"As historias hai que pechalas unha a unha e á vontade"

*

Estamos no penúltimo día do 2010 e todo apunta na mesma dirección, por tódalas esquinas resoa como un eco constante , dende os xornais, os canles de televisión , a radio, as revistas, os repetidos balances de fin de año, ese botar a vista atrás e facer recopilación rápida dos momentos bos e dos malos; e xunto co balence os propósitos, malditos e tamén repetidos propósitos para o ano novo, como si un cambio de día no calendario fose a mudar de pronto tódolos cimentos da nosa existencia e convertirnos en seres distintos que comezan de novo.

Os tópicos son inevitables e resulta dificil resistirse a caer neles. As veces tamén se fai de todo necesario, deixarse mecer por eses xestos casi involuntarios que nos conducen a facer listas e máis listas, xa sexa sobre o papel ou na memoria.
Eu fixen o meu balance das tristuras xa fai días neste mesmo blog. Seguramente incompleto, e moi piadoso, a verdade é que fun xenerosa conmigo mesma nese balance triste de fin de ano. Agora tocaría o balance alegre do 2010, pero non me sinto con forzas esta noite, quizais mañá.

*

Bronquitis. Afonía. Son cousas deste inverno que nos caeu enriba de golpe e sin piedade. En Pontevedra a climatoloxía non é tan dura coma na aldea, pero os días -e as noites- nas rúas pasan factura. Síntome enferma ,pero tamén me sinto depremida:

Envielle un sms no que lle lanzaba un órdago brutal, ou me dis sí ou terei que olvidarme de ti. E por suposto que non dixo si. Nin non. Dixo o que diría calquera cobarde que quere manter unha situación á sua vontade sin ter que comprometerse de ningún xeito; dixo que estaba na cama con febre. A verdade é que non o creín. Pero o de menos é si me mentiu ou non, o importante é que si tivese 40 de febre e eu lle interesase o máis mínimo a súa resposta sería outra.

Agora toca cumplir a miña ameaza e esquecer. Esquecerme del, para sempre.

*

Chamábase M.

*

"Detrás de cada despedida hay algo de esperanza y algo de promesa"

Ainda quedan camiños por andar...

Pearl Jam - Come Back (traducida al español)

Eu, que fai tempo que non creo no amor, ou polo menos nas posibilidades reais de que chegue a materializarse algún día no meu universo persoal, non podo evitar escoitar esta canción e romper a chorar como un pícaro. Come back, come back...e non sei en quen penso ,a quen recordo como unha dor insoportable...Pero sei que hai nostalxia, que hai dor, que hai uns ollos azuis que se marcharon e que boto de menos...Eu, que non creo no amor...

Quizais toque vestirse glamurosamente e saír aí fóra a dicirlle a todo o mundo : aquí estou eu. Feliz 2011 a todos

"La única nostalgia que me duele es la de haber perdido una forma de mirar que embellecía el mundo"

*

Tengo nostalgia, azul, imperfecta, contenida. Esa nostalgia que no se atreve a manifestarse del todo, que todavía cobija dolores insoportables de los que estoy aprendiendo a huír. El tiempo pasó lento sobre las cosas que no tenían importancia, y rápido, demasiado rápido sobre todo lo que sostenía nuestro universo infantil. Lo rompió casi todo a su paso, como un huracán que arrasa con todo lo bueno y lo malo de nuestras vidas. Me queda una nostalgia extraña, imprecisa muchas veces, de aquellos días que se sucedían bajo este mismo frió , bajo este mismo horizonte triste y vivo a partes iguales. La infancia es una patria que no necesita conquistarse, que nos pertenece por derecho y que no nos olvidará jamás. Nostalgia que duele de algún modo, pero que se difumina por las esquinas de esta vida presente hecha de retazos de sueños incumplidos y derrotas. Nostalgia de los días perdidos para siempre, sin árbol de navidad pero con regalos el día de Reyes, los mejores que mis padres podían comprar...siempre lo mejor que podían comprarnos. Eso no ha cambiado. Sólo cambió aquello que mudó la muerte o el progreso. Lo demás permanece intacto en los caminos de la aldea, entre sus sombras y sus murmullos, en sus noches gélidas y sus días de calor de hogar. Me queda de aquellos días una nostalgia pequeña,azul, imperfecta, contenida...

