27 diciembre, 2015

O Nadal

Renego do Nadal porque no fondo abúrreme profundamente. Sin embargo quero Nadal na aldea, e non me atrevo nin siquera a imaxinar outro destino distinto para rematar decembro. Porque no fondo sei que algún día botarei de menos o bullicio da aldea, a calor, o tempo que non da pasado, as comidas abundantes e as sobremesas eternas e soporíferas...O Nadal cobra sentido sempre porque é o meu, porque é a miña familia e porque son, ao fin e ao cabo, as miñas raíces, o que me define. Por iso renego. Porque é meu e botareino de menos cando xa non sexa como é agora. 

***
Remata un ano máis e non sei si debería facer balance. Ou si facer unha lista de "new year resolutions". Ou simplemente non facer nada e disfrutar da calma dos últimos días do ano, sin pensar demasiado, aproveitando nada máis para relaxarme un pouco. 
O balance é sinxelo, no último mes resolveuse todo un ano dun xeito extraordinario. Asístín perplexa e ilusionda á caída do bipartidismo, a un proceso electoral que deixa un panorama complexo no que nada está ainda decidido. E asíntín -máis sorprendente todavía- á gran posibilidade do amor. Un soño cumplido por sorpresa, cando xa daba todo por perdido e cando comezaba xa a mirar para outro lado. Ainda non sei como sucedeu.

***
Un xiro de cento oitenta graos. Un bico determinante  e unha maneira natural e sinxela de quedarse ao meu lado, de despertar conmigo, de abrazarme e de non soltarme nunca máis. Quizais o amor debería ser sempre así. Gastar o tempo necesario en tomar unha decisión, mantendo as distancias, para unha vez firme a decisión, levala a cabo ata as últimas consecuencias. Penso que así o fixo el. Dubidou e incluso chegou a ferirme coas súas palabras de rechazo. Díxome non e recordoume máis dunha vez que a vida era así, que non sempre eramos correspondidos nos nosos anhelos. E logo, deu un paso adiante, sin mediar máis palabras. Só me falou a súa pel, e os seus beizos. E as súas máns. E  a miña pel descifrou os seus sentimentos ao tempo que eu me deixaba querer sin palabras, sin demasiadas florituras.
E de prondo todo foi fácil e fermoso. Estabamos nas portas do Nadal, co corazón a punto de saírseme do peito, as esperanzas todas renovadas e mil bicos enchendo as miñas tardes e as miñas noites.

***
Non sei si chegou para quedarse. Eu podo falar por min. Eu sei que o amo. Que o vou amar. E que vou facelo dun xeito distinto porque os amores que nacen no nadal deben ter algo de especial. Todos os meus bicos son con el. Para el. Nel. E non podo imaxinar máis felicidade.

23 noviembre, 2015

Data de caducidade


“Sé que no hay camino de regreso/ que el desamor está en los huesos/ pero hay maneras de vencer. / Sé que aunque haya cosas que terminan/ crece otra piel sobre la herida / y todo puede suceder.”

 ***

O amor ten mil caras, mil maneiras distintas de revolvernos a vida. Pero ás veces tamén é preciso deixarse arrastrar, e apostar forte. Co risco de perder. De perder unha vez máis.

Estou nesas. Na última encrucillada do ano, no último abismo, na última aventura. E por iso estou tranquila. Porque pase o que pase, será o último accidente mortal deste ano 2015 que está a piques de rematar. E logo pecharei a porta á súa mirada e non haberá máis posibilidades. Non estará cada mañá moi cerca, nin poderá asomar a cabeza polo meu despacho para falar uns minutos e dicirme que logo podemos ir a tomar algo. Nin morrerei derretida no ben que lle queda o azul…

O Nadal vai ser neste caso un punto final, sen prórrogas, sen segundas oportunidades. Porque sen fichaxe ás oito el xa non terá cabida no meu mundo .

Sei que a vida non remata na oficina, pero quizais a miña historia con el sí debe rematar entre as catro paredes do traballo, e morrer ahí, na despedida ás portas da noiteboa, cunha mensaxe que presinto, ao dar ás doce na noite de fin de ano.

