27 septiembre, 2013

Comezou a chover e presinto que ainda vai seguir chovendo durante días. Chegou o outono, sin que esté preparada. Co outono, o gris, as responsabilidades propias da realidade, a vida impoñendo o seu criterio...Nunca se está preparado para o fin do verán, para que se marche o sol...E aquí estou, tecleando coa ansiedade da proximidade do frío,  das noites infinitas, dos días sin luz...
O verán non me deixou nada significativo, máis ca unha dor extraña con ecos de desamor. Sin embargo, baixo o prisma das primeiras chuvias, parece que cobra un sentido distinto. Nin foi para tanto nin foi só un tempo perdido. O meu móbil está cheo de chamadas e mensaxes que teñen as súas raíces nos días cálidos de agosto, cando era infeliz e non me daba conta de que tamén sucedían cousas boas. E hai -agora- bicos xa de outono que teñen o sabor dunha traición, pero que fan que o verán cobre un novo significado: Estiven viva no verán, ainda que eu daquela non o sabía. Tivo que voltar a chuvia para entendelo dunha vez: houbo ternura no medio de tantas tardes de tristeza, de tantas noites de rabia e insomnio. Houbo pel contra pel, e caricias, e a esperanza de que algo podía continuar co ritmo das estacións. E dixen non, mentres me miraban con desexo, mentres me suplicaban que me deixase querer dun xeito novo, nun tempo novo...Fun infeliz ao tempo que vivía encontros novos e amores antiguos. Non foi un tempo perdido, a pesar das bágoas e as tardes de tranquilizantes. Porque tamén se revelaron os amigos, como fieis compañeiros de fatigas, como fortes apoios nos momentos máis escuros. E soportaron insoportables tardes de cerveza e lamentos, sin botarme en cara nin unha soa vez un "xa cho dixen".
E agora, chega a chuvia de setembro para limpar tanta equivocación, tanta conciencia adormecida, e devólveme á realidade que sempre estivo ahí:  xente que me quere, xente que me quixo e que non me olvida, xente que seguirá ao meu lado no frío e nas posibilidades que nos agardan.

17 septiembre, 2013

 
 
 
 
Era como su gato, el gato chico de color negro, Negrín, como yo le bauticé. Nada más verme me miró directamente a los ojos, con una mezcla de ternura y miedo, mientras yo le tendía la mano y le llamaba cariñosamente.  No se acercó. Se quedó inmóvil mirándome fijamente, cada vez con más ternura, con menos miedo...Pero Negrín es descofiado y no iba a dejarse tocar tan fácilmente.
_ Te lo regalo, llévatelo. Os gustáis- me dijo su amo.
A mi Negrín me gustó desde el primer momento en que lo vi, me gustó su desconfianza, su forma de no dejarse embaucar por nadie por lo que pudiera pasar. Seguimos así el resto del día, yo intentando acercarme, agachada frente a el, susurrándole , y el sujetándome la mirada, pero sin ceder ni un ápice. Qué tozudo es.
_Me lo llevo si finalmente me deja que le coja- le dije a su amo.
Por la noche me quedé a dormir y por un descuido dejé la puerta de la habitación abierta. Negrín entró y se puso a jugar con los demás gatos de la casa. Todos en el cuarto hacían un estruendo insoportable. Cuando se cansaron, Negrín dio un salto y vino a tumbarse sobre mis pies, acurrucado y feliz. Mientras su amo dormía abrazado a mi como si fuese yo su ser más preciado.
***
_Eres como Negrín- le dije antes de marcharme enfadada- ,desconfiado, no dejas que me acerque ni te acercas, pero por la noche te acurrucas a mi lado. Me lo hubiese llevado si se dejase coger. A ti también.