"As historias hai que pechalas unha a unha e á vontade"

*

Estamos no penúltimo día do 2010 e todo apunta na mesma dirección, por tódalas esquinas resoa como un eco constante , dende os xornais, os canles de televisión , a radio, as revistas, os repetidos balances de fin de año, ese botar a vista atrás e facer recopilación rápida dos momentos bos e dos malos; e xunto co balence os propósitos, malditos e tamén repetidos propósitos para o ano novo, como si un cambio de día no calendario fose a mudar de pronto tódolos cimentos da nosa existencia e convertirnos en seres distintos que comezan de novo.

Os tópicos son inevitables e resulta dificil resistirse a caer neles. As veces tamén se fai de todo necesario, deixarse mecer por eses xestos casi involuntarios que nos conducen a facer listas e máis listas, xa sexa sobre o papel ou na memoria.
Eu fixen o meu balance das tristuras xa fai días neste mesmo blog. Seguramente incompleto, e moi piadoso, a verdade é que fun xenerosa conmigo mesma nese balance triste de fin de ano. Agora tocaría o balance alegre do 2010, pero non me sinto con forzas esta noite, quizais mañá.

*

Bronquitis. Afonía. Son cousas deste inverno que nos caeu enriba de golpe e sin piedade. En Pontevedra a climatoloxía non é tan dura coma na aldea, pero os días -e as noites- nas rúas pasan factura. Síntome enferma ,pero tamén me sinto depremida:

Envielle un sms no que lle lanzaba un órdago brutal, ou me dis sí ou terei que olvidarme de ti. E por suposto que non dixo si. Nin non. Dixo o que diría calquera cobarde que quere manter unha situación á sua vontade sin ter que comprometerse de ningún xeito; dixo que estaba na cama con febre. A verdade é que non o creín. Pero o de menos é si me mentiu ou non, o importante é que si tivese 40 de febre e eu lle interesase o máis mínimo a súa resposta sería outra.

Agora toca cumplir a miña ameaza e esquecer. Esquecerme del, para sempre.

*

Chamábase M.

*

"Detrás de cada despedida hay algo de esperanza y algo de promesa"

Ainda quedan camiños por andar...

Pearl Jam - Come Back (traducida al español)

Eu, que fai tempo que non creo no amor, ou polo menos nas posibilidades reais de que chegue a materializarse algún día no meu universo persoal, non podo evitar escoitar esta canción e romper a chorar como un pícaro. Come back, come back...e non sei en quen penso ,a quen recordo como unha dor insoportable...Pero sei que hai nostalxia, que hai dor, que hai uns ollos azuis que se marcharon e que boto de menos...Eu, que non creo no amor...

Quizais toque vestirse glamurosamente e saír aí fóra a dicirlle a todo o mundo : aquí estou eu. Feliz 2011 a todos

"La única nostalgia que me duele es la de haber perdido una forma de mirar que embellecía el mundo"

*

Tengo nostalgia, azul, imperfecta, contenida. Esa nostalgia que no se atreve a manifestarse del todo, que todavía cobija dolores insoportables de los que estoy aprendiendo a huír. El tiempo pasó lento sobre las cosas que no tenían importancia, y rápido, demasiado rápido sobre todo lo que sostenía nuestro universo infantil. Lo rompió casi todo a su paso, como un huracán que arrasa con todo lo bueno y lo malo de nuestras vidas. Me queda una nostalgia extraña, imprecisa muchas veces, de aquellos días que se sucedían bajo este mismo frió , bajo este mismo horizonte triste y vivo a partes iguales. La infancia es una patria que no necesita conquistarse, que nos pertenece por derecho y que no nos olvidará jamás. Nostalgia que duele de algún modo, pero que se difumina por las esquinas de esta vida presente hecha de retazos de sueños incumplidos y derrotas. Nostalgia de los días perdidos para siempre, sin árbol de navidad pero con regalos el día de Reyes, los mejores que mis padres podían comprar...siempre lo mejor que podían comprarnos. Eso no ha cambiado. Sólo cambió aquello que mudó la muerte o el progreso. Lo demás permanece intacto en los caminos de la aldea, entre sus sombras y sus murmullos, en sus noches gélidas y sus días de calor de hogar. Me queda de aquellos días una nostalgia pequeña,azul, imperfecta, contenida...

Pinocchio- When you wish upon a star

"When you wish upon a star
Makes no difference vho you are
Anything your heart desires
Will come to you..."
*
"El padre, acodado en la puerta, nos estaba mirando. Yo sabía que hubiera querido decir algo a la altura de lo que sentía, una ternura que le consolaba de toda la desolación de su nueva vida en una calle miserable del centro y de su indecisión permanente, de las pequeñas mentiras compulsivas".
*
"Pero aun así, sería injusto no admitir que hubo algún momento por el que todo mereció la pena, ese momento que al cabo de los años se busca para justificar todo el dolor que tuvo que soportarse, toda la traición y las palabras pronunciadas para herir al otro con la misma saña que un arañazo en la cara."
*

"Nadie observa con más agudeza que el que desea ser querido. Es una atención parecida a la de los perros hacia el amo."

Elvira Lindo. Lo que me queda por vivir

"Os pais son os únicos que din adeus cun sorriso, porque é un ata logo, sempre están aí, aínda na distancia física"

*

Voltar á casa polo Nadal é unha das rutinas que máis aborrezo,e ao mesmo tempo son consciente de que é un privilexio que algún día botarei profundamente de menos. A calor da cociña; papá vendo a tele moi pegado á pantalla porque xa non oe ben; mamá facendo ruído de cacharros mentres improvisa a cea de noiteboa -a medias imaxinación a medias a receta impresa nun libro de cociña moi moi antiguo-; un veciño que entra fregando nas mans e di que fóra fai frío e séntase e conversa; a cadeliña pequena que ronca debaixo da mesa; o móbil que non soa porque non hai cobertura, e é coma estar illado do mundo, das falsas esperanzas; e internet como unha ventana ao infinito que non compromete demasiado...Voltar á casa polo Nadal é quizais o máis máxico que me acontece en todo o ano.

*

Fai frío, moito frío. Agradezo o frío porque me fai sentir viva na aldea, viva entre as cousas que me son tan cercanas e ao mesmo tempo que teño tan lonxe.

*

Dicía o meu horóscopo que o día 24 prenda unha vela e pida un desexo. Eu casi fago ese pequeno xesto cada día, e os desexos non acaban de cumplirse nunca. Hoxe ten que ser distinto; no 2011 ten que ser distinto, porque xa agardei demasiado e porque comezo a quedarme sin paciencia

*

Primeiro agasallo do Nadal

O meu príncipe ainda é rá...e penso que seguirá neste estado por moito moito tempo...

"Cuanto se habla y se escribe sobre esos matrimonios en los que los cónyuges están aferrados a la infelicidad durante toda una vida, y qué poco de todas esas parejas jóvenes que, sin mayores lazos que una fidelidad mal entendida, se entregan dócilmente al aburrimiento de unos sábados y unos domingos larguísimos, en el banco del parque, frente al televisor, en comidas familiares, interpretando antes de tiempo al matrimonio que, a no ser que alguien se cruce por medio ylo remedie, habrán de ser; desleales precoces a sus propios deseos, olvidadizos de toda aquella fiebre que les provocó la promesa del sexo cuando aún no sabían cómo era y a la que van a renunciar mansamente por pensar que la torpeza está en ellos mismo, en su naturaleza, y que la realidad debe ser ésa y no otra, así de decepcionante, una realidad no destinada a coincidir con los sueños. O tal vez lo que ocurra es que sienten pena por el poco atractivo que le encuentran al otro y se autoconvencen de qeu esa compasión tiene un origen noble. Y por medio andan los amigos que, en esa edad en la que no entiendes más moral que la que te dictan tus iguales, se convierten en guardianes de una infelicidad de manera más implacable que la que en un futuro ejercerá la propia familia."

Elvira Lindo, Lo que me queda por vivir

Jill Johnsons Jul - I Wanna Wish You All A Merry Christmas

Nadal 2010, EOI

O importante non é ganar, senón participar. O importante é intentalo.

Me resumo

" O mellor é non darlle importancia ás cousas que non teñen importancia, ás cousas que simplemente non poden ser. Hai demasiadas cousas que non poden ser e non podo con todas. Non darlles voltas. E todo acaba por colocarse no seu sitio dun xeito natural."

*

"Dende que a conocín todas as persoas que me chamaron Emmita algunha vez tiveron de min toda a miña ternura."

*

Aunque parezca lo contrario soy una persona tremendamente optimista; me derrumbo diez veces al día y me levanto otras diez. Mi punto "Scarlett" hace que lo magnifique todo.

*

¿Cuándo me pongan el marcapasos nuevo se renovará también mi corazón?

*

"Una vez te quise siempre"

*

Balance triste antes do Nadal:

-un dos meus mellores amigos díxome fai uns meses que lle daba noxo. Supoño que espera que lle pida perdón.

-convertín o meu xeonllo esquerdo nun cadro cubista e non hai parches de silicona nin rosa mosqueta que o arranxe

-o senderismo mola ( triste porque rematou unha etapa e vou botar de menos moitas cousas)

-ás veces sinto medo da morte, algo tan presente na nosa vida e ao mesmo tempo que temos tan pouco presente.

-miligramos de alprazolán para funcionar dun xeito casi normal

-o presente é o futuro que agardaba, a promesa dunha vida mellor, e agora que vexo no que se convertiu...síntome unha fracasada. Ao final todo é simplemente pasado.

-eu estaba disposta a quedarme, a intentalo, e vai e rompe un pé, o moi torpe. E o amor non entende de segundas oportunidades...Pasei páxina.

-chamábase Jorge. Estivo na miña vida cinco anos e agora que xa non está pregúntome si estará ben donde queira que esté.

-o meu marcapasos campa ás súas anchas polos arredores do meu peito esquerdo, desplázase, saenlle os cables en punta ás veces, clávaseme na carne, provócame unhas dores molestas e agudas. Cousas da perda de peso, imaxino. Cicatrizan pronto eses pequenos desgarros internos e os cables acaban por voltar a colocarse nun sitio discreto que non amole moito, pero entre tanto, non podo usar nin tirantes, nin suxeitador, nin levar o bolso colgado do lado esquerdo.

-lembro un sms terrible , quizais o máis terrible que recibín na miña vida, dicía "murió". Non lle atopo moito sentido a esto de vivir cando pode un quedar polo camiño en calquera esquina e en calquera tempo.