E despedirei o ano pensando nel. Por última e derradeira vez. Porque os amores non correspondidos tamen teñen data de caducidade.

 

30 octubre, 2015

Os bicos todos do meu mundo son sin ti


Non existen bares suficientes para que me afogue neles. Nin chuvia que me cause máis tristeza ca que me provocan os teus ollos que non me miran a min. Hoxe non. O gris é máis gris e non atopo a maneira de debuxar un futuro no que non estés ti. Eu contigo parecía un soño bonito para comezar o inverno. E agora, coa rotundidade das verdades que doen  sei que non vai ser. Nin eu contigo nin café nin conversa nin cigarro nin sorriso. E con todas as túas portas pechadas, fóra cae a chuvia con saña para acompañar o meu lamento. E eu debo aprender a convivir coas miñas feridas, deixar que se tornen cicatriz. E comprender dunha vez que o futuro é sin ti. Que o presente é sin ti. Que os bicos todos do meu mundo son sin ti.

16 octubre, 2015

venres-túnel


Instalada sin querer nun venres-túnel que me está quitando o aire por momentos. Quixen sobrevivir como si nada e mesmo diría que o intentei coa vontade toda da que fun capaz. Pero eu non mando tanto como quixese. E sempre hai un abismo diante que me está tentando, que se me presenta coma un reto no suceder dos días. Especialmente nos días grises de neboeiro, coma o de hoxe.

Esquecín as túas verbas amables, que tiñan que ser tirita para a mesma ferida que ti me abriches no peito. Non sei si algún día tiven esas verbas entre os dedos ou si tan só soñei con que existiron, para curarme un pouco. Non sei nada de ti. Só que hoxe non encontro os teus ollos en ningunha esquina. E a mañá estase así transformando nunha búsqueda incesante da túa esencia, sexa en voz, en ollada, en papel escrito de traballo sobre a mesa. E sei que non hai remedio. Ao menos non hoxe. Porque eu quero. E busco. E síntome incapaz porque só me retumba na memoria o teu non  a destempo, descortés. Un non que te deixa en coiro frente ao home que escolliches para ilusionarte cada día e sacar forzas para saír ao mundo no medio do inverno que se aproxima. Un non que te humilla porque é moito máis que estar sin roupa. É ter xa a alma espida, e sangrando sobre as horas de rechazo sin esperanza. Un non que non ten o mesmo sabor que outros non. Cada non doe ao seu xeito. E este dóeme máis porque é o último. Non teño máis pasado cos  teus bicos. Nin máis futuro co día de mañán, cando o despertador ou mesmo o móbil, me boten da cama de maneira rutinaria, por obriga que non por gusto, e me devolvan á realiade da túa ausencia. Ti colgarás un video de whatsapp que pretende ser divertido, e eu botarei bágoas secas de impotencia, cos ollos ainda cheos de legañas. E así comeza o día. Sin outra certeza máis que a de que todo pode empeorar.

14 octubre, 2015

Dime que no.


Dime que existen las palabras para algo más que complicarme la vida. Que lo blanco es blanco y que no hay segundas oportunidades. Porque si me dices otra cosa, terminaré por no saber qué pintas aquí, con tu sonrisa perfilada y tus ojos diciéndome que me quede. Dime que no. Que los accidentes pasan todos los días y la gente va al hospital y continúa con su vida. Si consiguió sobrevivir, claro.

Pero no me digas tal vez y pretendas que sea yo la que escriba la historia. Ahora que me dejaste sin argumento. No me digas que recorto los fragmentos que me interesan para que parezcas peor de lo que eres. Porque si de algo estoy segura es de que yo quiero imaginarte siempre como en el segundo exacto en el que cambió todo. En ese segundo apenas, tenías todo lo bueno de este mundo y a mi me bastaba para  ser feliz.

Dime que mañana estaré mejor. Que tampoco es para tanto. Que  no quieres ser una columna en mi espacio laboral. Dime que sí. O que no. Pero no me digas que depende. Que no sabes. Que no piensas. Que mañana. Que puede, que quizás...

