Si o amor é absurdo, non quero nin contarvos a simple posibilidade de enamoramento dun tipiño ao que ainda non coñecemos moi ben, no que puxemos todas as nosas espectativas, un encoñamento, vamos. Sobre todo cando o encoñamento non é correspondido. Claro que o peor é cando pensas que si, que o outro se sente tamén preso da mesma emoción e gastas enerxías nunha especie de conquista crendo que estás avanzando e mesmo obtendo resultados. Cando de súpeto descobres que non, que estabas completamente soa nese intento de búsqueda compartida da felicidade a través do amor é coma si che desen unha patada na boca do estómago ,da que che custará repoñerte. Porque cando o amor sae mal, o que se desenamora ten tacto e delicadeza na ruptura, para non ferir á persoa que unha vez amou. Pero cando o obxecto do teu encoñamenteo che abre os ollos á realidade , faino sin contemplacións, coma si che botase un xarro de auga fría, e ás veces incluso, inconsciente do dano irreparable que acaba de causar.
Sintes que o corazón che salta polos aires , e a impotencia mézclase cunha rabia hacia un mesmo difícil de dixerir, cun sentimento de culpa por tanta inxenuidade.
Hai noites de venres nas que esto sucede. E recibes a patada no estómago ,e cústache despois dormir, e ainda máis despertar, porque xa non é posible nada. Sabes que foi verdade, que él era fermoso, e atento e que morrías por él, que suspirabas por él. Sabes que te equivocaches, que levas meses facendo o ridículo máis espantoso ao crer que él tamén tiña un brillo especial nos ollos cando te atopaba. Sabes que unha vez máis fracasaches da forma máis tráxica na que se pode fracasar, sin batalla previa, sin chegar a palpar siquiera a realidade mínima das túas ensoñacións. E sabes , que perdiches a partida porque as cartas estaban marcadas de antemán.
Un venres pola noite as ilusións esnaquízanse e hai que reconstruír os esquemas para non chorar por algo que nunca existiu. E así, toca levantarse ao día seguinte, e nun último arranque de dignidade, poñer fin a calquera resquicio de esperanza que nos faga crer que o amor todavía é posible. E despedirse. Despedirse definitivamente. Coma si él nunca existise.
Incluso as historias que non son, teñen un final claro no espacio reservado para o sentimentalismo. O bó de todo esto é que cando se toma unha decisión xa só queda tirar para adiante.
No hay comentarios:
Publicar un comentario