O día da despedida

Hoxe era o día sinalado
hoxe ía vestirme de cores
moi vivas e abrir tódalas fiestras;
escoitar por última vez aquela
canción francesa da miña xuventude
e tomarme unha taza de café amargo...

Abandono Pontevedra como quen abandona un mundo para entrar noutro. Quizais sexa eso certamente o que fago , quizais San Lorenzo sexa outro mundo ben distinto deste, e a miña vida alí sexa outra vida.

Ao fin todo se reduce a iso, en adaptarse ao medio no que nos toca vivir -ou no que nós mesmos dalgún xeito eleximos- e plegarnos mansos ás súas rutinas, as súas maneiras de desenrolarse.

Sí, alí a miña vida é outra vida. E outra vida en cada sitio ao que me traslado cunha maleta. Máis conmigo nesa maleta viaxan sempre -os máis fieis compañeiros de traballo- os meus medos e as miñas inquedanzas. Sempre son eu cargando con esa maleta, acomodando ao chegar a cada destino cada un dos sentimentos que conmigo viaxan no cuarto que vai acoller en diante os meus soños. Unha pinga de nostalxia sobra a mesa de noite, un pouquiño de ansiedade sobre as sabas, un anaco de pánico xunto ao interruptor, un golpe de infortunio no pasillo...

***

Os últimos bicos que din non se pareceron a nada. Mesmo non foron nada. E foron todo. Suficiente para poñer en marcha a noria de emocións que é esta existencia miña. Non importa o nome do home ao que biquei. Importa tan só a precisión dos nosos beizos pegados, a realidade tibia deses bicos entre susurros, a liña perfecta da súa boca sorrinte...

Trémeme o corpo todo ao recordar , máis eu non son romántica, más ben son propensa ao enamoramento, e con certa inclinación cara a sensualidade e tamén a sexualidade. Máis nada.

Os últimos bicos foron efímeros e eternos ao mesmo tempo. A penas duraron uns minutos pero sin embargo traspasaron tódalas fronteiras do tempo. De feito perduran ainda en min como si todavía se estivesen sucedendo.

A LUIS QUINTANA... para que vuelvas

Toda revolución se asienta sobre una única palabra: no. El paso del tiempo es inexorable. Desde estas dos verdades -entre otras muchas- se enfrenta a nosotros Luis Quintana subido a un escenario pontevedrés, para contarnos, para cantarnos, que antes las cosas importantes sonaban fascinantes en voces de Epi y Blas. Y desde ahí, desde ese territorio conocido por todos nosotros, que es nuestra infancia, nos habla de generaciones enfrentadas que conviven sin remedio : el tiempo de la consola, el móvil y el sms, frente a aquellas primeras llamadas que se hacían a un teléfono que empezaba por nueve en vez de por seis, y al que contestaba siempre el padre de la chica.

Porque Quintana dibuja como nadie una generación que perdió su juventud pero que no encuentra todavía su sitio en el mundo de los adultos. La generación concebida -o nacida, qué mas dá- en mayo del 75, cuando murió Franco y daba comienzo una nueva época llamada democracia.

Ahonda desde el escenario en la nostalgia, apelando a personajes de la tele, héroes de ficción o antiguas novias que se hacían las estrechas en la hora de las lentas de las discotecas, y entre canción y canción, va desgranando su vida al tiempo que destapa también todos y cada uno de nuestros secretos. ¿Quién no espió alguna vez a su vecina de enfrente? (Yo recuerdo que incluso utilizaba primáticos en un cuarto de estudiante en Santiago de Compostela). ¿Quién no se enamoró de la chica de la farmacia o del chico del supermercado (como fué mi caso)? ¿quién no tiene algún amigo que deshecha apáticamente cualquier plan que se le proponga, quién no ve en el ser amado las siete maravillas del mundo y a quién no le tenblaron las piernas alguna vez cuando alguién le habló de sexo como si le hablase de economía?

Escuchar a Luis Quintana es escuchar el eco de toda una vida que se va esfumando entre los dedos, y al mismo tiempo, sentir esa punzada que sentimos aún los treintañeros, esa punzada que nos hace ver que aún seguimos siendo jóvenes, a pesar de no tener el carnet joven desde hace una eternidad.

