MENSAXE INDIRECTO POLO MEU BLOG DIRECTO: AO INTERESADO

Son tan inocente ás veces e teño tal confianza cega nas persoas que creo nas mans tendidas e nas boas intencións que trae detrás ese xesto que nalgunha ocasión ata tildo de heróico. Pero cando unha man tendida se pon en contradicción cunha ollada traidora, non teño dúbida, gana a traición. Porque a bondade das persoas refléxase nos seus ollos como si dun espello se tratase, e calquera pode falarme con verbas amables e brindarme a súa axuda desinteresada, que de nada me serve si vexo nos seus ollos esa mirada clarificadora de estar jodéndome por detrás.

* Querido señor F,

Podía dicirche moitas cousas, incluso encher este espacio de reproches e tamén, si me da por ahí ,enchelo de nostalxia. Pero o certo é que non me queda nostalxia da que tirar para seguir sentindo por ti un mínimo de respeto; xa non digo nada do afecto doutros tempos.

De lonxe mírasme con certo desprecio na mirada, con noxo. Se fose un bicho ao que puideses aplastar entón non dubidarías en facelo. É o prezo que estás a pagar por unha silla que non che corresponde entre catro paredes nas que vendes a túa alma por 200 euros máis na túa nómina.

A lealtade comeza polo respeto a un mesmo, e o respeto implica non apuñalar por detrás as persoas que noutros tempos te quixeron, e mesmo que quixeses.

Así que, escríboche aquí , ignorando si todavía segues ou non a ler este blog. Non creo que che sirvan de moito as miñas palabras, quizais o único que consigan e estropear máis as cousas , si eso é posible a estas alturas da película.

Que tiven un gran aprecio por ti, supoño que o sabes. Que nestes días o que desexaba era convidarte a un café e preguntarche polas túas cousas, esas pequenas cousas cotiás que enchen a nosa vida familiar e constrúen o noso horizonte. Quería preguntarche pola túa muller, polos seus problemas de saúde, pola túa nai, pola túa hipoteca...Quería abrazar a realidade do que fumos e do que somos agora e buscar entre os escombros do que quedou de nós, un pedazo por onde comezar a reconstruír o noso.

E sin embargo, chégame a túa ollada como un raio que me parte en dúas, que me decepciona , que me fire...que me fai esquecerte para sempre.

Este é o meu adeus. Non cabe outro, nin máis cercano nin máis concreto. Considerábate un amigo e quería loitar por ti. Agora...só espero que leas esto e descubrir na túa mirada que o liches e que non nos queda nada máis que dicirnos.

Es tan guapo que hasta las ojeras le quedan bien. Hay qué joderse.Y luego está esa ternura extraña que despierta en mi y que se mezcla con una atracción fatal que se desborda por las noches cuando nos encontramos...La verdad es que cuando paso mucho tiempo sin verle ,siempre me pregunto si estará bien; creo que eso es echarle de menos.

*

Claro que las tardes tienen su propio sabor y si terminan en un abrazo que se parece a una reconciliación, pues , mucho mejor.

*

Estoy pensando en cortarme el pelo.

Esto de roer as uñas é como o do alcolismo, nunca deixa unha o vicio de todo e nunca se sabe cando estalla un cataclismo que che leva de novo a man á boca. De momento controlo a tentación.

*

Cando se lle da voltas a unha cousa sucede o único que sucede cando nos limitamos a xirar pero sin mudar de dirección, que acabamos sempre no mesmo sitio por máis voltas que deamos. Estouno a comprobar en carne propia nestes días, nos que despois de casi nove anos dándolle voltas a unha relación profesional, persoal e sentimental acabei no mesmo sitio que o os primeiros meses que compartimos xuntos fai tantos anos: na máis total e absoluta das indiferencias. Chamábase Miguel. Agora é tan só un espectro do que foi noutros tempos, pero casi non me lembro da sensación de cercanía , de cariño, de seguridade que me proporcionaba telo cerca, e como o botaba de menos cando non estaba.

Hoxe voltou despois dunhas vacacións e eu xa levaba 15 días instalada , como a primeira vez ,tantos anos atrás, cando nos coñecimos. Daquela saiu do despacho e díxolle a unha compañeira "¿qué hace esta aquí?". Hoxe non dixo nada, pero supoño que pensou o mismo, para logo instalarse na comodidade que da a indiferencia e incluso certa dosis de desprecio ante unha situación que se nos presenta de entrada desestabilizadora e nada desexable..

