Fin de ano baixo a "lúa azul"

A última noite do ano 2009, e a entrada do 2010 , virán acompañadas dun fenómeno tan pouco corriente como máxico, a lúa chea do día 31 convértese en "lúa azul", por ser a segunda lúa chea que se produce no mesmo mes. Haberá que esperar ata o ano 2028 para que este fenómeno astronómico coincida co día de fin de ano.

A maxia dunha lúa chea hai que engadir a maxia que traerá esta lúa azul, que fará da noite unha explosión de luz, si a climatoloxía o permite. Pero non só contaremos con este fenómeno, senón que mañá tamén tera lugar un eclipse lunar de escasa magnitude que sucederá entre as 19:52 e as 20:53 horas, e que poderá apreciarse con dificultade.

A conxunción destes dous fenómenos sumados á fantasía que xa de sempre se lle presupón á noitevella, farán da entrada do 2010 algo realmente excepcional.

Os que non cren demasiado na maxia da noitevella, deberían mañá deixarse seducir pola propia luz da lúa, que cubrirá o ceo dunha luminosidade especial, e confiar nas posibilidades da astronomía, e nas forzas que os cambios lunares exercen nas persoas. Non debermos esquecer que o que sucederá mañá non voltará a repetirse ata dentro de moitos anos, e quizais eso xa sexa suficiente para deixarnos levar pola fantasía e a ilusión.

Levo todo o día metida na casa, por varios motivos: primeiro porque chove; choveu todo o día con contundencia e ademais non deixou de facer frío. O frío e a choiva na aldea non ofrecen nada que mereza a pena ao outro lado da fiestra, más vale entón, quedar a cuberto, na cociña, matando o tempo en calquera actividade que non nos volva tolos de remate. Segundo, porque non tiña ningún sitio mellor ao que ir, ou ben non reunín as forzas suficientes para ir a calquera outro lugar. E terceiro, porque ás veces a vida debería limitarse a esto, a permanecer ao quente, entre a familia e o ruído da tele e do teclado do ordenador, e os berros dos meus pais e o latexo do lume na cociña de leña.

Pero o feito de pasar un día encerrada por vontade propia na casa dos meus pais na aldea , non significa , nin moito menos, que esto sexa saudable e reconfortante. Máis ben ao contrario, síntome mareada , ansiosa e con certas tendencias depresivas que me levan a pensamentos extraños e inquedantes.

Certo que non estou no mellor momento da miña vida, e polo tanto non teño que darlle moitas voltas ás cousas para chegar a conclusión de que a miña vida é unha merda, pero de ahí ao estado de pesimismo no que vexo agora mesmo sumerxida -penso- hai un abismo. Desexo con fervor inhumano, -suplico- que pase o mes de xaneiro o máis rápido posible, e que sexa febreiro dunha vez, para afrontar a realidade (a que sexa, a que toque) dun xeito valente e decisorio. Quero decidir, quero tomar decisións sobre o meu propio futuro sin temor a equivocarme, e quero facelo canto antes.

Entre tanto, queda esta semana, a última do ano, profunda e escura como un túnel. Unha semana prescindible no meu escenario, inútil. E ese precipicio chamado xaneiro.

Pregúntome si xaneiro traerá algo de bó á miña existencia, e cando me fago preguntas tan trascendentais non me queda outra que botar man da maxia ou do destino. Aférrome a que algo mude no cosmos coa entrada do 2010, e que todo mellore á miña beira dun xeito máxico e inexplicable. En todo caso, si eso non sucedese, sempre me quedará agardar que remate o fatídico mes e intentar rexurdir de novo despois da mellor maneira posible.

Doulle voltas á cabeza todo o día. Doulle voltas á miña existencia e un nó pónseme na gorxa. Sinto vértigo. Todo é incerto e todo me produce unha floxeira nas pernas que me supera. Da igual que pense no traballo, na miña saúde, no meu futuro, no amor...A miña existencia convertiuse de golpe nun laberinto fatal no que me vexo sin desexalo e do que teño que saír, vencedora ou vencida. En xaneiro conclúe todo, e iso é a súa maxia. Decídense as encrucilladas laborais, decídense as encrucilladas do meu intestino, decídense as ilusións amatorias que comezaron cunha viaxe inocente á cidade condal...Xaneiro é o pasadizo e a porta. O que agarde detrás, eso é outra historia.

Desexos cumplidos

Hai cidades que che devolven a ilusión polas cousas máis sinxelas da vida, como o amor. Hai momentos nos que os recordos afloran e as sorpresas son ainda posibles. Si o Nadal ten algo de bó é precisamente ese xeito sutil e sinxelo de devolverche aos quereres perdidos, os que por problemas de toda índole, ou por cobardía desapareceron das nosas vidas de maneira que parecía para sempre. O Nadal ten eso de maxia , e resulta marabilloso.

