Congreso socialista

Cando un se enfrenta a unha punga na que hai máis dun bando loitando pola victoria non queda outra , nos poñamos como nos poñamos, que recoñecer que ao final haberá vencedores e vencidos. Vimos de celebrar o 12º congreso do Partido Socialista de Galicia no que se presentaban dúas candidaturas, a de Pachi e a de Elena Espinosa e sin dúbida algunha gañou a candidatura de Pachi Váquez, que se proclamou o sábado en torno ás 21:30 horas como Secretario Xeral. Pero as victorias ainda sendo indiscutibles (53%) encerran detrás segudas lecturas que trascenden a simple verdade matemática das porcentaxes. Pachi convírtese en Secretario Xeral dos socialistas de Galicia nun congreso que non fixo senón escenificar a ruptura real que sufre o partido a todos os niveis ,e o resultado veu a reforzar , máis si cabe esa ruptura, porque si ben é certo que un 53 % lexitima a Pachi como vencedor, o 47% dos votos en contra non o lexitiman como líder, e máis tendo en conta que Pachi ven de estar á fronte do partido os últimos tres anos. Tampouco axudou moito á unidade do partido a formación da executida na que a integración foi unha verba que quedou en papel mollado e que contou nas votacións cun alto porcentaxe de abstención ademais dos votos en contra.

O que se escoitaba o domingo da boca do novo Secretario Xeral era un discurso formal dun gañador que non puido abrazarse á promesa de renovación, cambio ou ilusión porque despois de estar tres anos á fronte do mesmo non foi quen de levar a cabo cambio algún. Manifestouse a favor das primarias despois de vir de Sevilla de votar en contra e falou de integración despois de presentar unha exucutiva na que non aparece ninguén dos máximos valedores de Espinosa. E si unha imaxe vale máis que mil palabras, hai xestos que resumen a perfección cal é o resultado real do Congreso desta fin de semana: o saúdo que Pachi lle negou a Pepe Blanco cando éste ía a felicitalo pola victoria.

Si a unión que trae o 12º congreso é esta , está claro que o Partido Socialista non está para celebracións. Porque o que ten agora Pachi entre as mans é un partido divido dun xeito palpable, no que as fisuras se fixeron brecha profunda difícil de cicatrizar. E cando as feridas non cicatrizan supuran. Así está hoxe o PSdG, supurando por unhas feridas demasiado antiguas ás que o congreso non veu máis que a maquillar un pouco.

O tempo acaba sempre por dar e quitar razóns, e está claro que son as bases, os simpatizantes e os votantes socialistas os que finalmente darán o seu aval á esta nova andadura do Partido Socialista, ou pola contra , separándose máis ainda dos plantexamentos socialistas , a xente de esquerdas de Galicia buscará refuxio en novos partidos con platexamentos ideolóxicos e políticos de verdadeira esquerda que si sexan capaces de ilusionar á cidadanía nestes tempos convulsos e difíciles.

"...la gente que se da citas precisas es la misma que necesita papel rayado para escribirse o que aprieta desde abajo el tubo de dentífrico."

Eu son así, ou polo menos fun así durante moito tempo,desordenada por convicción, sendo consciente de que o único camiño á felicidade era sin presas e tanteando coas mans e cos sentidos, sin formalismos e sin estridencias. Durante anos vivín sin rayas que marcaran a liña recta, sin pechar xamais os botes de champú (cousa ademais que me molesta moitísimo que se faga) , sin móbil, sin un "quedamos mañá as tres". Aquel terreno era formidable para o desarrollo persoal, eran tempos de universidade e de primeiros amores, e nunca precisei nin sms nin facebook nin nada para acabar nos brazos de Susiño, por exemplo, rindo e fodendo durante horas , pechados nun cuarto , calquera noite antes dun exame. Eran tempos felices, supoño que porque eran tempos de xuventude.

