25 junio, 2010

Fixen unha viaxe rápida por este blog e atopei unha entrada que hoxe me parece sorprendente. A do 5 de abril do 2008. O que nese día escribín non deixa dúbida de que estaba verdadeiramente ferida, decepcionada, triste. Supoño que a sensación terrible daquel fracaso amoroso non durou moito tempo nin foi tan tráxica como se deduce das miñas palabras. Eu tendo sempre a ser un tanto esaxerada cando expreso en quente os máis íntimos sentimentos. Por suposto que debeu ser unha noite de venres espantosa na que tiven a certeza de que ese home non me quería nin me ía querer nunca, pero o que máis me doeu , penso eu que foi que por uns instantes crín ver nos seus ollos algo de interese. Eso é , doeume equivocarme.
A vida -caprichosa- da moitas voltas, e hoxe , ese mesmo home do que falo o 5 de abril do 2008, chamoume por teléfono tres veces ao longo da mañá. Hoxe, un venres tres anos despois, coqueteaba coa voz, coas palabras e sorría promesas e entusiasmo. Os meus tempos cambiaron, díxenlle. E creo que llo dixen convencida, porque no fondo estou chea de medo. Non quero voltar a equivocarme, sentir de novo o fracaso estrepitoso daquela noite de abril de fai tres anos, na que soupen que non me quería, que non me ía a querer nunca.
Sin embargo, el fálame do destino, e do tempo que se empeña en xuntarnos a pesar de todo, e eu sucumbo unha e outra vez á súa ollada e á súa boca miúda que me fala dun xeito suave. ¿E si tivese razón? ¿Si detrás da imaxe que me formei del non existise nada máis?
E curioso o tempo. Dicía un profesor meu que só existía o tempo da memoria, que era o único que verdadeiramente pódía medirse. O tempo da memoria. Pasaron tres anos, e sin embargo, cando estamos frente a frente, tan só existe entre nós a mesma chuvia sobre as rúas empedradas da cidade, á beira do Teatro Principal, encollidos de frío mentres decidimos qué rumbo tomar. As veces acabábamos na Oliva, na miña casa. Empapados deixábamonos caer sobre o sofá e agardabamos o mencer entre cervexas e conversas e caricias que non pasaban de ahí, dese punto intermedio entre a excitación de dous corpos e a culminación do desexo contido. Non lembro bicos, nin sexo. Lembro horas interminables coas pernas entrelazadas e os ollos entrepechados polo cansancio. Había unha ternura extraña que non sabiamos definir e á que nunca soupemos entregarnos de todo. Tíñamos medo de algo, probablemente eu del e él de min. De namorarnos, quizais, e que saltasen polos aires todalas nosas diferencias e esnaquizasen aquela intimidade que se creaba sempre nas noites de chuvia.
Creo que o quixen moito. Creo que nunca llo dixen.
Pero fai apenas unha semana conteille que conseguiu convertir as noites de chuvia en un espectáculo tenro e melancólico asociado sempre ao seu nome. Recuperei con el a ternura da chuvia sobre as rúas empedradas de Pontevedra, á beira do Teatro Principal.
Agora voltamos a algún punto no que xa estivemos, coma si se tratase dunha segunda oportunidade. Pero non sei cal é ese punto nin por qué camiño tirar agora para non repetir os mesmos erros. Xa intentei querelo unha vez e xa me demostrou que non estaba preparado, que non era eu a muller da súa vida. E agora, non estou moi segura de querer intentar nada.

Unha pantasma

En algo tiña razón cando me dixo que as cousas cambiaran no noso entorno para sempre, que as cousas entre os dous cambiaran tamén para sempre. Hoxe puiden comprobalo non sin sentir certa punzada de satisfacción. Entrei e nin siquiera tiven que miralo para saber que era pasado. O pasado hai que colocalo nalgún sitio para poder continuar, lin unha vez. Ou simplemente traspasalo,convertilo noutra cousa etérea e incorpórea que non pode xa afectarnos: nunha pantasma. E alí estaba él, lucindo probablemente un moreno esplendoroso e un tipo de espanto, ben vestido, conxuntado, co pelo colocado no seu sitio e cada arruga do seu rostro de home de cuarenta e cinco anos disimulada baixo mil cremas miragrosas. Alí estaba él e así o imaxinei eu , porque nin o mirei. Non era preciso. De pronto sentín que era tan só unha pantasma e que podería ir camiñando cara el e atravesalo , pasarlle polo medio sin inmutarme. Era invisible, intanxible e non podía facerme daño. Nin siquiera podía falarme, porque perdera toda capacidade de interferir en min, para sempre.