-cando penso no frío daquela sala, no meu abogado, nos outros, no micrófono no medio da estancia, e eu alí, diante de todos, falando, sendo preguntada, acosada, observada. A xuíza mandando calar, borde , arrogante; as miñas pernas tremendo, o meu xefe burlándose desde a súa fisionomía de fantoche como si a cousa non fose con el. E logo o veredicto, ridículo, sangrante, grotesco. A verdade non é a verdade, é a verdade que queda probada, a que queda sobre o papel como verdade vista para sentencia. O dereito é un xogo absurdo e cruel.

-hai barrios que se instalan na memoria para sempre con identidade propia, sin suxeitos alleos a eles mesmos, sin necesidade de máis recordos que os que eles mesmos foron capaces de xenerar. As rúas estreitas e familiares, os cafés abarrotados de homes á saída do traballo tomando café só e ollando as noticias no televisor, os precios baratos do supermercado Minipreço e o saúdo agarimoso e familiar da caixeira, os interrogatorios das veciñas no portal querendo saber de onde veño a onde vou con quen por qué; a frescura e viveza dun barrio á beira dunha gran cidade, á beira de Europa a tan só cinco minutos de tranvía.

-chamábase Fernando, angolano, terco como unha mula. Supoño que non cheguei a coñecelo moi ben.

Literalmente o sms di así: "Hola, si voy por Pontevedra te doy un toque, estoy de aquí para allá, esta semana complicado, ¿para la semana?Beso,¿qué tal en Cies? "Por suposto escrito cos caracteres típicos que se usan nas mensaxes de texto nos móbiles, un "tq" "bs" "x", esas cousas da economía que tan maxiltralmente están a modificar a nosa lingua.

Ao tema, o rapaz en cuestión gústame -ou gustábame- e por iso decidín darlle unha segunda oportunidade cando nos encontramos pasado un ano e despois de que inclupira a súa promesa de chamarme ,alegando na súa defensa que perdera o teléfono na mesma noite que eu lle dera o meu número.

Si algo debería aprender unha na vida é que as cousas que comezan pintando mal, non poden mellorar de cor co tempo, senón máis ben ao contrario. Pero eu son -polo que se ve- de aprendizaxe retardado ou corto entendemento, porque unha e outra vez cometo os mesmos erros e por iso sufro disgustos innecesarios que fácilmente podería evitar.

Esta vez foi o destino o que nun xesto burlesco e cruel quixo poñerse da miña parte a tempo, antes de que a cousa fose a maiores. Tivemos un "algo" bonito que deixou en min un regusto entre amistade e paixón e despois diso non puiden máis que ilusionarme coa idea de voltar a velo, a falar con el , a coñecelo un pouco mellor. Imaxinei que el compartía a mesma ilusión e que pronto ese entusiasmo nos traladaría aos dous a un encontro deses que dificilmente se olvidan.

Agardei. Non son unha persoa paciente e non me gusta agardar sentada por unha chamada, e menos cando a quen espero é a un home ao que casi non coñezo, pero esta vez algo parecía distinto, él inspírabame certa confianza, e por iso cando lin o seu sms interpreteino no sentido exacto das palabras que dicía, sin dobles intencións, sin dobles lecturas, cega de confianza.

O destino, ay o destino, ou ese paiaso que move os fíos das marionetas que somos neste teatro enorme que é o mundo, quixo mostrarme a realidade dun xeito entre cómico e cruel: Era venres pola noite e eu entraba cunha amiga a un bar da zona ao que acostumbro ir, un sitio tranquilo que invita á conversa e a certa intimidade. Quedaramos alí con dous amigos e nada máis entrar encontreime sentado nunha mesa ao home do sms, acompañado dunha morena alta e dunha caipirinha.

Acelerado levantouse para saudarme dun xeito agarimoso, dous bicos un abrazo, e todo o demais foron verbas exculpatorias que soaban mal porque como di o principio de dereito "excusatio non petita accusatio manifesta". Tivo mala sorte o chaval, todo hai que dicilo, porque non haberá rincóns na cidade nos que ir a tomar unha copa e non encontrarse conmigo.

Sendo racionais os meus amigos dixéronme que non tiña importancia, que ese día quedou cunha e outro día podía quedar conmigo, que non tiña nada conmigo e podía estar tanteando a unhas e outras...Agradecín o xesto de palmada nas costas dos meus amigos , pero a realidade estaba escrita na pantalla do meu móbil (si voy a Pontevedra te doy un toque) e a realidade era simplemente que me mentira, que tiña máis tempo do que dicía e que simplemente non tivo a ben compartirlo conmigo.

No momento sentínme un pouco triste, a tristeza xusta que acompaña ás pequenas desilusións, e pareceume cruel a artimaña do destino. Pero coa perspectiva que dan dez horas de sono e un café con leite con xornal e conversa telefónica coa miña irmá, penso que hai certas muecas que debemos agradecerlle a quen queira que sexa que as propicia. Alí estaba eu, contenta, libre , entusiamada e sinceira, e alí él, escupindo nun intento patético frases que levaban irremediablemente a marca das mentiras. "Lo de llamarte la semana que viene sigue en pie" "Ahora me voy, mañana trabajo"

-

Eu sempre sei o que vai suceder de antemán pero ás veces non quero velo. A realidade casi nunca me convence e por iso quero cambiala , pero non se pode. Sei que non me vai chamar. Sei que lamenta máis ca min o episodio de microsegundos eternos do bar, e sei que lle gusto. E sin embargo...¿por qué remata tan mal esta historia?

Peggy Lee - Black Coffee

"Yo quería que nuestra cocina se pareciera a aquella otra cocina que mi madre llenaba con su presencia perezosa desde bien temprano. Quería que fuera el tipo de cocina donde se come, se hacen los deberes, se escucha la radio, una cocina con ese olor que aplaca el hambre y sirve de consuelo. Un lugar que pareciera haber existido simpre. No me daba cuenta de que sólo para el adulto los espacios son antiguos o recientes; en la memoria de los niños muy chicos, todo se convierte en familiar y personal de manera inmediata.
*
A man is born to go a loving
a woman´s born to weep and fret,
to stay at home and tend her oven
and drown her past regrets
in coffee and cigarrettes.
*
"_¿Qué quieres ser de mayor? -le preguntaba ella mientras bailaban.
_Tu novio-decía él."

CAMIÑOS

...e tamén a vida nos suxeita porque precisamente , non é como a esperabamos...

Eu quería ser feliz e estiven a piques de conseguilo; esta vez tiña fe e tiña ademais todo da miña parte. Antes do Nadal ,un tempo frío que se che pega ao corpo e que te fai sentir como un neno envolto nunha bufanda moi longa á que tes que darlle mil voltas arredor do pescozo. Ata me puxen a escoitar villancicos e merquei un papanoel xigante que fixen pendurar do teito do salón, como si tan só el presidise a estancia e ao mesmo tempo a miña felicidade futura. Pensei que esta vez sí, que esta vez merecíao por riba de tódalas cousas e desexábao por riba de calquera outro desexo. E coloquei velas de cor vermello por toda a casa e enchín o espacio de "Jingle bells" e ampliei o meu sorriso ato o infinito.

Entón chegou un email ao meu correo electrónico que me devolvía con crueldade á realidade, ao meu pesadelo particular antes de Nadal: a fe tan só, non serve de nada, nin tampouco o optimismo. E fixen o único que sei facer cando vexo os meus pequenos sonos despedazados polo chan, cortar o pelo, tomar un lexatin e meterme na cama co único desexo de non despertar ata dentro de polo menos cen anos.

***

Teño a seguridade de que mañá será outro día. Gustaríame crer no Nadal e nas súas posibilidades, na maxia que lle atribúen nas películas, e poder desexar con forza un pouco de amor, un pouco de ilusión.

***

Farei a maleta con roupa de abrigo, pensando en ir á casa dos meus pais a sentir ese calor da infancia que tan só hoxe pode reconfortarme un pouco. Ao comezar o novo ano vou deixar atrás demasiadas cousas, amistades tal vez...Non estou de todo satisfeita, pero por unha vez en moito tempo sei o que quero.

Imaxina que é domingo e ao outro lado do mundo agarda por ti unha aventura marabillosa e insperada, algo salvaxe, emocionante en todo caso. Imaxina que é domingo e que nin a resaca nin as horas sin durmir nin as mensaxes recibidas no móbil a deshora fan que o teu ánimo se amilane nin o teu entusiamo flaquee o máis mínino. Imaxina que é domingo e madrugar para ir mercar pan recén feito ten o seu encanto, algo así como un ritual de iniciación á vida xa de todo esquecido. Non hai afters nin a roupa ule a tabaco nin se perden bicos polos nas ruínas de Santo Domingo. Simplemente imaxina que é domingo.

Cuando lo nuestro era una cosa prohibida apareció en mi casa a las ocho de la mañana con su perro para escapar de su casa sin levantar sopechas a su mujer. Ahora que es "libre" se dedica a perseguir -sin demasiado éxito- lolitas pijas a las que sus papás les ponen hora de vuelta a casa. Hay sin duda un punto de crueldad en todo esto, yo enamorada hasta las trancas dándome a la bebida como único acto permitido después de tal derrota y él , borracho también y frustrado su cortejo, resoplando y girando sobre sí mismo.

*

El primer café de la mañana es uno de los mayores placeres de mi vida, incluso ahora, sin lactosa, la vida me sonríe desde cada taza de café con leche servida con noticias frescas.

*

Cuando me di cuenta de que le acababa de enseñar una foto suya que un día le saqué por detrás en la playa de Portocelo sin que se diese cuenta yque celosamente guardaba en mi móvil patata ya era demasiado tarde para dar marcha atrás. Ya destapara mis cartas y no valían arrepentimientos. Así que le hablé de tantas otras cosas que de alguna manera supusieron una intromisión en su vida , con un tufillo de obsesión que podría poner de punta los pelos a cualquiera. Afortunadamente en este caso el hombre ganó al mito y me desperté tremendamente feliz, con los recuerdos de mis pesquisas pasadas completamente borrados.

*

Los hombres tristes me producen un desasosiego extraordinario, algo así como la contemplación de un bicho al que le falta una pata y se arrastra lastimosamente mientras no le llega la muerte. Pero también me aburro enseguida de tal contemplación y aunque no puedo terminar la escena con un aplastamiento sin contemplaciones-como haría con el bicho-, suelo darme la vuelta a tiempo y mirar para otro lado intentando olvidar que un día se cruzaron en mi camino él y su tristeza.

