28 julio, 2010

Prohibición das touradas en Cataluña

Pódese pensar que un ano e medio non é nada, pero un ano e medio é moito tempo si durante ese tempo ainda van seguir morrendo touros nas prazas de Cataluña. Por fin o Parlamento de Cataluña aprobou onte unha lei que prohibe as touradas e que entrará en vigor a partir de xaneiro do 2012. Foron tan só trece votos de diferencia, pero non só foron trece votos, senón un gran avance para os que coma min somos antitouradas. A piques de que comecen as touradas nesta cidade que xa casi fixen miña, Pontevedra, a noticia chégame con certa esperanza e éncheme de optimismo. Gustaríame ver por fin a plaza de touros de Pontevedra pechada á masacre dos touros para sempre, acabar con esa barbarie inconcebible xa nos tempos nos que vivimos.
Odio as touradas, iso non é sorpresa para ninguén. O que si me sorprende a min é que os que votaron a favor das touradas no Parlamento de Cataluña o fagan en nome da liberdade, porque a liberdade ata onde eu chego, e facer o que un quiera sin pasar por riba dos dereitos dos demais. E masacrar animais dun xeito cruel para divertimento dunha panda de adiñeirados superficiais e sin sentimentos non creo que teña nada que ver coa liberdade.
Fai uns anos entrei por primeria e última vez na praza de touros de Pontevedra para asistir persoalmente a ese espectáculo mais propio de seres incivilizados e incultos que de seres do século XXI. Pasei das bágoas á rabia e logo ao noxo e comprendín, cando vin a nenos e nenas de cinco e menos anos incluso, acompañados dos seus pais, vestidos con pantalóns curtos e vestidiños de princesa cheos de lazadas de raso, coreando histéricos a caída do touro na area escupindo sangue coma un surtidor mentres os seus ollos pedían clemencia, comprendín digo, que algo está fallando nesta cidade e nesta sociedade , e que dende logo , esto non é liberdade. Igual que liberdade non é dar pedradas a un can na rúa ata que morra ou torturar a calquera tipo de animal para disfrute duns poucos que pagaron previamente un diñeiral.

Pero a decisíón de onte do Parlament de Cataluña, sumado á prohibición das touradas no 91 en Canarias é un indicador evidente de que algo está mudando e que neste campo xa non se pode mirar para outro lado. España non é esa terra que queren vender aos turistas, onde todo é folklore e touros. España é cultura e é tamén valores democráticos. Hoxe síntome satisfeita ainda que sei que esta é tan só unha batalla.

Dentro de dous días morrerán en Pontevedra doce touros nunha fin de semana. Eu non podo facer nada, ou ao menos así o sinto. Sempre digo que estaría disposta a encadearme espida á beira da porta da praza , co corpo todo pintado de sangre ,como protesta por tal masacre, ainda sabendo o que tal feito supón nunha cidade-pobo como é Pontevedriña. Pero nunca me atrevín a facelo soa. No fondo fáltame coraxe. E o único que fago é fuxir da cidade para non ver o espectáculo lamentable no que se convirte a cidade enteira, tanto os que entran na praza a axitar panos brancos e pedir que despedacen ao touro no último xesto de indignidade ao que o someten despois da tortura e da morte, como os que non entran na praza, pero se visten as súas camisetas de peñas e din que lles interesa das touradas o que conleva de feste e borracheira. Non nos equivoquemos, a festa coñecida en Pontevedra como "as peñas" xira en torno a unha masacre que move montañas de cartos e de outro tipo de intereses, e eses xoves -tan lúcidos para outras cousas- non fan máis que facerlle o caldo gordo a ese negocio e a esa masacre co único xesto de comprar unha camiseta de dez euos que leva un touro pintado nas costas e agarran un calimocho coma si non existise un mañá. Odio as touradas e as festas que xiran en torno a elas e as poñen como excusa. Nunca participei nesa festa e nunca o farei, porque para min , dentro ou fóra da praza, as peñas significan que seis touros van a morrer.