24 junio, 2010

Laura

Dentro de dos años nacerá mi hija, se llamará Laura. Iba a ser rubia, con los cabellos ondulados y los ojos azules, como su padre. Pero su padre no quiso tener a mi hija conmigo y se marchó para tenerla con otra, y así al tiempo que me rompía el corazón dejaba a Laura sin padre y sin rasgos definitorios. Laura no tiene padre. Pero tiene madre, e intuyo que será por tanto una niña pequeña, flacucha y con mirada tímida que se irá curtiendo con los años, hasta casi volverse insolente. Tendrá un corazón sano, porque si de algo estoy segura, y en esto soy irreductible , es que su padre tendrá un corazón a prueba de bombas que no necesitará de ninguna máquina para funcionar.
Laura crecerá libre y aprenderá a pensar por si misma, aprenderá que las decisiones que tomé a lo largo de mi vida, quizás no fuesen las más acertadas, pero fueron las únicas que supe tomar, y entre ellas que ella naciese.
Me gustaría creer que existe un padre ideal para Laura, que podría convertirse también en un compañero ideal para mi. Pero , seamos serios, a estas alturas de la película, una ha visto ya casi de todo y está un poco de vuelta del amor. Laura no necesita un padre que me ame y que me haga cada noche el amor con pasión infernal. Pero tampoco necesita un padre que se tire en el sofá al que le va creciendo la barriga a la vez que la amargura, y que se amolde a una convivencia anodina y absurda sólo porque toda la puta sociedad obliga a ello. Laura no necesita que yo cambie mi forma de pensar, de sentir o de vivir para venir a este mundo y llenarlo con su sonrisa. Quizás sea tarde para creer en el amor, pero aún no es tarde para renunciar a un padre para Laura.

22 junio, 2010

O domingo rematou tal e como debería de comezar, coa contraportada do Diario de Pontevedra e o artigo de Manuel Jabois, algo sobre o mundial que lin moi por riba, porque a min eso do fútbol non me interesa veña de quen veña. Logo comezou o verán, ainda que para min xa comezara un día antes, cando comezaba o fin de semana entre as estanterías do carrefour e un carro cheo de bebidas. E no medio, no medio da enquisa que fixen como consumidora na caixa do carrefour e a lectura apresurada da última folla do xornal, pasou algo parecido á vida. Non sei si foi o sol reaparecido para a ocasión, ou ir de acampada cos amigos despois dunha crise de ansiedade terrible , ou as pastillas novas do psiquiatra, ou a aparición de Julito coma si o tempo non pasara entre os dous, o caso é que as horas foron correndo depresa dun xeito doce e tranquilo, e eu fun redescubrindo a sensualidade esquecida nos últimos meses, a base de caricias, de abrazos , dun tonteo casi adolescente que non pasou dun agarrarse das mans, dun xogar coas olladas pícaras e uns cantos mordisquiños nos pescozo.

Agora agárdame San Xoan, coas súas cacharelas cheas de maxia, nas que queimar os desexos e consagrar nese xesto o porvir. A esperanza. A ilusión. O entusiasmo. Esta vez vou dicir os meus desexos en voz alta, ben alta. Dise que si se contan non se cumpren , pero eu penso que é precisamente esa condea ao secretismo máis absoluto o que os convirte en imposibles. Esta vez vou a compartilos con todo o mundo , e sei, teño a absoluta certeza de que van a cumplirse.

1º. Que eses amigos que teño e que tanto contrarío a diario coas miñas impertinencias, crises, caprichos e desmesuradas tristezas continúen ahí un ano máis, coa mesma dedicación e o mesmo cariño incondicional.
2º. Que o tempo acabe por colocar a miña cabeza nalgún sitio, onde poida atopala cando sinto que a perdín ou que a estou perdendo completamente.
3º. Que a miña familia siga de pé, coa entereza , a coraxe e a paciencia que demostraron sempre e que lograron traerme ata aquí. Si eles seguen en pé, ben seguro que eu tamén seguirei intentandoo.