Pinocchio- When you wish upon a star

"When you wish upon a star
Makes no difference vho you are
Anything your heart desires
Will come to you..."
*
"El padre, acodado en la puerta, nos estaba mirando. Yo sabía que hubiera querido decir algo a la altura de lo que sentía, una ternura que le consolaba de toda la desolación de su nueva vida en una calle miserable del centro y de su indecisión permanente, de las pequeñas mentiras compulsivas".
*
"Pero aun así, sería injusto no admitir que hubo algún momento por el que todo mereció la pena, ese momento que al cabo de los años se busca para justificar todo el dolor que tuvo que soportarse, toda la traición y las palabras pronunciadas para herir al otro con la misma saña que un arañazo en la cara."
*

"Nadie observa con más agudeza que el que desea ser querido. Es una atención parecida a la de los perros hacia el amo."

Elvira Lindo. Lo que me queda por vivir

"Os pais son os únicos que din adeus cun sorriso, porque é un ata logo, sempre están aí, aínda na distancia física"

*

Voltar á casa polo Nadal é unha das rutinas que máis aborrezo,e ao mesmo tempo son consciente de que é un privilexio que algún día botarei profundamente de menos. A calor da cociña; papá vendo a tele moi pegado á pantalla porque xa non oe ben; mamá facendo ruído de cacharros mentres improvisa a cea de noiteboa -a medias imaxinación a medias a receta impresa nun libro de cociña moi moi antiguo-; un veciño que entra fregando nas mans e di que fóra fai frío e séntase e conversa; a cadeliña pequena que ronca debaixo da mesa; o móbil que non soa porque non hai cobertura, e é coma estar illado do mundo, das falsas esperanzas; e internet como unha ventana ao infinito que non compromete demasiado...Voltar á casa polo Nadal é quizais o máis máxico que me acontece en todo o ano.

*

Fai frío, moito frío. Agradezo o frío porque me fai sentir viva na aldea, viva entre as cousas que me son tan cercanas e ao mesmo tempo que teño tan lonxe.

*

Dicía o meu horóscopo que o día 24 prenda unha vela e pida un desexo. Eu casi fago ese pequeno xesto cada día, e os desexos non acaban de cumplirse nunca. Hoxe ten que ser distinto; no 2011 ten que ser distinto, porque xa agardei demasiado e porque comezo a quedarme sin paciencia

*

Primeiro agasallo do Nadal

O meu príncipe ainda é rá...e penso que seguirá neste estado por moito moito tempo...

"Cuanto se habla y se escribe sobre esos matrimonios en los que los cónyuges están aferrados a la infelicidad durante toda una vida, y qué poco de todas esas parejas jóvenes que, sin mayores lazos que una fidelidad mal entendida, se entregan dócilmente al aburrimiento de unos sábados y unos domingos larguísimos, en el banco del parque, frente al televisor, en comidas familiares, interpretando antes de tiempo al matrimonio que, a no ser que alguien se cruce por medio ylo remedie, habrán de ser; desleales precoces a sus propios deseos, olvidadizos de toda aquella fiebre que les provocó la promesa del sexo cuando aún no sabían cómo era y a la que van a renunciar mansamente por pensar que la torpeza está en ellos mismo, en su naturaleza, y que la realidad debe ser ésa y no otra, así de decepcionante, una realidad no destinada a coincidir con los sueños. O tal vez lo que ocurra es que sienten pena por el poco atractivo que le encuentran al otro y se autoconvencen de qeu esa compasión tiene un origen noble. Y por medio andan los amigos que, en esa edad en la que no entiendes más moral que la que te dictan tus iguales, se convierten en guardianes de una infelicidad de manera más implacable que la que en un futuro ejercerá la propia familia."

Elvira Lindo, Lo que me queda por vivir

Jill Johnsons Jul - I Wanna Wish You All A Merry Christmas

Nadal 2010, EOI

O importante non é ganar, senón participar. O importante é intentalo.

