Amainou a choiva e a noite luce unha cor laranxa que asemella ás noites de verán. Por fin unha pequena tregua ao son incesante da choiva dos últimos días, por fin un respiro ao gris do horizonte. Marquei mil veces o mesmo número de teléfono nesta tarde de abril víspera de San Xurxo. Non tiven resposta, como si non existise ninguén ao outro lado, ou peor ainda, coma si eu non fose niguén aquí, deste lado do teléfono, coa miña alma chea de memoria, de emocións desgastadas a medias, de esperanzas a piques de esvaecerse.
Hoxe agotei as miñas forzas nunha tarde coma de inverno, na que marquei un número de teléfono ata poñer casi en perigo a miña dignidade, na que resgadarda da choiva, encerrada entre o televisor, o ordenador e a lectura dun libro que casi me ten vencida, non me quedou outra que tomar consciencia da soedade como algo natural, casi tanxible, que conforma a miña realidade.
Son o que son, sin adornos, e non é alentador descubrirse entre as cinzas dos soños rotos, olvidados, inconclusos, imposibles…Son o que son, e por iso non deixarei de marcar ese número de teléfono que a cada tono me fai a ferida máis grande, máis incurable.
Pero mentres escribo esto, mentres me consagro con determinación a un futuro posible no que estarei de novo soa, sinto a punzada da primavera como un alento fresco e puro que me devolverá a tódolas paisaxes da miña infancia, alí onde fun feliz. Á casa da Tina, aos polos de limón no bar do Bautista, os paseos á lagoa de Cospeito acompañadas miña irmá, miña prima e máis eu da Dusquia, a cadela da miña avoa. …
Son o que fun, a terra na que medrei e os erros que cometín, os amigos que conservo e os que perdín polo camiño, as bágoas que derramei por aquelas pequenas cousas que entón eran tan importantes. E hoxe, nesta noite de tregua, preludio dunha calma necesaria, lamento que ese home ao que tanto admiro non conteste ás miñas chamadas, ainda que non sei moi ben que é o que quería dicirlle. Quizais non é o que quería dicirlle, senón sentilo ahí, como parte da miña esquizofrenia particular.
En fin, a noite faise longa, demasiado, para os que non nos entregamos ao sono fácilmente. Estou cansa de loitar contra pastasmas.
Hoxe agotei as miñas forzas nunha tarde coma de inverno, na que marquei un número de teléfono ata poñer casi en perigo a miña dignidade, na que resgadarda da choiva, encerrada entre o televisor, o ordenador e a lectura dun libro que casi me ten vencida, non me quedou outra que tomar consciencia da soedade como algo natural, casi tanxible, que conforma a miña realidade.
Son o que son, sin adornos, e non é alentador descubrirse entre as cinzas dos soños rotos, olvidados, inconclusos, imposibles…Son o que son, e por iso non deixarei de marcar ese número de teléfono que a cada tono me fai a ferida máis grande, máis incurable.
Pero mentres escribo esto, mentres me consagro con determinación a un futuro posible no que estarei de novo soa, sinto a punzada da primavera como un alento fresco e puro que me devolverá a tódolas paisaxes da miña infancia, alí onde fun feliz. Á casa da Tina, aos polos de limón no bar do Bautista, os paseos á lagoa de Cospeito acompañadas miña irmá, miña prima e máis eu da Dusquia, a cadela da miña avoa. …
Son o que fun, a terra na que medrei e os erros que cometín, os amigos que conservo e os que perdín polo camiño, as bágoas que derramei por aquelas pequenas cousas que entón eran tan importantes. E hoxe, nesta noite de tregua, preludio dunha calma necesaria, lamento que ese home ao que tanto admiro non conteste ás miñas chamadas, ainda que non sei moi ben que é o que quería dicirlle. Quizais non é o que quería dicirlle, senón sentilo ahí, como parte da miña esquizofrenia particular.
En fin, a noite faise longa, demasiado, para os que non nos entregamos ao sono fácilmente. Estou cansa de loitar contra pastasmas.
No hay comentarios:
Publicar un comentario