Amar a mares

*
"O tempo pasa e eu non vou mirar atrás"
*
A nostalxia doce, esa que se che pega ao corpo e que deixa un regusto ambivalente, tende a agolparse na memoria dun xeito contundente que nos produce certa sensación de mareo. Os recordos parece que nos afogan pola certeza de que xa non voltarán a repetirse, e ao mesmo tempo, vivifícannos e tiran por nós, dándonos unha enerxía que ata entón descoñeciamos posuír. Así é a nostalxia dos días longos de verán , baixo un sol abrasador que nos mima e unha brisa fresca de mar.
Estiven en Ons, e coma sempre deixei na illa moitas cousas e trouxen conmigo outras tantas. Na illa paréce que chego a purificarme un pouco de todo, a esquecerme do mundo por completo e vivir tan só ese preciso instante no que o horizonte é o único que existe. Fanse amigos en Ons, e pasa a vida como debería de pasar sempre, calma e plena, co placer a flor de pel a cada paso.


Era quizais a hora máxica da tarde, do día ou mesmo do verán , diría eu. Unha fotografía perfecta inmortalizando para sempre o momento no que tres rapaces sentaban á beira do acantilado, o mar alí abaixo e o ceo , só o ceo diante dos seus ollos. Aquela inmensidade da paisaxe baixo a conversa cómplice de tres amigos en potencia, que ainda sin saberse amigos todavía, comezaban a ter a precisión de estar a contruír algo. E logo as confesións, as risas, a tranquilidade do que está ben como está, coa certeza de que de ningún xeito podería mellorarse.

Anda un home con moza a dar voltas pola miña cabeza. Tampouco me quita moito tempo, ás veces penso nel e outras simplemente doume conta de que comezo a esquecelo e que só lembro as súas películas. É actor. Non sei todavía si é un bó ou un mal actor. Nin siquiera sei si é un bó home. Sei que podemos coñecernos mellor, e que chegaremos a un grao de intimidade extraño, unha complicidade de amantes maduros que nunca acaban de culminar de todo o seu apetito compartido, que deixan contas pendentes por precaución -que non por gusto- e que buscan nos cruces de palabras o alento que non atopan na realidade das súas rutinas. Sei que os bicos deixarán un regueiro de sangue detrás e que non nos importará demasiado. E sobre todo, sei, que a cousa se quedará en anécdota triste e fugaz, como acaban todas as grandes historias de amor da miña vida.

***

Ule a flores, a un manoxo de flores distintas, e ese olor que vai impregnando todas as estancias do meu apartamento lémbrame a olores tan distintos que teño feita un lio a memoria. Por unha parte está o mercado, a plaza, co seu bullicio de xente que vai e que ven, que compra peixe fresco e se detén a mirar as flores. Eu ás veces pregunto canto custa éste ou aquel ramillete -calquera flor sinxela me vale- pero non compro, nunca compro, porque cando me din que o máis barato é 2,50 sempre penso nas cousas que podo comprar por 2,50 que non sexan flores. E calquera cousa me parece unha mellor inversión. Sei que me equivoco rotundamente. Seino en mañás coma esta nas que me levanto e a cociña non ule a café recén feito, senón que o arrecendo das flores cubriu a casa dunha néboa vaporosa que disfraza calquera outro perfume. As flores son contundentes na súa maneira de presentarse. Non dubidan, están ahí e fanse notar.

Tamén me lembran un pouco aos cemiterios, os ramos grandes e coloridos, que dende calquera recanto significan a súa maxestuosidade , e sabe unha que a cousa vai en serio, que o das flores non é unha coña calquera, a cousa é tan grave como pinta. E do ceminterio a miña memoria vaise aos os hospitais, nos que grandes ramos coroan as cabeceiras das camas dos enfermos (alí onde as camas levan a luz para poder ler pola noite sin molestar ao da cama do lado). Nos hospitais as flores non gustan demasiado ao persoal sanitario, pero conviven con elas dun xeito incómodo, entre os alcoles e desinfectantes. E alí tamén resulta máis difícil expandir o seu cheiro anulando o resto. Perden ese imperio que adquiren noutros lugares, dende logo. Eu , dun xeito tácito, teño prohibidas as flores nas visitas que me fagan ao hospital . Nos hospitais sempre preferín -xa de nena, pero máis agora que xa medrei algo- unha boneca ou un tebeo desternillante. O tempo nos hospitais cobra unha dimensión distinta, e afógante os segundos. As flores nos hospitais deprímenme un pouco. Nunca llo dixen a ninguén, pero creo que se me nota moito, porque ninguén me levou flores nunca ao hospital.