Me resumo

" O mellor é non darlle importancia ás cousas que non teñen importancia, ás cousas que simplemente non poden ser. Hai demasiadas cousas que non poden ser e non podo con todas. Non darlles voltas. E todo acaba por colocarse no seu sitio dun xeito natural."

*

"Dende que a conocín todas as persoas que me chamaron Emmita algunha vez tiveron de min toda a miña ternura."

*

Aunque parezca lo contrario soy una persona tremendamente optimista; me derrumbo diez veces al día y me levanto otras diez. Mi punto "Scarlett" hace que lo magnifique todo.

*

¿Cuándo me pongan el marcapasos nuevo se renovará también mi corazón?

*

"Una vez te quise siempre"

*

Balance triste antes do Nadal:

-un dos meus mellores amigos díxome fai uns meses que lle daba noxo. Supoño que espera que lle pida perdón.

-convertín o meu xeonllo esquerdo nun cadro cubista e non hai parches de silicona nin rosa mosqueta que o arranxe

-o senderismo mola ( triste porque rematou unha etapa e vou botar de menos moitas cousas)

-ás veces sinto medo da morte, algo tan presente na nosa vida e ao mesmo tempo que temos tan pouco presente.

-miligramos de alprazolán para funcionar dun xeito casi normal

-o presente é o futuro que agardaba, a promesa dunha vida mellor, e agora que vexo no que se convertiu...síntome unha fracasada. Ao final todo é simplemente pasado.

-eu estaba disposta a quedarme, a intentalo, e vai e rompe un pé, o moi torpe. E o amor non entende de segundas oportunidades...Pasei páxina.

-chamábase Jorge. Estivo na miña vida cinco anos e agora que xa non está pregúntome si estará ben donde queira que esté.

-o meu marcapasos campa ás súas anchas polos arredores do meu peito esquerdo, desplázase, saenlle os cables en punta ás veces, clávaseme na carne, provócame unhas dores molestas e agudas. Cousas da perda de peso, imaxino. Cicatrizan pronto eses pequenos desgarros internos e os cables acaban por voltar a colocarse nun sitio discreto que non amole moito, pero entre tanto, non podo usar nin tirantes, nin suxeitador, nin levar o bolso colgado do lado esquerdo.

-lembro un sms terrible , quizais o máis terrible que recibín na miña vida, dicía "murió". Non lle atopo moito sentido a esto de vivir cando pode un quedar polo camiño en calquera esquina e en calquera tempo.

-cando penso no frío daquela sala, no meu abogado, nos outros, no micrófono no medio da estancia, e eu alí, diante de todos, falando, sendo preguntada, acosada, observada. A xuíza mandando calar, borde , arrogante; as miñas pernas tremendo, o meu xefe burlándose desde a súa fisionomía de fantoche como si a cousa non fose con el. E logo o veredicto, ridículo, sangrante, grotesco. A verdade non é a verdade, é a verdade que queda probada, a que queda sobre o papel como verdade vista para sentencia. O dereito é un xogo absurdo e cruel.

-hai barrios que se instalan na memoria para sempre con identidade propia, sin suxeitos alleos a eles mesmos, sin necesidade de máis recordos que os que eles mesmos foron capaces de xenerar. As rúas estreitas e familiares, os cafés abarrotados de homes á saída do traballo tomando café só e ollando as noticias no televisor, os precios baratos do supermercado Minipreço e o saúdo agarimoso e familiar da caixeira, os interrogatorios das veciñas no portal querendo saber de onde veño a onde vou con quen por qué; a frescura e viveza dun barrio á beira dunha gran cidade, á beira de Europa a tan só cinco minutos de tranvía.

-chamábase Fernando, angolano, terco como unha mula. Supoño que non cheguei a coñecelo moi ben.

Literalmente o sms di así: "Hola, si voy por Pontevedra te doy un toque, estoy de aquí para allá, esta semana complicado, ¿para la semana?Beso,¿qué tal en Cies? "Por suposto escrito cos caracteres típicos que se usan nas mensaxes de texto nos móbiles, un "tq" "bs" "x", esas cousas da economía que tan maxiltralmente están a modificar a nosa lingua.