21 julio, 2010

SOÑAR CONTIGO - ZENET

Soñar contigo

Derréteseme o verán entre os dedos casi sin darme conta, e vaise derramando polas esquinas. Pinga a pinga quédame só o próximo outono no horizonte como a única promesa verdadeira. Hoxe é un día gris, que se ve verde denda a fiestra da cociña da casa dos meus pais. Pero neste preciso momento da tarde eu non estou aquí, sentada diante a pantalla do ordenador vendo a paisaxe dun día verde ao outro lado dos cristais. Neste instante, eu estou desnuda ,completamente desnuda, sentindo o frío agradable das baldosas nos pés, e así, co único tacto do chan na a pel bailo a voz suave de Toni Zenet como si o mundo rematase cando remate a música.
A música faise nostalxia en cada nota pero invita á felicidade, ou polo menos á posibilidade remota dalgunha felicidade. Existiu o amor, non cabe dúbida, e agora, na soedade de cada acorde , en cada susurro da súa voz, encontro a promesa dun futuro mellor. Bailar é a salvación neste día verde que non se asemella a ningún outro día. Un día verde que se me está clavando moi dentro, que mesmo me está causando unha dor doce, desas que sabes que levan no pecado a penitencia.
"Déjame esta noche soñar contigo/ déjame imaginarme en tus labios los míos / déjame que me crea que te vuelvo loca, /déjame que yo sea quien te quite la ropa..."
Cando o verán se escapa deixando todavía a promesa dun día posible podo sentirme chea de ledicia. E nesta pista de baile improvisada, o chan branco e negro, os meus pes descalzos, os meus peitos libres, penso naquel home que me bicou da maneira que canta Zenet. Un bico que podería levarme a surcar calquera mar da China coa coraxe dun deus.
Si, o amor é posible, e tamén a vida, e as cousas menos importantes que se nos escapan a diario entre as agullas do reloxo.
Sigo bailando pero creo que xa non é nostalxia o que bailo , senón optimismo. Un optimismo raro, verde quizais como o día, que se parece moito a un nome e a unha estación, que se parece ao título dunha novela, a un peinado revolto, a un sorriso que o complicou todo.
Envielle a música como unha invitación a que danzase conmigo. Desnudo tamén, co cabelo ao vento sobre a miña pista de baile feita de futuro. E tan só nese xesto tan meu, no que él non ten por que sentirse involucrado sentínme casi feliz.
Se algún día deses coa maneira de facerte meu, eu amariate para sempre, pero de momento, conformome con que me deixes soñar contigo.

12 julio, 2010

Final do Mundial de Sudáfrica




Porque unha final non se xoga, porque unha final só pode ganarse é polo que España gañou o Mundial de Sudáfrica. Era un 11 de xullo ás once e vinte da noite, cando restaban tan só cinco minutos para o remate da prórroga, na mente de todos o abismo irremediable dos penaltis , a consagración de cadaquen á súa fe, santos, talismáns ou mesmo polbos con poderes , cando o meu móbil soaba dentro dun bolso amarelo e vermello mercado para a ocasión. Ao outro lado do teléfono a voz dunha amiga que coma todos xa daba o xogo por un partido convertido na cara ou cruz que supoñen os penaltis. Recriminábame con cariño que non fora ao baño o suficiente, que o meu "gafe" estaba a ser máis poderoso do habitual e que polo que máis quixera non vise os penaltis. Eu saín do bar para escoitar ben, para falar con ela, para compartir con ela ese momento de pesar tremendo -ainda non perderamos o Mundial pero estabamos xa en mans só da sorte- cando a sú a voz rompeu nun berro profundo que antes de mezclarse con tódolos berros da plaza de Ferrería de Pontevedra, dos berros do bar onde estaban os meus amigos vendo o partido, dos berros de toda España que se alzaba ao unísono cando Iniesta marcaba un gol, o gol definitivo do triunfo, foi só o seu berro, o seu gooooooooollllllllllllllllllllll cantado ao outro lado do teléfono. E eu, no medio da rúa, no portal dunha droguería da rúa Oliva, berrei con ela gol ao tempo que saltaba sola naquel portal , sin acabar de reaccionar de todo. Corrín ao bar a saltar cos demais , sin colgar o teléfono e na pantalla da tele vin a Casillas derrumbado no chan chorando coma un neno. Quedaban catro minutos de partido e España era campeona do mundo. "Pita, pita, pita...." foi o único que se escoitou nos seguintes minutos, coa emoción contida, para romper despois en xúbilo ,en loucura total , en euforia. Aplaudín, saltei, chorei...e iso que a min o fútbol dame igual. Pero algo debe ter cando levanta deste xeito a todo un país.