17 junio, 2010

Salvavidas, opción C

Joder, qué agobio, entre el vacío y la nada. Y esa tristeza azulada de los taxis bajo la lluvia, al final de la primavera. Qué agobio. Que ni las direcciones de correo electrónico me calmaban, hasta hoy. Hasta hoy. Porque he descubierto una cosa muy interesante, yo no escribo emails a las personas, a los amigos, a los ex, a los amantes, no. Yo escribo emails a simples direcciones de correo electrónico. Detrás no está Victor, ni Jose Luis, ni Fernando...Detrás está un voolivayanes@gmail.com , o un jrodriguez@hotmail.com , vamos direcciones a las que mandar palabras, a las que mandar esas sensaciones que me ahogan en un día de sol o que hacen que un día me levante colgada de las lámparas.
Me puse a ello con la pulcritud con la que se ponen las abuelas a hacer punto de cruz, escogiendo bien el espacio, la luz, los materiales, el ambiente adecuado con su música de fondo y su temperatura regulada. Fue más una obligación impuesta que un ocio casual que te permite pasar las horas muertas. La antesala de la muerte, y funcionó. Les conté a mis direcciones de correo electrónico predilectas que esta semana fue una mierda, que me sentí como una mierda y que incluso se me fue la mano con esta mierda de blog. Les dije que me llevé alguna que otra sorpresa buena, y alguna que otra mala, que las malas dolieron más, pero que ahora que parece que por fin se termina la primavera para que el verano llegue con dos grados de más -dijeron los amables señores del tiempo- me siento un poquito mejor y ya no pienso en suicidios metafóricos ni en viajes al submundo para terminar de morirme de una vez.
Mis direcciones de correo predilectas, esas que archivo cuidadosamente en una bandejita que pone "salvavidas, opción C", son muy respetuosas con mis neuras y mis fobias, y soportan mejor que nadie mis ataques de ansiedad. Me desahogo sin pudor , soy cruel si me apetece serlo, y a veces incluso , si empiezo a animarme mientras escribo, les pongo ciertas guarradas en memoria de polvos gloriosos de otros tiempos. También soy cariñosa, y a veces, cuando me siento más generosa, y curiosamente también cuando me encuentro más hundida, les regalo algún que otro poema escrito especialemente para la ocasión. Y voolivayenes@gmail.com , o cualquiera de los otros me contestan con silencio, un silencio que me reconforta mucho y que de una manera extraña, pero altamente eficaz , me devuelve a la vida.
Les escribo sin mesura, sin mucho tacto, sin puntos ni comas...una especie de flujo de conciencia que va liberándome poco a poco de mis fantasmas y mis ataduras. A veces hasta les hablo de política al mismo tiempo que de los lexatines que me tomo y del frío que hace delante de mi casa. De los cafés con leche sentada frente al ordenador y los momentos eternos que paso en las salas de espera de las consultas de los médicos. No me corto ni un pelo, y ellos , pacientes ,soportan mis palabras, y las entienden. Se que las entienden porque no dicen nada. No se enfadan, no me dicen que les harto con mi palabrería depresiva , con mi verborrea de ultraizquierda o con mis últimas lecturas. Pocas veces les hablo del amor, del amor que siento por otros, o que sentí por otros, o que sentiré algún día por otros. Y voolivayanes@gmail.com y los otros, me acarician con su no decir nada, con su estar ahí para que yo me desahogue y pueda continuar adelante.
Alguna vez contestan. Pero para que eso suceda, dejan primero que pase mucho mucho tiempo. Entonces, el día menos pensado, me encuentro en mi bandeja de entrada un email recibido que abro con cierto temblor en las manos y en el corazón. Sus respuestas -que llegan desde muy muy lejos- son breves , como balbuceos de niños que están perdidos y no saben qué hacer. Se agarran desesperadamente a los tópicos y rememoran el tacto suave de mi piel y los días aquellos en que nos conocimos y fuimos felices. Me emborrachan de una melancolía que me aburre muchísimo. Pero yo, que en eso no me parezco en nada a ellos, les mando un email de respuesta breve también, brevísima porque esta vez ya no les necesito. Les doy las gracias por seguir ahí, por formar parte de mi carpeta "salvavidas, opción C" y les ruego que tarden menos en contestarme la próxima vez. No falla, siempre me llevan la contraria, y con sólo pedirles que me respondan, me aseguro por una buena temporada el inmeso placer y ayuda que me proporcionan sus silencios.

14 junio, 2010

No voy a cuestionar a nadie que no sea yo misma. No voy a cuestionar las intenciones de nadie, ni sus razones, ni sus por qués. Tampoco voy a cuestionar mis razones, simplemente porque las desconozco por completo. Estoy a la deriva, y esto no ha sido un paso atrás, sino perder la batalla por completo,volver al punto de partida. Y esta vez sóla. No se si por decisión propia o porque los acontecimientos me han arrastrado a esta soledad inesperada. No debería escribir todo esto aquí, pero tengo la certeza de que nadie va a leerlo, así que , qué mas da.
Me he vuelto loca. Eso se sabe cuando sucede. Sigues existiendo, pero dejas de existir en realidad, porque ya nada de lo que te rodea tiene sentido, y porque nadie parece estar a la altura del cariño y la comprensión que necesitas. Gritas pero nadie te oye. Nadie te ve, nadie te siente. Te conviertes en un muerto para los demás, y en un muerto para ti misma.
Hoy me tomé tantas pastillas que casi no puedo moverme con normalidad, y sin embargo continúo llorando sin tregua. No se me ocurre nada en qué pensar que no sea en escaparme de mi misma para siempre.
No quiero hablar con nadie, nunca más.
A veces pienso en el suicidio, de una manera virtual. A veces pienso en el suicidio como una forma de escapar a esta angustia que me aprisiona como si se tratase de una manta de cien kilos sobre mi cuerpo. Y entonces me digo que tiene que haber otros caminos posibles, lejos de todo esto, de toda la gente a la que decepciono cada día, a la que no consigo mostrar mis sentimientos y a la que poco a poco me va dejando completamente sola en mi locura.
Hoy es uno de los peores días de mi vida. Lo se porque ya no es sólo que me sienta mal, sino que me he rendido.Me he rendido a todo esto que siento: a esta sensación de no servir para nada, de haber fracasado profesionalmente, personalmente. De haber fracasado como hija, como hermana, como amiga, como mienbro de una sociedad que acude a su trabajo y hace su aportación al entramado en que consiste el día a día de la vida de las ciudades. He fracasado en el amor tantas veces que me he convencido a mi misma de que no existe. Y la amistad...Pierdo amigos a cada paso porque soy incapaz de quererme a mi misma y así no se puede querer a nadie. Destrozo a mis padres con mis depresiones, con mis lágrimas, con mi vulnerabilidad. Soy un estorbo, un defecto de esta sociedad.