08 septiembre, 2015

VINTE ANOS NON SON NADA


Hai cousas que non cambian por máis voltas que dé a vida. E en parte, tal inmobilidade reconfórtame. Porque hai moita ternura nos bicos antigos, que non defraudan nunca. E hai cervezas de madrugada nun bar que encerran máis verdade que moitas das relacións estables deste mundo.

Porque vinte anos, como di a canción, non son nada, pero sí son tempo dabondo para saber que hai lazos que xa non se van romper, e miradas que din máis que as palabras. E nesa seguridade absoluta que da o ter plena confianza nalguén descubres que o amor…, que o amor está moi sobrevalorado ás veces, e que quizais conta máis a entrega, a constancia, o paso do tempo suave e calmo sobre dúas vidas que se encontran e desencontran e que non paran de enredarse. Durante vinte anos.

09 agosto, 2015

Teño unha amiga que sempre me di que as persoas son decepcionantes por natureza. E supoño que ten razón, que tan só é cuestión de tempo. Así, hai persoas que algunha vez se cruzaron nas nosas vidas que nos parecían extraordinarias, fóra do común, especiais en fin, e que a medida que as imos coñecendo máis, cando se chega a certo grao de intimidade, acaban parecéndonos normais. Imaxino que funciona así sempre,que tamén eu acabo sempre decepcionando ás persoas que me coñecen e ás que un día lles gustei un pouco.
Claro que si o penso ben, creo que o problema é que todos somos ao fin e ao cabo, simplemente humáns. Tendemos a idealizar ás persoas que nos gustan, a crer que son intelixentes, inxeniosas, divertidas, amables, cariñosas...pero dun xeito extraordinario. E logo, resulta que cando profundizamos un pouco, son todo eso si, boa xente, pero coas mesmas miserias que nós mesmos.

Eu tiña un amigo. Creo que o teño todavía porque a xente non sae dunha vida así como así. E quizais o fallo foi crer que era diferente a todo o mundo, que era mellor, que estaba un pouco por riba das cousas cotiás. Que era bo ata o infinito, sen esquinas. Humilde. Sinceiro e transparente sempre. O fallo, estou case segura, foi idealizalo e non coñecelo. Por iso, cando por fin abrimos a porta ao coñecemento mutuo, non nos entendimos. Porque ningún dos dous somos tan marabillosos. Porque tamén el ten vanidade, e egoismo, e mala leche, por qué non dicilo E eu...pois estou chea de defectos que me afloran caprichosamente no momento menos oportuno.
O dito, as persoas somos decepcionantes.

06 agosto, 2015

Días raros

Vivo días raros. Nos que os bicos non significan nada e o tempo dedicado ao cariño e ao coidado dunha relación tampouco ten valor ningún. Así que decidín renunciar a calquera tipo de entendemento, por saúde. Sobre todo por saúde. Porque non podo meterme na cabeza dos máis. E porque non quero querer xa máis a quen non me quere.

Pero unha non decide en que bico se para o mundo e todo deixa de xirar con sentido para cobrar de pronto o ritmo doutro corazón que non é o teu. Unha non decide cando son eses ollos e non outros os que despertan a túa ansia e se meten na túa cabeza cada mañá, dende o mesmo segundo no que soa o despertador. E así, namorarse é tan só un accidente que na maioría dos casos resulta mortal. Eu tiven este verán dous accidentes. E aínda non curei as feridas, si é que conseguín sobrevir a algún, que aínda non o teño moi claro. Sigo viva? Si vivir é respirar e ir cada día ao traballo, non hai dúbida. Pero si vivir é sentir que o mundo ten que ser algo máis que lamentar que os seus bicos non durasen ao menos uns minutos máis, entón, estou morta. Dúas veces.
Morrín co móbil na man, mirando o seu whatsapp sen foto e sen dobre raíña azul na miña última mensaxe,que dicía -xa sen que ninguén a fose ler- “bótote de menos”.
Morrín unha noite de domingo nun bar, mentres el me miraba aos ollos e me dicía que xa non quedaban máis bicos.
Dous accidentes. Os dous mortais.

