30 diciembre, 2008

Ultimo desexo antes de acabar o ano

Para os que se aburran moito e queiran perder o tempo lendo unha burrada navideña, antes de que remate o ano, aquí vos poño o link dun articuliño publicado por un pomposo personaxe que descubriu por el mesmo eso das leis universais. En fin, si non o publicase en serio, sería un chiste cojonudo. Permitideme , hoxe que remata o ano, formular un desexo, que non escriba máis.
"La ley inspirada en la razón es suplantada por una parodia legal que entroniza la voluntad de la mayoría como único criterio «legitimador»" En fin, unha xoia...¿Esto non era a democracia?

Lembranzas

Fin de ano, esa fronteira imaxinaria...como tantas outras que nos poñemos a cada paso, para romper coa monotonía dos días, dos anos, do tempo implacable , sempre correndo detrás de nós. Todavía queda algo, unhas horas para a despedida, e casi todos farán/faremos balances do pasado e do futuro (quizais o máis duro sexa sentarse á beira do ano novo e mirar cara diante sin perder o optimismo) Eu non quero facer aquí ningún balance, nin persoal nin siquiera recopilatorio de noticias relevantes, ¿para qué? Quero lembrar, eso si, as persoas que me quixeron e me coidaron durante todo o 2008, e poñer o meu empeño en seguir querendo e coidando eu tamén a esas persoas. E quero lembrar tamén a todas as persoas que coñecín neste ano, e que dalgunha maneira se fixeron cun anaquiño , cun espacio propio no meu espacio reservado para os "quereres". Lembrar , ainda que só sexa un segundo, a aquelas persoas que se cruzaron no meu camiño para ben ou para mal, sin deixar excesiva pegada, pero que dalgún xeito tiveron relevancia...Lembralos a todos eles:Vanesa, Raquel, Paco, Miguel, Juan, Bea, Jacobo, Mar, Sonia, Raquelita, Fernando, Moncho, Toño, Luis, Daniel, Ramiro, Susana, Dora, Patricia, María, Alberto, Manuel, José, Ester, Esteban, Manu, Julito, Eva, Camilo, Alex...

Propósitos para el año nuevo

1.Dejar de ver al "joyas" (ja, ja, ja...)
2.Hacer deporte (ja, ja, ja...bis)
3.Enviar emails a mis amigos cada día.
4.Leer un libro cada semana (por lo menos)
5.Ir al cine.
6.Llamar por teléfono a esos amigos que nunca llamo.
7.Beber menos ( o intentarlo)
8.Follar más (o intentarlo)
9.Decirles a mis padres que les quiero
10.Hacer algo por este blog (aunque sea eliminarlo)

23 diciembre, 2008

Voltar

O Nadal é a estación de voltar. Voltar ao lugar onde nacemos, de onde saímos un día, onde as nosas raíces nunca acaban de extinguirse por completo...Así voltan a Pontevedra os pontevedreses de toda a vida, que por calquera motivo tiveron que partir un día lonxe da súa terra da infancia. Voltan orfos da caricia lastimeira das avoas e dos paseos pola Ferrería, dos interrogatorios en cada esquina "qué tal tu mamá? ", da calma chicha dunha Pontevedra que durme tranquilamente ao tempo que se peatonaliza e se cubre de farolillos. Así voltou Julito, por exemplo, encollido de frío -no sur non petan tanto as xeadas- un pouco máis pálido e con esa ollada tan súa de canciño triste.
Voltou Paco á Coruña, desexoso de cariño familiar , ainda que en apariencia renegue de tal cousa. Cos seus compañeiros de viaxe, sempre xuntos , tamén no Nadal. E voltou á Coruña tamén Xacobe, para estar con Román, e recuperar na súa risa a risa perdida de cando tamén él era un neno. E voltarei eu a Vilalba, á compaña quente da Chispa e do Kiko, aos amigos entrañables que te reciben con bicos e abrazos que lles saen de dentro, ás comidas ricas de mamá servidas co xesto cercano e preciso dos que te queren sin pedir nada a cambio, incondicionalmente e sin dar tregua.
O Nadal é a estación de voltar...

22 diciembre, 2008

O Gordo de Nadal :


32375


Noltalxia do pasado decembro...Calquera tempo pasado foi mellor...¿calquera tempo pasado foi mellor?