E logo están as flores que che regalan cando non saben qué regalarche, cando queren dicirche algo e non atopan as palabras adecuadas. Confían na tarxeta e no bo criterio da florista e delegan na súa man a dedicatoria. Eso sí que amouca un pouco. Pero nestes xestos tan cotiás como significativos, as flores recuperan a súa grandeza e convírtense, pese ao efímero da súa existencia, nun agasallo complacente que non decepciona.

*

Escribo no meu ordenador. Teño en frente un enorme ramo de flores de todos os colores -requisito co que se conta sempre cando se trata de min- e escoito unha e outra vez unha canción. É unha canción triste, porque quero concentrar nos meus párpados toda a tristeza da que sexa capaz, ata conseguir chorar, por unha vez. Chorar os días derramados durante dez anos, e a nostalxia toda do que vivín. Chorar a despedida para non levarme conmigo ese nó na gorxa a donde queira que vaia agora.

Debería bastar o cheiro das flores, a música clavándose como unha punzada no corazón aberto...E sin embargo, sei que non vai suceder. Non teño bágoas para estes dez anos da miña vida . De momento non.

Compay Segundo - El Camisón De Pepa (L'Olympia)

A vida sempre nos sorprende, e non sempre para ben. Pero ás veces basta con ter un pouco de confianza nas persoas, un pouco de paciencia , un pouco de confianza nun mesmo...Chegoume esta canción, nun contexto fermoso, e supoño que máis alá das disculpas que merezo, máis alá de verbas que poderían soar máis ou menos complacentes, aflorou a música como canle para transmitir unha pouca de fe.
Poden mentirche ata a saciedade, poden ocultarche a verdade ata ferirte, pero si nesa ocultación da verdade, nesas mentiras improvisadas a golpe de circunstancia, pode tamén adiviñarse ás veces o desexo de non ferir, de consevar por riba de calquera cousa , o corazón intacto da persoa á que acabamos de defraudar.

O día que aprenda a confíar na miña intuición fareime invencible. Entre tanto, seguirei a dar tumbos polos sendeiros do corazón, con risco de morrer calquera día nunha cuneta.

*

Dixo unha amiga -con máis razón da que a min me gustaría atribuirlle- que todo era susceptible de empeorar no meu panorama persoal, e onte á noite, cando a chamei fóra de min para contarlle os últimos acontecementos que fixeron tambalear a miña estabilidade emocional, contestoume con contundencia de médico anciá: ahí o tes, ves como ainda podía ser peor.

*

E agora eu pregúntome, ¿qué prefiro realmente, un home que me minte sobre a súa condición sexual, ou un home que me minte sobre a súa condición sentimental? Porque un gay sempre é asumible si se achega a ti con certa humildade e desexo; permíteslle mesmo dubidar e adaptaste aos seus rítmos. Perdoaslle a torpeza e o excentricismo. Pero a un cuarentón de bonitos ollos azuis que o único que sabe e mostrarche o seu mellor rostro para camelarte, ocultándoche a verdade da súa vida para conseguir unha aventura, non podes perdoarlle nada.

*

Dos cornos delas, dos que poñen os homes ás súas mulleres comigo, entérome eu sempre antes de que a situación chegue a maiores. As veces son eles mesmos os que cando xa te techen contra as cordas che confesan que deixaron o anel de voda no caixón da mesilla. Outras, a información chégache por medios diversos, como si se tratase de anuncios publicitarios en vallas de neón , dun xeito luminoso e impactante.

Eu de preferir , prefiro a sinxeleza e cutrada dun homiño confesándome entre bicos -xusto antes de quitarche as bragas- que ten unha muller que agarda por el na casa coa que fai meses que non ten relacións, que non os estruendos cósmicos que normalmente acompañan a determinado tipo de descubrimentos.

*

Foi a cousa coma unha detonación. En dous segundos saltou o meu cuarto enteiro polos aires e non sabía nin onde meterme. O tipo riquiño e boa persona que non paraba de darme as gracias e de perdirme perdón ante a mínima falta, convertiuse de golpe nun farsante máis ,que simplemente me ocultou que tiña unha relación estable cunha muller que lle chegaba moito máis arriba da sola dos seus zapatos , e dende logo tamén dos meus.

*

Si o xénero de ciencia ficción e o de terror están dominados pola presenza do sobrenatural e pola angustia do inexplicable, quizais sexa a miña vida tan só iso, unha especie de novela de ciencia ficción na que eu intento buscar respostas a situacións que simplemente son inverosímiles e carentes de calquera tipo de lóxica.