28 julio, 2015

De bailes agarrados


J. voltou. Fíxoo dun xeito extraño, con máis determinación ca outras veces, quizais consciente de que esta vez ía en serio o de deixalo correr para sempre. Non era nada novo o de deixar de falarnos durante un tempo, pero agora…era distinto. E deuse conta. E non me deixou demasiada opción. Cando se decatou de que as explicacións e os perdóns non ían valerlle de nada, fixo o único que podía salvar aquel momento. Colleume da man. E só dixo “voy a sacarte de aquí”. E eu, que non esperaba nel esa contundencia, deixeime arrastrar, porque no fondo era o que máis desexaba naquel instante. E entón xa éramos nós. Fumos ao baño e entramos xuntos, como o fan as amigas. No de cabaleiros. El suxetou a porta mentres eu me desfacía da última cervexa que tomara. E falábamos. Ao saír soaba unha bachata e quedamos a bailar naquel local. Nós, bachata. Por favor ¡¡ Pero alí estabamos, e soupen xusto nese intre que aquela noite era a noite dos asuntos pendentes.
Eu nunca fun moito de bailar agarrado. Pero sempre hai un tempo para cada cousa, e este verán está resultando todo un descubrimento no que respecta ao baile con parella. Ten perigo este tipo de baile. Primeiro porque hai moito roce de mans, de corpos, de corpos que van sentíndose felices e suorosos ao mesmo tempo. E onde hai suor hai feromonas aloucadas que fan das súas. Logo están os ollos, pendentes dos ollos do outro. Para seguir o compás. E os ollos falan. Falan de máis ás veces. E a cousa está totalmente perdida cando te esqueces de que estás nun bar, de que te estás deshidratando, de que saíches tomar unhas copas…Cando só bailas. E nen a mexar te atreves a ir. Para non romper a maxia do baile.

15 julio, 2015

Para todo o verán


¿La vas a llevar puesta todo el verano? Merquei en Portonovo, nun posto deses do paseo, unha pulseira de coiro para a muñeca, e cando a vendedora estaba poñéndoma espetoume esta pregunta. Non sei se foi unha reacción normal ou pola contra desproporcionada debido ao meu estado de certa ansiedade nos últimos días, pero o certo é que sentín un vértigo fatídico, e pensei que mesmo as pernas me floxeaban e ía caer ao chan. Porque a pregunta non era inocua, nin moito menos. A resposta implicaba un alto grao de compromiso que non sei se eu estou capacitada para asumir. Todo o verán. Gustábame aquela pulseira e ía pagar por ela o que me pediran, pero ¿levala todo o verán? Esas eran palabras maiores. E máis para decidilo así, de golpe, ás dúas da tarde e sen tomar ainda o primeiro vermú.

Despois da parálise inicial, por vergoña supoño, dixen o primeiro que se me pasou pola cabeza, que foi un simple si. Para saír do paso. ¿Pero cómo ía explicarlle eu a aquela boa muller que unha non pode comprometerse nun segundo con nada para todo un verán? Ao menos non eu. Que cada bico que dou paréceme o paraíso ata que atopo enfrente outros ollos máis azuis ou comezo a ler unha nova novela. Podería parecer inestable. Pero non. Simplemente trátase de puro respeto ao compromiso e a todo o que implica.

Imaxinemos, por exemplo, que a pulseira se pon negra pola auga do mar, ou perde cor, ou – o que tamén podería suceder -  deixa de gustarme un día. Eu son muller de palabra, e se interiormente asumo un compromiso “para todo o verán” hei de levalo adiante ata as últimas consecuencias. E pobre de min que por un accidente se rompa ata facerse inutilizable, porque entón eu sentirei que fracasei. E lamentarei ese fracaso todos os días que resten de verán.