*

...era viernes y la cosa pintaba bien. Casi siempre pinta bien. Dediqué unos minutos a pensar en su pañuelo negro cubriéndole parte de la frente y sus pantalones de montaña. Cospedal hablaba en la tele con un run run molesto que me estaba jodiendo demasiado. Pensé también en lo difícil que es entender a los hombres y lo fácil que me resulta entenderme con las mujeres. Pero afronté el día con optimismo porque -por una vez- no tenía ganas de meter la cabeza bajo tierra ni flagelarme hasta la muerte. Y entonces se me pasó por la cabeza una idea atroz: ¿podía ser aquello la felicidad?

"Bares, qué lugares, tan gratos para conversar..."

También hay un tiempo de olvido, afortunadamente, y un tiempo de "nada" sobre la conciencia, que te traslada a otro mundo posible, quizás menos emocionante, pero también lejos de esa montaña rusa en la que a veces se convierte una vida que se deja transcurrir a ritmo de pasiones. Agracede una la "nada" que lo tiñe todo de resignación y paz azulada. La memoria puede esperar, y el amor, y el desamor con sus clavos punzantes...Hoy me aferro a una taza de café, a unas botas de montaña y a un paisaje invernal que me dice a gritos que todavía estoy viva. No necesito nada más.

*

Escoito unha canción unha e outra vez, de xeito obsesivo. Canto máis a escoito máis sinto que é a miña canción, a canción que me vai devolver á tristura da nostalxia cando precise emocionarme de verdade, e que me vai devolver á paz dos meus sentidos cando todo esté revolto no meu entorno de días imposibles. Unha canción que é como un arrullo, como un susurro suave no medio da realidade, un susurro de verbas que me acarician e me devolven o optimismo ou o pesimismo que preciso, según o caso; unha canción reversible para encher os momentos de banda sonora transcendente.

*

Desfacer unha maleta é un acto obsceno que ten un punto de crueldade excesiva. Cheira a roupa ao último destino, e en cada prenda colgouse sin remedio un fío de nostalxia imprecisa pero imborrable ao mesmo tempo que acaba por encher os teus armarios: un olor a algo alleo pero que foi moi real durante os días que durou a viaxe. Traes nela o cheiro do cuarto onde durmiches, os olores que impregnaban o lugar do que regresas, as pegadas dos bicos esquecidos ou perdidos, as verbas que se dixeron e as que xamais foron pronunciadas e que agora xa é demasiado tarde.Desfacer unha maleta debería estar de todo prohibido, deberíase queimar o seu contido nada máis chegar, recordos e agasallos incluídos, ou ben deixala á súa sorte abandoada na terminal dun aeroporto ou no maleteiro dun taxi, como por descuido. As veces penso que fan un ben á sociedade esas compañías de avións que perden maletas como quen perde chisqueiros nos bares, dun xeito ordinario e casi metafórico da nosa existencia. Somos o que perdemos. Nesa maleta ía parte da nosa historia pasada recente, e sin embargo, qué felicidade poder evitar o momento tráxico de chegar á casa , tirar pesadamente a maleta sobre a cama e abrila con pereza, con tristeza nos párpados, e sentir como os olores que garda no seu interior nos devolven ao paraíso perdido xa para sempre , dun xeito inevitable. Podemos voltar, pensamos. Incluso ás veces, máis osados dicimos, hei de voltar algún día. Pero , pobres infelices, no fondo enganámonos á nós mesmos, porque sabemos moi ben que , como di a canción , " al lugar en que fuiste feliz no debieras jamás de volver".

Estado de Alarma, día dous. Chove, xa non neva sobre Vilalba. No ecuador da miña mañá intrascendente todavía non se perfilou un novo día, un domingo no medio dunha ponte na que eu decidín fai días non coller un avión, nin ir a ningures, nin facer nada que non fose quedar na miña casa, na miña aldea, rodeada das cousas cotiás que me recordan á infancia.

Agora penso que foi unha sorte tomar a decisión de cambiar Amsterdam (era o destino escollido) pola aldea e non estar cos billetes na man, cun día perdido e na procura polos ventanillas dos aeroportos dun voo que me permitise disfrutar dos restos dunha viaxe casi totalmente frustrada. Foi unha sorte decicir meterme cinco días na cociña da casa dos meus pais, e dedicarme casi exclusivamente a ler blogs e xornais en internet, e a acariciar ás noites ás páxinas da novela de Pablo Núñez, que me agasallou cunha dedicatoria preciosa, con tinta e corazón.

*

Hai mercado no pobo. Baixo a choiva , sábeno ben os gandeiros, a feira desfaise, e todo se convirte de bar en bar, achegándose a hora de comer, nun asubío lene de voces que repiten entre viño e viño "a feira non valeu nada". Eu agardo chegar a ese momento da xornada no que a feira desfeita xa acolle os seus restos na calor dos bares onde a xente bebe tazas de viño ou curtos de cervexa mentres falan de política , de fútbol ou do tempo. Agardo a hora dos "viños" para construír o rumbo dun domingo que na aldea parece un día longo e extraño.

*

Rubalcaba non sae da pantalla, está en tódalas cadeas de televisíón soltando a mesma parafernalia sobre o caos aeroportuario e que non vai voltar a suceder. Eu confío nel. E extraño pero defendo a medida adoptada, un estado de alarma sin precedentes. Rubalcaba move os labios en tódolas cadeas de televisión, fai tempo que non o escoito, que non di nada novo, que non me interesa.Normalidade, responsabilidades, aena, cancelacións, controladores...Son palabras que se convirten nun eco de fondo que se mezcla cos sons da cociña, como a choiva fóra petando contra as fiestras. Chupa cámara este Rubalcaba, anda que non. Menuda ponte tiveron os ministros -dixo miña nai. Pero eu pensei, polo menos non se aburren, están liberando adrenalina a chorros e facendo historia a golpe de decreto e man de ferro. Si o pensas ben, incluso hai nesta crise dos controladores e no xeito de enfrentala que tivo o goberno algo de erotismo.

ESTADO DE ALARMA

Sábado , 4 de decembro de 2010, o Goberno decreta o Estado de Alarma, por primeira vez na historia da democracia , polo caos xenerado coa folga salvaxe e ilegal dos controladores aéreos.

O episodio fatídico que desencadeou o decreto do Estado de Alarma despois da reunión extraordinaria do Consexo de Ministros,comezaba cunha folga salvaxe onte ás cinco da tarde aproximadamente, cando os controladores aereos abandoaban os seus postos de traballo alegando malestar físico. O caos que se xeneralizou no país polo peche do espazo aéreo español trátase dun caos sin precedentes que levou ao Goberno á toma de decisións drásticas, non empregadas antes na democracia. Primeiro foi a militarización dos aeropuertos mediante decreto de urxencia publicado no BOE onte día 3 de decembro ás 21:30 horas. Posteriormente, e advertidos os controladores das súas obrigas, ante a persistencia na súa actitude e xa que non se puido restablecer a normalidade, o goberno decreta -por primeira vez dende que se publicou a Constitución- o Estado de Alarma.

***

Teño unha amiga tirada no aeroporto en Madrid dende onte pola tarde, chegaba da lúa de mel dende Viena, ela e o seu marido -primeira vez que digo "o seu marido"- e toparonse coa folga máis salvaxe que viviu este país , unha folga que paralizou en plena ponte da Constitución todo o espazo aereo español. Ela non comprara un billete para irse cinco días de vacacións a calquera cidade de europa deixando nese billete e na reserva de hotel parte dos seus aforros, nin acudía a visitar a familiares aos que fai tempo que non ven aproveitando esta ponte, eles ao fin, voltaban dunha viaxe consumida e Madrid era o seu último destino antes de pisar terra galega e poñer fin á viaxe de noivos. Por este motivo non me sentín nin triste nin preocupada por eles. Son dos afectados, quizais os máis afortunados , porque ainda que hoxe non vexan a dimensión do que está sucedendo máis ca dende o punto de vista o usuario retenido nun aeroporto pola chantaxe vil duns controladores avariciosos, dentro de trinta anos, poderán contar aos seus fillos que o día que remataban a súa lúa de mel, España vivía un momento de caos absoluto e o Goberno decretou o primeiro Estado de Alarma da democracia, e eles, estaban alí.

Acabo de ler un blog e acabo de recuperar de súpeto o sentido do frío, a beleza do frio. Teño que recoñecer que fixen esta lectura de pasada, como querendo fuxir a toda velocidade desas verbas que podían atraparme para sempre nunha mañá como a de hoxe, na que vexo a neve pola fiestra da cociña da miña casa da aleda e se me veñen a memoria mil soños rotos e outros tantos esquecidos. Hoxe sinto que non podo cargar coas tristezas alleas, cos fracasos dos outros, coa nostalxia que calquera fenómeno metereolóxico prende nas solapas dalguén que non son eu. Pero quedoume desa lectura a sensación máxica do frío, este que agora ameaza ao outro lado da fiestra, que o tingue todo de blanco e que me leva a min a moitos camiños do pasado.

***

Hai persoas que se che clavan dalgún xeito nas entrañas , na memoria, en cada un dos sentidos. Esa atracción que podería pensarse frívola e insubstancial tradúcese ás veces nun desexo máis aló do físico , do puramente carnal, dese desexo que se consuma en bicos e encontros carnais desenfrenados. As veces sucede que o que simplemente é atracción convírtese co tempo nunha paixón que ainda que difícil de explicar é máis real que moitas outras sensacións que a miudo relacionamos co amor.

Teño un home clavado deste xeito nas entrañas, na memoria, en cada un dos sentidos...Non me deixa escribir o seu nome.

***

Agardo a que suceda algo grande , algo que consiga mudarme o corazón, poñelo en marcha dunha vez por todas. Funciono a ritmo de marcapasos , tamén no amor. Dun xeito artifial, construído a base de latexos metálicos que me permiten sobrevivir sin sentimentos a flor de pel. Pero o meu corazón non bombea por ninguén, e o meu marcapasos non pide tregua nin se me sube á gorxa porque non pode con tanta felicidade. Agardo.

Puxen as miñas esperanzas nas grandes posibilidades, pechando as portas ao pasado, aos homes que non souperon quererme e aos que simplemente se colaron de pasada entre os meu labios para non deixar rastro.

***

Probablemente non sexa o home máis guapo do mundo, nin o máis listo, nin o máis intelixente, pero eu vexóo e sinto que é o home co que me gustaría vivir algo de verdade. Facía anos que non encontraba no camiño un home que me parecese real , que me parecese posible.