***

Dende fai anos sempre lle pedín un desexo ao solsticio de inverno, que cae na noite do 21 ao 22 de decembro. Os últimos anos recurrín sempre ao mesmo desexo, que nunca se cumpliu, sin perder por eso a esperanza de este ano sí que sería o definitivo. Mantiven unha fe cega nas posibilidades do solsticio durante moito tempo, aferrada á súa maxia e a ese desexo incumplido ano tras ano, coa paciencia e a dedicación de quen xa non ten nada que perder. Pero ao fin todo acaba cansando, e non sei si foi por aburrimento ou simplemente por olvido, que este ano non formulei ese desexo. Nin ningún outro.

O certo é que me deu rabia ao día seguinte, porque este ano por fin ía atreverme a soñar soños distintos, e consagrarme a eles outros cinco anos si facía falta. Nono fixen, como dicía, pero a maxia do solsticio colleume por sorpresa. Non foi preciso formular en voz alta, nin siquiera dun xeito consciente o que eu quería, cumpliuse sin máis. Cumpliuse o día de nadal. E por iso hoxe síntome moi feliz.

Alter Ego

Todos tenemos derecho a un espacio de frivolidad, en donde ser otra cosa totalmente diferente a lo que realmente somos. En el fondo es como una liberación necesaria, en una época en la que quizás no me siento demasiado feliz. Vivir frívolamente es como una especie de catarsis a la que me agarro como a un clavo ardiendo, sin pizca de remordimiento. Supongo que ahora lo que realmente me apetece es escribir desde este otro lado, desde el lado de lo banal y lo vistoso, lo que no trasciende y no deja heridas ni quebrantos. La vida no debe de tomarse siempre en serio, y a veces , simplemente debe de tomarsela una de coña para sobrevivir. En eso estamos.

Me levanto como quien sale de un sueño de mil años, aterida, con tristeza en las manos y arrugas en exceso. Recuerdo con cierta precisión mis delirios nocturnos, sueños casi siempre guarros con personas de mi entorno, de esas con las que en mi vida ni loca se me pasaría por la cabeza tener un idilio. Luego me entrego al café como se entregan los yonquis a la insulina, como un sustituto lamentable de lo que realmente necesitaría a esas horas de la mañana. Y después el día. Con su frío de invierno y sus temores, y sus llamadas de teléfono y sus sorpresas siempre desagradables. Decidí que no se puede vivir así, colgada de las lámparas siempre, con vértigo y tristeza a partes iguales. Así que, ahora mismo presento mi dimisión absoluta e irrevocable. Dimito de mi ansiedad; dimito de mi tristeza; dimito de mi mala suerte; dimito del desamor; dimito de la nostalgia; dimito del fracaso; dimito de este cansancio que se apodera de mi cada vez más a menudo. Y después de dimitir me siento muy libre para dedicarme a otros menesteres, sobre todo para dejar de ser yo misma, y empezar a construír otras formas de manifestarme.

Todos tenemos derecho a enfadarnos con nuestra vida y a mandarla al carajo cuando nos de la gana. Pues eso, que es navidad y yo no tengo ganas de pelearme con mi destino. Ni con nadie. Me lío la manta a la cabeza y ... a vivir la vida frívola que siempre he soñado.

Amencín na aldea un día de nadal que se parecía a un sábado calquera de inverno. O chan frío baixo os pés e demasiado desorden no meu cuarto; certo bullicio na cociña. A caixa dos medicamentos de meu pai por riba da mesa como si se tratase dun laboratorio móbil, e os cacharros do almorzo mezclándose cos ingredientes da comida especial de Nadal que preparaba a miña nai. Todo parecía en orden, colocado estratéxicamente no lugar idóneo para xenerar un caos admisible e entrañable, o mesmo caos de ambiente familiar que me devolve sempre aos recordos da infancia. Pero non había café feito. Son estas pequenas cousas as que me devolven de súpeto á realidade e me convirten nun hóspede na casa dos meus pais. Transforman a cociña nunha especie de feira temática navideña co fin tan só de agradarme, e logo, non hai café un día 25 de decembro pola mañá. Si a eso lle sumamos que me u pai con toda tranquilidade se levanta e pon un tazón de leite a quentar no microondas ante a miña atónita mirada e os meus berros de "non, non, non...." pois non me queda dúbida: son de fóra.

E isto de ser de fóra, ou de sentirte de fóra na túa propia casa ten certas desventaxas vitais, moi desestabilizadoras. Porque ao fin , acaba unha por non sentirse de ningures, por non saber cál é o seu fogar.