***

E deseguido, quentes os motores e o ánimo que non estaba para máis trotes, ao outro lado do teléfono, con voz entre dormido e excitado, chama J. para lembrarme -a deshora, no peor dos momentos posibles- que tiña moza, que non sentía nada por min, que nunca ía sentir nada por min...E nun intento de recompoñer o pouco de muller que quedaba en min a aquelas horas díxenlle as que serían as miñas últimas palabras conscientes para el en toda a miña vida: "esta noite é unha boa noite para rendirse"

Jo, qué fin de semana¡¡¡¡ Si quixera contalo , ¿ por onde empezaría?

*

¿A vida é ir dando tumbos de fracaso en fracaso? ¿Ou acaso hai que evitar os bandazos e procurar sempre certa estabilidade física, e á par emocional, ainda que eso supoña non vivir demasiadas aventuras?

*

Igual noutra vida fun gay.

*

Nun recantiño dun bar el e máis ela están sentados nun sofá un frente ao outro , de lado, ollándose fíxamente. El coloca a caña no xeonllo. Ela fai o mesmo. El síntese retado e coloca a caña sobre a cabeza:

-Sempre funciona- di

-Ata que cae- di ela

-Casi nunca cae.

E continúan falando e coméndose cos ollos, un flirteo inocente , mantendo certa distancia. A caña sobre a cabeza del. A caña sobre o xeonllo dela.

El cóntalle unha historia e para escenificala pega a súa cara á dela. Séntese a proximidade dun bico, pero non sucede.

Ela ten os ollos escuros, redondos, que non deixan de miralo. El ten os ollos azuis, fermosos, que non deixan de mirala. Falan. Rin. A cervexa sobre a cabeza del. A cervexa sobre o xeonllo dela.

Zenet sobre o escenario para o tempo , e os soños quedan tamén suspendidos na súa forza, no seu xeito de moverse, de cantar, de transmitir, de comunicarse co público mentres canta...Zenet non decepciona, senón que che sabe a pouco, quedas con ganas de máis. Faite feliz con só pisar o escenario, e con cada canción transportáte por tódalas emocións que pode sentir o ser humano.

Zenet - Un beso de esos

As prediccións meteorolóxicas para os vindeiros días son de chuvia, ainda que quizais con unha pouca máis de calor. Parece que o verán se resiste, ou mesmo que acabou de pronto e de aquí ao próximo ano non nos queda máis que auga e negrura. É un fastidio, sí, pero non me está afectadno tanto como se podería pensar. Hoxe , por exemplo, é o día do gran concerto e teño postas nel demasiadas esperanzas. Hoxe vai ser un día deses que acaban senón xustificando un verán, polo menos definíndoo.

Tamén onte foi un día de esos, dos que se conservan nun caixonciño da memoria e quedan cando menos como anécdota que se contará durante anos a amigos e borrachos polos bares.

*

O licor café é unha borracheira bipolar. O alcol diche que durmas, e o café diche ¡vamoooossssssssssss¡¡¡¡¡

*

Os zapatos de tacón de agulla son falsos, son imposibles. Chegas a unha tenda e próbalos, camiñas un par de metros pola zapatería e dis "qué cómodos son ,estos sí".E cómpralos. Chegas á casa e volves a probalos na habitación, bordeas a cama con eles postos, camiñando erguida e altiva, e satisfeita repíteste "qué cómodos son, estos sí". E chega a gran ocasión, sexa esta unha voda, ou un baile , ou unha cita esperada...e pos os teus zapatos de tacón de agulla novos -qué cómodos son, estos sí- e baixas as escaleiras do edificio , cruzas o portal e saes á rúa. Unha vez na rúa daste conta de que os adoquíns non son as plaquetas perfectamente alisadas e niveladas da túa habitación. E camiñar convértese nunha aventura tormentosa, parece que camiñas por un campo de minas, vas esquivando furados , desniveis...Das tumbos, tropezas coa xente, non ves por donde andas porque de tanto mirar o chan esqueces de cando en vez levantar a vista. E cando ainda non conseguiches doblar a esquina daste conta de que os zapatos son unha merda, que de cómodos nada e que non poderás camiñar con eles nin unha rúa máis. Así que fas o máis sabio que podes facer, dar volta e cambialos polas sandalias planas de sempre, esas que xa teñen a forma do teu pé e que che sentan como unha segunda pel.

