23 abril, 2012


De pronto fructifican los reencuentros con aquellos hombres del pasado que una vez creí  amar, o quizás les amé de verdad, a mi manera, eso sí.  Y cuando a un reencuentro se sucede otro, parece que todo apunta a una red tejida de destino, algo así como una encrucijada irremediable en la que nos coloca la vida, lo que significa siempre verse las caras con el pasado que aún no está resuelto.
Primero me sorprendió su sonrisa y su voz en mi oído, sus labios en mi mejilla en dos besos sonoros e inesperados. En medio del ruído de la noche,  música de pub y efluvios de alcohol nos contamos nuestra vida a borbotones, pasando de puntillas  por los problemas y dejando que las palabras se detuviesen un poco en los halagos; todo apenas perceptible, insignificante desde fuera, una conversación irrelevante si no fuese porque hace años le quisiste hasta los bordes.  
El reencuentro, si lo pienso bien, no fue para tanto; sí lo fue sin embargo la sensación de embriaguez que me dejó, una especie de locura, como una niebla que se posaba en todos mis pensamientos , sin que terminase de abstraerme del todo, pero sin permitirme centrarme al cien por cien en cosa alguna. Y así me pasé el resto del fin de semana, en un intento de huír de la memoria de los tiempos en que su nombre lo llenaba todo y su belleza era  más fruto de un endiosamiento que real, hasta que se precipitó la solución con otro reencuentro, aún más convulso, aún más demoledor, que hizo retemblar los cimientos de mi consciencia.
Jorge volvía a mi memoria desde la profundidad de una mirada efímera y distante, azul, en medio de una calle de la zona vieja.
Un grupo de excursionistas apuraban la tarde del domingo, iban cargados con sus mochilas y sus cámaras de fotos profesionales  lo que delataba su aburguesamiento desenfadado. Domingueros que rondaban los  cuarenta, acompañados de algún niño , iban fotografiando fuentes y mirando los rebordes de los balcones, como si paso a paso fuesen redescubriendo la ciudad a través de su arquitectura.
Me crucé con ellos y me llamaron la atención por el patetismo que me produjo la escena, no eran más que una pandilla de pijos que sacaban a pasear sus cámaras de fotos carísimas el fin de semana para justificar de alguna manera la inversión que habían hecho en ellas. Y de pronto, unos ojos azules me paralizaron. Era Jorge. Primero los ojos, y luego el resto: su pelo rubio rizado, todavía conservaba su melena, recogida esta vez en una coleta y cubierta por una gorra de color verde.  Su rostro estaba igual, me siguió pareciendo terriblemente guapo, no había engordado, me pareció esencialmente el mismo.
Jorge allí, de pronto se difuminó todo, las calles, los demás excursionistas, incluso yo me difuminé un poco. Sin duda debió de pararse el tiempo unos minutos, y recuerdo muy bien cómo mi hermana al otro lado del teléfono me decía que no era posible, que lo estaba confundiendo con otro.  Pero si de algo estaba segura en ese preciso instante era de que era él, y que el momento era exactamente igual a como lo había imaginado mil veces.
Allí estaba él mostrándoseme tal y como nunca lo había hecho, pero tal y como era al fin y al cabo. No era más que un aventurero de ciudad, con sus botas de montaña y su chaleco de explorador tomando cañas con sus amigos burgueses  por las terrazas de una ciudad que conocía demasiado bien.
Doblé la esquina para recuperar la respiración; unos minutos después decidí enfrentarme de nuevo a su mirada, y volví sobre mis pasos, otra vez en medio del grupo. Pero él ya no estaba , parecía que la tierra se lo había tragado, sólo a él.
Y después el rastro de cinco años de amor no correspondido, de entrega a tientas con el corazón suspendido. Y después la nostalgia de aquel tiempo en la garganta, dura y corpórea. Una nostalgia que no se va, que todavía duele. Y lo peor de todo, el desasosiego que produce el remordimiento de no haber hecho absolutamente nada , la sensación de haberle perdido una vez más.


11 abril, 2012

Lin unha vez nunha novela unha frase que se me quedou grabada polo que encerra de verdade, e agora que ven a conto quero trasladala aquí, para reiniciar con ela unha nova etapa , tanto na miña vida, como neste blog. "La forma en la que se administra justicia a las pequeñas personas, acaba influyendo en cómo es el mundo."

Así, tal e como di esta frase, o mundo vaise construindo tamén a base de pequenas sentencias que van reforzando os dereitos dos máis humildes día a día , ou pola contra, levandóos ao atolladeiro, según sea o xuíz, según sexan as leis que se aplican.

A xustiza neste país está coxa pero ainda podía salvarse nalgún punto, ainda conservaba intactos algúns mecanismos que funcionaban con "xustiza", máis alá dos intereses dos poderosos. ¿Cómo se lle da a volta á tortilla? pois modificando a lei na que se amparan os xuices para impartir esa xustiza. E desgraciadamente, as leis, fanse nos Parlamentos sin que os cidadáns teñan nada que dicir. A nosa democracia.

Pero no meu caso, todavía a lei xogou ao meu favor e todavía tiven a posibilidade de enfrentarme aos poderosos coas únicas armas que me daba a lexitimidade da lei e dos dereitos.

Gañar un xuízo supón unha victoria moral por riba de calquera outro punto de vista que se poida adoptar e que pode resultar incluso máis ventaxoso. E neste momento, en plena crise indefinida e funesta na que se destrúe emprego cada día, recuperar un traballo porque un xuíz así o considera, é un triunfo incuestionable.

As grandes empresas fan e desfán ao seu antoxo, como deuses que poden decidir sobre as nosas vidas ao tempo que o fan sobre os nosos contratos, os nosos salarios, a nosa estabilidade laboral e a nosa diginidade a fin de contas. Pero cando un xuíz lle di a unha destas grandes empresas "basta", algo se tambalea no sistema, e ainda que non o mostren, temblan e rabian nos seus despachos de executivos porque por un pequeno furadiño , o da xustiza e o da lei, se lles escapou o seu poder absoluto.

Dito esto, hoxe estou de celebración. Logo virán outros tempos, outras batallas e seguramente miles de derrotas. Pero hoxe, é o día que toca celebrar a victoria, eu, que non estou acostumbrada a gañar , e que ainda non sei moi ben cómo debería de sentirme.