Ao tema, o rapaz en cuestión gústame -ou gustábame- e por iso decidín darlle unha segunda oportunidade cando nos encontramos pasado un ano e despois de que inclupira a súa promesa de chamarme ,alegando na súa defensa que perdera o teléfono na mesma noite que eu lle dera o meu número.

Si algo debería aprender unha na vida é que as cousas que comezan pintando mal, non poden mellorar de cor co tempo, senón máis ben ao contrario. Pero eu son -polo que se ve- de aprendizaxe retardado ou corto entendemento, porque unha e outra vez cometo os mesmos erros e por iso sufro disgustos innecesarios que fácilmente podería evitar.

Esta vez foi o destino o que nun xesto burlesco e cruel quixo poñerse da miña parte a tempo, antes de que a cousa fose a maiores. Tivemos un "algo" bonito que deixou en min un regusto entre amistade e paixón e despois diso non puiden máis que ilusionarme coa idea de voltar a velo, a falar con el , a coñecelo un pouco mellor. Imaxinei que el compartía a mesma ilusión e que pronto ese entusiasmo nos traladaría aos dous a un encontro deses que dificilmente se olvidan.

Agardei. Non son unha persoa paciente e non me gusta agardar sentada por unha chamada, e menos cando a quen espero é a un home ao que casi non coñezo, pero esta vez algo parecía distinto, él inspírabame certa confianza, e por iso cando lin o seu sms interpreteino no sentido exacto das palabras que dicía, sin dobles intencións, sin dobles lecturas, cega de confianza.

O destino, ay o destino, ou ese paiaso que move os fíos das marionetas que somos neste teatro enorme que é o mundo, quixo mostrarme a realidade dun xeito entre cómico e cruel: Era venres pola noite e eu entraba cunha amiga a un bar da zona ao que acostumbro ir, un sitio tranquilo que invita á conversa e a certa intimidade. Quedaramos alí con dous amigos e nada máis entrar encontreime sentado nunha mesa ao home do sms, acompañado dunha morena alta e dunha caipirinha.

Acelerado levantouse para saudarme dun xeito agarimoso, dous bicos un abrazo, e todo o demais foron verbas exculpatorias que soaban mal porque como di o principio de dereito "excusatio non petita accusatio manifesta". Tivo mala sorte o chaval, todo hai que dicilo, porque non haberá rincóns na cidade nos que ir a tomar unha copa e non encontrarse conmigo.

Sendo racionais os meus amigos dixéronme que non tiña importancia, que ese día quedou cunha e outro día podía quedar conmigo, que non tiña nada conmigo e podía estar tanteando a unhas e outras...Agradecín o xesto de palmada nas costas dos meus amigos , pero a realidade estaba escrita na pantalla do meu móbil (si voy a Pontevedra te doy un toque) e a realidade era simplemente que me mentira, que tiña máis tempo do que dicía e que simplemente non tivo a ben compartirlo conmigo.

No momento sentínme un pouco triste, a tristeza xusta que acompaña ás pequenas desilusións, e pareceume cruel a artimaña do destino. Pero coa perspectiva que dan dez horas de sono e un café con leite con xornal e conversa telefónica coa miña irmá, penso que hai certas muecas que debemos agradecerlle a quen queira que sexa que as propicia. Alí estaba eu, contenta, libre , entusiamada e sinceira, e alí él, escupindo nun intento patético frases que levaban irremediablemente a marca das mentiras. "Lo de llamarte la semana que viene sigue en pie" "Ahora me voy, mañana trabajo"

-

Eu sempre sei o que vai suceder de antemán pero ás veces non quero velo. A realidade casi nunca me convence e por iso quero cambiala , pero non se pode. Sei que non me vai chamar. Sei que lamenta máis ca min o episodio de microsegundos eternos do bar, e sei que lle gusto. E sin embargo...¿por qué remata tan mal esta historia?