Del gústame todo, dende a súa pañueleta que leva sempre anudada na cabeza sobre a frente , recolléndolle o pelo cara atrás, ata esas mans extremadamente delgadas e do osos longos e marcados. Gústame o seu cabelo rizado e que xa comeza a blanquearlle polas patillas, e a súa barba recortada que tamén comenza a teñirse de blanco. Pero por riba do seu físico gústame a súa maneira de falar, de contar as cousas, de emocionarse cando toca un tema dos que lle gusta, de facerte partícipe dos seus coñecementos e das súas paixóns. E un home auténtico ao que non se lle subiu o ego polas nubes ao descubrir que o miraba con admiración e desexo. Un home que pese aos seus anos, ainda sabe xogar.

"Foi un domingo calquera, lembro que o tripartito catalán saltaba polos aires de xeito escandaloso e que facía moito frío , pero non importaba demasiado. Non ao menos para ela que se sumerxía dende primeirísima hora da mañán nun dia feito de incertidume. Saiu o sol finalmente naquela mañá xeada de finais de novembro, e na Serra da Fracha, subindo ás presas monte arriba íase tecendo unha rede que xa daba ela por perdida. As cousas do corazón son ás veces extrañas e precisan do seu tempo. A paciencia non era a súa maior virtude e por iso naquela mañá xeada de domingo ía ela encollida e vergoñenta, con poucas ganas, como si do domingo e daquela mañá en concreto, non agardase nada extraordinario. Pero o dito, as cousas dos amoríos, a coquetería, o flirteo, necesitan un pouco de repouso para levarse a bo porto. Quizais o último día -cría ela- se construira entre ela e o profesor un muro indestructible e xa nada podía facer. El rírase dela, unha burla nun día no que todo parecía saír do revés, e ela recriminoullo ás agachadas e fuxiu logo sin agardar a súa resposta. Quizais, pensou , fose un erro non agardar , non quedar alí pendiente da súa ollada cando ela lle botaba en cara que se sentía ferida. Pero despois pensouno mellor e deuse conta de que non tiña ningún dereito a recriminarlle nada, a pedirlle nada. E desistiu.

Por iso naquela mañá xeada de domingo, cando ela tiña que enfretarse de novo ao monte , ao frío, as pedras facéndolle difícil o camiño, e á ollada do mestre ao que recriminara sin ter dereito algún facía unha semana, non podía máis que sentirse avergoñada. A súa expresión corporal indicaba o seu estado de ánimo, levaba a cabeza tan baixa que casi acariciaba o chan. El, sin embargo, nada máis vela chegar mirouna directamente aos ollos e sorriulle abertamente ao tempo que lle daba os bos días.

Dixen que ela xa o dera todo por perdido, pero precisamente por iso, e porque ese día era a última clase polo monte ao aire libre, a última oportunidade que tiña para disfrutar da presencia do profesor tentou un cambio de actitude, e comezou por erguer a cabeza. E a partir dese intre, pegouse a el como unha lapa e sen darse moi ben conta comezaron a falar os dous , baixiño, entre liñas, esquecendo ás veces onde se atopaban e que estaban rodeados de xente. A broma custoulle ao grupo un quilómetro de andaina ao revés porque o profesor despistouse e perdeu a referencia dun formigueiro que quería mostrar aos alumnos. E cando por fin chegaron ao formigueiro púxolle formigas vermellas nas mans, como se fose un agasallo, o mellor que podía ofrecerlle. Despois viñeron máis agasallos semellantes: a posta de ovos dunha Mantis Religiosa, un cenpés, unha diminuta planta carníbora da zona...Por entón xa se comunicaban casi sin falarse, nun murmullo de olladas que se ían entrecruzando entre as voces e as preguntas do resto dos alumnos. Problemente máis dun se deu conta e por iso ás veces os deixaban andar sós, falando casi sin falarse e sin parar de sorrir un ao outro.

Era a última clase no monte co profesor e ela sentíase moi feliz e sorprendida ao mesmo tempo. Abandoaron a zona no mesmo autobús que os levara, e por iso cada un ía nun bus diferente, pero el díxolle adeus pola fiestra con gran entusiasmo. Chegaron ao punto de partida no centro da cidade en apenas quince minutos e el estaba alí, agardándoa. Abandoou o grupo para falar con ela de verdade. E discutiron. Foi a súa primeira discusión de namorados, o seu primeiro cruce de malentendidos e casi non cruzaran palabra. Vistos dende fóra daban un pouco de risa os dous, porque por uns instantes esqueceron onde estaban, que non estaban sós e que non podían ter diante dos outros mestres a súa primeira discusión de namorados, e moito menos intercambiarse os teléfonos e facerse carantoñas. Vista dende fóra a escea non deixaba lugar a dúbidas, estaban falando a linguaxe do amor, pero eles ainda non o sabían."

"El amor empieza por una metáfora. Dicho de otro modo: el amor empieza en el momento en que una mujer inscribe su primera palabra en nuestra memoria poética" Milan kundera. La insoportable levedad del ser.

*

Hacía tiempo que no le confesaba a alguien abiertamente, a la cara, mirándole directamente a los ojos, que estaba enamorada de él ,que le quería. No fué fácil, ni tampoco reconfortante. Mas que nada porque el sujeto en cuestión -el sujeto amado- no mostró el más mínimo interés, siguió a lo suyo como si nada, ajeno por completo al descubrimiento total y absoluto de mis sentimientos ante él. Vale que yo no esperaba fuegos artificiales ni música celestial para acompañar el momento, pero sí quizás un gesto -pequeño- de halago sincero, de agradecimiento talvez, no se, de asombro aunque fuese.

Le amo, no es ningún secreto. Le amé desde el primer momento en que le vi, en que le pude sentir entre mis brazos y me habló suavemente al oído. Le amé y le amo porque a veces no se muy bien qué hacer con los sentimientos que se quedan huerfános de sujeto , dónde colocarlos, hacia donde dirigirlos. Le amé. Y me llena de orgullo dccirlo aquí , en este blog que ahora se que no lee nadie y que tampoco importa demasiado. Era un hombre hermoso, por dentro y por fuera, íntegro , inteligente, locuaz, perverso. Construía palabras y mentiras con un arte que se me antojaba innato a su persona, y despúes, era dulce , tierno, tímido, nostálgico.

Le amé y no tengo ningún problema en decirlo, en contárselo al mundo para que lo sepa y lo celebre conmigo, una y otra vez. El era un buen chico y yo, yo no pude hacer otra cosa. Porque tenía una sonrisa prohibida y una mirada que te cautivaba daba igual donde mirases. Porque hablaba y sus palabras eran un eco hipnótico que te iba camelando los sentidos. Porque aunque naciese yo mil veces, él era -y sería- mejor que yo.

Le amé. Y no me da vergüenza decirlo ahora, a deshora, a destiempo, cuando todo se concluyó sobre la ciudad y sus asuntos y yo soy simplemente una más en su album de conquistas.

Pero , ¿por qué ahora tenía que decir tan fuerte, tan alto , que le quiero?

Es guapo. Inteligente, terriblemente inteligente. Y cuando va despeinado, aireando su filosofía de habitación en penumbra sobre la ciudad, siento que es el hombre más sabio sobre la tierra. Quizás no valga nada y todo sea un espejismo de mentalidad adolescente. El en su mundo, ajeno a la realidad, luchando como un tonto por un polvo adolescente que le devuelva a la juventud perdida: y yo, yo como una adolescente enamorada del único hombre que no le conviene, el único que no puede corresponderla, el único que nunca sabrá amarla....

Me enteré de cosas hoy, graciosas , por qué no decirlo. Tan graciosas que por un momento creí que no eran ciertas. Alguien me habló de este blog, y utilizó la palabra fan para referirse a él. Y a mi me hizo gracia porque yo no escribo para que nadie se haga fan, para que nadie me lea, para que nadie me crea. Pero quizás debería empezar a pensármelo. Escribir para los que me leen, los que escudriñan entre mis palabras carentes de sentido un "algo" que les recuerde a sus vidas.

Insisto: le amé . Y quizás ahora, mientras escribo esto le ame todavia. A él y a otros, que tampoco tienen nombre ni leen -estoy segura- este blog, ni me han querido nunca.Le amé, y ahora que estamos tú y yo a solas, ahora que creo que puedo decirtelo, creo que todavía le amo.

Hoy me dijo que no cuando le pedí un beso. Y mi universo se llenó de tristeza. Deseé que fuese cierto todo lo que alguna vez conté, y tener la sensación de haber sido feliz.

21 Novembro 2010. SOS, Sanidade Pública

Me gustan mucho las bodas en general, pero si se trata de la boda de una amiga, entonces las bodas no es que me gusten sino que me encantan.

Si hay fines de semana que se te clavan en la memoria para siempre, no sólo en la individual, sino en la colectiva, éste ha sido uno de eses fines de semana, histórico por varios motivos. El sábado hicimos nuestra pequeña historia en una boda que jamás olvidaré, en la que me emocioné como no me imaginaba y que viví como un sueño del que no me gustó tener que despertar. El domingo, formé parte de la historia colectiva de esta Galicia nuestra que salió a la calle para defender con uñas y dientes un bien que es de todos, que es quizás nuestro mayor tesoro público: la sanidad. Gobierna el PP en la Xunta y eso supone volver a donde estuvimos tantas veces, a la calle a corear lemas y portar banderas unidos por una causa común.

Boda y manifestación , dos escenarios distintos que me devolvieron un poco a la vida.

Aceptar dende primeira hora da mañá a infelicidade dun día non é tarea fácil, pero basta coñecerse un pouco unha a sí mesma para saber que ás veces é mellor darse por vencida que loitar contra muíños de vento que se nos antoxan xigantes a pesar de que sabemos a verdade. Vivir é complicado, eso seino. Pero ás veces convírtese nunha carreira de fondo, ou nun abismo, e entón, eu prefiro claudicar, e abandoarme sin máis a fatalidade que supón un día perdido no medio da tristura e a ansiedade.

Cadaquen garda nas súas entrañas motivos dabondo para que todo sexa complicado e gris, ás veces nin siquiera é precisa a melancolía nin a naúsea, e basta só con esa rutina de chuvia e fracaso que se pousa sobre os obxectos cotiás como formando parte deles.