Pero eu , que son optimista, sigo comprando zapatos de tacón de agulla para cada ocasión especial que se me presenta.

*

-Hola
-Hola
-¿Qué tal?
-Ben, ¿e ti?
-Ben. Pois non temos que ir a urxencias esta noite.
-¿Eh?
-Porque os dous estamos ben.
-¿Iso foi un chiste?
-Sí
-Bastante malo, ¿non? Esperaba moito máis de ti.

*

Meticulosamente preparo a escea porque penso que o éxito está nos preliminares. E por iso acicalo o meu corpo con cariño e esmero. Hoxe quero parecer fermosa, pero non cunha fermosuroa impostada, como de catálgo de moda, senón esa fermosura que irradia frescura e quizais algo de descuido, como si realmente non dedicase horas a vestirme , peinarme e maquillarme, como si salise da casa como quen sae a comprar pan.

*

-Hola
-Hola...Eres máis guapa do que recordaba...
-¿Ti tamén traías ensaiada esa frase? E agora, ¿qué che digo eu?
-Di que parece que tardamos demasiadas estacións en encontrarnos, que parece que xa é inverno...
-Chove a mares..
-Podemos facer infinidade de cousas baixo a chuiva, tú máis eu.
-¿Por onde comezamos?
-Eu comezaría polo final, e logo todo será máis fácil. Por un bico ¿qué che parece?
-Non se me dan ben as primeiras citas.
-Por iso, así será como unha segunda cita, despois do bico...
-Eu viña disposta a contarche a miña vida, a aburrirte con historias de avogados e de erros cometidos. Tiña medo de non saber fuxir dos tópicos e de por pudor botar a correr.
-Iríache detrás. Baixo a chuvia.
-Creo que virías detrás, que non che importaría poñerte como un pito.
-¿Entón?
-Biquémonos. Logo, si che parece, podemos pasear un pouco.

E si o amor verdadeiro non tivese nada que ver co sexo definitivo e consumado, senón coa paixón encendida a flor de pel e o cariño manifestado de calquera maneira que sexa? A paixón que se reflexa nos ollos e nas mans pero que non precisa consumarse nin agotarse en bicos con lingua nin fluxos corporais compartidos.

As veces, cando estou con el a soas, no sofá da miña casa, falando tranquilamente no medio da tarde, coa luz apagada,relaxados os dous e cómodos, creo que o amor é simplemente eso: a posibidade de estar así os dous, regalándonos os ollos e acariciándonos co tono das nosas voces. Si fóra nos acompaña a chuvia ,entón xa non me cabe ningunha dúbida.

*

-¿Te casarías conmigo?
-Me casaría contigo ahora mismo.
-Eso sí que es un piropo; lo dijiste de verdad.
-Y nos iría bien.
-No lo creo , yo soy un desastre y tú eres muy estricta.
-Soy muy fácil de complacer, sólo necesito cariño y buen sexo.
-Pues yo te daría cariño. Buen sexo , no creo. ¿Y entonces podría ser un desatre?
-Si me das buen sexo y cariño , sí. Y tendríamos una hija, inmediatamente.
-Pobriña, cómo nos iba a salir. ¿Y quién la educaría?
-Los dos.
-¿Con tus principios o con los míos?
-Tú no eres ningún tarado con ideas radicales de derechas, puedo tolerar tus ideas.
-Y nuestra primera vez...
-Sería el día de la boda.
-Eso sí qué sería romántico...pero no podríamos. Yo estaría borracho, y tú probablemente más borracha que yo.
-Pues al día siguiente, qué importa. Si hemos esperado tanto tiempo...por un día...

Zenet - Amaneció sin querer

"pronto se hizo temprano..." Cantas veces sucedeu o que conta a canción e que pouco soupen contalo eu deste xeito. E agora, que descubrín esta canción, que só podo pensar no momento de encontrarme por fin frente a frente con este cantante desexaría que él me acompañase: Él, baixiño, xa non un neno, ollos azuis, voz suave, e esas pequenas arruguiñas ao redor da boca e bordeándolle os ollos...
Gustaríame que me acompañase ao concerto; máis ca nada. E si el me acompañase eu calzaría uns zapatos de tacón moi alto, para ser por unha vez a máis alta, e saber por unha vez que se sente ollando a un home frente a frente, cos meus ollos á altura dos seus ollos. E quizais me puxese un sombreiro, para ocultarme cando non pudise sosterlle a mirada, cando estivese a punto de poñerme a temblar. Pero como non vai ir non sei que vou poñer para ese concerto tan especial e que preparo con tanta dedicación. Entón miña irmá -sabiamente- díxome "Vístete como si él estivese alí, quen sabe, tal vez aparece". E así , con esa frase que foi como unha palmada nas costas, sentinme reconfortada, ilusionada.
Porque algunhas veces hai que crer na maxia para que de verdade suceda.