Peggy Lee - Black Coffee

"Yo quería que nuestra cocina se pareciera a aquella otra cocina que mi madre llenaba con su presencia perezosa desde bien temprano. Quería que fuera el tipo de cocina donde se come, se hacen los deberes, se escucha la radio, una cocina con ese olor que aplaca el hambre y sirve de consuelo. Un lugar que pareciera haber existido simpre. No me daba cuenta de que sólo para el adulto los espacios son antiguos o recientes; en la memoria de los niños muy chicos, todo se convierte en familiar y personal de manera inmediata.
*
A man is born to go a loving
a woman´s born to weep and fret,
to stay at home and tend her oven
and drown her past regrets
in coffee and cigarrettes.
*
"_¿Qué quieres ser de mayor? -le preguntaba ella mientras bailaban.
_Tu novio-decía él."

CAMIÑOS

...e tamén a vida nos suxeita porque precisamente , non é como a esperabamos...

Eu quería ser feliz e estiven a piques de conseguilo; esta vez tiña fe e tiña ademais todo da miña parte. Antes do Nadal ,un tempo frío que se che pega ao corpo e que te fai sentir como un neno envolto nunha bufanda moi longa á que tes que darlle mil voltas arredor do pescozo. Ata me puxen a escoitar villancicos e merquei un papanoel xigante que fixen pendurar do teito do salón, como si tan só el presidise a estancia e ao mesmo tempo a miña felicidade futura. Pensei que esta vez sí, que esta vez merecíao por riba de tódalas cousas e desexábao por riba de calquera outro desexo. E coloquei velas de cor vermello por toda a casa e enchín o espacio de "Jingle bells" e ampliei o meu sorriso ato o infinito.

Entón chegou un email ao meu correo electrónico que me devolvía con crueldade á realidade, ao meu pesadelo particular antes de Nadal: a fe tan só, non serve de nada, nin tampouco o optimismo. E fixen o único que sei facer cando vexo os meus pequenos sonos despedazados polo chan, cortar o pelo, tomar un lexatin e meterme na cama co único desexo de non despertar ata dentro de polo menos cen anos.

***

Teño a seguridade de que mañá será outro día. Gustaríame crer no Nadal e nas súas posibilidades, na maxia que lle atribúen nas películas, e poder desexar con forza un pouco de amor, un pouco de ilusión.

***

Farei a maleta con roupa de abrigo, pensando en ir á casa dos meus pais a sentir ese calor da infancia que tan só hoxe pode reconfortarme un pouco. Ao comezar o novo ano vou deixar atrás demasiadas cousas, amistades tal vez...Non estou de todo satisfeita, pero por unha vez en moito tempo sei o que quero.

Imaxina que é domingo e ao outro lado do mundo agarda por ti unha aventura marabillosa e insperada, algo salvaxe, emocionante en todo caso. Imaxina que é domingo e que nin a resaca nin as horas sin durmir nin as mensaxes recibidas no móbil a deshora fan que o teu ánimo se amilane nin o teu entusiamo flaquee o máis mínino. Imaxina que é domingo e madrugar para ir mercar pan recén feito ten o seu encanto, algo así como un ritual de iniciación á vida xa de todo esquecido. Non hai afters nin a roupa ule a tabaco nin se perden bicos polos nas ruínas de Santo Domingo. Simplemente imaxina que é domingo.

Cuando lo nuestro era una cosa prohibida apareció en mi casa a las ocho de la mañana con su perro para escapar de su casa sin levantar sopechas a su mujer. Ahora que es "libre" se dedica a perseguir -sin demasiado éxito- lolitas pijas a las que sus papás les ponen hora de vuelta a casa. Hay sin duda un punto de crueldad en todo esto, yo enamorada hasta las trancas dándome a la bebida como único acto permitido después de tal derrota y él , borracho también y frustrado su cortejo, resoplando y girando sobre sí mismo.

*

El primer café de la mañana es uno de los mayores placeres de mi vida, incluso ahora, sin lactosa, la vida me sonríe desde cada taza de café con leche servida con noticias frescas.

