tanto, vivir na maxia dos sentimentos a flor de pel, outra pel, si, outra pel na miña. ( a pel, ese paraíso no que todo acaba por comprenderse) E despois, cando o amor suicida se consuma, cando a profecía se cumpla e eu teña o corazón en pedazos ... entón, só entón, saberei o que é a nostalxia. E xuño cobrará na memoria algún sentido, e eu terei algunha historia que contarvos.


Decidida: vou forzar un enamoramento suicida. Si él se deixa, claro.

08 junio, 2009

Europa decidiu

Europa decidiu onte teñir o mapa político de azul. Nun contexto de grave crise económica Europa consagrouse á centrodereita como salvadora dos seus males, dun xeito -penso eu - irreflexivo e desesperado. O capitalimo fracasou e os pilares da economía mundial viñeronse abaixo, e xusto no momento histórico ideal para poñernos a reflexionar e redundir as estructuras económicas e sociais globalizadas, os europeos optan por tender a súa man aos mesmos que os levaron a situación de estar coa auga ao pescozo.
Despois da tristura que me produce que os europeos tiremos pola borda a oportunidade magnífica que estas eleccións nos brindaban para facer democráticamente unha revolución, non deixo de pensar cáles son os motivos que levaron a miles de persoas, aflixidas por unha crise económica, moitas en paro , a dar unha patada á socialdemocracia, e entregar as riendas dos seus destinos a unha dereita que non oculta a intención de acabar dun plumazo co estado social. E pensando nas razóns négome a simplificar dicindo que o pobo é humilde e tonto ao mesmo tempo e por iso culpa da situación económica ao goberno actual e vota sin sopesar as consecuencias á única opción que ten en frente. Igual que esas relacións amorosas tóxicas nas que antes de deixar ao ser amado que nos está facendo a vida imposible aferrámonos ao que sexa para manter viva a pequena chama do amor roto, os europeos aferraronse ao capitalismo dun xeito masoquista, sin darse conta de que a relación harmónica de outros tempos xa non ía voltar e que agora o que toca e soltar os lazos que nos unen a ese sistema fracasado para comezar unha nova andadura por outros camiños. Pero deixar atrás o coñecido, ainda que nos esté afogando, é difícil e require coraxe e vontade firme. Require reflexión e traballo. Máis sinxelo é agarrarse a un clavo ardendo, e crer que si seguimos na senda fixada as cousas por si soas acabarán indo a mellor.
Europa non soupo desfacerse das súas cadeas, máis ben ao contrario, afianzou os lazos que nos unen a ese monstruo que comezou a derribar o estado de benestar que se había conquistado, e para cando se de conta, quizais xa sexa demasiado tarde.

05 junio, 2009

Aquel 5 de xuño pareceume un día especialmente triste, especialmente insoportable, e sin embargo, no medio de tantas desgracias que se ían perfilando unha a unha dun xeito acumulativo ordenado e extraordinario, tiña a sensación de que ainda podía estar agradecida porque todo podía, nun segundo, mudar a peor. Cando as cousas negativas se suceden sin tregua, o corpo adopta de pronto unha textura axeitada para os golpes, xa non doen , tan só amortiguan o seguinte, e así ata que cae un derrotado sin darse moita conta de cal foi o golpe definitivo que te tirou ao chan.
Imaxinei aquel día de xuño que estaba nun rin de boxeo, sangrando, cun ollo de fóra e as pernas dobregadas. Casi non podía manterme en pé, e sin embargo os puñetazos non cesaban, non cesaban...Bó símil, o do boxeador que xa da todo por perdido -ou non, ainda hai esperanza- e mantense firme , digno, nun intento de dasafiar á adversidade ou morrer no intento.
Efectivamente foi un día especialmente triste. Non había máis que hospitais, tubos , cables, máquinas que marcaban rítmos cardiacos...e seres queridos enganchados a eses tubos, cables, máquinas que marcaban rítmos cardíacos...e a ameaza constante dun móbil que ainda podía traer peores noticias. A morte dun neno, unha operación que non saiu ben ,un corazón que non responde, un pai ao que se lle enchen os ollos de bágoas ante a incertidume dun diagnóstico definitivo...
.
Chegou tamén, aquel 5 de xuño, a choiva sobre a cidade, con olor a verán, un verán que non me interesaba demasiado. E imaxinei a morte nos ollos dos que amo, e imaxinei a cousa máis triste deste mundo, unha pequena caixa entrando nun nicho - un pequeno corpo recén nacido sin vida para sempre- e o mundo non puido ser aquel 5 de xuño un lugar peor.
.
Non tiven bágoas, non tiven forzas nin ganas. A voz do meu pai ao outro lado do teléfono, ese pequeno alento no medio do caos ,do infortunio, da incomprensión desta puta vida. Quixen mandalo todo á merda, ata que lembrei de novo o sufrimento real, de novo os tubos, os cables, as máquinas marcando o rítmo cardíaco...O cangro, a morte, a vida, o amor, o medo, a choiva, a noite , a esperanza...Aquel 5 de xuño pareceume un día especialmente triste.

02 junio, 2009

A caixa da memoria

Tiven un día a fantástica idea de agasallalo cunha pequena caixiña cuberta dunha teliña de seda de cor vermella. Dentro metín unha carta, cuidadosamente doblada, escrita con bolígrafo azul, na que lle plantexaba o obxecto último do meu agasallo: encerraba unha trampa, él tiña que ir enchendo a caixiña con cousas importantes para él que quixese compartir conmigo, e cando lla pedira, él entregaríame a caixa que eu gardaría como recordo. O regalo era para min, ao fin, para ter cando rematase todo, concentrado nese pequeno xesto as nostalxias que toda relación encerra cando remata. Supoño que no seu momento me pareceu unha forma de implicalo, e pensei que cando me entregase esa pequena caixa descubriría cousas del que descoñecía e que me alegrarían poderosamente.
Atópome agora no fin de todo, e este sería o momento de reclamar ese agasallo envenenado e comprobar si todo o que meteu nese pequeno baúl dos recordos me conmove e mesmo me desgarra , ao descubrir post mortem que él , ao seu xeito, me quería.
Sin embargo, chegado este momento, o momento definitivo do desamor, non atopo sentido a esa carta que no seu día metín na pequena caixa forrada de seda vermella. Chegado este momento, a cousa é moito máis sinxela que todo ese romanticismo barato, trátase de esquecer sen máis, pechando calquera porta á memoria. Si durante o tempo que compartiu o meu soriso non soupo mostrarme a súa alma, nin ningún sentimento máis alá do egoismo, ¿qué podería descubrirme de novo as bagatelas que poda meter ao azar nunha simple caixa de cartón? O valor dese agasallo tan só llo din eu, que coa máxia das palabras e do amor absurdo e desmesurado que sentía por él, era capaz de construír un mundo no que sobrevivir e mesmo ilusionarme. Agora xa non me importa conservar esa memoria, nin preciso detalles tardíos que me fagan crer cousas que nunca sucederon. Esa caixa é tan só pasado e todo o que nela poda gardarse non ten máis significado que o que eu quixera darlle, que agora non me merece ningún.