Esta vez quizais foi ese tono nas palabras, máis que as propias palabras empregadas, o que me levou ao pozo. Quizais a sorna que encerraba aquel xesto pequeno no medio de tantas persoas alleas á miña vida e aos meus míseros e cativos sonos. Non foi o cansancio do corpo, nin a humidade que me calaba cada óso, nin a actitude de desinterese que foi mostrándome a medida que ían trancurrindo as horas e os quilómetros. Foi, a rabia que me produciron tan só catro palabras ditas con aire de certa suficienca, co tono que empregan os que se sinten por riba dos sentimentos e das miserias dos demais. Co tono de burla dos que lles fai gracia que os adulen e mesmo que os queiran, porque todo é un xogo na superficialidade da linguaxe das olladas e dos guiños e dos sorrisos cómplices no medio dunha multitude que está a outras cousas.

Así son as cousas, equivoqueime sen máis. Non debería ter demasiada importancia, unha interpretación errónea da realidade , unha ilusión absurda e unha aposta arriscada que saiu francamente mal. Pero as ilusións que se rompen deixan irremediablemente unha ferida -por pequena que sexa- aberta que nos fai lembrar tódalas feridas da nosa vida, tódalas dores e tódalas ilusións esnaquizadas polo camiño.

¿Qué esperaba? E unha boa pregunta, que quizais ma fixeron xa pero non quixen escoitala , e moito menos respondela.
Esperaba -¿por qué non dicilo?- que o meu móbil soase , agora mesmo, por exemplo, e unha voz suave , cargada de timidez se disculpase sin saber moi ben por qué. Esperaba que as palabras e o tono que utilizou, sobre todo, non tivesen o significado real que tiveron cando eu as recibín, e esperaba que esas verbas equivocadas, mal interpretadas no segundo mesmo de ser pronunciadas, fosen sin embargo un intento desesperado, xa casi a deshora, de dicirme que sí , que a porta estaba aberta, ainda que con certas dificultades.

Equivoqueime. E un erro sobre outro non fan outra cousa que minar as conciencias, as forzas, o optimismo. Mañá será outro día e quizais a distancia entre o fracaso de onte e a miña desilusión se convirtan nun abismo de tempo que non me permita recobrar xa a memoria dos feitos que me trouxeron nesta tarde diante da pantalla do ordenador. Pero hoxe, transcurren as horas entre silencio e néboa. A desilusión é moi mala compañeira de viaxe sobre todo cando nos acompaña a miúdo. Sei que non me doe tanto a ferida aberta na mañá de onte, como moitas outras feridas que finxo que non existen pero que están ahí, incurables para sempre. Pero hoxe con iso, con esa realidade, si que non podo.

La jarra de Pandora

Dentro de la obra de Hesiodo encontramos relatado el mito de Pandora, que viene a explicar el matrimonio como nueva forma de reproducción de los hombres, instituida por Zeus, y que da testimonio además de que la precaria y desgraciada condición humana es un castigo ordenado por el dios supremo.

Muy enfadado Zeus con Prometeo por robarle el fuego para entregárselo a los hombres, decició maquinar una venganza. Creó así a Pandora, una doncella adornada con los dones de todos los dioses y que fué entregada a Epimeteo (hermano estúpido de Prometeo y personificación de la estupidez humana) como ofrenda, el cual la tomó como esposa. Portaba Pandora una jarra que contenía todos los males, y al abrila estos salieron del ánfora, excepto la esperanza, y se esparcieron por toda la Tierra, no abandonando jamás a la especie humana.

foto de vanesamoreira en 2/11/10 - Fotolog

foto de vanesamoreira en 2/11/10 - Fotolog

Concluida la conquista y consumido rápido el deseo, ¿qué nos queda?

Trouxen na maleta,
olor a humidade dun hostal e
a chuvia toda dunha cidade nas pupilas.
Trouxen unha bufanda con cheiro
a perfume caro de home,
e uns bicos con olor a fracaso,
e unha conversa longa sobre
a incomprensión da humanidade,
e os balcóns dun conde
nunha noite de Halloween...
Trouxen un abrazo de despedida,
un "non cambies nunca"e
un "non che conveño".
Trouxen as respostas e deixei as preguntas
na barra dun bar, nunha esquina da plaza Maior,
nun coche cheo de monstruons inofensivos,
na cidade enteira, en cada recuncho...
coa felicidade palpitando na memoria
como unha certeza extraña e inexplicable.

Imagino

Imagino mi vuelta,
tu instalándote en mi vida
con la misma tranquilidad con
la que yo pongo en marcha los
engranajes de la vieja bicicleta.
Ese ritmo sosegado del otoño
que comienza a deshojarlo todo,
dejar desnudos los árboles y
nuestros cuerpos, como la primera vez.
Imagino que tu todavía eres joven,
lo suficientemente joven, quiero decir,
como para embarcarte conmigo en
una vida de verdad, a medias,
como hicieron las cosas nuestros padres y nuestros abuelos.
Ya sabes, dormir juntos, plantar patatas
aventurarnos a la paternidad
con el mismo miedo que deben sentir los adolescentes
ante tal complejidad de las cosas.
Y el tiempo pasando como un arrullo suave
sobre los asuntos cotidianos,
sin que nos pese la costumbre,
ni las discusiones frente al televisor encendido,
ni los platos sin lavar, ni los días que no
nos apetecen los besos.
Imagino que llego,
que tu no te resistes, desde el primer momento
a una vida en común,
con malentendidos y catarros,
con la certeza irreductible de que
nos hemos amado siempre.
Y siempre es cuando yo aún era una niña,
y tu me ibas a buscar al colegio,
y te sobrecogía mi timidez extrema,
mis ojos enormes que destacaban
en mi físico enfermo.
Era una niña triste, pensabas.
Y siempre es cuando me miraste
por primera vez de manera distinta,
ganaba el partido socialista unas elecciones generales,
y a los dos nos apasionaba la política.
Mis ojos, siempre fueron mis ojos....
Imagino como deshago la maleta,
como voy colocando con gesto familiar
pequeños detalles de mi vida de ahora
en la casa de mi infancia, y la hago nuestra,
nuestra porque así lo hemos acordado previamente.
No creo que haya mucho más,
tú me acompañarás al hospital
cuando me coloquen mi tercer marcapasos
y yo te pediré cada día que no bebas tanto,
que dejes de fumar, que no te subas al andamio,
que ya vas viejo, te diré, cariñosamente.
Imagino que puede ser,
yo llegando a tu vida para quedarme,
tu dejando tus complejos de bohemio solitario,
para bailar conmigo
como el día aquel, desnudos y felices
"porque el amor que no muere mata/
y amores que matan nunca mueren"

A diario salgo fuera buscando siempre otro camino,
hace mucho he probado todos los senderos de la tierra;
visito allá arriba las frías alturas, las umbrías
y las fuentes; acá y allá yerra mi espíritu,
solicitando paz; tal huye el venado herido en los bosques,
donde al mediodía descansaba otrora seguro en la sombra;
pero ya no le reposa el corazón su verde yacija,
pues doliente e insomne la espina le hace dar vueltas.
No le socorre el día ni le sirve el frescor de la noche,
y en vano baño las heridas en el frescor del torrente.
Y así como en vano le depara la tierra su gozosa hierba
curativa, y ninguno de los céfiros calma su hirviente sangre,
oh amados, ¿ también a mí me ocurrirá así, y nadie
puede quitarme de la frente el triste sueño?

HÖLDERLIN

Laura, María , Mimí...Son as mesmas de entonces, ese anaco de infancia que gardo no recuncho máis fermoso da miña memoria. Fun unha nena moi feliz...

Música lenta nunha tarde de domingo.
Lin un artigo e sorrín. Reivindico a risa como único paraíso posible. Os reloxos poden por min parar hoxe o seu run run de outono. E domingo e eu non teño un nó no estómago, nin bágoas na recámara nin amor desgastado nin desgraciado nin envenenado. Non teño amores que me matan. Xa non morro por amor.
E domingo e teño na memoria -como si fose unha nena- un guiño que me deixa un regusto de dozura pulcra e pueril que enche o domingo de auga que non leva tristura, por unha vez.
Penso nese artigo e ao mesmo tempo lembro ese guiño no medio do monte e da chuvia e da xente e dos amigos e das árbores e das herbas de namorar e das flores de toxo e do azafrán e do mar e dos delfíns, e sábeme o tempo a ledicia. E domingo. Non preciso demasiado.

"Si me has hecho feliz, ya no te temo, y si te he hecho feliz, ya te conozco"

Unha frase que parece un rompecabezas, pero que sin embargo eu encontro chea de lóxica. Realmente esto é o que sucede durante, ou despois do amor. Pero non dun amor calquera, senón despois dos grandes amores, eses que nos levaron por sendeiros nunca antes transitados, que nos puxeron ao borde do precipicio tantas veces e que acabaron moitas veces por aniquilar a nosa enerxía e mesmo a nosa alegría. Os grandes amores, eses que nos levaron á todas as cimas posibles e alcanzables , para deixarnos caer despois, sumíndonos nun baleiro triste e longo que acompaña sempre ao desamor.

Despois deses grandes amores, e pasado o tempo da dor que produce a ruptura, o desapego, a nostalxia, e moitas veces tamén o rencor e a rabia si o ser amado nos causou grandes feridas , despois, queda esta frase como única verdade entre esas dúas persoas que durante algún tempo se confiaron un ao outro as súas vidas. Da igual no que se transforme a relación entre eses dous seres que tanto se amaron , da igual que chegaran a odiarse e mesmo a facerse dano. Non se lle teme , non se lle temerá xamais a esa persoa que unha vez nos amou e nos fixo felices. E tamén é certo ,que si algunha vez amamos a alguén con tódalas nosas forzas, si o vimos feliz entre os nosos brazos algunha vez, tranquilo e sorrindo, conocémolo. Conocémolo mellor ca ninguén , e da igual o que suceda despois, si voltamos ou non a dirixirnos a palabra, ou mesmo a mirada algunha vez. Seremos por sempre dous seres que se coñecen por riba de todo e iso é algo extraordinario

Schopenhauer dixo que o home tiña que aprender a vivir sin a confianza no mundo que lle ofrecen a metafísica e a relixión," estamos sós, o ceo encóntrase baleiro" dixo. Este home morreu fai 150 anos e sin embargo a súa filosofía está de total actualidade, porque Schopenhauer foi dende logo un adiantado ao seu tempo.