España facía historia pouco antes das doce da noite. Somos os campeóns do mundo despois dun partido que non foi fácil. Era a primeira vez que España ganaba un mundial. A primeira vez que un equipo ganaba un mundial despois de perder o primeiro partido. A primeira vez que se vía en directo un bico como o de Casillas á súa moza Sara Carbonero.


Hoxe ainda estamos que non podemos creelo, como si todavía estivesemos nun soño do que non queremos despertar. Eu miro as imaxes das rúas de Madrid, rebosantes de xente con bandeiras e camisetas de España e penso que o que está a acontecer é algo grande. De aquí en diante todos nos faremos algunha vez, moitas veces, esa pregunta ¿onde estabas ti o día que España gañou o Mundial de Sudáfrica? ¿Onde viches o gol de Iniesta que nos fixo campeóns? E eu, nunca esquecerei ese momento, no portal do Arenal da rúa Oliva de Pontevedra, con Cris desde Bueu cantando a viva voz un gol histórico.

11 julio, 2010

Hoxe xógase a final do Mundial, momento histórico para tódolos españois porque é a primeira vez que España xoga unha finan nun mundial de futbol. Podemos ser campeóns do mundo e iso é algo que máis alá do fútbol nos vai encher de optimismo e de entusiasmo. O país volcouse no mundial como se dunha droga se tratase nestes tempos difíciles de subidas de IVE, leis polémicas , corrupción política, gobernanza da economía e o tambaleo constante do estado de benestar. E o fútbol foi o bálsamo curativo dunha sociedade crispada e doente que non chega a fin de mes e que se abandona ao seu destino con coraxe e valentía. O fútbol, e a selección puxeron nos rostros de todos nós un sorriso necesario, o corazón nun puño, a emoción toda dun país que necesita esta dosis de felicidade. Non decepcionou a selección e hoxe todos somos máis españois ca nunca , ainda que non entendamos nin papa de fútbol. Pero sairemos xunto á rúa orgullosos das cores da nosa bandeira, que agora sí sabemos o que significa. Nada ten que ver coa España rancia do franquismo, coa traxedia vivida naquela dictadura dos diaños e aquel viva España e hoxe un berro ben distinto que non soa a fascismo, senón a entusiamo. A bandeira hoxe non é patria, senón optimismo e unidade. O que une o fútbol parece que non é capaz de unilo a política, e o mérito da selección é precisamente ese, conseguir que este domingo día 11 de xullo sexa festa nacional, unha festa para nenos, adolescentes e maiores que vivirán o momento como o que é, un gran acontecemento, e que o gardarán para sempre nun recantiño da súa memoria.
Estou eu tamén eufórica, mezcla desta tormenta futbolística que nos vai arrastrando a todos partido a partido ao longo de todo o mundial, e mezcla dos acontecementos das última horas na miña vida persoal. Nada relevante, nada que mereza a pena recordarse de por vida, pero sí momentos extraños que te fan sentir dun xeito extraordinario.
Hoxe España vai gañar o Mundial. Non comprendo outro resultado.