Nunca acaba esta historia, non é posible contala , porque ainda non está rematada, e ao mesmo tempo, tampouco podo ilusionarme con ela porque non avanza, parece estar detida para sempre, no punto aquel no que nos coñecimos e nos bicamos e rompinos as barreiras que nos deixaban relegados a amigos para permitirnos trascender a outro tipo de relación, relación que non acaba de definirse.

*

No verán non me gusta falar de amor. Nunca me gusta falar de amor demasiado, pero menos no verán. Quizais porque estou soa e xa non creo nos sonos infantís nos que as mozas procuraban príncipes azuis. Sin embargo púxenme algo romántica nestes comezoa de xullo, como si quixese co meu esforzo escapar desta frivolidade que se está apoderando de min por momentos.

A. agarda por min na porta dunha discoteca, non lle deixaron entrar e chámame por teléfono. Eu dígolle que espere, que vou. E remato a miña cervexa tranquilamente. Non me importa si agardará ou non.

A. (outro A.) envía un email no que me desnuda con suavidade , con certo romanticismo. Soame a cousa a conto gastado, nada orixinal, coma unha especie de ritual que segue con todas as mulleres que algún día lle regalaron os ollos mentres él estaba subido no escenario. É un gran actor.

A. (outro A.) fai tempo que non aparece, que non contesta aos meus sms, que non me bica nos labios. É o meu preferido A. ,porque sabe como achegarse sin facer ruído, como abrazarme sin que escape a correr, como facerme tremer...Non me queda outra que confiar no destino, que lle de por xuntarnos, e que el non teña medo de namorarse.

"-Oye: ¿podemos hablar un rato a solas?

-Claro.

-No. Aquí , no.

-¿Dónde?

-¿Qué te parece el hotel del otro día?

-¿De qué hablaríamos?

-No hablaríamos.

-Está bien. Me lo pensaré.

-¿Y cuándo me dirás que sí?

-No sé. Ya veremos."

***

" El enamoramiento es una crisis de personalidad. Afecta a todos los aspectos de la vida. El trabajo. El ocio"

***

"Se me ocurre que, después de mantener una relación sexual con una persona, suele darse por supuesto que se podrá repetir la experiencia tantas veces como a uno le apetezca. Cuando se ha roto la barrera del pudor, cuando se ha llegado lo más lejos, o lo más adentro, que se puede llegar con una persona, es absurdo volver a levantar muros y retroceder a las distancias que marcan las reglas de urbanidad. Me parece una mezquindad, una bajeza."

***

"Si Shakespeare, Chejov y Lope de Vega no me están esperando en alguna especie de paraíso, todo lo que estoy haciendo es vano, ridículo y absurdo."

Espera,ponte así. Andreu Matín

Hai mensaxes confusas que te deixan cun run run constante na cabeza inutilizándote casi para calquera outro pensamento. A miña é "Eu tampouco xogo ó despiste".

Son defensora da contundencia, sobre todo no que ao sexo e ao amor se refire, e non me gusta perder o tempo en explicacións insustanciais e rodeos innecesarios. Para min un café é un café e un polvo e un polvo, un gústasme significa exactamente iso, e un non é un non, rotundo e sin complexos.

Por iso prefiro sempre que un home faga o mesmo ca min e poña as cartas enriba da mesa dende o principio. O que sucede é que ás veces tamén me deixo caer no xogo da seducción, das palabras que din as cousas a medias e o coqueteo casi adolescente. Doume conta da traición aos meus principios, freno e procuro rectificar , en parte porque non me gustaría que o outro se perdese entre tantas medias verdades e guiños que poden parecerlle indescifrables. Freno e rectifico cunha post data ao final dun email. E chega o seu freno, e a súa rectificación casi ao mesmo tempo. "Non fan falta p.d. , Emma , eu tampouco xogo ó despiste".

¿Rompín a maxia? ¿Estropeei coa miña obsesión pola claridade das cousas o que podía ser unha bonita historia de conquista? ¿Rematei co coqueteo que tanto me estaba gustando? Ou pola contra, deixando as cousas claras ¿abrín a porta a un atrevemento ainda maior que nos permita xogar coas palabras máis abertamente, sendo moi conscientes do que realmente estamos a dicir?