20 agosto, 2013

Hai datas que hai que gardar na memoria, e botar man delas co paso do tempo, para que non volvan a facernos dano os memos energúmenos, para dalgún xeito, poñernos a salvo. Hoxe é un deses días que convén lembrar para protexernos no futuro. Chamábase....qué máis ten, o caso é que saiu da miña vida facendo estragos, facéndome máis dano do que era necesario, e dende logo dun xeito totalmente deliberado. A palabra odio faiseme sempre grande demais para as historias de amor fracasadas, pero neste caso creo que non é dabando. Odio é pouco para explicar o que sinto. Sin embargo, estou serana e tranquila porque por fin vou recuperar parte da dignidade esquecida nos últimos meses. Non vai pasarme nada, seino, porque estas cousas pasan todos os días en todos os lugares do mundo, pero a dor, a concreta dor que agora sinto, nesta mañá de luns dun agosto que agoniza, non sei como dicilo, é miña , e só miña...e cústame portar con ela eu soa.
Quixera berrarlle ao mundo que estou aquí, coas entrañas abertas supurando dor, rabia, angustia. Que me fixeron daño de verdade. Que foi él. Que nunca imaxinara tal cousa. Que de pronto o seu rostro desfigurouse , e xa non era él. E a súa voz non era a súa. E el non parecía el, senón calquera outro, disposto a facerme cada vez mais daño.
Non recoñecer nos seus xestos a persoa que quixeches e coa que te sentías segura é algo terrible. Sínteste de pronto indefensa no mundo, orfa, tristísima. Temblánche as pernas porque sintes que de aquí en diante non vas poder fiarte de ninguén. As rupturas son algo espantoso. Ainda que sepas que é o mellor que che pode estar sucedendo de cara ao futuro.

16 agosto, 2013

 
 
 
 
Hoxe remato unha etapa, probablemente a que marcará na miña memoria o que significou o verán 2013. Dous meses nos que acudín cada mañá a Redondela a ocupar un posto de avogada nunha oficina de asesoramento a preferentistas creada ex proceso, que rematan hoxe, e afortunadamente sinto unha pequena punzada de tristeza, de nostalxia anticipada polo que xa non voltará a repetirse, de despedida...No mobil sucédense as mensaxes de despedida de todos os compañeiros que en distintos puntos compartimos esta experiencia, e hoxe...só queda lugar para os eloxios, para unha análise positiva. Persoalmente a andadura en Redondela aportoume máis cosas boas que malas. Coñecín a Noemi, unha muller exemplar na que nalgunhas cousas me vía reflexada eu con 15 anos menos. E si facer amistades é das cousas que máis valoro, pois por coñecer a Noemi, tan só por iso, esto xa mereceu a pena. Por suposto houbo máis cousas, e quizá non todas foron tan boas, pero hoxe gústame crer que si, que todo foi para ben, e gústame regodearme nesta sensación de tristura agridoce, e languidecer no adeus dun xeito pausado, como saboreando cada minuto e cada sensación desta despedida. Tirar papeis, relendo notas que me arrancan un sorriso, gardar os restos en caixas, borrar arquivos de ordenador, baleirar caixóns...Non só hai que despedirse das persoas, senón que tamén hai que despedirse dos espacios, dos xestos cotiás que xa se convertiran en rutina: o café no bar do lado, o camareiro achegándome o Faro de Vigo, sin chegar a darse conta nunca de que eu prefiro a Voz; a maneira de entrar cada día no despacho e abrir a fiestra de par en par; os cafés de máquina...O momento Allbran xusto antes de entrar ao traballo...
***
Descubrín ,entre outras cousas "El guardián entre el centeno"