11 junio, 2010

A Guerra Comercial

No século XXI podemos distinguir tres modelos capitalistas diferentes que compiten entre si. Por un lado, o sistema que ten EEUU, chamado sistema liberal, no que o goberno se mantén desimplicado da economía e é a clase corporativa a que dirixe a economía á súa conveniencia. Esto implica a existencia dunha clase traballadora que carece de influencia no goberno á hora de obter protección mediante leis laborais, protección da renda ou subsidios sociais.
Foi precisamente esta estratexia competitiva , este modelo de economía capitalista o que levou a EEUU ao rexurdimento económico. As innovacións tecnolóxicas e a mellora nos procesos de produccción contribuíron ao rexurdir económico, pero o factor máis importante foi a capacidade para obter máis traballo dos traballadores a menor custo. Esto levou a que a finais da década dos 90 as condicións laborais en EEUU experimentasen un cambio que se traduce en recorte de salarios, recorte de prestacións como o seguro de enfermidade, temporalidade no emprego, ampliación da xornada laboral, etc...
En Europa continental encontramos un modelo capitalista ben distinto, representado especialmente por Alemania e Francia como principais potencias, o denominado sistema corporativo, no que a clase corporativa e a clase traballadora, de acordo co goberno, chegan a un pacto no reparto de poder, de modo que o goberno contribúe a organizar a economía e protexe os intereses de tódalas partes. Un elemento central deste sistema son uns sindicatos poderosos e unhas leis laborais que limitan a capacidade de acción das élites corporativas na economía e no sistema político.
Este modelo Europeo trazou como estratexia competitiva a unificación económica coa creación da Unión Europea. A idea é que a cooperación económica entre as nacións da UE fará máis eficiciente e competitivas as súas economías , primando as axudas ao benestar e desemprego, con salarios máis xenerosos, traballadores que disfruten de máis beneficios e xornadas laborais máis curtas.
O reto ao que se enfrenta Europa coa creación da UE como estratexia competitiva é o de, sin deixar de lado as súas medidas de protección social e sen reducir o benestar da clase traballadora, competir coa estratexia conservadora dos EEUU.

O certo é que nas últimas décadas, as principais nacións industriais, con sistemas capitalistas corporativos, vense presionadas a aceptar o desafío económico estadounidense e o seu modelo económico. O que estamos a vivir nestes días, trátase precisamente disto, de competir co modelo de economía político que se erixiu como máis competitivo na economía global ,e para facelo a única maneira parece ser recortando tamén salarios e subsidios e creando máis desigualdade. E dicir, estamos inmersos no medio dunha guerra comercial a gran escala na que o coñecemento tecnolóxico, a súa aplicación e as formas máis eficientes de organización socio-política- económica teñen agora a importancia que tiñan os tanques , os acorazados e as bombas de principios do século XX.


Nesta guerra comercial, enfréntanse os tres modelos comerciais coas súas armas diferenciadoras. Deixando a un lado o terceiro modelo, o asiático, que constitúe a auténtica ameaza para o modelo capitalista liberal, neste momento é a zona euro a que se atopa en perigo frente á presión do modelo liberal.
O sistema corporativo europeo, co estado social de benestar que o caracteriza fracasou, e Europa ten que buscar a maneira de recuperar a súa gobernanza, nun intento de voltar a ser competitiva económicamente. De momento a UE non consegue impoñerse ás forzas do mercado estadounidenses e parece plegarse aos mandatos destas forzas, co que isto implica de renuncia ao estado social.

Os países da zona euro , sumerxidos nesta guerra comercial, están lonxe de poder continuar competindo nun mercado global dominado pola economía estadounidense e teñen ante eles o reto de rendirse ao modelo imposto polas élites económicas globais ou reformar o seu modelo capitalista corporativo tratando de salvagardar a defensa dos dereitos dos traballadores e o estado de benestar, buscando ao mesmo tempo mecanismos de crecemento económico que lles permitan competir dentro da economía mundial.

Pero entre tanto Europa parece que se atopa paralizada ante esta irrupción do FMI nos seus gobernos e nas súas economías e non consegue reaccionar cunha política común na que tódalas forzas políticas eurpoeas se poñan de acordo para buscar unha estratexia de gobernanza propia e non a imposta polos mercados externos.
Estamos inmersos nesta guerra e levamos todas as de perder. Os gobernos europeos perderon o mando a favor das forzas do mercado e parece que vamos cara ao sistema imposto polo FMI, sistema que ten demostrado o seu éxito para os mercados globais, co que supón de perda de dereitos laborais e sociais, así como o aumento da desigualdade.

As reformas laborais ás que se ve forzado o gonerno de España nestes días son un exemplo do que relatei arriba. Veñen estas medidas impostas polo FMI e escapan por completo das estratexias competitivas ou de goberno dos políticos españoles.