Somos os mesmos de antes e quixémonos moito, deso non me cabe dúbida. Compartimos de todo en escenarios e tempos ben distintos, e despois de tanto xira que te xira da noria , somos outra vez dous descoñecidos que se aborrecen sin máis; sin ganas de poñer da nosa parte nada para que a cousa mellore.

*

A indiferencia sucede cando lle da a gana, non é voluntaria nin racional, aparece na nosa conciencia, intálase nela sin pedir permiso e libéranos de cadeas que nos aflixian sobremaneira.

Hoxe a súa voz era un run run aburrido e monótono que me desconcentraba das miñas tarefas, dos meus pensamentos alleos por completo a él e ás súas inquedanzas. Hoxe molestábame a súa voz porque me aburría profundamente; era un intento patético e xordo de falarse a sí mesmo, de gustarse a sí mesmo; de sentirse a sí mesmo.

***

Sabía que despois da primeira semana todo sería rutina; agora só queda acostumbrarse a ela como a un ritmo musical que enche os nosos días, a retazos, sin pausa pero con treguas para descansar.

*

Ao final sí que vai vir, de feito está chegando.

*

A primavera instalouse en todas as cousas e a xente anda revolta. O meu móbil non para de rexistrar chamadas perdidas de homes aos que fai tempo que esquecera e a vida parece que aparcou a ironía conmigo para brindarme unha pequena posibilidade.

A el, precisamente a el, nesta encrucillada de días de sol e tardes máis longas que anuncian xa o verán, tiven que dicirlle adeus unha vez máis. Non porque desexe perdelo de vista, senón porque ao fin comprendín que el non vai a namorarse nunca de min e eu non vou miralo nunca con ollos de simple e pura amistade. Todo era unha farse, unha finxida amistade na que eu procuraba caricias e olladas de desexo e el...quen sabe. Quizais a miña teoría sobre as súas dúbidas sexa certa, pero eu non estou para dúbidas, porque é primavera , por fin, e o meu móbil vomita chamadas de homes que ainda que non me gustan fanme sentir polo menos desexada.

Hai un tempo no que a dúbida convive ben coas inquedanzas das persoas, pero xusto agora, quero vivir, moverme , ser felir, sentir máis alá da esperanza e a paciencia. Quero tocar a realidade coas mans e non podo navegar entre as dúbidas dos outros; xa abonda coas miñas.

*
E foi así como saiu da miña vida outra vez. Esta vez porque nin siquiera soupo deixarse querer.

A nova Pontevedra 2.0

O proxecto en imaxes no blog do seu creador. Ver para crer.

A nova Pontevedra 2.0

Non se trata do título dunha película feita na casa, senón do programa electoral co que Telmo Martín ( PP) pretende acadar a alcaldía de Pontevedra en tan só dous meses.

Telmo, dende a barreira, non é so un político que desplega un atractivo natural dende o seu corpo formino e a súa ollada azul senón que se convirte nunha especie de mago ou deus que promete pouco menos que facer realidade a miragre dos pans e os peixes.

A gran promesa electoral é todo un soño para unha sociedade en crise que agoniza nas listas do INEM, nin máis nin menos que a creación de 5000 postos de traballo. Relacionado con este obxectivo tan esperanzador está o plan de actuación que denomina " o emprego do futuro" no que a peza clave parece ser a dotación de pizarras electrónicas para as 374 aulas de Pontevedra.

Comeza A voz de Galicia a contar a noticia cunha frase moi significativa: "Telmo Martín se sacó ayer de su chistera un nuevo proyecto político..."; porque este programa non pode máis que sacarse como un coello dunha chisteira por arte de maxia.