08 julio, 2010

Semifinal do Mundial 2010: España 1 Alemania 0

Celebración do gol de Puyol que levou a España á final dun Mundial por primeira vez na historia.
Podemos¡¡¡¡¡

07 julio, 2010

Hoy amanecí contenta, y aunque los motivos son relevantes, no vienen a cuentro en este blog. El caso es que hoy será también un día relevante para muchos y también para la historia. España se coló por primera vez en las semifinales de un Mundial y se juega el pase a la final contra Alemania.
Yo, que paso de futbol, que cuando juega la selección tengo que preguntar al de al lado cuáles son los nuestros, he vivido todos los partidos de España como si se me fuese la vida en ello, movida por esa euforia colectiva mezclada con cierto primitivismo y pasión desbocada. Y hoy, para la semifinal, preparé mi uniforme cañí para gritarle al mundo entero aquella frase que me coronó en mis años universitarios y que sirvió de burla a mis amigos durante varias temporadas: "España somos todos". Esa fué mi respuesta cuando un amigo me preguntó por que pasando yo de fútbol y criticándolo tanto como espectáculo no me perdía ningún partido de la selección.
Y algún tarado o despistado como yo debe de andar por ahí, pensando lo mismo porque se han disparado las ventas de banderas de España y las ciudades aparecen forradas de los colores rojo y amarillo, como si todos fuésemos más patriotas que futboleros.
Que España no se rompe lo hace evidente esta euforia colectiva que se desata con el fútbol. Todos agitarán hoy una bandera comprada seguramente en los "chinos" por dos euros cincuenta, con escudo incluido, porque los chinos no entienden de simbologías pero si entienden de negocios. Y no hay Estatut ni sentencia del TC que pueda decir lo contrario. España es España en Sudáfrica, mientras once en pantalón corto visten camiseta roja y luchan por un sueño que hicimos nuestro.
Que el fútbol es el opio del pueblo está claro, y bendito opio si esto significa olvidar por un momento la subida del IVA, la palabra crisis, el lío del Estatut, los puñeteros mercados y el Fondo Monetario Internacional.
Hoy, pese a quien pese, España somos todos. Por lo menos hasta que termine el partido y el sueño se nos diluya entre los dedos, en caso de resultado negativo. Permitidme la ironía: Dios no lo quiera.

Verano

Abandonados tengo mis asuntos, por pereza, por el sol ,por las playas maravillosas de las Rías Baixas...en fin, por otros menesteres.Porque a veces la palabra no fluye, ni es necesaria para sobrevivir entre los días.

Llegó el verano, con su alerta amarilla por el calor y con la felicidad de las cosas rutinarias de esta estación pontevedresa. Porque el vernao es Pontevedra y Pontevedra es el verano. Una fusión de dos estados que no podrían entenderse uno sin el otro. Pontevedra es verano cada tarde en la plaza de la Verdura; Pontevedra es verano en cada chiringuito de playa a lo largo de toda su costa; Pontevedra es verano en las noches interminables y sus calenturas, como dijo el poeta. Pontevedra es verano en los paseos por la Ila das Esculturas; en las bicicletas del Concello; en la ropita mínima de colores vivos de Zara y Stradibaryus...

Ayer mismo Miguel Caruncho imortalizaba el veranito de la playa de Portocelo a mediodía, con esas mujeres que diariamente bajan a la playa cargando con sombrilla y silla de playa como si se tratase de una obligación más que de una devoción. Curten su piel en el sol de Portocelo desde los primeros rayos de sol de marzo o abril, pero en pleno Julio, en plena ola de calor, no desfallecen y comen fresas y cerezas contentas mirando al mar entre chisme y chisme sobre los asuntos de su querido Marín. Me gusta mezclarme de cuando en vez con esta estirpe de "playófilas" que hablan alto y miran con descaro si te pones a hacer topless en su playa. Las escucho con cierto disimulo, y me doy cuenta de que los políticos deberían en verano dedicarse a pasear estas playas de cercanías para comprender el sentir del pueblo llano y sus preocupaciones. Pasan de como hacer un buen gazpacho a la subida del IVA sin mediar coma, y luego vuelven a las operaciones de la Esteban y sus juicios, a Garzón y Varela, a las ojeras de Zapatero y los culos caídos de las turistas que se bañan en la orilla y que tienen acento gaditano. Es fantástico.