Afortunadamente en confianza tódolos problemas acaban por resolverse do mellor xeito posible. Neste caso, mamá fixo café, cun amor incondicional e unha paciencia infinita ante as miñas verbas recriminándolle que o momento máis importante da mañá tiña que ir acompañado dunha taza de café. E despois, todo recobrou outra vez o ritmo dun sábado calquera. Mamá lavando tazas frente á ventana, o pote fumeando sobre a cociña de leña, meu pai coas súas ovellas, e eu...deixando enfriar o café enriba da mesa e disculpándome logo , dicíndolle a mamá que non mo tire, que o tomarei despois, máis tarde...si cadra.

O Nadal é un estado de ánimo, así que cada quen o vive como lle peta, e vale perfectamente o dito aquel de que cada un fala da feira según lle vai nela. A liña psicolóxica divisoria, que marca o inicio do Nadal está situada para a maior parte dos mortais no día 22 de decembro, xusto ás 9 da mañá, cando da comezo o griterío de voces dos nenos de San Ildefonso, nun intento de cantar a nosa fortuna escrita nunha boliña. Pero os vilalbeses temos a nosa maneira particular de marcar as liñas divisorias, e o Nadal comeza en Vilalba non coa chegada do Gordo, senón coa feira dos capóns. Os capóns, para quen non o saiba, son pitos gordos, criados nun caixón á medida e alimentados dun xeito especial e atroz ata provocarlles todo tipo de enfermidades cariovasculares, que según os expertos, fan da súa carne algo exquisito e excepcional. Vamos, que son pitos criados dun xeito cruel.

Claro que ás veces o Nadal da comezo nas primeiras ceas de empresa, nesas primeiras borracheiras entre compañeiros de traballo ou grupos de amigos que rematan en bicos roubados e polvos furtivos , dos que todos finxen arrepentirse ao mencer. Pero o máis intelixente sería sen dúbida que o Nadal non comezase nunca, para non ter que sentir de golpe o desexo inexplicable de lanzarse á rúa na procura - sempre contra reloxo- dun agasallo calquera para cada membro da familia. O importante xa non é acertar, senón mercar o que sexa con tal de que se poda cubrir cun papel de cores e un lazo brillante. O Nadal é tempo de compartir, de felicidade, de amor...Ja. O Nadal é tempo de consumismo , de hipocresía e quizais con sorte, tempo de vacacións.

Pero a min, ainda que pareza o contrario, gústame o Nadal. Cómese máis marisco que en todo o ano, bébese champán sin remordimentos, ( en xeral bébese de todo sin excusa e sin remordimento) e pode un cometer erros imperdoables noutra época do ano, que no Nadal sí lle serán perdoados.

O amor tamén anda máis atolondrado que de costume, como unha enerxía extraña que o empapa todo. Eu namoreime fai anos nunha cea de nadal de compañeiros de traballo; outra vez namoreime nunha festa de fin de ano, e outra vez consolidei unha relación imposible nunha madrugada do día un de xaneiro á calor da chimenea na casa da miña avoa.

Agora, metida xa de cheo no chollo, non sei cómo afrontar o que me agarda: a saturación familiar, a saturación de azúcares e graxas, a saturación de alcol e de resacas, a saturación de colonias sin marca regaladas por parentes lonxanos...Pero a min, ainda que pareza o contrario, gústame o Nadal.

Descubrimento fatal

Perfecta palabra a palabra relación. Caben nela tódolos pecados e tódalas desgracias do mundo, así de sinxelo, nunha soa palabra. En cada momento da nosa vida temos centos de relacións paralelas, cada unha distinta, cada unha igualmente descentralizadora e fatal. Tantas relacións como persoas, e isto non deixa de ser un caos.

Pero sempre hai relacións peores ca outras. Levanteime coa boca pegada, con sabor ácido e unha contractura a altura do hombreiro dereito. Non foi unha boa noite. Amei demasiado, namoreime, e iso sempre é un mal comezo. Si, brutal foi o descubrimento, de pronto, abrín os ollos , eran as dúas e media da tarde dun domingo moi moi frío, e sentíame triste e feliz a medias, como si todo en min estivese dividido, incluso os sentimentos. Tomei consciencia nese xusto intre de que no mundo, onte pola noite , só existía unha persoa. Era o único home do universo, e estaba alí, no medio de tanta xente, tan borracho coma min, tan perdido como calquera e tan seguro de sí mesmo que me deron ganas de querelo para sempre.

Dormín co recordo dun encontro fugaz, casi irrelevante, no medio de bullicio de ceas de empresa e palmadas e abrazos que anuncian o nadal. Dormín mal, e soñei moito. Soñei sin chegar a dormirme de todo, media desperta, como querendo atrapar ese soño e facelo real, e ao mesmo tempo desexando seguir soñando con él toda a miña vida. No soño él tamén me quería, ou algo parecido, non estou segura. Pero a realidade doe , e máis cando che da de bofetadas xusto agora, que todo dios anda coas panderetas e as zanfoñas restregándonos a súa felicidade.