"A nova Pontevedra 2.0" é un proxecto amplo e ambicioso á altura do que Telmo Martín nos ten acostumbrados nas súas campañas electorais. Grandes obras forman parte do mesmo, como o bulevar do Lérez soterrando o tráfico entre o mercado e o Gremio dos Mareantes, unha praia na zona onde actualmente se ubica Ence, soterrar as vías do tren entre a zona da Seca creando un corredor verde, eliminar o tráfico da plaza Galicia cun túnel entre a plaza da Liberdade e Eduardo Pondal creando un novo espazo urbán en superficie de 20000 metros cadrados, cun primeiro sótano dedicado a áreas de ocio, zonas comerciais, pistas de xeo, rocódromo e pista de karts, e un segundo sótano con 575 plazas de aparcadoiro para residentes.

O candidato a alcalde do PP en Pontevedra non sorprendeu co seu proxecto urbanístico alonxado dos programas electorais tradicionais aos que nos teñen acostumbrados a maioría dos candidatos. El non se conforma con folletos propagandísticos cargados de dereitos e promesas que non se concretan en grandes obras de enxenieiría e urbanismo, e así, no seu afán de facer as cousa ao grande fala tamén en " A nova Pontevedra 2.0" de dúas liñas de transporte urbán no centro con minibuses eléctricos e un teletaxi compartido a prezo dos billetes de autobús.

Porque Telmo non fai simples promesas electorais senón que debuxa sobre o papel toda unha cidade reconstruída, futurista e utópica na que Pontevedra pasa a convertirse na nosa imaxinación nunha especie de parque temático no que todos os cidadáns estaremos contentos movéndonos con facilidade baixo terra , patinando sobre xeo por plataformas inmensas, bañándonos en praias idílicas a escasos metros da Peregrina e cun posto de traballo para cada persoa e unha pizarra electrónica por neno. Nunha cidade ideal como a que propón Martín non nos queda outra aos cidadás que sucumbir á feliciade plena.

Co único co que Telmo Martín non conta é con que esta utopía literaria e urbanística xa a plantexou fai catro anos e os pontevedreses tiveron a ben moverse na realidade tanxible das promesas posibles, que si ben non configuraron durante os últimos catro anos un panorama de ensoño, non constituiron unha tomadura de pelo.

Pero Telmo é perseverante e terco na súa maneira de dirixirse aos votantes, aos que debe imaxinar como homes e mulleres ignorantes e carentes dun mínimo de entendemento, e preséntase unha vez máis ante eles como un vendedor de fume que ofrece paraísos virtuais imposibles a cambio de votos co propósito único de convertirse en alcalde non polo ben de Pontevedra e dos seus habitantes,senón como dixo nunha entrevista fai algún tempo, polo prestixo que tal cargo lle outorgaría.

Hai semanas que non se parecen a nada pero que van quedar na memoria (individual, a miña e na colectiva, de todos) por cada un dos segundos que nelas se sucederon. Hai semanas que ulen a primavera e promesas de futuro e que alongan os días menstres van tecendo un inquedante e misterioso mañá no que ainda caben as caricias.

Xapón sigue loitando contra as pantasmas que o acechan, a ameaza atroz da enerxía nuclear contaminante despois da devatación dun temblor abobinable.A xente demostra naquela illa que a pasta da que estamos feitos é especial, que non hai límite para o aguante humano e que dentro de cada home está inmersa a súa capacidade para reconstruirse unha e outra vez, as veces que faga falta. Procuro aprender de Xapón, e confiar en que esta vez o tempo ,lonxe de ser un lastre ou unha condea, se convirta no meu aliado.

Entre tanto sigo confiando na xente. Eu xa sabía que o home albergaba dentro forzas misteriosas e extraordinarias, sempre creín na súa bondade en xeral, e agora que me toca ter paciencia conmigo mesma e non precipitarme a abismos innecesarios, poño todas as miñas esperanzas nesta confianza cega que teño na humanidade.

*

...xestos pequenos que duran uns escasos minutos e que che enchen os ollos de bágoas, de emoción.

-¿ Me puedo sentar ?

-Si, claro.

E logo unha conversa pequena, casi un monólogo que eu escoitaba contendo as lágrimas para non ter que derrumbarme detrás daquela mesa fría naquel ambiente tan hostil. Era unha man tendida, arroupando os meus temores coa súa voz, dende o cariño dun pasado que deixamos escapar entre os dedos sin casi darnos conta. Todo é recuperable, pensei. E naqueles minutos, o tempo quedou detido e o seu rostro recuperaba a cercanía doutros tempos -felices tempos- e non había nostalxia nin tristeza polo que perderamos no camiño , senón unha ocasión perfecta para refacer a nosa vella amistade e para aprender en carne propia o que é a solidaridade.