Lembro con certa nostalxia aquela época na que eu difrutaba lendo a este filósofo e un dos seus libros era o meu libro de cabeceira. Era máis nova e todavía buscaba respostas na filosofía; respostas que nunca atopei. Agora é distinto. Agora non creo na filosofía e tan só me consagro como única fe na propia natureza, na vida mesma de tódolos seres que poblan esta terra. Quizais esa sexa a resposta, unha volta á natureza, á pureza do aire e ao canto dos paxaros. O murmullo da auga, o sol nunha tarde de outono e o son das follas cruxindo baixo os pés cando paseas polo monte. Fágome vella e mudo a miña concepción sobre todas as cousas. No fondo estou chea de contradiccións, afógome nelas. Pero sei que disfruto máis ca nunca co paso das estacións sobre os campos, dos seus aromas e sabores e da súa maneira de saudarnos con ternura. A vida é un mudar constante de estacións e a felicidade quizais consista en plegarse ao ritmo deses cambios estacionais e disfrutar das pequenas cousas que cada época do ano nos ofrece.

Octubre discorre lentamente no meu cuarto de estar, entre libros e películas que me fan medrar pouquiño a pouco. Non preciso nada máis. E a hora de deixar de verter lágrimas e de perder o medo ao futuro. O futuro pode construírse cada día, facerse e desfacerse á nosa vontade. Nada é definitivo. O que elixo hoxe é unha elección que serve para hoxe. E o único que podo garantirme a min mesma.

Róndame unha dor de cabeza, un malestar que sin chegar a ser incapacitante é moi pero que moi molesto. A vida ás veces tamén é molesta. Pero últimamente a vida estame tratando con certa dignidade, deume unha tregua a condenada, que xa era hora...

Metín na lavadora os pantalonciños curtos do verán. Entraron soíños no bombo porque tiñan a estas alturas vida propia. Déronme pena, tan fráxiles, tan inseguros nesa nova habitat que constitúe a auga quente con xabón. Pobriños, qué merda tiñan ¡

E logo tampouco pasaron grandes cousas. O outono presentouse pola porta grande, coas súas castañas e o seu frío ás noites e os seus raios de sol e a súa vacina antigripal e Gran Hermano. As cousas do outono recoñécense deseguida porque ulen dun xeito distinto. E moito máis ca un caer de follas e un vento frío que che peta nas meixelas e che conxela o corazón. O outono ten un sabor propio e un olor propio. E tamén un estado de ánimo absoluto.

O que máis me apetece agora mesmo e coller un bó libro, grande e pesado, e tirarme no sofá agarrada cunha man a unha taza de chocolate moi quente, e engullir letras e chocolate a un ritmo frenético mentres fóra a vida pasa sin contar conmigo e o meu móbil non se atreve nin a vibrar.

Hai un principio do dereito ao que me gusta acudir últimamente con certa frecuencia: a quen nada pide nada se lle reclame. E sinxelo e ao mesmo tempo a xente non o comprende demasiado ben.

***

Nada queda

Es necesario un tiempo de silencio,
bajo las noches otoñales
y el desaliento y el infortunio.
Nada queda.
No queda nada bajo las palabras últimas que nos dijimos,
tan locos y tan cuerdos,
tan seguros de nosotros mismos.
Hoy me pareció que iba a llover.
Debería de llover durante cien años sobre nuestras cabezas,
sería como una forma de hacer justicia;
el dedo en la herida, para que no se cierre nunca.
No quiero besar tu cicatriz,
me dijiste queriendo decirme que me querías;
yo entendí que te marchabas para siempre.
Mejor así. Un tiempo de silencio;
la ciudad con lluvia y remordimientos entre los cubos de basura,
algún reproche más entre la saliva y el sudor
de nuestros cuerpos desnudos.
Fue como suicidarnos, ¿lo recordaremos?
Era domingo y la habitación olía a wisqui y a ruído
de gritos que irrumpen desde el más adentro de nosotros
para aniquilarnos por completo.
Nada queda.
Hubo un tiempo de besos y de caricias a manos llenas,
de un intento de comprender las cosas o
de colocarlas en el lugar preciso.
Eramos unos cínicos, o unos ingenuos, qué más da.
Ahora me suena todo como un sueño lejano
que se quedó olvidado entre otras muchas promesas.
Nada de lo que dijimos tendrá futuro,
no veremos el fruto podrido de nuestro amor,
ni sentiremos melancolía alguna.
No queda nada, por eso.

Joaquín Sabina - Contigo

"Yo no quiero comerme una manzana dos veces por semana sin ganas de comer..."

AMADOR

Coincido con Celso Bugallo a menudo por determinados locales da cidade de Pontevedra. Esto sucede sempre entre as persoas que gustan de frecuentar bares e mezclarse coa xente máis que da tranquilidade quente dun sofá. Ainda así Bugallo é un solitario que se senta discretamente na esquina da barra dos seus bares -sempre vai aos mesmos- e bebe só e en silencio, contemplando dende a esquina privilexiada que escolleu seguramente non ao azar o espectáculo tremendo que é a vida dos outros.

Gústanlle especialmente as mulleres, eso nótase na súa maneira de ollalas, entre pícara e viciosa, non carente de respecto, e non desperdicia nunca a oportunidade de coquetear coas máis exhuberantes que se achegan a él atraídas pola súa fama, sobre todo dende a súa inmersión no mundo do cinema.

Hoxe fanlle unha entrevista na Voz de Galicia a conto da súa última película, Amador, na que da man de Fernando León interpreta a unha personaxe terminal, postrado nunha cama ao que coida unha inmigrante peruana (Magaly Solier). As dúas personaxes "están en situación distinta, pero desde el punto de vista humano pueden estar unidos, porque deciden desde la soledad. Lo que les une son las condicones extremas", conta o actor cando lle preguntan polos protagonistas da película.

O propio Celso Bugallo resume a película decindo que na vida, ademais de decidir o que conta son as oportunidades e as condicións. E probablemente el saiba moito destas cousas, xa que él que viviu adicado casi por completo ao teatro , o cine chegoulle tarde, ainda que dun xeito contundente.

Hoxe estrease Amador, que todavía non pode erse nas salas dos cines Vialia en Pontevedra. Eu irei ver esa película e coincidirei seguro con Bugallo que acudirá ao cine co mesmo semblante serio e pensativo, con aire reservado, sempre nun segundo plano, como si se tratase dunha personaxe secundaria na súa propia vida. Pero todos sabemos que él é o protagonista e que na cidade, esta que o acolleu como fillo seu, a ninguén lle pasa desapercibido, porque é o noso actor, o que leva entre outros o nome do cine galego a un lugar moi alto, o que tanto fixo polo teatro en Galicia e concretamente en Pontevedra a través da súa Aula de Formación de Actores.

Hoxe que todos os xornais falan de Vargas Llosa e do seu merecido e ao fin acadado premi Nobel, eu quero lembrarme de Celso Bugallo e da súa maestría tanto nos escenarios como na pantalla grande. E quero que cando vos atopedes con Celso nos bares de sempre, o miredes con máis respecto si cabe, con máis admiración si cabe, e ainda que a el lle gusta permanecer nun segundo plano na súa vida persoal, que lle fagades sentir dalgún xeito o voso cariño e profunda admiración.

Sempre que vou á Casa do Mar crúzome polo camiño co home máis guapo de Pontevedra. Hoxe fun á Casa do Mar e nada máis saír da cansa pensei en que seguramente hoxe non acontecería o de sempre porque estaba fóra da cidade. Pensei iso, en todo caso, pensei nel, no home máis guapo da cidade, despois de tempo sin pernsar nel. Cheguei ao meu destino e nada sucedeu pero ao retornar cruceino á altura da plaza de San José, e dende ese mesmo instante tiven a sensación de que me enfrentaba a un día distinto.

Comecei a ler o Diario de Pontevedra por onde acostumbro, pola última páxina, e así topeime enseguida coa no ticia de que Fran ( o home de Belén Esteban) estaba a pasar uns días en Foz para sobrelevar a súa separación ( tamén me enterei da separación polo xornal, xa que eu non vexo dende fai algún tempo a televisión) . Contaba o tal Fran que os recordos da súa xuventude ían ligados ao chiringuito da praia de Llas, agora desaparecido. As evocacións desta personaxe despertaron as miñas propias evocacións, porque tamén eu gardo na miña memoria anacos de tempo detidos naquel chiriguito da praia de Llas, cando de madrugada, e antes de ir a dormir ao camping baixábamos a almorzar e ver mencer todo ao mesmo tempo. A miña infancia e a miña xuventude van unidas a moitos lugares ,e entre eles está Foz, a miña costa.

A primeira persoa que me chamou Emmita chamábase Rocío .Chámase Rocío. Voltou. Ou voltei. Voltamos unha á outra coa maxia invisible que une os corazóns que nunca se separaron de todo. Somos as mesmas. En dous minutos recorrimos os últimos quince anos para despois dedicar unha hora enteira a falar dos feitos máis relevantes da nosa existencia ocurridos na última semana. Non fumos pasado, non precisamos colgarnos na nostalxia nin na memoria, a penas un segundo para recordar, pero éramos sobre todo presente. E futuro.

Dende que a conocín todas as persoas que me chamaron Emmita algunha vez tiveron de min toda a miña ternura.

Susiño. Cun traxe e un maletín. Máis vello, tan guapo como o recordaba. E a fonda e tráxica angustia de non saber si algún día o voltarei a ver.

***

Cuando tenía veintitrés años tenía yo dos novios que compaginaba como podía, uno en Santiago y otro en Vilalba al que veía los fines de semana. La situación al principio molaba mucho, pero poco a poco se me fue haciendo insostenible y decidí ser franca con uno de los dos y dejar al otro, lo que se dice elegir, vamos. La cosa no era tan fácil porque no sabía a cual quería más de los dos. No sabía tampoco a cual quería menos. Apareció entonces en una discoteca una noche en la que yo salía a mi bola un chico de mirada azul que sin ser guapo me dejó como atontada. Nos conocimos y pasó lo típico, que nos fuimos juntos de bar en bar, de cerveza en cerveza hasta terminar en el último after abierto de la ciudad antes de irnos a dormir juntos y borrachos. Conocer a aquel chico fue la solución a mi encrucijada, no iba a quedarme con ninguno de los dos, no quería a ninguno. En una sóla noche el jovencito de ojos azules me había removido más cosas por dentro que los otros dos en los últimos seis meses. Les dejé. Les dejé por Alfredo.