13 agosto, 2013

Encuentra lo que te gusta, y deja que te mate...Supongo que todos deberíamos funcionar así, dejándonos matar por lo que amamos, pero...¿Y si no sabes a los 38 años lo que te gusta? A mi a veces me gusta escribir, y lo hago con pasión y sin esfuerzo, como si brotase la escritura por arte de magia. Otras veces me gusta leer novelas  sencillas sobre rupturas sentimentales o traiciones amorosas que terminan desastrosamente mal. A veces, me gusta simplemente ver Gran Hermano y creer que se trata de todo un experimento sociológico del que puedo sacar conclusiones con una alta dosis de cienticismo. Pero sé que no me gusta el derecho. No soporto las normas, ni los códigos ni las sentencias ni los jueces ni los tribunales. No soporto la ley. No soporto a los abogados. Me gusta depertarme tarde , con besos pastosos en la boca y las sábanas pegadas por el sudor. Me gusta dormir con la ventana abierta en las noches de verano. Me gusta el olor a hierba mojada. Y escuchar las historias de los viejos, sobre todo las historias de los que fueron a la guerra y sobrevivieron. Y de los que no fueron y que por eso consiguieron sobrevivir. Y me gusta tumbarme en el sofá sin hacer nada, mirando al techo, pensando en la última frase de un libro, esa que resume con contundencia todas las emociones, que te destroza de alguna manera, que te deja exhausta, al borde del suicidio. Me gusta el cine clásico. El cine de vampiros. El cine que cuenta historias futuristas de terror, la humanidad robotizada luchando hasta el último suspiro por conservar el último resquicio de humanidad. Y me gusta la cerveza , sobre todo en los chiringuitos de la playa. Mejor en buena compañía.
 
 
La cerveza en los chiringuitos de la playa
 
Conseguimos ponernos en contacto por teléfono a pesar de que por aquella época no existían los móviles. Y quedamos en el chiringuito de la playa de Baltar, en Portonovo. Yo llevaba -lo recuerdo perfectamente- una camiseta rosa con dos ranitas verdes sentadas tomando el sol, y unos pantalones verde militar. Tenía por aquel entonces el pelo corto con efecto despeinado y teñido de naranja,vamos que tenía un aire a Pumuki por aquel entonces que me hacía parecer más simpática que atractiva. Supongo que pasamos la tarde de sábado sentados mirando al mar y apurando cañas como si no hubiese mañana. Nos gustaba a los dos beber y hablar. Y nos gustaba el sol y el verano. El dijo " Esto es vida", lo recuerdo perfectamente. Y tenía razón. Éramos jóvenes, aunque ahora no acertamos a ponernos de acuerdo con la edad que teníamos. Entre 21 y 24 años. El asegura que era el año 97. Después de aquella tarde de embriaguez en todos los sentidos, porque yo también me sentía borracha de amor, y no sólo de cerveza, vinieron otros momentos muy bonitos que se sucedieron verano tras verano. Alguna tarde en la playa, paseos nocturnos , sexo entre los pinos y besos y más besos...Supongo que no nos sacamos todo el partido que deberíamos, pero , quién lo sabe. El estudiaba en Salamanca. Yo en Santiago de Compostela. El pasaba los veranos en la casa de sus padres en Portonovo, y yo iba por allí dos o tres fines de semana del verano. Me quedaba en el camping , que en Baltar es como una cárcel de alta seguridad. Así que, lo nuestro fueron los encuentros en la playa y en el asiento de atrás del coche. Luego el me acompañaba por la entrada nocturna del camping. Nos despedíamos con un beso en la boca y hasta la próxima. Nos saludábamos con dos besos en la mejilla. Han pasado casi veinte años y hay cosas que siguen siendo igual. Otras son totalemente diferentes. Lo de los besos en la mejilla para saludar, me continúa poniendo de los nervios. Si hay confianza, si tenemos un cierto grado de intimidad , y si no podemos considerarnos amigos, ¿por qué nos empeñamos en ese ritual que tanto nos aleja de lo que en realidad somos? Pero se nota el paso de los años, la vida a nuestras espaldas. Somos más sabios, más generosos, más calmados, más sensibles. Quizás, y es lo que lamento un poco, menos pasionales. Todo empezó en aquel chiringuito de la playa. O incluso antes, en la llamada que yo hice al fijo de la casa de sus padres un domingo , desde la casa de la Tina. Y lo mejor es que no puedo todavía contar cómo termina esta historia porque lo desconozco. Ayer nos tomamos una caña al lado de mi casa. No sucedió nada más. Pero yo me sentí tan ebria de él como a los veinte años. Espero tardar mucho en escribir el final de la historia.