*

Esperas demasiado de min, díxome. E eu non soupen explicarlle que non é así, que non agardo demasiado, polo menos non naquela tarde de luns á que seguiría irremediablemente un martes-abismo ao que tería que caer inevitablemente. Tiña medo, un frío na alma e unha tristeza rara, que non me deixaba casi nin moverme. Naquelas circunstancias eu non esperaba nada del , nin siquiera o que fixo, que era o único que eu necesitaba: quedarse conmigo.

Quedouse alí, sentado no meu sofá, compartindo a miña manta de ver a tele, falando de cousas sin importancia e de cousas con importancia , deixando escaparse caricias nas mans, nos pés...Aparcando a tensión sexual ben lonxe, para non estropear o momento, para finxir diante de nós mesmos que somos amigos e poder así compartir o paso das horas sin ter que facernos preguntas nin promesas nin reproches. E no fondo, qué máis da que el me bique ou non, si o importante é que se quedou alí e que me deu un abrazo intenso cando o necesitaba.

*

Nove chamadas perdidas nun día e medio prodúcenme certa inquedanza. Non contesto ao teléfono, en parte porque as horas das chamadas parecenme intempestivas para o meu ritmo de fin de semana, en parte porque teño medo da conversa, do que quere dicirme, do que quere propoñerme ao outro lado do teléfono.

Sei que seguirá chamando ata que eu conteste e mesmo quizais siga insistindo ata conseguir quedar comigo ; dinme conta de que é perseverante. Penso no irónico que me resulta todo esto, que me chame insistentemente alguén que casi non coñezo e que me importa un rábano e sin embargo os homes que me interesan non sexan capaces nin de pedirme o meu número de teléfono.

Todos deberiamos de ter unha oportunidade, o home das nove chamadas perdidas tamén. A próxima vez que soe o teléfono -non tardará moito- contestarei e escoitarei o que ten que dicirme.

Imaxínome sentada frente a pantalla do ordenador nunha mesa que se me antoxa hostil, nun escenario ainda máis insoportable, sobrelevando as horas como quen sobreleva unha condea, sin que o resultado sexa beneficioso para ninguén , polo menos non para min; e penso na morte como unha saída posible, para caer despois na conta de que antes de abrir a fiestra que da ao balcón que da á rúa Raíña Victoria, hai moitas opcións, moitos suicidios posibles, que pode que rematen nas listas do INEM, pero non no depósito de cadáveres de Montecelo.

*

Unha amiga comezou a chamarme fai algún tempo "mi croissant", e a min, lonxe de parecerme unha cursilería, gústame, gústame moito, porque é a un tempo doce e cercano, cariñoso, como unha caricia suave que chega cando máis se necesita.

*

Xapón apareceu arrasado por un terremoto de 8,9. Non se fala doutra cousa. Deberíamos temblar, chorar durante días enteiros ante tanto horror.

Gerry & The Pacemakers - You'll Never Walk Alone

Baila conmigo, só por esta vez; só por esta noite...

Quiero tenerte entre mis brazos como la primera vez que nos vimos, inocentes y desconocidos, entregados a los besos y al sexo con pasión y humor, a partes iguales. Tengo la sensación de que no se terminaban aquella tarde ni el sexo ni las ganas. Tu posabas suavemente -como por descuido- tu mano derecha sobre mi pecho izquierdo y lo demás era un recorrido ya trazado que nos aprendimos de memoria: un buscarse de bocas, de sexos húmedos y calientes y una risa floja y complaciente como única banda sonora de nuestro primer encuentro. Nos pareció una manera original de conocernos, desde luego. Y bromeábamos con eso igual que con todas las cosas serias y mínimamente reprochables que se nos ocurrían. Se parecía mucho al amor aquella tarde de domingo, ¿no lo crees tu también ?

Afuera llovía, incluso vimos el reflejo en la pared de algún que otro trueno, y de unos tímidos rayos de sol que le dieron una pequeña tregua a la tormenta. Recordamos el mito de Platón y nos reímos muchísimo. Nosotros -dijimos- no estamos presos con cadenas. Y sin embargo no podíamos movernos.