Felices Festas

19 diciembre, 2008

Leyenda sobre el turrón

“Por aquellos tiempos de antaño, el Rey contrajo matrimonio con una princesa escandinava, por lo cual ésta tuvo que venir a estas tierras dejando atrás su frío país de origen. La princesa se sintió muy triste al no poder disfrutar de los bellos paisajes de su país llenos de nieves perpétuas. El rey, desesperado por ver a la nueva reina decaída, para evitar su tristeza, tuvo la idea de plantar por todos sus territorios, alrededor del castillo, miles de almendros. De este modo, cuando los almendros florecieron, sembraron el paisaje de tonalidades blancas, de tal modo que todo parecía nevado, y la princesa volvió a recuperar su felicidad. Los habitantes de Jijona, a partir de ese momento, aprendieron a recoger los frutos de los almendros y a tratarlos, elaborando así las primeras muestras de turrón y derivados. ” Y así acaba la leyenda... , Jijona se erige como la ciudad del turrón y mazapán documentando históricamente su origen.

ADORO LAS CIUDADES QUE SON VIEJAS...

Adoro las ciudades que son viejas
ciudades de provincia
y los puentes de piedra y los de hierro
y los puentes en ruinas,
viejos puentes de piedra solitarios
invadidos de ortigas.


Pero también me cansan esas viejas
ciudades de provincia
y todo lo que un puente sobre un río
oscuro simboliza.

Andrés Trapiello
De "La vida fácil" 1985

18 diciembre, 2008

Europa dixo NON

"hemos logrado frenar las pretensiones más salvajes y deshumanizadas, porque nos jugamos los derechos sociales colectivos que tanto costó ganar a principios del siglo XX y que constituyen la base de nuestro derecho laboral". Alejandro Cercas.
O Parlamento Europeo dixo non con contundencia á semana de 65 horas laborais, e Alejandro Cercas celebrou o triunfo sin reprimir a exaltación e o xúbilo. O Estado social impúxose no Parlamento Europeo, no que , os eurodiputados non fixeron senón manifestar o sentir de tódolos europeos. Quizais o voto de onte en contra da directiva que pretende establecer a xornada laboral de 65 horas semanais tivo máis que ver coa proximidade das eleccións europeas (xuño) e coa manifestación celebrada o día anterior en Estrasburgo , que coas conviccións reais de tódolos que onte tiñan que man dicir sí ou non á xornada de 65 horas. En todo caso, sexa por propia convicción dos parlamentarios ou sexa por motivacións electoralistas, eu celebro igualmente o resultado e comparto ese momento de ledicia que Cercas nos mostrou tras coñecer o resultado da votación, sorinte, cos brazos en alto como sinal de victoria, pletórico...Un "non" europeo e social que resou en tódolos telexornais da noite como un eco esperanzador. Ainda queda algo de cordura, algo de humanidade e algo de sentido común en Europa. Queda agora a renegociación coa Eurocámara, pero o paso máis importante xa está dado.

16 diciembre, 2008

Hoxe é un día apetecible. Subxetivamente, como casi sempre acontece. Porque o tempo nada ten que ver coa xeneralidade das cousas senón cun mesmo, coa nosa propia perspectiva. As cousas son e están segundo nós somos e estamos.
Gustoume a imaxe de Fraga asistindo a unha conferencia de Quintana, facendo xogos marabares coas palabras, sopesando , ponderando, colgando...E no medio voan zapatos polo aire en Iraq e Touriño baila rock & roll na súa proclamación como candidato á Xunta de Galicia. A neve remite, a choiva da tregua , e ainda hai espazos libres de luces navideñas nalgún punto escondido da cidade. Así o día configurase como apetecible. Hoxe que Fraga non quere colgar nacionalistas, hoxe que por fin sae tímidamente o sol, hoxe que agardo unha chamada que me salve da monotonía...
***
Non creo moito no Nadal, surxeme sempre a dúbida de si as apertas e os sorisos son reais ou froito dunha esquizofrenia contaxiosa. O Nadal disfrazase de consumismo, ou máis ben mimetizanse , fanse a mesma cousa, e os que non temos nada que agardar nestas datas sentímonos ainda máis desgraciados. A familia non ten nada que ver co 25 de decembro, nin tampouco ten nada que ver co Nadal a felicidade, os desexos de paz...Ao menos así debería de ser.