Non. Non quero levala todo o verán. Polo menos non quero ter que tomar esa decisión agora. Quero probala. Lucila un tempo. E comprobar como me sinto ao despertar e vela ahí, pouco a pouco máis gastada. E descubrir se cada día que pasa vaime gustando máis, ou pola contra, chega o momento no que simplemente non me combina coa camiseta, ou cos ollos do camareiro do chiringuito da praia. Quén sabe.

08 julio, 2015

As vantaxes dun ex


Desfacerse dun ex parece a primeira vista tarefa fácil. Pero non. O que apenas foi unha relación dun ano convértese nun problema de por vida. Un ex é unha rémora que arrastramos ao longo de toda a nosa existencia sen remedio. Non da tregua. Nos seus momentos felices, cando se sinta pletórico, namorado doutra ou acabe de recibir unha herencia, terás a sensación de que por fin te libraches del, pero non. A vida é puñetera e no primeiro revés que se lle presente volverá a chamarte co pretexto de chorar sobre o teu ombro a súa tristura, e acabara na túa cama se non te andas con coidado. Un ex nunca perde o teu número de teléfono. Finxirá que o borra mil veces. Bloquearache o whatsapp e o Facebook, pero non. O día menos pensado reaparecerá no teu teléfono coa súa cara sorinte na foto de perfil e as súas mensaxes estarán ahí para darche os bos días e as boas noites. Un ex perservera. Intenta recuperar a sensación que tiña cando o amabas. Non segue queréndote, non. Non se trata diso. O que bota de menos é sentir cómo se sentía cando ti o querías. E por ver iso nos teus ollos, por recuperar ainda que só sexa por uns segundos aquela sensación, un ex fai o que sexa. O que teña que facer. Convidarate a comer. Regalarache un libro cunha dedicatoria nostáxica. Levarate a París. Á lúa se fai falta. Un mozo dura o que dura, pero un ex é para toda a vida. E o mellor que podes facer é asumilo canto antes. Poñer o teu corazón a salvo e seguirlle a corrente. Follalo se che apetece. Comer con el cando non teñas mellores plans. Chamalo para beber uns tequilas a golpe de martes depois de ter un día duro no traballo. Un ex é coma unha rémora. Voraz. Interesado. Dependiente. ¿E cal é a vantaxe de todo isto? Que si estás moi namorada do teu mozo e te deixa, non tes que preocuparte. Porque como ex sempre estará ahí.

07 julio, 2015

¿Por qué bebo un luns?


É unha boa pregunta. A única que se me ocurre cando me levanto un martes ás sete da mañá cun exército de monos tocando o tambor dentro da miña cabeza. Celebrar a vida un luns é o que ten. Pero as consecuencias hoxe son moito máis que dor de cabeza e certa desconcentración no traballo. A min as resacas dos martes – ata hoxe non o sabía con certeza- véñenme acompañadas de nostalxia de bicos. De pronto boto en falta os bicos todos da miña vida, e fago memoria de cada un deles de xeito obsesivo. Compulsivo. Resulta incluso aterrador. A cabeza estállame en mil pedazos e eu repaso bico tras bico, tras bico…ata chegar ao mareo. Á náusea. Porque o regusto dun bico que pasou, que se lembra con algo de morriña, é doce. Alegra o día. Fai sorrir. Pero cando miles de bicos con lingua se agolpan no teu subconsciente (ou consciente) e. che enchen de babas as ideas, cando non che deixan pensar con claridade, cando mesmo te colocan un pouco ao borde da loucura…pois xa deixa de ter gracia.

E entón cobra máis forza a pregunta. Resoa entre as paredes do meu despacho. ¿Por qué carallo bebo un luns?

04 julio, 2015


Hoxe celébrase o desfile do Orgullo en Madrid. E eu non estou alí. Puiden ir, si. E ata pensei en ir de arroutada, pero ao final pesou máis o deber, e aquí estou. Rabexando. E nostálxica. Porque eu hoxe quería estar alí, celebrando os dez anos da lei de matrimonios homosexuais, no medio do bullicio da manifestación, do desfile ou do que queira que sexa aquilo. Con Alex e Jacobo.

