Hot, hot, hot...

Ando estos días ás voltas cos temas do corazón. Quizais sexa porque por fin se dignou a saír o sol e me sinto de súpeto metida de cheo na primavera, e xa se sabe que a primavera o sangue altera. En todo caso, sexa por isto, ou por simple mezcla dunha apatía e pereza extremas que me alonxan de temas máis interesantes, nestes días de primeiros de abril, só me rondan pola cabeza historias de idilios hipotéticos e namoramentos que rozan o máis puro estilo “mononeuronal” que caracteriza o amor nos adolescentes. Pero, tamén ao máis puro estilo adolescente ou de hormonas con pés e ideas propias, o meu desexo ou os meus sentimentos romanticoides, trasládanme dun suxeito a outro a velocidade de vértigo. E mentres dedico a tarde ao estudio da asignatura de Introducción á Ciencia Política, os nomes que aparecen impresos nas páxinas do libro de texto evócanme esceas que calificarei de románticas para non ruborizar aos que me len. Así, mentres estudio a aportación de Julios K. Nyerere ao socialismo do Terceiro Mundo, a mente vai veloz ao rostro impactantemente serio dese homiño pontevedrés que parece atopou un espacio nos recantos máis escondidos do meu aloucado corazón. E mentres leo o xornal, busco a columna do meu xornalista favorito, polo que suspiro o tempo que me leva a lectura do seu artigo de hoxe. E así, todo o día. ¿ Podedes facervos unha idea do agotador que é ter tanto amor dentro e nin a máis mínima posibilidade de consumación?
Benditos os días nos que a política me inquietaba e ocupaba o meu tempo de lecer como si se tratase dunha actividade fascinante. Benditos os días nos que ler unha boa novela ou ver unha película en branco e negro, me mantiña inmóbil no sofá durante tardes enteiras.
Quizais sexa certo o tópico, despois de todo, de que coa primavera chega o amor aos corazóns ao mesmo tempo cás alerxias. Sinceiramente, boto de menos unha pouca de concentración. E si non é posible, conformaríame cun pouco de sexo.