Y en martes trece, Quintana supo que el amor no se resistía nunca a abandonarle, y le dijo a esa mujer que se entrenase con el en el amor, y gritó "amarás a Mara" viendo el telediario de la 2, sin sentirse cursi , ni romanticón ni pasado de moda.

Cantó una canción a un baño, exponiendo sublimemente el destino fatal de los baños de los bares de hoy en día -braguitas a la altura de la voz- y supo mejor que nadie comparar el fútbol con la vida.

Y cuando por fin se fueron apagando las luces sobre el escenario, y llegaron los últimos aplausos y la hora de los fans pidiendo autógrafos, una chica -servidora- se acercó pidiendo tan sólo una fotografía con él. Ni dos besos pidió , presa de los nervios como estaba. Ni alabó su conciertazo, su voz ni sus canciones.

Desgraciadamente tuve que marcharme por motivos que no vienen a cuento, con el corazón en un puño y los ojos de Quintana clavados a fuego en mis pupilas. En aquel momento La cabaña era el único paraíso posible, y Luis Quintana el único que podía habitarlo.

La vida es un beso -pensé- e imaginé ese beso que es la vida, ese instante en su boca. Mi corazón tenía una única dirección recta, decidida, implacable. Pero mi cuerpo se dejó vencer por la inercia de las obligaciones de un martes cualquiera, y abandoné La cabaña como quien abandona el último resquicio de felicidad que le ofrece la vida, de una manera imperdonable.

Ya en mi habitación no puedo más que pensar en sus canciones, torturándome escuchándolas una y otra vez, al tiempo que imagino su sonrisa, y lo que es peor, el tacto de sus manos. Y sueño, desde la edad triste a la que él canta y con la que se identifica, que un día cualquiera, a la una en punto de la madrugada, en una discoteca cualquiera, bajarán un poco las luces, sonará una suave canción de Juan Luis Guerra, (por ejemplo "quisiera ser un pez para mojar mi nariz en tu pecera...") y él, Luis Quintana, se acercará lentamente a mi, me tocará en el hombro con un tímido dedo, y me susurrará al oído < ¿bailas? >.

"Nunca pierdas tu muchedad"

O móbil soa sempre no momento máis inoportuno. E cando ten que soar, simplemente, non soa. Deixie de agardar chamadas e a miña vida adquiriu unha tonalidade distinta, certa liberdade que se adiviña dende a mañá ata a noite, que se deixa disfrutar e mesmo que resulta adictiva e moi moi gratificante. Con só despreocuparme do teléfono móbil convertinme nunha muller distinta, que se pasea pola rúa como si levitase e que sorrí máis do que o facía antes. Non quero nin pensar o que será facer un día unha verdadeira revolución, e mandar a Movistar á merda definitivamente. Conste que estou a piques de dar ese paso tan trascendental, como un arranque non só de anarquía antiglobalizadora, senón tamén como un xeito de respirar por fin sin ter que estar pendiente de si fulanito ou menganito enviou un sms ou fixo unha perdida á que terei -máis por educación que por desexo- que contestar algún día.

O outro día casi me quentan os de Movistar dabondo e casi se convirte o momento da chamada de atención ao cliente no día glorioso da revolución. Casi acabo como o sombrereiro en Alicia, bailando a deliranza ao dicirlle alto e claro a un tipo venezolano que pretendía convencerme de que o mellor para a miña economía era ter dous contratos con Movitar en vez dun, que podía meterse o seu contrato coa súa promoción de fins de semana por donde lle collese. O tipo debeu palidecer, e ainda así non entendeu de todo a miña negativa, son duros de roer estos de Movistar. Insistiu nas ventaxas de dous contratos e dous teléfonos, e lóxicamente claro dúas permanencias. Si parece que estou casada con Movistar, carallo. Non é non, díxenlle. Pero a súa persistencia non tiña límite, así que lembrei unha frase dun artigo dun xornalista escritor desta cidade e solteilla sin titubexar : ¿Ofrecerialle este contrato á súa nai? E o pobre home, que simplemente fai o que lle mandan por oitocentos euros ao mes, díxo compunxido "bos días, señora Verdes" e colgou o teléfono.