Para comprender mellor isto, cómpre aclarar de qué falamos cando falamos do FMI. O FMI trátase dunha institución internacional que protexe e fomenta os intereses dunha clase corporativa global. E unha especie de banqueiro para as crisis que presta cartos aos países con problemas para evitar que se afunden as súas economías e perxudiquen a outras nacións da economía global.
O FMI está dirixido por esta clase corporativa que son os que marcan aos países receptores de axudas as reglas do xogo e as súas visións de cómo debe funcionar o capitalismo.
Si a esto engadimos que o "pacto entre cabaleiros" que existía dende a Segunda Guera Mundial, cando se crearon tanto o FMI como o Banco Mundial, entre a clase corporativa estadounidense e a europea para o reparto da presidencia destas institucións , se rompeu dando como consecuencia que ambas institucións están dominadas pola clase corporativa estadounidense, é obvio que nestes momentos, o goberno dos asuntos dos países da zona euro está en mans destas élites corporativas das EEUU.

10 junio, 2010

Los sabores de la vida

Acabo de ver una película y de descubrir, como si se tratase de una revelación, cual es mi problema. Me faltan sabores. La vida tiene tan sólo cuatro sabores, y a mi me falta uno de ellos. No es que sea más importante ni menos que los otros tres, se trata simplemente de que los cuatro sabores se complementan. Tengo el sabor amargo, vaya que sí lo tengo. Tengo también el sabor agrio. Y tengo de vez en cuando el sabor salado, esa pizca de sal que me hace muchas veces levantarme de la cama, o que me mantiene en vela noches enteras, o que me hace tomar trenes y autobuses sin importarme los kilómetros ni las horas que dure el viaje. Pero me falta el sabor dulce, y por eso no soy feliz. Los cuatro sabores de la vida, qué sencillo era. El sabor dulce ...ni siquiera sabría definirlo, y a veces incluso temo no reconocerlo cuando lo saboree en mi paladar. ¿ Qué será lo dulce?
Ahora que se cual es mi problema, emplearé las horas que me restan para buscar ese sabor...hasta encontrarlo.

08 junio, 2010

Watashi no meishi des


"Es bastante cierto que los japoneses son incapaces de sentarse, hablar o beber con otras personas hasta que no están razonablemente seguros del lugar que ocupan en la jerarquía. Es en ese contexto social donde se desarrolla la práctica de intercambiar tarjetas de visita ( o algo similar), llamadas meishi. El intercambio de estas meishi es un ritual que sirve para que nadie se sienta ofendido por otro que no toma en consideración las indicaciones de estatus que hay en la tarjeta.( Con toda probabilidad, una de las primeras expresiones que aprenderá un extranjero es Watashi no meishi des: ´aquí tiene mi tarjeta de visita ´.)Una vez que se han establecido entre los presentes los indicadores relevantes de estatus ,como la edad, el sexo, la educación, la ocupación y el lugar de trabajo, lo más probable es que comer, hablar, beber o cualquier otra acción pueda realizarse de una manera ordenada y sin ofender a alguien que espera una mayor deferencia de estatus. "

ESTRATIFICACIÓN SOCIAL Y DESIGUALDAD. Harold R. Kerbo

06 junio, 2010

"me gustaría que me dijeras por qué todos los hombres tienen esa confianza en las puertas, sí , en que se van a abrir, en que pueden cerrarlas...Y volver a entrar después."
*

Me tomé una cerveza y me sentó fatal. Mis cuarenta y cinco kilos me juegan estas malas pasadas, y no termino de acostumbrame. Antes una caña era el paraíso, ahora se convierte más en limbo que en otra cosa, porque pierdo el contacto con la realidad, me mareo, me desestabilizo, me entra sueño y a veces ganas de llorar.
El domingo me está jodiento. Casi siempre -salvo casos muy excepcionales- los domingos acaban jodiéndome de uno u otro modo, es cuestión de dejar pasar las horas para que todo se escaralle los domingos. Pero hoy ha empezado pronto el domingo a quitarme de mis planes, y lo que más me jode es que me empieza a dar igual.
Me fui a los columpios de la Alameda. Hacía años que no pisaba con tal consciencia esa Alameda pontevedresa y más años aún que no me sentaba en un columpio. Me sorprendió ese cosquilleo en el estómago al subir y bajar, ¿cómo le llamábamos a eso de niñas? Me mareé un poco, pero creo que tuvo culpa la cerveza. O la edad, quien sabe. Hay ciertas edades en las que ya no es que el ayuntamiento prohiba que utilices las atracciones de los parques infantiles, sino que es tu propio cuerpo el que te dice que no está para esos trotes. Me colgué luego de unas argollas de hierro e intenté trepar por una cuerda trenzada, y luego caminar por una especie de escalera hecha de cadenas. Casi me mato. Me disloqué un brazo seguro y me rompí el pantalón en las rodillas. La infancia que no tuve, cojones: destrozarme los pantalones en los parques haciendo el cafre.
*



Este mareo es una mierda. Es lo peor de la borrachera sin lo mejor. Sin la chispa, sin la gracia, sin las ganas de comerme el mundo o de follarme a cualquiera que esté medianamente bueno y huela bien.
*