Namoreime, joder. Así , en frío. E non se trata de ningunha persoa extraordinaria, é máis, ten defectos a moreas. Pero guapo si que é. E tamén me da rabia que así sexa, porque eso convírteme a min nunha persoa extremadamente superficial, que parece que só se namora de homes guapos. O caso é que non hai angustia peor ca que da o amor. Sobre todo o amor non correspondido, que é o meu caso. Claro que él ainda nono sabe. ¿Cómo o ía saber, si ainda me enterei eu onte?

En fin, que aquí estou, nas portas do novo ano, coa vida en ruínas e vai e ao meu corazón dalle por tomar consciencia do que lle pasa. De todos modos, non vou a precipitarme, hoxe é un día extraño e eu teño un resacón que me fai dubidar un pouco das miñas percepcións. Terei que agardar a mañá para poder confirmalo.

En cada esquina agárdanos unha sorpresa. Hai pequenos momentos, nos recunchos das cidades que perden a maxia porque simplemente se diluén en malentendidos que non chegan a aclararse nunca. Pero ás veces, baixo outra luz, cando toda probabilidade de éxito se cría vencida, asáltanos o inesperado, e esa voz extraña e incluso indesexable, faise amable e tibia descubrindo un corazón máis normal do que imaxinabamos.

No medio do caos dos días grises de pesadelo e rabia, tamén cabe de cando en vez un guiño doce que se asemella a unha pequena esperanza.

Recibín un mail reconfortante, deses que non acabas de comprender de todo, pero que sabes que che contan algo positivo, algo alentador no medio do panorama de días de desolación e néboa. Un email sin estratexia, sin trampa, só unha frase agarimosa que me fixo sentir viva.

As luces enchen as rúas das cidades, non se pode fuxir do nadal, como non se pode fuxir do paso dos días ou da choiva de decembro. Tocan festas de nadal, coas súas árbores encendidas e os corazóns latexando dun xeito algo distinto...volta a nostalxia dos amores perdidos, das amistades rotas, dos días felices da infancia cando o nadal o significaba casi todo...

Estación nadal.Tempo de finxir felicidade.

No me siento muy orgullosa de mi misma. ¿y ahora qué hago?

¿cómo se solucionan los errores que no tienen vuelta atrás?

No se solucionan.

Y ¿qué hago?

Tempo equivocado

Tempo de crise. A memoria dos días felices é tan só esa pequena balsa no medio dun océano, pero non é suficiente para chegar ao outro lado dos problemas. Aquí sucede todo dun xeito desfigurado, entre triste e tedioso, con moito vértigo. Ese vértigo, sobre todo, que sente un ante o desconocido, ante o que nos agarda ao doblar a esquina e que sabemos será desolador. En todo caso, non queda outra que tirar para diante, nun intento constante de non pensar, de non sentir, de non sufrir...

Tempo morto nas miñas esquinas, nos vértices dos meus soños rotos dende fai xa demasiado. Pero a conciencia segue intacta, taladrando o meu soño, como si dun monstruo se tratase, que quere acabar de matarme en vida, de conseguir que me rinda definitivamente.

Ese pesimismo negro dos días con resaca, que se confunde coa melancolía pero que sobre todo nos deixa un nó na gorxa que me afoga aos poucos. A vida que non colle forma nas miñas mans. Os erros , un tras doutro, como inevitables, abrindo o meu camiño a trancas e barrancas, de mala gana. E no corazón un baleiro profundo que é peor que calquera soedade. Hai un tempo para cada cousa, pero este é un tempo equivocado.

Mércores que se asemella a un luns calquera en case todo, menos na profunda nostalxia que queda nas pálpebras despois de catro días de ponte afastada da nausebunda oficina. Caeume a casa sobre as costas onte á noite, ao chegar de volta da cidade milenaria de pedra e soños , agardando furtivos por entre as esquinas da súa plaza Mayor.

Trouxen a maleta chea de humidade e de recordos humildes, deses nos que unha se pon a pensar e non teñen relevancia algunha, pero que sin embargo construén un entramado de ledicia interna, que deixa un poso de melancolía nos beizos e na ollada. Eses pequenos recordos que se traducen en rúas e bullicio, en brisa na cara, en bares e edificios monumentais...

Queda na retina a viaxe e doe un pouco voltar ao mesmo escenario de cada día, esa rutina morna que non remata nunca e que acaba por anestesiarnos sin pudor. Non chove, nin fai frío, só a ameaza do nadal á volta da esquina me fai estremecer. Quero durmir as horas todas que me quedan ata que esqueza que o amor é unha quimera na miña realidade. Quero borrar esta morriña que cheira tanto tanto a Salamanca e que non me deixa casi respirar. Quero que remate este mércores que acaba de comezar, que se asemella tanto a un luns e que me devolve á miña realidade dun xeito demoledor.