Vivir na espera non é o peor que che pode pasar, sobre todo cando o que se espera é incerto e ten un punto de escuridade. A espera é tempo de regalo, que se vai estirando dun xeito consciente e abrumador. Os días son máis longos do que un se pode imaxinar, e  ainda que o corpo vai marcando os seus propios rítmos -54 pulsacións por minuto non dan para moito- a mente agárrase con forza a ese tempo de desconto e disfruta do agasallo sin présas, sin protestar, sin lamentacións de ningún tipo.

Cada enfermidade vai acompañada sempre dos seus mecanismos de adaptación. Non te rebelas, non sufres máis do necesario, só te amoldas ao novo discurrir das cousas, o teu corpo marca un paso novo -o meu marcapasos marca un paso novo- e eu dócil e feliz déixome acunar nese latexar pausado que me baixa a tensión e me fai vivir doutra maneira.

Esperar non importa cando o que se espera da medo. Ainda no mellor dos casos haberá unha ferida aberta, haberá un quirófano e un sono profundo. Despertar. Ahi está o medo todo concentrado, nese instante entre que durmes e logo xa non durmes, e a realidade asoma nunha sala de reanimación, e a vida continúa e ti xa non eres a mesma. ¿Qué pasou? ¿Qué me fixeron? ¿Qué me doe? E o traballo atroz de recoñecer de novo o meu corpo e buscar a través da dor as novas cicatrices, e chorar si é preciso porque pasaron cousas que non estaban previstas. E chorar ao tempo que te alegras de estar desperta, de estar viva. Viva despois de todo.

***

Entre a prima de risco e o dilema do electrodo

Hai situacións nas que  a un non lle queda outra que tomar conciencia do lugar onde se atopa, do tempo concreto –momento histórico- que lle está tocando vivir. A realidade acaba por impoñerse incluso entre aqueles que son máis inconscientes e que se resisten á entregarse á evidencia. Eu nunca fun desas e por iso deixome naufragar entre  as follas dos diarios ata perderme de cheo , ata entender que España se vai á merda e que a política de hoxe é un doblegarse aos mercados e as gobernos fortes de Europa, que ninguén pensa en nós e que o da prima soa mal, moi mal, cada vez peor. Pero as desgracias nunca veñen soas e ás veces non son tan xenéricas como un mero dato estadístico ocupando o lugar predilecto nun titular. As veces as desgracias sucédenche a ti, e entón daste conta do teu anonimato, o xornal non fala de ti, como dicía aquela canción de Sabina, e sin embargo ti, o teu mundo, a túa desgracia , toma unha dimensión tal que xa non importa si a prima está en 600 ou en 700.

A miña desgracia preséntaseme en forma de dilema, de decisión vital, de encrucillada urxente e casi imposible. Ahí está, o reloxo marcando un tempo que se acaba –que se me acaba- e os médicos plantexando opcións, falando de técnicas, de estadísticas, de riscos probables, improbables…A miña vida na boca dos outros soa extraña, como si non falasen de min, do meu corazón, do meu cable, do meu peito aberto.

E a realidade convírtese en vértigo, en medo. Na posibilidade dunha mesa de operacións e que algo falle e pase o peor, e sexa eu a que desperta da anestesia como dun soño, e entón o pesadelo toma forma. Unha cicatriz que me abarca o peito enteiro, unha dor que me indica que as cousas foron como foron.

Eu decido sobre a miña persoa. Eu firmo ou non firmo. Eu mando sobre o meu corpiño que leva dentro o meu corazón. O corazón leva un cable. E o cable é o dilema, a duda, o problema.  A min puxéronme un cable e agora eu digo si o quero quitar ou o deixo ahí ata que as bacterias o invadan e xa sexa tarde. E decido sin ser médico, sin saber, sin querer decidir. Con medo.

A prima de risco de hoxe difuminouse entre mil pensamentos que me entumecen a cabeza.  E o medo é casi palpable, físico, de carne e oso. 

¿Cómo decide alguén que voluntariamente acepta que lle abran o peito dentro dun quirófano?