 

***

Onte atopámonos de novo. Non nos atrevimos a mirarnos aos ollos. Non ao principio. Eu púxenme digna porque a última vez ela deixoume plantada nunha praza despois de bicarme. Fuxiu atormentada pola culpa, sin ningunha contemplación.

Onte colocouse detrás de min e bailou casi rozándome. Pero ben se coidaba de non facelo. Supoño que esperando que fose eu quen lle acariciase levemente unha man ou lle tocase o brazo. Agardando quizais que lle falase. Pero non fixen nada. E marchou.

No segundo local que nos vimos tivemos unha segunda oportunidade. Mirámonos aos ollos polo medio da xente. Sorriu. E púxose a bailar soa sabedora de que a estaba contemplando. Logo achegouse. Un abrazo. Unha caricia na espalda. Faloume casi ao oído, e eu sentín o seu olor, entre sudor e perfume. A súa man na miña cintura. A miña man na súa cintura. “Estás moi guapa”, espeteille carente de toda orixinalidade. E ela, recibiu o piropo con agrado, e díxome que non, que sin sostén e coas súas tetas pequenas e caídas. Sin sostén coas súas tetas pequenas e caídas. E tocouse os peitos. E conduciu a miña man ao medio da súa espalda para que comprobase que era certo. Que non levaba sostén. E logo, conduciuna amodiño á parte de diante. Para que comprobase que eran pequenas e caídas. Non era certo. E collímonos da man. Un anaco, non sei. Sen dicir nada. Tiña que marchar. Marchou soa. Sen apartar a vista de min mentres camiñaba ata a porta do pub. Esta vez falándome cos ollos. Sen dúbida quería que a acompañase, e eu simplemente non podía. Ás veces non podes, porque estás con alguén, porque tes unha responsabilidade, polo que sexa.

E así quedou a cousa.

02 julio, 2015

https://www.youtube.com/watch?v=4xHf4YnRtnA
"E quero vivir ao ritmo do que vive ilusionado..."
***

Custa crer que algúns acontecemetos da nosa vida cobren tal relevancia co paso dos días que mesmo cheguen a ser o motor de arranque de todas as nosas ilusións e esperanzas. Pero ás veces así é. Sucede algo, que dura apenas un lapso de tempo, horas como moito. E  a  partir de ahí, a nosa imaxinación fai o resto. Vai tecendo unha rede de ensoñación, de fantasía,  de desexos, de ilusión ao fin e ao cabo, que nos mantén alegres dende a mañá ata a noite, como si estivesemos baixo a influencia dalgún feitizo. E somos felices. Porque culpa da felicidade ten moita a ilusión. Esa ilusión que pode nacer dun encontro especial, dunha expectativa posta no futuro, duns plans que estemos a trazar, ou mesmo duns bicos que se quedaron cravados no fondo das entrañas. A ilusión é un potente combustible para os soños, para a perseverancia. E para a esperanza tamén.

 