Ayer discutí de política en un bar con un tipo de derechas que me agarraba la mano en plena discusión, y la confrontación de opiniones al tiempo que hacíamos manitas me iba poniendo muy cachonda, hasta que el muy burro me suelta que" la hija de mi parienta de diez años..." sí, lo dijo así mismo, hasta utilizó el término parienta, que para mi es cien mil veces peor que planear votar a Rajoy en las próximas elecciones. Pero , ¿ no estábamos ligando, pedazo imbécil? Pues igual sí, pero aquí ya no se respeta nada y todavía los hay que creen que te ponen las novias, como si el hecho de tener novia y estar dispuestos a pesar de eso a ponerle los cuernos contigo fuese una especie de reconocimiento a tus encantos personales. Pedazo imbécil.
Vamos que me piré porque a mi las novias ya me tienen un poco hartita. Bueno, ellas no, pobres, que bastante aguantan ya. Más bien ellos , hablando de sus novias mientras acarician tu tripita, para luego decirte qué bien estás, que qué guapa eres, que si "mi amor, mi cielo, mi vida" mientras se la chupas...Regla número uno: huír de los casados, de los con novia, de los comprometidos, de los ocupados vamos.

05 junio, 2010

Tomei o primeiro café da maña co peche da librería Michelena servido nun blog. A partir de ahí parece que todo vai costa abaixo. Ou viña a cousa costa abaixo xa dende onte pola noite. "Podría decirte mil cosas, pero no es mi estilo", así era a súa mensaxe de contundente. Sinceridade ante todo, di él. E a min eso da sinceridade ante todo mezclada co amor , ou mesmo só co sexo , non acaba de convencerme. Porque a sinceridade neutraliza toda posibilidade de conquista, de seducción, de ritual do namoramento. A sinceridade está moi ben cos amigos, pero cando pasas a fronteira prohibida dos bicos a media tarde nun sofá, mentres Jorge Javier Vázquez se empeña en sacar do armario a medio país, pois a sinceridade perde a súa relevancia. Non, cariño, non quero que sexas sinceiro nunca máis, quero que me mintas, que me digas que son a única muller do mundo, a máis fermosa, que nunca miras os cús doutras mulleres cando pasan e que ainda que hoxe tes que ir a traballar porque te chamaron a última hora o que máis desexabas do mundo era fundirte comigo nunha tormenta de bicos e promesas que nunca íamos cumprir.
Qué facilidade ten para estropealo todo, así , cun sms, coma si tivese quince anos. Porque eu permito que os homes o escarallen todo a determinades idades pero con certa dignidade correspondente ao anos que teñen. Cunha chamada, por exemplo. Pero cando un home de trinta se comporta como un rapaz de instituto, ainda que sexa para darme calabazas, pérdeme de súpeto o seu encanto e xa pode mudar unha e mil veces de discurso, arrepentirse e mesmo cantarme serenatas no balcón cada noite que o mal xa está feito de por vida. Un niñato será sempre un niñato.
Casi prefiro ao dos calzóns caídos, que polo menos non di nada. Toma cañas ata que se sinte o suficientemente borracho para demostrar aos seus amigos que os quere -esa é unha das fases da borracheira, exaltación da amistade máis nada- e entón síntese o suficentemente liberado para levantarse e bicalos como si o seu universo enteiro dependese deses lazos de amistade, e desas cañas que lle permiten tal xesto liberador.
E eu , ainda que pensen moitas outras cousas, son mera espectadora deses cuadros que toman vida ante os meus ollos. Porque no fondo dame igual o que lles pase, o que sintan ou o que pensen. Gustaríame que as cousas fosen diferentes, por suposto que sí, pero non pretendo cambiar a realidade nin sufrir por estas tonterías. Xa non.
Hoxe o día está pesado. Os meus párpados tamén e iso que durmín dez horas. Tomei a firme determinación de non dar a ninguén segundas oportunidades. Sinceridade ante todo. Pois moi ben, a min os homes sinceiros non acaban de convencerme , así que , que se meta a súa sinceridade por onde lle pete, que eu plántome aquí. Pero non me planto por sms, nin siquiera cunha chamada de teléfono. Plátome neste blog que ninguén lé -él menos ca ninguén porque nin coñece a súa existencia- e despois tan só quedará silencio entre os dous e un sorriso cínico cando me pregunte o día que nos atopemos pola rúa de casualidade por qué non contestei ás súas chamadas. Porque chamará, unha, duas , tres e cen veces. E chamará cada noite que saia de marcha , cando tódolos bares estén xa pechados e a noite o empuxe á cama só e borracho, cando bote de menos a miña pel para curar a sú resaca.E unha das leis universais.