*

Cuando me di cuenta de que le acababa de enseñar una foto suya que un día le saqué por detrás en la playa de Portocelo sin que se diese cuenta yque celosamente guardaba en mi móvil patata ya era demasiado tarde para dar marcha atrás. Ya destapara mis cartas y no valían arrepentimientos. Así que le hablé de tantas otras cosas que de alguna manera supusieron una intromisión en su vida , con un tufillo de obsesión que podría poner de punta los pelos a cualquiera. Afortunadamente en este caso el hombre ganó al mito y me desperté tremendamente feliz, con los recuerdos de mis pesquisas pasadas completamente borrados.

*

Los hombres tristes me producen un desasosiego extraordinario, algo así como la contemplación de un bicho al que le falta una pata y se arrastra lastimosamente mientras no le llega la muerte. Pero también me aburro enseguida de tal contemplación y aunque no puedo terminar la escena con un aplastamiento sin contemplaciones-como haría con el bicho-, suelo darme la vuelta a tiempo y mirar para otro lado intentando olvidar que un día se cruzaron en mi camino él y su tristeza.

*

...era viernes y la cosa pintaba bien. Casi siempre pinta bien. Dediqué unos minutos a pensar en su pañuelo negro cubriéndole parte de la frente y sus pantalones de montaña. Cospedal hablaba en la tele con un run run molesto que me estaba jodiendo demasiado. Pensé también en lo difícil que es entender a los hombres y lo fácil que me resulta entenderme con las mujeres. Pero afronté el día con optimismo porque -por una vez- no tenía ganas de meter la cabeza bajo tierra ni flagelarme hasta la muerte. Y entonces se me pasó por la cabeza una idea atroz: ¿podía ser aquello la felicidad?

"Bares, qué lugares, tan gratos para conversar..."

También hay un tiempo de olvido, afortunadamente, y un tiempo de "nada" sobre la conciencia, que te traslada a otro mundo posible, quizás menos emocionante, pero también lejos de esa montaña rusa en la que a veces se convierte una vida que se deja transcurrir a ritmo de pasiones. Agracede una la "nada" que lo tiñe todo de resignación y paz azulada. La memoria puede esperar, y el amor, y el desamor con sus clavos punzantes...Hoy me aferro a una taza de café, a unas botas de montaña y a un paisaje invernal que me dice a gritos que todavía estoy viva. No necesito nada más.

*

Escoito unha canción unha e outra vez, de xeito obsesivo. Canto máis a escoito máis sinto que é a miña canción, a canción que me vai devolver á tristura da nostalxia cando precise emocionarme de verdade, e que me vai devolver á paz dos meus sentidos cando todo esté revolto no meu entorno de días imposibles. Unha canción que é como un arrullo, como un susurro suave no medio da realidade, un susurro de verbas que me acarician e me devolven o optimismo ou o pesimismo que preciso, según o caso; unha canción reversible para encher os momentos de banda sonora transcendente.

*

Desfacer unha maleta é un acto obsceno que ten un punto de crueldade excesiva. Cheira a roupa ao último destino, e en cada prenda colgouse sin remedio un fío de nostalxia imprecisa pero imborrable ao mesmo tempo que acaba por encher os teus armarios: un olor a algo alleo pero que foi moi real durante os días que durou a viaxe. Traes nela o cheiro do cuarto onde durmiches, os olores que impregnaban o lugar do que regresas, as pegadas dos bicos esquecidos ou perdidos, as verbas que se dixeron e as que xamais foron pronunciadas e que agora xa é demasiado tarde.Desfacer unha maleta debería estar de todo prohibido, deberíase queimar o seu contido nada máis chegar, recordos e agasallos incluídos, ou ben deixala á súa sorte abandoada na terminal dun aeroporto ou no maleteiro dun taxi, como por descuido. As veces penso que fan un ben á sociedade esas compañías de avións que perden maletas como quen perde chisqueiros nos bares, dun xeito ordinario e casi metafórico da nosa existencia. Somos o que perdemos. Nesa maleta ía parte da nosa historia pasada recente, e sin embargo, qué felicidade poder evitar o momento tráxico de chegar á casa , tirar pesadamente a maleta sobre a cama e abrila con pereza, con tristeza nos párpados, e sentir como os olores que garda no seu interior nos devolven ao paraíso perdido xa para sempre , dun xeito inevitable. Podemos voltar, pensamos. Incluso ás veces, máis osados dicimos, hei de voltar algún día. Pero , pobres infelices, no fondo enganámonos á nós mesmos, porque sabemos moi ben que , como di a canción , " al lugar en que fuiste feliz no debieras jamás de volver".