28 junio, 2015

Whole Wide World













Ás veces pasa que eres tan feliz que comezas a ter medo de que tanta felicidade non pode durar. A ter medo de que de pronto suceda algo malo, málisimo, que esté a altura de todas as cousas boas que che sucederon últimamente, unha especie de compensación cósmica que funciona como unha lei natural. 
Eu vivo sumida nese temor nos últimos meses, casi agardando unha mala noticia. Desexando que chegue canto antes, na creencia de que canto máis tarde en chegar peor serán as consecuencias. Pero todo me sae ben. E son feliz. E cando pensas que nada máis bo pode acontecer, vai e acontece. Entón, intento, para eludir os meus temores, relativizar un pouco tanta felicidade. Buscar o lado negativo das cousas. Tranquilizarme. Ser un pouco infeliz. E doume conta de que todo, ao fin e ao cabo, non é máis que un estado de ánimo. Estou ben comigo mesma, estou ben cos demais. E non lles exixo nin me exixo demasiado. Quizais o que eu chamo felicidade non sexa máis que madurez. Quen sabe.
Un ano parece a primeira vista moito tempo, pero cando un se da conta, xa pasou, e outro novo agarda á volta da esquina. E as cousas que levan un ano sucedéndose, cun xesto rutinario e armónico, acaban por institucionalizarse de xeito natural, e a partir de ahí, o tempo xa non conta, xa non hai volta atrás, xa é dificil desfacer o embruxo. Un ano é moito tempo ata que, un ano de pronto xa pasou, e foi un suspiro. E botas a vista atrás e parece que sempre foi así. Que el sempre estivo ahí, tumbado na túa cama contándoche os seus problemas con facenda, como se ademais da súa amante foses tamén a súa conselleira.
***
Son pouco máis das sete da mañá. El encende a tele e zappea como si estivese na súa casa. Os bicos que se repiten teñen esa maxia, a de convertir calquera espacio nunha patria conquistada. Ela ten presa. Ten que ir ao traballo. El pode quedar a durmir un pouco máis. Pero fai o esforzo de manterse desperto mentres ela se viste. Gústalle vela bulir polo cuarto buscando os zapatos, botando perfume, secando o pelo. As veces, cando vai con tempo, ela prepara unha taza de café e vaina tomar ao cuarto, sentada á súa beira na cama. E ahí tocan os últimos abrazos. Os últimos bicos. Cando ela regrese, despois do traballo, encontrará o cuarto baleiro, coa fiestra aberta -para ventilar- e a cama desfeita. Esa manía de nunca facer a cama cando se marcha. Pero el ten detalles que a ela lle gustan moito. O oso de peluche coa que ela adorna a cama non está tirado no chan, como quedaba cando marchou. O oso sálvase do caos no que se convertiu a habitación. Está sentado na cabeceira da cama, contemplando toda a estancia, como esperando que ela chegue. E entre os seus braciños de trapo suxeita un folio de papel con apenas dúas palabras escritas: Mil bicos.

25 junio, 2015

O verán en bosquexos


Ando nestes días na  procura dun pasatempo para as tardes de verán. Non está nada decidido, ainda que xa teño algunha idea rondándome a cabeza.  Pensei en facer bosquexos. Si. Facer pequenos debuxos nun block, apenas debuxos inconclusos, trazados a lápiz, de calquera forma ou obxecto que se presente ao alcance da miña vista. Non penso ir a tentas. Merquei un libro que me vai guiar na aventura, e dunha primeira lectura xa saquei a conclusión positiva de que debo disfrutar da inconcreción das formas, das figuras pintandas tan só a medias. Disfrutar de facer bosquexos.

E pareceume unha metáfora perfecta para o verán. A vida en bosquexos, tan só esceas inacabadas, sentimentos indefinidos…trazos lixeiros, volátiles, imprecisos…O verán en bosquexos. Sen a preocupación de ter que ver a obra rematada, disfrutando da lixeireza de cada composición, dos momentos imperfectos que non conducen a ningures, que mesmo morren no intre no que son trazados, no que son vividos. Disfrutando dos erros cometidos a cada paso.  De cada bico que se perda nun só trazo. Mal definido. Inacabado. Bosquexo que xa non serve para nada. Máis que para disfrutar do momento no que se estaba a pintar. Facer bosquexos. Tan só.

24 junio, 2015

A felicidade é bailar.


Comezou oficialmente o verán e pasou a noite de San Xoán. Deixando unha forte pegada. Fixen todos os rituais, deixei o meu cacho en auga na ventá, ao rocío da noite, tirei o meu papel con tres desexos escritos ao lume, saltei un número impar de veces a cacharela –nove, para ser exactos- e bailei. Bailei como facía tempo que non bailaba. Música de verbena. Ambiente de verbena. Cervezas diante o palco e baile desenfrenado. A felicidade. O certo é que despois de bailar como onte o fixen unha pregúntase qué cona estaba a facer antes cando bailaba. Aquilo non era bailar. Pero agora parece que lle estou pillando o gusto. A felicidade é bailar: unha verdade indiscutible.