Hai esceas que acontecen na vida real que mesmo parecen quitadas dunha película de Almódovar ou de Woddy Allen, non sei que será peor. O meu cuñado sempre me di que as miñas historias cotiás teñen moito do cine de Almodovar, esa caspa e ese humor bañado de surrealismo, vamos toda unha gozada. Eu sempre pensei que o meu cuñado esaxeraba, que a cousa non era para tanto e que quizais a miña vida simplemente non compartía o mesmo molde ca súa, máis nada. Pero ás veces unha sorpréndese definitivamente e sí, cae na conta de que algo raro hai no discurrir dos días , e tamén das noites, sobre todo das noites. Cando imaxino que nada máis extraño pode xa acontecer, pois véxome asaltada no medio dunha crisis etílica que me estaba levando mesmo ao borde da morte, por unha muller que entra nun local acompañada do seu mozo. O mozo , que noutros tempos viu con certo estupefacción e envexa como desfilaban polo meu corazón cada un dos seus amigos, sin que el tivese a máis mínima posibilidade ( e esto dígoo con moita humildade, porque ainda lembro a cara de extrañeza que se lle quedaba ao pobre ao non coseguir el nin cinco minutos de conversa conmigo, mentres os seus amigos tíñanme completamente namorada) tivo que asistir a un espectáculo que imaxino lle pareceu tan insólito como a min. A súa moza recibiume cun amplo sorriso , colleume da man e díxome unha e outra vez que era guapísima. Non paraba de repetilo, como si de pronto estivese poseida , tivese unha revelación ou entrase en trance. "Qué guapa eres, qué guapa eres..." Por suposto que estaba borracha, e quizais algo máis. O caso é que eu non soupen reaccionar. Ollaba para o seu mozo cun sentimento de culpa que non acabo de comprender, e deixábame levar pola música e por ela que me abrazaba e me daba xiros nun intento de bailar unha especie de rumba. Logo irrumpiu , para completar a estampa, unha canción de Rocío Durcal, e a ritmo mexicano ela cantábame ao oido " me gustas mucho/ me gustas mucho tú /tarde o temprano seré tuya / mía tu serás".

Baixei a garda. Non fixen unha análise da situación e sobre todo non vaticinei a catástrofe. O certo é que estaba divertíndome moito e non me din conta de que ela estaba cada vez máis cerca de min, cada vez máis feliz e cada vez ía baixando máis as mans dende a miña cintura ata rematar bastante máis abaixo. Foi así como me sorprendeu un bico. O primeiro foi tímido, insinuante, fugaz. Apenas un pico inocente sin importancia. Eu ollei ao seu mozo, que non miraba. Estaba entretido falando co dono do local e parecía non estar demasiado preocupado polo baile da súa moza conmigo. O segundo pilloume con máis ganas. Un morreo en toda regra, deses que quitan o sentido e que mesmo te marean si levas no corpo unhas cantas copas de máis. Cando abrín os ollos foi como despertar dun soño e toparme de bruces coa realidade. Os ollos del, do seu mozo, clavados en min. El , e a mesma cara de extrañeza doutros tempos, cando non conseguía nin cinco minutos de conversa conmigo, mentres os seus amigos tíñanme completamente namorada.

Teño nostalxia de tódalas cousas que aconteceron. Nostalxia de Johannes, que debía de se-lo home máis guapo do planeta, disposto a pasar as súas últimas tres horas en Lisboa conmigo. Nostalxia do Fernando, que sin ser un home guapo era un home moi fermoso por dentro, deses que se coñece un cada vinte anos. Porque homes teño coñecido moitos, máis este tiña peculiaridades que nunca esquecerei. Gustoume coñecer a súa historia, contada coa naturalidade coa que se contan as vidas que un mesmo xulga felices, máis eu púxenme triste ao escoitala. Un africano sin patria e sen familia, construíndo un futuro noutro país, vivindo simplemente unha vida normal; a mesma que eu rexeito, qué cousas, ¿verdade?

Nostalxia ao fin e ao cabo dun país diferente, dunha cultura distinta, dunha luz, doutras rúas e outras voces. Doutra maneira de divertirse, e mesmo doutra maneira de sentirme desexada, como nunca antes me sucedera.

"As pesoas deviam ter mais de uma vida ou, pelo menos, uma que pudesse também andar para trás de vez em quando. Para corrigir o que saiu mal á primeira, aprender a saborear as poucas horas boas -tal como uma cançao que quanto mais se ouve masi se gosta- e, sobretudo, para poder ir primeiro por um lado e depois por outro e depois, sim, seguir pelo caninho encontrado."

Pedro Paixao. Viver todos os dias cansa