Estado de Alarma, día dous. Chove, xa non neva sobre Vilalba. No ecuador da miña mañá intrascendente todavía non se perfilou un novo día, un domingo no medio dunha ponte na que eu decidín fai días non coller un avión, nin ir a ningures, nin facer nada que non fose quedar na miña casa, na miña aldea, rodeada das cousas cotiás que me recordan á infancia.

Agora penso que foi unha sorte tomar a decisión de cambiar Amsterdam (era o destino escollido) pola aldea e non estar cos billetes na man, cun día perdido e na procura polos ventanillas dos aeroportos dun voo que me permitise disfrutar dos restos dunha viaxe casi totalmente frustrada. Foi unha sorte decicir meterme cinco días na cociña da casa dos meus pais, e dedicarme casi exclusivamente a ler blogs e xornais en internet, e a acariciar ás noites ás páxinas da novela de Pablo Núñez, que me agasallou cunha dedicatoria preciosa, con tinta e corazón.

*

Hai mercado no pobo. Baixo a choiva , sábeno ben os gandeiros, a feira desfaise, e todo se convirte de bar en bar, achegándose a hora de comer, nun asubío lene de voces que repiten entre viño e viño "a feira non valeu nada". Eu agardo chegar a ese momento da xornada no que a feira desfeita xa acolle os seus restos na calor dos bares onde a xente bebe tazas de viño ou curtos de cervexa mentres falan de política , de fútbol ou do tempo. Agardo a hora dos "viños" para construír o rumbo dun domingo que na aldea parece un día longo e extraño.

*

Rubalcaba non sae da pantalla, está en tódalas cadeas de televisíón soltando a mesma parafernalia sobre o caos aeroportuario e que non vai voltar a suceder. Eu confío nel. E extraño pero defendo a medida adoptada, un estado de alarma sin precedentes. Rubalcaba move os labios en tódolas cadeas de televisión, fai tempo que non o escoito, que non di nada novo, que non me interesa.Normalidade, responsabilidades, aena, cancelacións, controladores...Son palabras que se convirten nun eco de fondo que se mezcla cos sons da cociña, como a choiva fóra petando contra as fiestras. Chupa cámara este Rubalcaba, anda que non. Menuda ponte tiveron os ministros -dixo miña nai. Pero eu pensei, polo menos non se aburren, están liberando adrenalina a chorros e facendo historia a golpe de decreto e man de ferro. Si o pensas ben, incluso hai nesta crise dos controladores e no xeito de enfrentala que tivo o goberno algo de erotismo.

ESTADO DE ALARMA

Sábado , 4 de decembro de 2010, o Goberno decreta o Estado de Alarma, por primeira vez na historia da democracia , polo caos xenerado coa folga salvaxe e ilegal dos controladores aéreos.

O episodio fatídico que desencadeou o decreto do Estado de Alarma despois da reunión extraordinaria do Consexo de Ministros,comezaba cunha folga salvaxe onte ás cinco da tarde aproximadamente, cando os controladores aereos abandoaban os seus postos de traballo alegando malestar físico. O caos que se xeneralizou no país polo peche do espazo aéreo español trátase dun caos sin precedentes que levou ao Goberno á toma de decisións drásticas, non empregadas antes na democracia. Primeiro foi a militarización dos aeropuertos mediante decreto de urxencia publicado no BOE onte día 3 de decembro ás 21:30 horas. Posteriormente, e advertidos os controladores das súas obrigas, ante a persistencia na súa actitude e xa que non se puido restablecer a normalidade, o goberno decreta -por primeira vez dende que se publicou a Constitución- o Estado de Alarma.