04 junio, 2010

Que aburrimento, voltar sempre sobre os meus pasos, e ao mesmo tempo faiseme inevitable. Calquera predra no camiño supón un tropezo, un andar cara atrás. Reconstruír dentro da reconstrucción para non sairme do camiño trazado, a destrucción total da miña vida presente.
Repetir unha idea, di a miña psicóloga que funciona moi ben en psicoloxía. Eu fágolle bastante caso, que para eso estudiou a muller unha carreira e acadou o seu propio despacho na Casa do Mar de Mollabao. Parece unha muller feliz, a miña psicóloga. Desas que deben de recordarlles ás súas amigas de corenta anos que tiraron a súa vida pola borda pero que non pasa nada, que ainda están a tempo de recomezar, e que ela estará ahí dándolles apoio de amiga-psicóloga para o resto dos seus días. Como amiga debe de ser un coñazo. Porque aos amigos pídeslles, ou esperas deles que che falen dende os sentimentos, pero xamais soportarás que che falen dende a razón. A razón que poidan levar os teus amigos non vale nada, e menos cando o que precisas non é un bó consello, senón un bó abrazo.
Os amigos deberían abrazar máis e falar menos. Falan demasiado e chega un momento no que xa nonos escoitas, porque che din o que xa sabes pero , que sí, que a teoría está moi ben, pero non se resolve todo con raices cadradas e non todo é dous máis dous, e ás veces só temos un muro diante co que bater a cabeza unha e outra vez. Ben vexo o muro, e sigo a darlle coa cabeza, e tan só espero que os meus amigos estén ahí para cando sangren as feridas, sin decir nin unha soa vez "xa cho dixen".
*
Esta vez si que me mostro optimista. Esta vez sí porque o seu nome gustoume moito e gustoume ainda máis a súa retranca. Nunha hora soupen que a intelixencia sutil o facía tremendamente atractivo e que ese home sin a súa cabeza pasaría totalmente desapercibido, pero que ao abrir a boca, non quedaba máis remedio que escoitalo. Con certa gracia desacreditaba ao contrincante nunha loita de seducción que se libraba na terraza dun bar. O seu amigo guapo desplegaba o seu sorriso profident (marabilloso despois de anos de aparatos metálicos nos dentes) e mostraba músculos con certo grado de primitivismo. E él, sin perder a calma, cun falar relaxado e retrancoso, desinflaba aquela musculatura e ganáballe unha e outra man.
¿A cal dos dous lle tirabas fichas? me preguntou unha amiga. E eu respondín que aos dous, lóxicamente. Porque era digno de ver aquel espectáculo, aquel duelo de titáns no que cada un se batía coas súas armas máis poderosas. A palabra frente ao sorriso, a intelixencia frente a beleza.