15 diciembre, 2008

Zapatazos

A imaxe da fin de semana foi sen dúbida a de Bush recibindo un zapatazo dun xornalista iraquí ao tempo que o insultaba chamándolle can. Os zapatos que lle lanzaron a Bush simbolizan o odio, o rencor , o desprezo profundo dun país a un político ,a un home que masacrou e danou atrozmente a un pobo. Inventou o motivo para comezar unha guerra e destruilos, e agora , cando xa todos temos claro que nunca existiron armas de destrucción masiva, que non era preciso ningún ataque preventivo, tan só queda o corazón ferido de Iraq, de miles de civiles mortos, mutilados, orfos de vida e de esperanza. No zapatazo a Bush encerrase a ira dun pobo que sofre, que non esquece quen lle fixo as feridas. O insulto a Bush sae da alma dun Iraq resentido, que ve en Bush o principal responsable da súa sorte e que dalgún xeito o despide como se merece.
***
Pero esta fin de semana de decembro tamén nos deixou outras imaxes, outras historias. Voltou a neve, a cubrir Galicia como unha caricia xélida e doce ao mesmo tempo, e Pontevedra só tivo auga para coroar o escenario das múltiples ceas da nadal. Ceei cos do traballo, ceei cos do meu grupo de teatro, e sempre a mesma choiva intensa que non deu tregua nin nos deixou lucir zapatos de tacón.
O ritmo dos días previos ao nadal, coas ceas de empresa por tódalas esquinas, fan da cidade un sitio completamente alleo, como si a cidade se disfrazase doutra, como si quixese parecer por unha noite tan só, un lugar diferente , bullicioso, con moreas de xente vagando polas rúas, sin rumbo, sin destino. Os que estamos acostumbrados a saír pola noite, atopamonos perdidos nestas noites distintas plagadas de cotillóns e de verdades a medias, de bicos roubados que se foron xestando entre folios e faxes nas oficinas, e unha non sabe si tomar a última copa ou marchar cedo para a casa, a encontrarse por fin consigo mesma, e esquecer canto antes as conversas coa xefa no primeiro plato, o desfile de chupitos de licor café marcando o ritmo da conversa con uns e outros, a botella de champán bebida a medias con un compañeiro case descoñecido...E os que nunca bailan , bailan nun día por todo o ano, e os que non beben deciden beber ata que non poden máis, e todo se desvirtua, se deforma, se convirte nun espectáculo ao que os que saímos á noite cada día , asistimos cautelosos, modosos, tranquilos e observadores. En fin, noites de ceas, ceas, ceas...

10 diciembre, 2008

Estación Nadal

Demoledora natureza, que acude a suministrar un pouco de incertidume sobre as nosas conciencias. Hoxe é o preludio da estación Nadal, cos seus máis e os seus menos. Eu paso. Así de simple, sin maiores pretensións que vivir cada día baixo o mesmo sol, e ser feliz (jaja) Pretensión inútil, escurridiza, algo improbable nesta estación dos mil diaños. De cea en cea, de tenda en tenda, de soriso en soriso: Hipócritas. Pero a realidade escribena os xornais e nós nin nos inmutamos. Mil millóns de persoas morren de fame mentres nós nos queixamos da subida da hipoteca e de que as cidades non nos saúdan con luces de cores, mentres nos deixamos arrastrar por ese monstruo chamado consumismo. E logo o futuro. Tamén o futuro acojona cando se pon unha a pensar que os xoves de hoxe, ( lin na Voz que son máis conservadores, que están a favor da pena de morte, en contra do aborto, que teñen o primeiro fillo aos 22 anos e que o 40% non leeu neste ano ningún libro) son os que construirán o futuro, as leis do futuro, a sociedade do futuro. Quédame xeado o corazón e non hai ollada que me libere. O primeiro mundo é unha trampa que fai de nós autómatas analfabetos, insolidarios e déspotas, e o terceiro mundo agoniza coa ollada perdida. Na estación Nadal o Corte Inglés vístese de largo e fainos crer que a felicidade se envolve en papel verde con lazos dourados e as administracións públicas gastan cartos públicos en campañas que non sirven para nada. Fai frío na rúa, e non sinto o frío porque o meu corazón está xeado. Europa pensa na crise, os bares están cheos de parados que se lamentan e buscan culpables, e ao final todos miramos para outro lado porque non soportamos máis dor. Fai demasiado frío.

