Charlton Heston

Non me gustan as armas nin as persoas que as usan. Porque un arma , ainda que sexa co pretexto de utilizala en caso de unha ameaza, serve únicamente para ferir e matar. En ningún caso xustifico o seu uso, nin siquiera a súa tenencia. Isto é algo que aprendín xa de ben noviña, cando tiña eu 16 anos e a sorte de ser alumna dun profesor de literatura ao máis puro estilo de aquel famoso profesor de “El club de los poetas muertos”, que me ensinou que nunca colleramos un arma nas mans, porque si o facíamos, que tivésemos seguro que sería para matar. E así , me quedou a min grabado , dende temprana idade, que as armas non podían traer nada bó, máis que sangue, destucción e morte.
Pois ben, onte morreu o coñecido actor Charlton Heston, o que foi durante anos presidente da Asociación Nacional do Rifle.
En tódolos xornáis lemos hoxes eloxios e loubanzas para o actor que coas súas intepretacións se convertiu nun dos grandes do cine. Pero este home tamén tivo outras facetas a parte de representar con maxistral profesionalidade os papeis que o consagraron á fama. Este home , republicano, defendeu a través da Asociación Nacional do Rifle a libre posesión dun arma, e polo tanto do uso das mesmas nos Estados Unidos, xustificada na enorme violencia que reside nas rúas, protagonizada por bandas de delincuentes, frente aos que o estado non pode protexer aos cidadans. Esta asociación fundamenta os seus postulados en que hai que acabar cos asesinos, e así, en lugar de confiar nos corpos de seguridade estatais, e no funcionamento da xustiza, decide tomar a xustiza pola súa man, e portar un arma para erradicar a violencia.
Este héroe épico do cine, que será recordado por papeis inolvidables, terá tamén o estigma de presidir unha asociación que defende a posesión dun arma como garante da seguridade persoal. Unha mancha, ao meu entender, que nubla dalgunha maneira todo o seu currículo.