02 junio, 2010

Estoy de nuevo pensando en el chico de los pantalones caídos. Me parto de la risa. Seguramente le veré esta noche en la misma terraza del mismo bar con los mismos amigos y la misma cerveza. Qué monotonía. O puede que yo cambie de bar y entonces no le vea, y no sucederá nada porque no me muero de ganas de verle. Mi novio - sí, es real, ojalá me lo hubiese inventado- escarba en mi corazoncito tratando de encontrar remordimientos. Que no, pesado, que no. Que no siento remordimientos. Creo que empieza a darse cuenta de que me importa una mierda, el muy listo. Pero mañana le suelto un "mi amor" y lo tranquilizo. Todavía no hemos llegado a la fase de los "te quiero" y ya estamos dejándolo sin necesidad de decir nada. A veces el amor se salta alguna fase. La última vez que dejé a un novio novio simplemente le dije que necesitaba un tiempo, y de esto ya han pasado cuatro años. Andará por ahí el muy cerdo poniéndome los cuernos.
Luego está el tema de mi vida por los aires. Aún no, aún no ha volado todo por los aires pero ya queda menos. Necesito que quede menos para la gran detonación. Babum¡¡¡¡¡¡¡ No me llega la hora.
***
SOS: que desaparezca esta nostalgia que se confunde con junio, con todos los junios de mi vida. Jacobo siempre dice que la primera semana de junio hace calor, este año no se ha equivocado. Y yo habría pagado para que esta vez se equivocase porque este calor me está llevando a sitios donde no quiero ir. Tengo la casa llena de palabras que se quedaron perdidas por los rincones hace mucho tiempo, alguna lágrima también. Afortunadamente la nostalgia tiene un nombre y guarda cierto orden dentro de mi cabeza. Los recuerdos no se agolpan con la única intención de asfixiarme, en eso aún están siendo generosos. Vienen, revolotean a mi alrededor, me recuerdan que aquello a pesar de todo era vivir, y se marchan por donde vinieron para que continúe con mi plan.
***
"Que tengas un buen día" Recibí este sms en mi móvil y me pareció del todo intolerable. Que tengas un buen día se le dice a la cajera del supermercado cuando te sonríe y te da el cambio. Se le dice al viejecito con el que coincides cada día en el puesto de periódicos, se le dice al taxista cuando te ayuda a sacar la maleta del maletero...Pero a una tía que aún tiene agujetas de los polvos que echastéis no se le dice, capullo.
En estas cosas soy implacable: "Después de esto no me queda más remedio que retirarte la palabra"
Y es que se me ocurren formas mejores de decirle a alguién que se de la vuelta y no vuelva a molestarte jamás.
Estoy reconstruyendo mi vida. O al menos eso creo. Claro que para reconstruír algo primero hay que destruírlo por completo, y en esa fase estoy de la reconstrucción, en la destruirlo todo. Estoy destruyendo mi vida.
He tomado una decisión. Irrevocable. ¿Irrevocable? Me gustaría creer que sí, que no hay vuelta atrás, que esto es el principio del fin y que no se hable más. Hoy me duele la cicatriz del marcapasos, debí de hacerme daño follando, me pasa amenudo. Duele. El marcapasos acaba por clavársete en tu propia carne , te hace contusiones y derrames en la piel, desde dentro hacia fuera. Se incrusta a veces entre los huesos. Todo por malas posturas, movimientos inadecuados.
Estoy leyendo un libro que me motiva mucho, eso es indudable. Me contagia optimismo y cierto grado de libertad extra, de sentimiento extra de libertad, mejor dicho. Soy mía y de nadie más y destruyo mi vida como quiero. Alguna vez he pensado que ya soy mayor para destruír mi vida, para decidir de la noche a la mañana que todas las decisiones que tomé hasta el día de hoy fueron equivocadas y que debo dar una patada a todo y empezar de cero. Pero luego lo pienso mejor y veo que empezar de cero no es para tanto, sobre todo si no te queda otra. Si un terremoto arrasa tu casa, mata a tu familia , destruye tu empresa y en general la economía al completo del país en el que vives, no te queda otra que empezar de cero o morirte. Tengas la edad que tengas.
Lo difícil no es empezar de cero, sino hacerlo por decisión propia. Lo difícil es ponerse a destruír una vida como si te sobrase el tiempo. Por eso hoy me siento muy orgullosa de mí.
Para destruír una vida lo primero es tranquilizarse, y no hacerlo todo a tontas y a locas, que luego recoger los escombros y limpiar es mucho más díficil. Tranquilizarse. Estoy en ese punto. Me estoy tranquilizando. Por eso me pongo flores en el pelo y hago abdominales matutinas y como mucha fruta, para tranquilizarme. Para darme ánimos a mi misma.
Pero junio no me está sentando bien, y eso que llevamos dos días nada más. Me atormenta una nostalgia inesperada de la que tiene la culpa el mismo libro que me inspira y me motiva. Jorge se instaló en mi cabeza de nuevo. Tengo que colocarlo en algún sitio y continuar. Pero este calor, por las tardes sobre todo, me recuerdan tanto a nuestros encuentros sexuales. Y pienso en su piel, en su sudor, en su forma de besarme entre ardiente y patoso. Se atropellaba a veces con tanto deseo. Creo que no le quería, pero me había acostumbrado a su cuerpo, a sus ojos azules, a su forma de acariciarme la cabeza.
No. El pasado tenía que estar ya en otro sitio, colgado de las paredes a modo de retrato, o guardado en la cajita del marcapasos junto cuatro tonterías más. Pero me empeño en recordarle y en pensar que le quería. En creer que él también me quería. Pero lo peor es cuando me da por pensar qué estará haciendo él ahora, cómo mirará a su bebé , con qué ternura le cogerá entre los brazos, y cómo hará el amor con su mujer, con qué frecuencia y con qué ganas. Es una forma como otra cualquiera de torturarme, y no me ayuda a tranquilizarme. Es un paso atrás en mi proyecto de destrucción de mi vida.
Creo que me hice un poco frívola. O me cansé de pensar en los otros, de dar abrazos sinceros, de entregarme. Ahora finjo que me entrego, y lo hago muy bien. No doy amor porque no me siento capaz, pero tampoco me interesa demasiado recibirlo. Me gusta ese chico que lleva los pantalones caídos, llegándole a las rodillas. Ya no tiene edad, pero supongo que mantiene la dignidad haciéndonos creer a todos que es su estilo. Si lo pienso bien me parto de la risa. Me contó no se qué historias de que estaba anclado en un amor de su pasado, que estaba enamorado de su exnovia. Una excusa perfecta para mandarme a paseo, para decirme que no le gusto, que un polvo bien, pero que tampoco vamos a hacer ningún drama de esto. Y me pareció una forma tan poco original de mandarme a freir espárragos que creo que le perdí un poco el respeto. No me gusta la gente que no es original. O al menos la que no finge serlo. Fingir, creo que en el fondo esta es la clave de nuestro mundo. No importa lo que las cosas son, sino lo que parecen. No importa que me quieras, tiene que parecerlo. Cada día me convenzo más de esto, de que hay que empezar por fingir para que luego terminen siendo las cosas de esa manera. O de otra, da igual.
El caso es que me gusta, a pesar de todo. A pesar de sus pantalones y de su forma de decirme que no. Aunque a veces parece que me dice que sí, o que quiere decirme que sí, pero aún no lo sabe. Y a mi eso ya no me importa ,porque hace mucho tiempo que aprendí a querer sin que me quieran, y aprendí también que lo que los demás sientan por mi o dejen de sentir, nada tiene que interferir en mis sentimientos.
No le espero. Ni a él ni a otro. Eso iría en contra de mis planes de destrucción. Eso sería construír, y para empezar a construír debo destruirlo todo primero. Que no quede absolutamente nada.