Hai impulsos invencibles que fan que a motivación se dispare, e que se pase da inacción á acción despois de tempo durmidos. Atómpome nun deses momentos e o impulso, podería ter - segundo se mire- ata nome e apelidos.
***
Hoxe decicín tomar de aquí en diante o café so, sin azúcar e sin sacarina. Non é unha determinación fácil, e seguramente máis dunha vez pareceráme imposible e estarei a punto de traicionarme a min mesma. Pero a idea é ista, nada de sacarina. O café será amargo, ou non será.
***
¿Por qué? Pois sinxelo, porque estou namorándome coma unha imbécil e por iso retomar este blog, e por iso o do café so e por iso miles de gilipolleces máis que xa iredes vendo.
-El café solo, Emma - díxome el. E eu... púxenme a escribir de novo neste blog.
***
Talla 41 de pé.
Come seis veces ao día.
Usa canzoncillos floxos, non o típico boxer apretadiño que usan os rapaces.
Na universidade esnifaba rapé cos colegas. (De ahí ven, por certo, a expresión botar un polvo)
O chocolate, 70 % de cacao.
Licor café.
No verán o mellor coctel, Aperol slipt.
Cerveza, por suposto.
Para entender a poesía hai que memorizala.
Dermatitis nos párpados.
O botón do pantalón desaborrachado para comer, para estar sentado...para estar cómodo.
O pelo córtase cada dous meses, segundo os cálculos dunha aplicación de construcción propia.
As aceitunas con óso, sempre.
Xamón de calidade: vicio, placer.
Celoso.
O gran problema, a falta de lealtade.
***
Comezou o mes de marzo e sei que inevitablemente suporá o peche dunha etapa na miña vida. Debe de ser así, polo meu ben, e contra todo. Pero ao mesmo tempo, debo frenar calquera impulso que teña que ver co tipo que me recomendou o café sin azúcar. Ese é o reto. Non namorarme en primeiro lugar. E despois, si é posible, namoralo sin namorarme.