Agora , o meu tubo de dentífrico determina todavía ese rasgo tan meu, a miña personalidade inquieta, algo atolondrada e por veces volátil , que non veleta; pero xa non me encontro cos amigos nos bares de sempre ,á hora de sempre, ou si non están alí, xa sei que teño que ir á de Toño, ou timbrar na de Carmen que o máis seguro é que estén todos alí xogando ao xadrez. Agora, para ver a Alberto, a Jorge, a Miguel...ou a calquera dos homes que nos últimos anos durmiron conmigo, non saio a pasear pola Rúa Nova a media tarde para encontrarme con Alfredo cando sae de dar clases de tenis de mesa; nin vou ás tres da mañá os venres ao bar Central para encontrar a aquel outro Alberto da miña vida tomando ron con coca cola e mollando cada pouco os seus rizos no baño para que non se lle puxera o pelo ao afro; nin baixo á tenda de golosinas da esquina a comprar pipas para falar con Ismael; nin vou a clase de Dereito Tributario, ou a unha conferencia na facultade de políticas para encontrarme con David ou con Javier. Agora perdeuse xa aquela maxia dos encontros "fotuitos", aquela maxia da casualidade que nunca era casual, aquel encontrarse sin buscarse que encerraba verdadeiramente un buscarse para encontrarse finalmente , e rendirse despois ao destino coa lexitimidade que eso confería ao momento e á situación. Buscabamos o destino e cando por fin se cumplía, deixábamos que cargase coa culpa dos nosos sinsabores -si finalmente sucedían-.

Os mobiles estropearon aquela felicidade , aquela ilusión do encontro inesperado , pero por sorte algunha vez ainda sucede que ao doblar a esquina aparece él vestido con roupa de traballo e mirada distraida nas súas cousas. Ou baixas a pasear o can e xusto cando estás recolléndolle a merda para unha bolsa levantas a vista e está ahí Manuel, paseando tamén ao seu can, moito mais elegante, pulcro e divertido este can o teu , que ata casi che da vergoña; E cando voltas do hospital , acelerada xa porque non chegas a tempo á oficina sabes que seguramente te encontres con Daniel que vai ao banco ou a unha reunión de traballo, co seu chaquetón negro e un foular finiño que lle da un aspecto de dandy trasnoitado e elegante...Si, todavia quedan esas pequenas convulsións, o corazón a mil, sudores fríos e o cerebro nunha especie de estado de shock no que non sabes nin o que dis pero non podes sin embargo parar de falar. Vista dende fóra, semellaria que xiras sobre ti mesma, como si dunha peonza se tratase, intentando aclimatarte á ese encontro e sacarlle proveito, ao tempo que buscas nese instante o regusto doce que a nostalxia de calquera tempo mellor che deixa de maneira inevitable.

Foron tempos felices os de antes, e agora, esclavos dos móbiles e da nosa propia madurez, disfrutamos cada vez menos dos encontros inesperados, e cando nos sucede, en verdade son inesperados e polo tanto non sabemos reaccionar como deberiamos, perdemos a ocasión, non sabemos como axudarlle ao destino. Antes, por exemplo, Ismael baixaba ao locutorio todos os días as dez a chamar por teléfono a súa nai. Eu baixaba á mesma hora a mercar pipas ou unha lata de cocacola, e agardaba a que saise da cabina falando coa rapaza que cobraba, da que me fixera amiga. Cando Ismael remataba e por fin saía, sabía que eu podía estar alí, falando coa miña amiga. E por iso, baixara ao locutorio perfectamente desaliñado para a ocasión, estudiando ao milímetro cada detalle, a barba de dous días pero ben recortada, o pelo despeinado pero con toques de fixador para darlle un efecto como mollado, a súa camiseta preferida e o pantalón de deporte de marca que comprara nas rebaixas e que lle sentaba fenomenal. Parecía que acababa de levantarse do sofá de estar vendo unha pelicula ou dormitando toda a tarde, pero sin embargo aquel aspecto de andar pola casa encerraba algo sospeitoso, porque estaba máis guapo ca nunca, parecía maís alto, máis maior, máis intelixente...Por suposto que eu non fora a comprar pipas vestida de calquera maneira. Todo estaba naqueles encontros casuais perfectamente calculado, incluso a cantidade de perfume que botabas antes de saír. Eran citas posibles que se materializaban no momento no que el me saudaba sorprendido e eu lle preguntaba que facía por alí. Non era necesario escenificar demasiado a sorpresa do encontro, bastaban catro frases feitas antes de pasar a acción. Entón el convidábame a cear á súa casa , que ía facer pizza, ou pedíame axuda cunha asignatura de dereito, e marchabamos xuntos , a bicarnos, a foder, a partirnos de risa e a seguir namorándonos aos poucos , co destino como culpable e as nosas conciencias libres de todo mal.