09 diciembre, 2008

Ponte da Constitución

Un martes que se parece a un luns , en todo, en casi todo. O único que diferencia a este martes dun luns calquera é que mañán será mércores e estaremos na metade da semana, coa nostalxia da fin de semana intacta na retina.
Houbo unha noite de venres como calquera outra, bicos grises que non tiveron moito que ver co amor , que se precipitaron entre catro paredes estreitas , sin xeito nin maña. Houbo sorisos de wisqui e noite , ao fin de contas. E logo, todo cobraba un ritmo de ponte, de vacacións, de fin de semana diferente. Houbo máis noite, con remate no último garito posible aberto en Vilalba, despois de voltar a aquela discoteca á que tantas veces ía de adolescente. Houbo visitas a bares e a casas de ilustres, a estatuas memorables. Houbo churrasco en familia e terror servido de sobremesa, con caipirinhas para encher a tarde, no medio da nada que caracteriza ás aldeas. Saw dicurría entre fume de tabaco , ruído de picadora de xeo, conversas...Entre amigos as resacas pásanse sin presa, e os domingos teñen sentido, por fin. A medida da nosa felicidade, os domingos. Houbo uns viños en Cospeito, houbo unha cea que chegaba despois de demasiada comida, de demasiado alcol, de demasiado...sin máis. Houbo cansancio, ganas de durmir, de deixar de encher vasos que baleirar entre conversas e horas. Houbo un paseo matutino a un lugar casi máxico, escenario dos soños da miña infancia, onde había duendes e fadas, e monstruos. Houbo tranquilidade na mesa antes de marchar, política , historias, batallas...Houbo fin de semana, que rematou nun martes que se parece a un luns, en casi todo.

05 diciembre, 2008

Venres, 13:05. Teño a un imbécil polo mesenger que non me di nada novo dende fai minutos, e suspenderonme a clase de hoxe na Uned (joder, hoxe que sí, que pensaba ir), estou aburrida, saturada de noticias malas e regulares, aburrida da choiva e da calefacción abraiante da miña oficina. Teño o cerebro nun estado de ebullición que me preocupa. Decembro non ten moito que facer conmigo, xa aviso. Venres, ponte da Constitución e á volta da esquina só me espera Vilalba, ay, volta ao fogar.
O imbécil segue mudo ao outro lado da pantalla, pa min que anda mosqueado...Non podo con esta calor, con este venres que se alonga máis e máis...Por certo, nota aclaratoria, non eres ti, Bea, a imbécil do mesenger.
O BCE baixou os tipos de interese. Notición. Pretende con esa medida axudar a que o paro non suba de xeito catastrófico. En fin, o binomio inflación/desemprego nunca se cumpre ao cen por cen. Keynes está morto, pero tamén hai que lembrar que ao lado das medidas de Roosevelt hai que sumar a Segunda Guerra Mundial, como factor determinante para rematar coa crise dos anos 30, a Gran Depresión. E agora, outra depresión, que non sei si é tan ou menos grande ca que se produxo co crac do 29, eu non entendo nin papa de economía, pero teño a impresión de que os que dirixen o cotarro tampouco teñen moita idea. Lin nun blog que a crise a devolveu -a autora do blog, se entende- á radio, a emisoras musicais. Qué boa idea, escoitar música dos 70 e 80 , tirada no sofá tomando mojitos. Fin das preocupacións. Uff, qué espesa estou. Ah, si, a calor.
Bó fin de semana a todos. Felicidades Constitución.










Estou impactada pola noticia, non dou crédito, que Barbie gane a Bratz pareceme inconcebible, e sin embargo, aquí está , publicada en tódolos xornais a triste nova, o fin da boneca Brazt...