12 agosto, 2013

Esta noite hai chuvia de estrelas. Esta noite eu teño que pensar o que quero facer. Non é sinxelo decidirse, porque cando se fai algo, cando se decide algo, sempre se corre o risco de equivocarse. A miña alma é unha centrifugadora de emocións. E teño no medio do caos unha porta aberta ao pasado. Pero o pasado non pode reescribirse sin abrir ao mesmo tempo feridas novas. Porque as feridas, as feridas sempre son novas, e nunca doen igual. O temor a repetir os erros cometidos está ahí. Son os mesmos labios, a mesma pel, a mesma voz...Esos que marcaron tantos veráns , cando ía a universidade e cada verán acababamos xuntos paseando por algunha praia de Portonovo...Facía tempo que non o botaba de menos, que casi o tiña esquecido por completo. "La distancia es el olvido", pero agora, voltou coma sempre, co seu sorriso natural e xoven, a pesar do paso do tempo sobre as costas. Pasaron, ¿canto? ¿vinte anos?...E a pesar do tempo, recoñecímonos deseguida...Os dous máis vellos, máis decepcionados, máis tristes quizais. Os dous máis sensibles. E voltamos a ollarnos con ternura. E así estou, na mesma encrucillada. Quero estar e non estar entre os seus brazos. Quero correr, escapar del para sempre, para que nunca máis me faga daño, e ao mesmo tempo, quero crer no destino, que nos puxo frente a frente de novo...Quero bicalo e quero perderlle a pista para sempre. Esta noite hai chuvia de estrelas.

09 agosto, 2013

Jo, qué pena todo. El verano se me echó encima, ya casi se termina, y yo sigo siendo tan infeliz como cuando aparecieron los primeros rayos de sol. Esto podría haber sido toda una aventura, el amor, con sus viajes y sus cañitas a medias en la playa...No se muy bien lo que esperaba de este verano, pero se jodió por el camino, sin lugar a dudas. Y en lugar de la felicidad, me encontré llena de tristezas, llena de nostalgias, llena de reproches...Llena de cosas malas que me hacen más mala, que me vuelven horrible y me ponen la piel que da asco. Ya no hablo de política, ni leo los periódicos, ni escribo emails largos, ni me paseo de cuando en cuando por este blog. Estoy algo marchita, y no encuentro remedio. Por días la tristeza va cambiando de forma, pero no se va. Sólo se transforma,sí. Y a veces es azul, y otras es tan sólo gris plata. O rojiza. Hoy ...hoy hace sol y la angustia ronronea sobre mi estómago. Me hace vivir sin planes, sin ganas, contemplando la vida desde el aburrimiento como si se tratase de un balcón que da a una plaza enorme.

01 agosto, 2013

Fai tempo que non me deixo caer por aquí, pero non quero buscar excusas, nin moito menos. Hoxe comeza agosto e paréceme un bo día para voltar. Sin máis. Hoxe. Hoxe que Mariano Rajoy comparece no Congreso para falar de Bárcenas (xa o fixo a estas horas, decindo que se equivocou, sin decir moito máis). Hoxe, que todavía temos na memoria recente o accidente terrible do tren na noite do Apostol en Santiago de Compostela. Hoxe, que creo que estou sin mozo despois de meses dando tumbos nunha relación que non foi ben dende o principio. *** Estou lendo un gran libro. El guardián entre el centeno. Síntome ben lendo esta novela, e poucas máis cousas agora consiguen evadirme do mundo. *** Vin ao home máis guapo de Pontevedra co seu fillo en brazos. Canta ternura. E sentín un pouco de envexa , a verdade. Pero ao mesmo tempo sentín que agora o respeto máis. Quizais non cambie moito con esa criatura entre os brazos, pero eu quero crer que ser pai consigue cambiar a calquera. Presinto que non o verei máis, polo menos de momento. En parte pola súa vida, e en parte tamén pola miña. Xa non estou para determinados encontros prohibidos, nocturnos e carentes de sentido. Sinto que teño unha crise de madurez, eso é , de exceso de madurez,como si de pronto me acabasen de caer enriba cen anos. Son vella e sensata de pronto. E esto amólame e entristéceme profundamente. Son tan sensata que sei que non voltarei a bicalo. Xusto agora, que por fin comezo a ver nel algo máis que un rostro fermoso.