“No se sabe si hay dos sin tres, o si a la tercera va la vencida”, así repondeu onte Esperanza Aguirre cando lle preguntaron si o home que tivo duas derrotas seguidas era o candidato idóneo para presentarse as eleccións no 2012. A presidenta da Comunidade de Madrid estivo onte no programa 59 segundos cunha rixidez corporal que resultaba antinatural ao tempo que antiestética. Esa rixidez na súa postura xunto coa inmovilidade absoluta do pescozo, impedindolle xirar a cabeza sin xirar ao mesmo tempo o corpo enteiro, distraía a atención sobre as suas palabras. A contundencia das súas respostas, asegurando que nunca aspirara a ser Presiedenta do Goberno, contradicía a súa linguaxe corporal. A súa dicción perfecta, quedaba solapada polo xesto constreñido do seu rostro, e pola mirada dos xornalistas que non deixaban de interpretala entre líñas.
E é que cando Espe di que non, todos entendemos que si, coma si tivesemos que ir traducíndoa simultáneamente, e coma si xa comprendesemos todos, Rajoy incluido, os códigos necesarios para descifrala. Aproveitou para mostrar os seus sentimentos cara Gallardón, e deixou entrever –ainda que o neguou varias veces expresamente- que a porta para xogar as súas bazas no futuro seguía aberta.
E no medio das ambigüedades coas que nos agasallou, tivo ainda forzas para dicir que ela era liberal precisamente pola súa preocupación polo social, atacando directamente a Keynes sin ningún tipo de pudor. En fin, que nin si nin non, nin todo o contrario, ese foi o resultado da entrevista, co colofón final dun dato relevante: que os congresos se celebran no PP, segundo os estatutos, cada tres anos, polo que podemos deducir ,que non é o congreso de xuño o congreso de Esperanza, sinon o congreso que deberá celebrarse no 2011. Para entón, ela teralle o pulso tomado ao partido, negociados os apoios necesarios, vendidos e comprados os favores suficientes para que lle den os cálculos.
Estou cun dos comentaristas do programa, a entrevista foi un vals no que todos quedamos como estabamos, pero un pouco máis mareados. As últimas palabras son sen dúbida as que temos que lembrar, a súa decisión de non presentar a súa candidatura ao próximo congreso é inamovible…ou non.
E é que cando Espe di que non, todos entendemos que si, coma si tivesemos que ir traducíndoa simultáneamente, e coma si xa comprendesemos todos, Rajoy incluido, os códigos necesarios para descifrala. Aproveitou para mostrar os seus sentimentos cara Gallardón, e deixou entrever –ainda que o neguou varias veces expresamente- que a porta para xogar as súas bazas no futuro seguía aberta.
E no medio das ambigüedades coas que nos agasallou, tivo ainda forzas para dicir que ela era liberal precisamente pola súa preocupación polo social, atacando directamente a Keynes sin ningún tipo de pudor. En fin, que nin si nin non, nin todo o contrario, ese foi o resultado da entrevista, co colofón final dun dato relevante: que os congresos se celebran no PP, segundo os estatutos, cada tres anos, polo que podemos deducir ,que non é o congreso de xuño o congreso de Esperanza, sinon o congreso que deberá celebrarse no 2011. Para entón, ela teralle o pulso tomado ao partido, negociados os apoios necesarios, vendidos e comprados os favores suficientes para que lle den os cálculos.
Estou cun dos comentaristas do programa, a entrevista foi un vals no que todos quedamos como estabamos, pero un pouco máis mareados. As últimas palabras son sen dúbida as que temos que lembrar, a súa decisión de non presentar a súa candidatura ao próximo congreso é inamovible…ou non.
No hay comentarios:
Publicar un comentario