Eu estaba recén chegada a Pontevedra, recén chegada ao meu actual traballo, e estreneime cunha operación , estiven no hospital ,e os meus compañeiros de oficina , ante a miña emoción pola aparición no mercado dunha nova boneca, non lles quedou outra que agasallarme cunha das novas bratz, un daqueles exemplares dos catro que sairon ao mercado fai xa uns anos. Tiven a sorte de ser unha das primeiras en ter unha Bratz orixinal, e agora, esta sentencia non me deixa indiferenete, quizais porque ao valor sentimental que eu lle daba á miña boneca, teño que sumarlle agora o valor que terá como peza de colección, unha vez que as Bratz desaparezan do mercado.







03 diciembre, 2008

Chovía con furia hoxe, de madrugada. E sin embargo eu non quixen encabronarme co día , preferín un reflexo positivo, algo así como pensar que as rúas non están afastadas de nenos camiño das escolas, que é máis fácil chegar ao traballo andando, a pesar da choiva, porque todos van en coche e teño a calzada toda para min. Son unha camiñante soa pola rúa, pegada ás paredes dos edificios, evitando as goteiras, esquivando charcos...O amor tamén chove con furia hoxe. Non sei, non comprendo, non teño verbas precisas, nin siquiera verbas desgastadas para botarlle en cara a alguén o meu infortunio.
Chegou decembro, facendo ruído de neve, de frío, de vendabal, de mal tempo ao fin. E na calor das casas consumiuse un tempo que non vai voltar. Eu tamén tiven a miña propia maneira de consumir o meu presente, que xa é pasado nas mans. O olvido ule tan raro...E todo tan extraño, tan incomprensible ás veces. Incluso agora, non sei quen son. Decembro chegou facendo ruído, pero teño a sensación de que chegou antes de tempo.Ainda foi onte cando voltaba da praia ao atardecer, coas chanclas e os pantalóns cortados...E hoxe respiro inverno e melancolía, teño frío e doéme algo dentro...Nosltaxia , quizais. Consumiuse un tempo que non vai voltar...

02 diciembre, 2008

Deja mi soledad intacta..., mi vida en su sitio, mi corazón muriéndose sólo...Por favor.

"Deja mi soledad intacta.
Abandona el busto del dintel de mi puerta.
Aparta tu pico de mi corazón
y tu figura del dintel de mi puerta.
Y el Cuervo dijo: “Nunca más.”

El amor

I

Saborear tu alma,
bebérmela, tragármela
con el sencillo
gesto con el que
una garrapata succiona
la sangre de sus víctimas.
Es amor, no conozco
otra palabra que defina
estas ganas de reducirte,
de exprimir tu esencia
sin remordimientos.
Es amor, y como tal
deja un regusto agrio
cuando se ha consumdado
definitivamente.

II

Hoy hace frío
y llego tarde a una reunión
importante, no corre prisa
el amor, amor mío.
Podemos aniquilarnos
en cualquier invierno
pegajoso que nos deje huérfanos
de todo, y atrevernos entonces
a ser nosotros mismos.
Diciembre te espera
con las pomposidades de las
que se ha ido haciendo
cómplice con los años.
Te asquean tanto como a mi
los árboles navideños
y las sonrisas familiares para la ocasión.
Podría salvarte con mi
lengua de mantis religiosa,
sin dolor, amor mío.
Pero hoy hace frío
y podemos aniquilarnos
en cualquier otro invierno.

A Jorge

A veces las personas se nos quedan clavadas muy adentro, y no podemos hacer nada por evitarlo. Nos queda sentir, dejar que ese sentimiento, aunque nos desgarre por dentro, aunque parezca por momentos dejarnos sin aire, se apodere por completo de nuestra razón. Nos queda sentir, y abrazar con fuerza ese ser al que amamos, si nos deja, aunque sólo sea un segundo. Y en ese segundo, respirar profundamente su aroma, empaparnos, y guardar esa esencia en lo más recóndito de nosotros, en ese huequito de nuestra memoria en el que nadie jamás penetrará. Y cuando todo vaya mal, cuando él ya no esté, cuando ya no se dejé abrazar ni durante ese mínimo segundo, poder rebuscar en ese cajoncito en el que tenemos su recuerdo, y agarrarlo con fuerza, y respirarlo, y comprender entonces que la vida también fué eso, ese amor por encima de cualquier entendimiento, sin remordimientos y sin esperanza, sin culpa y sin fe, pero vivo y enérgico como aquel abrazo eterno que duraba tan solo un segundo.