Recuerdo perfectamente que cuando le conocí le conté lo que me pasaba y fue justamente ese el consejo que él me dió, que los dejase. Pensé yo que iba el a quedarse conmigo, pero no. A partir de entonces comenzó lo que sería ya para siempre la triste historia de mi vida en lo que a amores se refiere. Estuvimos un tiempo dándonos besos y caricias, pero él no pudo darme lo que yo quería. La última vez que estuvimos juntos me lo dijo con una sinceridad arrolladora y no sin cierto grado de tristeza : ojalá pudiese enamorarme de ti, ojalá estuviese enamorado de ti.

Por aquel entonces yo culpé a sus amigos de que lo nuestro no funcionase. Hoy no se si fueron ellos los culpables o es que simplemente no pudo ser. Sus amigos pusieron de su parte para que el no se enamorase, todo hay que decirlo.

Le perdí la pista años después pero nunca me olvidé de él. Pasado mucho mucho tiempo, instalada yo en otra ciudad y en otra vida , me encontré un día en el facebook con su mirada azul y casi me da un pasmo. Son esas cosas de las redes sociales, que todo el mundo tiene un amigo de un amigo de un amigo agregado y accedes a sus fotos sin querer. Allí estaba él, tal y como le recordaba. Tuve que respirar hondo para tranquilizarme. Era él. Y allí estaban sus amigos -los que tanto me odiaban- compartiendo foto con él y con amigos y conocidos míos de Pontevedra. Que la vida es un pañuelo es algo que se dice amenudo, pero realmente es así, es un pañuelo, como decía un amigo mío, lleno de mocos.

Un día tuve ocasión en un pub de tener una conversación con uno de aquellos enemigos míos que tanto contribuyó a mi desamor de entonces. No le parecía lo suficientemente buena para su amigo, pero no supo decirme por qué, quizás porque no me conocía en absoluto, porque nunca había intercambiado conmigo ni una palabra hasta ese día.

Es curioso lo que algunas personas pueden influir en nuestros destinos y como la vida nos da siempre la oportunidad de perdonar y ser perdonados. Con Alfredo me queda una conversación pendiente todavía, para darle las gracias simplemente. El me colocó en mi camino, el que habría de seguir toda mi vida aunque me llevase la mayoría de las veces a callejones sin salida. Me enseñó a seguir mis instintos, mi intuición y mis impulsos aun arriesgando la seguridad que proporciona una existencia convencional en la que siempre se hace lo que es correcto. Me enseñó, o fué el causante, de que me guié por el corazón y no escoja al hombre que quiero más de entre dos a los que no amo realmente pero que me aman con todas sus fuerzas, sino que me quede con el que deseo amar eternamente aunque para él sea insignificante o invisible. Me enseñó que el amor se desgasta y no hay que darle más vueltas, y que a veces , aunque queramos querer a alguien no podemos porque no mandamos en nuestro corazón.

Soa unha música de fondo. Julio Iglesias, La carretera.

***

Chove.

***

Teño a sensación de que algo vai acontecer, de que grandes cousas van a suceder. Teño algunha nostalxia na recámara. Pero estou contenta porque esquencín dúas datas importantes, un santo e un cumpleanos. Todo un progreso na miña propia desintoxicación de amores imposibles.

O home dos pantalóns caídos -falo del ás veces- tamén estivo de cumpleanos...Preguntoume si quería que fose sincero. Contesteille que si. Díxome entón que lle gustaba moito a miña amiga. E eu, que presumo de ter algo de psicoloxía e un pouco de intuición non o creín. Pero tirei a toalla, unha vez máis...unha vez máis.

Na soedade das sabas dinme conta de que tampouco é tan tráxico este desamor.

Ten tristeza dentro, e a tristeza é moi contaxiosa, non convén. Ten medo. Ten un sofá blanco e un sorriso amplo que ninguén ve. Quizais ten un corazón que latexa dun xeito máis mecánico que o meu marcapasos. Escóndese de algo, fuxe de algo...Pero non é sinceiro.

***

O mellor é non darlle voltas ás cousas que non teñen importancia, ás cousas que simplemente non poden ser. Hai demasiadas cousas que non poden ser e non podo con todas. Non darlles voltas. E todo acaba por colocarse no seu sitio dun xeito natural.

***

A primeira vez que o vin soupen que ía traerme problemas. Soupen que xa o conocía, e que precisamente o que me gustaba del era o que ía a facerme daño. Soupen que estaba entrando na miña vida e que non era só cousa dunha noite entre coctéles nun bar que pechaba a deshora. E soupen que nese xeito de chamarme "cariño" ía encontrar tantos interrogantes como respostas, e tantas amarguras como ledicias. Soupen que era inevitable e que ao mesmo tempo non podía suceder nada entre nós os dous.

¿Quién me querrá? - CHRISTINA ROSENVINGE

O absurdo do 29-S

¿Por qué hai mañá unha folga xeral? E non só por qué senón ¿contra quen? En principio as respostas serían claras, a folga é a resposta directa a unha reforma laboral que todos xulgamos como negativa e pouco beneficiosa para os traballadores, e polo tanto unha folga que se fai contra o goberno, impulsor da citada reforma. Pero despois da simpleza desta primeira explicación hai que ter en conta certas precisións que non carecen de relevancia. En primeiro lugar, a resposta á reforma laboral dos sindicatos chega tres meses despois da aprobación desa reforma, e sin ningunha posibilidade de que a folga teña como consecuencia a modificación da reforma, pois ésta ven imposta dende a Unión Europea tendo o goberno as mans completamente atadas. En segundo lugar, unha folga xeral impulsada pola esquerda non quere dirixirse directamente contra o goberno , posto que coñece ben que si alguén apoia a actividade sindical son precisamente os partidos de esquerdas. De feito o PP pasa de puntillas por esta folga xeral pero busca sacar beneficio electoral dela, e hoxe as declaracións de Rajoy pasan simplemente polo de sempre, pedir adianto das eleccións, sin ofrecer solucións nin propostas de ningún tipo.

Os sincidatos cumplen co seu papel, algo que convirte a folga de mañá nunha simple cuestión de imaxe, tan ineficaz como necesaria, posto que a pretendida reforma que se pretende coa folga non só non se vai dar, segundo as propias palabras do Presidente, senón que ademais é imposible, xa que foron os mercados eurpeos os que obrigaron a estas medidas.

Moitos falan nos últimos días de folga pactada, pois realmente a convocatoria era inevitable,como dicía antes por imaxe, pero ao mesmo tempo é convocada dun xeito forzado, tardío que carente de eficacia. A folga convírtese así na escenificación dun escenario democrático no que se pretende demostrar que a democracia está por riba dos mercados, a escenificación dunha obra de teatro necesaria, pero que a estas alturas ninguén cre,e que en nada se parece por exemplo á folga xeral do 2002, na que días despois Aznar cambiou algunhas das medidas e puxo na rúa ao ministro de traballo. Desta folga non se esperan tales consecuencias.

E certo que a reforma laboral se aparta da trexectoria política diseñada por Zapatero, pero tamén é certo -e feito coñecido ademais polos sindicatos- que ao goberno non lle quedou outra que adoptar estas medidas moi ao seu pesar. Por iso o retraso de tres meses, para non facer demasiado daño ao goberno e ao mesmo tempo non deixar de cumplir co seu cometido.

Que a folga será un fracaso, seguro, si por fracaso entendemos que non haberá reforma da reforma . Pero o realmente lamentable non sería que Zapatero perseverase nas medidas adoptadas, feito inevitable si queremos manternos entre os parámetros económicos fixado pola UE e o FMI, senón que o PP sacase vantaxe política do 29-S.

Dende un punto de vista práctico a folga é inoperante. E tamén o é dende un punto de vista político , polo tanto os debates aos que asistimos nestes días sobre a folga son de todo diferentes a outros debates previos a outras folgas xerais que se deron en toda a historia da nosa democracia.

A folga de mañá é polo tanto un acto simbólico ao que se ven obrigados os sindicatos e que Zapatero é consciente de que ten que soportar, pero que non vai traer maiores consecuencias, salvo -cousa que debemos evitar- que sirva como reforzo electoral e político dun partido que deixou ao goberno só frente á crise e que se dedica a desacreditar non só ao goberno senón tamén aos sindicatos, pero pretende sacar tallada fácil dunha folga sin nin siquiera posicionarse.

Só vou gostar de quem gosta de mim - Caetano Veloso

Me gustaría saber qué estará haciendo él ahora...
me gustaría saber dónde estaré dentro de un año, donde estaremos los dos...
me gustaría saber si habrá alguien más alguna vez
me gustaría saber si será posible alguna verdad


Tiempo



No puedo imaginar mi futuro, y eso es malo, lo se.
Si no puedo imaginarlo, quizás no exista. De nada sirve saber lo que no quiero, se trata de saber lo que quiero, lo que quiero, lo que quiero, quiero quiero quieroquieroquiero...


Es absurdo esto que me pasa, este bloqueo. Este minuto pensando en él. Como tantos otros minutos desperdiciados pensando en él. (Cuando relea este blog no tendré ni puta idea de a quien me refiero con "el", me suele pasar. Hablo en abstracto, casi siempre. Hay infinitos "el" que pueden ocupar espacios paralelos en los entresijos de mi corazón-marcapasos)

Absurdo

Joaquín Sabina - No puedo enamorarme de tí-Canto

Si quieres quererme voy a dejarme querer...

Charlas con Paloma

Non sei qué vou dicir. Non sei qué vou contar. Sentarei.

_¿Qué tal estás?
_Ben.

E un comezo, non cabe dúbida, unha posibilidade moi probable. A máis probable. Un "ben" aséptico e incorpóreo que sae sin pensar, sin sentir, sin contemplacións de ningún tipo. ¿E despois? Ahí comezan os problemas, a realidade. Ahí toca desnudarse, desnudar a realidade e plantarlle cara, dun xeito organizado. Desorganizado. Non sei, xa non sei.

As palabras terán que ser sinceiras ou non ser. Ou non servirán de nada. Morralla. Palla. Merda.