***

Teño unha amiga tirada no aeroporto en Madrid dende onte pola tarde, chegaba da lúa de mel dende Viena, ela e o seu marido -primeira vez que digo "o seu marido"- e toparonse coa folga máis salvaxe que viviu este país , unha folga que paralizou en plena ponte da Constitución todo o espazo aereo español. Ela non comprara un billete para irse cinco días de vacacións a calquera cidade de europa deixando nese billete e na reserva de hotel parte dos seus aforros, nin acudía a visitar a familiares aos que fai tempo que non ven aproveitando esta ponte, eles ao fin, voltaban dunha viaxe consumida e Madrid era o seu último destino antes de pisar terra galega e poñer fin á viaxe de noivos. Por este motivo non me sentín nin triste nin preocupada por eles. Son dos afectados, quizais os máis afortunados , porque ainda que hoxe non vexan a dimensión do que está sucedendo máis ca dende o punto de vista o usuario retenido nun aeroporto pola chantaxe vil duns controladores avariciosos, dentro de trinta anos, poderán contar aos seus fillos que o día que remataban a súa lúa de mel, España vivía un momento de caos absoluto e o Goberno decretou o primeiro Estado de Alarma da democracia, e eles, estaban alí.

Acabo de ler un blog e acabo de recuperar de súpeto o sentido do frío, a beleza do frio. Teño que recoñecer que fixen esta lectura de pasada, como querendo fuxir a toda velocidade desas verbas que podían atraparme para sempre nunha mañá como a de hoxe, na que vexo a neve pola fiestra da cociña da miña casa da aleda e se me veñen a memoria mil soños rotos e outros tantos esquecidos. Hoxe sinto que non podo cargar coas tristezas alleas, cos fracasos dos outros, coa nostalxia que calquera fenómeno metereolóxico prende nas solapas dalguén que non son eu. Pero quedoume desa lectura a sensación máxica do frío, este que agora ameaza ao outro lado da fiestra, que o tingue todo de blanco e que me leva a min a moitos camiños do pasado.

***

Hai persoas que se che clavan dalgún xeito nas entrañas , na memoria, en cada un dos sentidos. Esa atracción que podería pensarse frívola e insubstancial tradúcese ás veces nun desexo máis aló do físico , do puramente carnal, dese desexo que se consuma en bicos e encontros carnais desenfrenados. As veces sucede que o que simplemente é atracción convírtese co tempo nunha paixón que ainda que difícil de explicar é máis real que moitas outras sensacións que a miudo relacionamos co amor.

Teño un home clavado deste xeito nas entrañas, na memoria, en cada un dos sentidos...Non me deixa escribir o seu nome.

***

Agardo a que suceda algo grande , algo que consiga mudarme o corazón, poñelo en marcha dunha vez por todas. Funciono a ritmo de marcapasos , tamén no amor. Dun xeito artifial, construído a base de latexos metálicos que me permiten sobrevivir sin sentimentos a flor de pel. Pero o meu corazón non bombea por ninguén, e o meu marcapasos non pide tregua nin se me sube á gorxa porque non pode con tanta felicidade. Agardo.

Puxen as miñas esperanzas nas grandes posibilidades, pechando as portas ao pasado, aos homes que non souperon quererme e aos que simplemente se colaron de pasada entre os meu labios para non deixar rastro.

***

Probablemente non sexa o home máis guapo do mundo, nin o máis listo, nin o máis intelixente, pero eu vexóo e sinto que é o home co que me gustaría vivir algo de verdade. Facía anos que non encontraba no camiño un home que me parecese real , que me parecese posible.

Del gústame todo, dende a súa pañueleta que leva sempre anudada na cabeza sobre a frente , recolléndolle o pelo cara atrás, ata esas mans extremadamente delgadas e do osos longos e marcados. Gústame o seu cabelo rizado e que xa comeza a blanquearlle polas patillas, e a súa barba recortada que tamén comenza a teñirse de blanco. Pero por riba do seu físico gústame a súa maneira de falar, de contar as cousas, de emocionarse cando toca un tema dos que lle gusta, de facerte partícipe dos seus coñecementos e das súas paixóns. E un home auténtico ao que non se lle subiu o ego polas nubes ao descubrir que o miraba con admiración e desexo. Un home que pese aos seus anos, ainda sabe xogar.