Enrique Iglesias Loco Ft India Martínez (official)

No meu blog favorito había un post que falaba dos placeres inconfesables, eses  que por vergonza non se contan a ninguén, por medo a parecer frente aos demais un friki ou un tarado. Pois ben, ahí van os meus. Eu confeso:



Que adoro esta canción. Podería escoitala mil veces seguidas , e cada vez me gustaría máis. E si a bailo, e si a bailo pegada a un home, namorareime dese home para sempre. Ou desa mullar, da igual.

Que me encantan as películas futuristas, da igual que sexan malas, con que o futuro sexa o escenario, xa me valen.

Que me gusta a maxia, sobre todo os números nos que meten a mulleres en caixas e lles cravan espadas ou cuchillas e simulan que as cortan polo medio. Xa de pequena me volvían tola este tipo de espectáculos.

Que me encanta Gran Hermano. E que me cae ben Mercedes Milá.

Que me volve tola bailar agarrado ainda que non se me de moi ben , pero qué sensación...Bailar cun rapaz no medio da pista como si o fixeras ben...

Fai tempo que non escribo, e non foi porque non sucedesen cousas, máis ben ao contrario, foi porque vivín demasiado. Dende que aquel homiño me rompeu o corazón dediqueime a reconstruirme, en todos os aspectos da miña vida. Un traballo novo axudou, e logo un xefe novo, e logo una pandilla nova...E de pronto todo comezou a consolidarse na miña vida ata sentirme de novo , ¿cómo dicilo?, feliz.

Si, porque a felicidade debe ser parecida a esto que estou vivindo agora. Vou á oficina cada mañá, e alí, traballo, vaia si traballo. Pero síntome valorada, aprendo cousas novas cada día...e non sei, creo que estou sencillamente facendo algo que me gusta.

Logo, tiven un sobriño. Xan. Xan é caralludo porque ademáis de guapo vai ser listo  de máis. E trouxo un karma novo á miña casa, despois de tantas mortes na familia nos últimos tempos. Xan vai ser o que queira na vida. Ese é o meu reto. Que se forme, que pensé por si mesmo, que respete ás mulleres, e que sexa feliz.

Non sei, fai tanto que non escribo que me sinto desentrenada. Acaba de chamarme alguén, e sentinme torpe na conversa. Son a mesma Emma de sempre pero sinto que son algo maior. Sigo facendo o parvo , si , pero á hora da verdade...meto una caña que non vexas. Que acabo de deixar ao rapaz temablando. Non paga a pena darlle voltas. Que en esencia sigo igual. Xa sabedes.

Ah, que cambio o rei, agora é Felipe VI. E España foise onte do mundial, no segundo partido e con 7 goles en contra. A vida corre rápido mentres eu son feliz.

Só teño unha espiña nestes días. Chámase Miguel. Pero non o de sempre, ese non. Outro. Pero esa é outra historia da que xa falarei.

 

A vida, a vida simplemente continúa sempre.