Todo o que pasou tivo algunha relevancia, eso é así. E un feito. Tivo algunha relevancia. Mesmo que él rompera un pé e eu esnaquizara os xeonllos. ¿Estou tola? ¿estou a volverme tola mentres leo a Xosé Carlos Caneiro? Nostalxia. Eso é. Sentín unha terrible nostalxia ao abrir a porta do meu apartamento. Comezarei por ahí, polo final. Cheguei hoxe, onte realmente. A cidade pareceume extraña e distinta, moi extraña, moi allea a min. Tiven a mesma impresión que cando me adentro no centro de Madrid no autobús camiño da estación . As luces, os edificios, as rúas amplas plagadas de xente , de xente ás présas dun lado para outro. De pronto Pontevedra era unha gran urbe disposta a devorarme. Tiven pánico. E logo, logo...nostalxia. Botei de menos o olor da casa da Tina polas noites, cando me pechaba no meu cuarto de nena e me poñia a ler baixo a luz da lampariña de láminas de cristal. Botei de menos a luz que entra por tódalas fiestras da casa ao mencer, e que enche os espacios de vida, de vitalidade, de infancia. E a herba verde cuberta dun manto de follas otoñais, as primeiras follas do outono. A miña manta sobre as follas secas, e eu deitada baixo a sombra dunha árbore escribindo notas nun caderno. Escribindo nostalxias. Sempre nostalxias.

E logo él. Que rompeu un pé e puxo fin dese xeito tan pouco elegante a unha relación que comezaba. Quedamos apenas nos preliminares. Estaba rendido aos acontecementos, rendido á miña presenza repentina no pobo, na súa vida, na súa intimidade. Rendido á súa propia felicidade , ¿por qué non? Estaba completamente rendido ao seu destino, e vai e rompe un pé. Eso sí que é de gilipollas. Eso sí.

Logo está a bicicleta, o pedalear incesante polas mañás, polas tardes na gran bicicleta de cor vermella e con cesto diante e tres velocidades. E como voar. Percorrer os carreiros que bordean a lagoa e sentir os parrulos saír correndo ao meu paso, levantar o voo os paxaros, moverse entre a maleza os lagartos e as serpes, revolotear as mariposas sobre os humedais. O pedalear ata a casa da miña avoa, cada día, cada tarde, a ver como pasa o tempo sin que pareza que pasa, como envellecen as cousas á beira das persoas que envellecen, como a vida vai roendo os corazóns e os corpos dos que queremos. Somos cinza e en cinza nos convertiremos. Pois iso. Iso cada día, cada tarde, baixo a calor dun setembro que se desliza entre as miñas ilusións e os meus desexos, como si nada.

¿Qué máis? Sí, papá. Papá e mamá. Tamén envellecendo. Xuntos. Algo incomprensible e fermoso. E esa mensaxe que chegou a través deste blog como doutro mundo, da man dun mago. A familia, ese lastre moitas veces, esa áncora moitas veces.

E o futuro. Terror. Pánico. Trémeme o corpo enteiro só de pensalo. O futuro, ese abismo. Incertidume. Negrura. Medo.

Creo que abonda. A estas alturas estarei derrumbada completamente, cos ollos cheos de bágoas, chea de ansiedade. Liberada talvez. Non poderei máis. Nin unha palabra máis, nin un sentimento máis sobre a mesa. Por esta vez xa bastou. Terá que bastar porque non teño nada máis que dicir, nada máis que contar. Nostalxia , ao fin e ao cabo, nostalxia.

El final del verano

El verano se acaba, es un hecho, ahora sí. Apenas unos días y comenzará oficialmente el otoño en el calendario y en nuestros corazones. Toca hacer balance, o no, pero a veces se hace inevitable caer en la cursilería de estos quehaceres insoportables y del todo contraproducentes. Balance. ¿ De qué? ¿ De unos meses más de nuestra vida que han transcurrido bajo un sol abrasador y que han pretendido cambiar nuestra conducta sin que nos demos cuenta? Pues no, era todo irreal. Siempre fuimos nosotros mismos. A pesar del calor sofocante de la tarde, de las noches cálidas con las plazas llenas, de la salitre en la piel, de la esperanza de nuesvas posibilidades de conquista, de la ausencia efímera de soledad...El verano no nos ha cambiado. Y no nos cambiará el otoño con su caída de hojas y su vuelta a la rutina y su cambio de programación televisiva. Ni siquiera nos cambiará la vuelta de Gran Hermano ni los escaparates de Pórtico en octubre sembrados de papanoeles y bolas de navidad.
Entonces, si nada ha pasado, si nada va a cambiar, ¿por qué me siento tan abatida? ¿por qué casi no puedo respirar?
Hice un trato con una amiga, una especie de promesa ridícula o de juego, no sé muy bien cómo definirlo. El caso es que en octubre nos propusimos una meta. Octubre entonces era un futuro casi lejano y por delante teníamos aún muchas andanzas que sobrellevar con dignidad y destreza. Pero ahora octubre es un futuro inmediato, un mañana que está ahí, acechante como un monstruo. Un tic tac de reloj dentro de nuestras cabezas marcando incesante que la fecha se acerca, que ya no queda mucho tiempo para cumplir los planes. Un plan es un plan , debe llevarse a cabo, de lo contrario sería como perder la fe en nosotras mismas, como no tomarnos en serio.
Pues no lo veo. No. Estamos a dieciseis de septiembre , con el verano a cuestas y el balance por hacer y no consigo ver la conclusión real de ese futuro programado.
El balance. Volvamos al balance, sí, un poquito de masoquismo:
...uno, dos, tres, cuatro...
mi piel morena
delgadez extrema (aún no acabo de decidir si me gusta o no me gusta)
buenas lecturas
calamares, calamares, calamares
cascabelitos en el pie
la vida sobre ruedas sin rodilleras poquito a poco hasta llegar a más con pantaloncitos cortos para la ocasión
sal en la piel
conjuntivitis
besos que se perdieron entre el bullicio de la gente, que no debieron ser
besos que deberían de haber sido y que no fueron, que nunca serán seguramente
la final de un mundial
nostalgias, terribles nostalgias de las que quiero huír...esos malditos siempre buscando un hueco en mi cabeza
errores : ...uno, dos, tres, cuatro...
y la vez aquella que me subí a la noria, o cuando vi a Mariano en la playa de Silgar, o cuando esperé una hora en un bar por un desayuno y me tuve que marchar sin que ni siquiera me dijese hola un camarero, o cuando comí con un montón de alcaldes, la vez aquella en la que me fui de camping sin ropa y tuve que vestirme en el mercadillo...y cuando recibí aquel sms que tanto me gustó...
y Moscavide en la memoria
sin saber muy bien qué hacer
equivocándome
la plaza de la Verdura
y la casa llena de arena, y de toallas de playa sucias y olor a crema bronceadora como si fuese un apartamento de veraneo
cervezas frías
amores imposibles
idas y venidas
esperanzas encasilladas
amigos
decepciones
caipirinhas (las que hace mi cuñado las mejores)
secretos, intrigas...
bobadas
reproches
mentiras
poemas
lacontraportadadeldiariodepontevedracadadomingo
...

Nacho Vegas - (al final) Te estare esperando - el genero bobo

Hoxe non podo imaxinar outra canción...hoxe quero escoitala unha e outra vez...E durmir co susurro da miña propia voz dicindo unha e outra vez "al final te estaré esperando". Marabillosa

Gústame descubrir historias nos libros, gústame coñecer ás personaxes e mesmo collerlles cariño ou certa repugnancia; gústame coñecer lugares lonxanos aos que nunca chegaría senón fose a través da viaxe que supón a literatura, e gústame mecerme no arrullo da musicalidade das palabras que soan ben, historias ben contadas nas que prevalece a linguaxe e a música por riba de calquera outra pretensión. Pero dinme conta xa fai un tempo que non me interesa coñecer o final desas historias. Prefiro reler cen veces unha páxina que soa ben, que está ben escrita e que me remove algo por dentro cando a leo que chegar ata o final e coñecer o destino último , fatal, das personaxes, tal e como o imaxinou o escritor. Non, non me interesan os finais das historias. Prefiro quedarme a medias, coñecer a trama, saber qué acontecemente desencadeou a novela e que grandes persoaxes pululan por ela cobrando vida propia a cada páxina e nunca, nunca saber cómo van rematar as súas andanzas. Como si fosen camiñantes que se cruzan na miña vida durante un par de horas, un par de días como moito, mostrandome as súas miserias, os seus valores e os seus soños, falándome con total sinceridade, como se fala sempre cos descoñecidos, para desaparecer despois para sempre, continuando o seu camiño, alleos xa para sempre á miña existencia, igual que eu á deles. Interesame a súa historia, sí, o que os trouxo ata aquí, o que os botou a andar polos camiños da literatura universal, pero non quero saber si rematan tirados nunha cuneta ou si se fan heroes e salvan á humanidade.

E por isto que casi nunca remato os libros que comezo a ler. Sobre todo aqueles onde atopo a grandes personaxes, deses que se converten en imprecindibles unha vez que os descubres. Non quero coñecer o destino de tódolos viaxeiros. ¿ Non é así a vida? Cruzarse con miles de persoas , amalas moitas veces, outras odialas ata o infinito, e logo deixalas marchar sin nunca máis voltar a saber nada delas?

***

"Os solitarios son unha civilización, papai. Algún día han de unirse para arrebatar o poder aso múltiples e inútiles gobernos do mundo. E vencerán. Os solitarios son un clamor de desgraciados avanzando indefectiblemente ao pábulo da gloria"

Díxome un amigo que era unha solitaria. Pode que teña razón. Antes non era así. Pero funme facendo solitaria cos anos, por decisión propia. Aprendín a disfrutar da miña soedade como outros disfrutan da popularidade de verse sempre rodeados de moitos amigos que lles dan palamadas nas costas e lles din "eres un crac chaval ti si que sabes pasalo ben". Non me gustan as falsas amistades, esas construidas con dosis de compromiso e hipocresía a medias. Non me gusta a xente que non sabe estar soa e que busca refuxio en amistades irreais que non lles aportan nada. Si, pode que sexa unha solitaria. Acaso non nacemos sós, e non morremos tamén sós.

Díxomo con certo aire de tristeza, como si dese pena a miña maneira de estar ás veces neste mundo. Creo que non me coñece demasiado ben. Porque non hai soedade peor que a de sentirse só rodeado de moita xente, e eso, desgraciadamente sucede moitas veces , demasiadas veces. Simplemente eso é o que eu pretendo evitar, esa soidade impostora, que te mantén diante do grupo cunha máscara sorrinte e impoluta de sociabilidade e que non te deixa disfrutar de ti mesmo.

***

Feira Franca

As raíñas sempre gañan as batallas, polo menos así debería ser. Eu son raíña cada día pero teño máis coraxe sendo raíña medieval. Gústanme as espadas e os traxes con coroa. Non me gusta vestirme de campesiña por moito que o traxe sente de marabilla e poidas ir por ahí enseñando as tetas. Eu son raíña. Eso é.