28 noviembre, 2010

"Foi un domingo calquera, lembro que o tripartito catalán saltaba polos aires de xeito escandaloso e que facía moito frío , pero non importaba demasiado. Non ao menos para ela que se sumerxía dende primeirísima hora da mañán nun dia feito de incertidume. Saiu o sol finalmente naquela mañá xeada de finais de novembro, e na Serra da Fracha, subindo ás presas monte arriba íase tecendo unha rede que xa daba ela por perdida. As cousas do corazón son ás veces extrañas e precisan do seu tempo. A paciencia non era a súa maior virtude e por iso naquela mañá xeada de domingo ía ela encollida e vergoñenta, con poucas ganas, como si do domingo e daquela mañá en concreto, non agardase nada extraordinario. Pero o dito, as cousas dos amoríos, a coquetería, o flirteo, necesitan un pouco de repouso para levarse a bo porto. Quizais o último día -cría ela- se construira entre ela e o profesor un muro indestructible e xa nada podía facer. El rírase dela, unha burla nun día no que todo parecía saír do revés, e ela recriminoullo ás agachadas e fuxiu logo sin agardar a súa resposta. Quizais, pensou , fose un erro non agardar , non quedar alí pendiente da súa ollada cando ela lle botaba en cara que se sentía ferida. Pero despois pensouno mellor e deuse conta de que non tiña ningún dereito a recriminarlle nada, a pedirlle nada. E desistiu.
Por iso naquela mañá xeada de domingo, cando ela tiña que enfretarse de novo ao monte , ao frío, as pedras facéndolle difícil o camiño, e á ollada do mestre ao que recriminara sin ter dereito algún facía unha semana, non podía máis que sentirse avergoñada. A súa expresión corporal indicaba o seu estado de ánimo, levaba a cabeza tan baixa que casi acariciaba o chan. El, sin embargo, nada máis vela chegar mirouna directamente aos ollos e sorriulle abertamente ao tempo que lle daba os bos días.
Dixen que ela xa o dera todo por perdido, pero precisamente por iso, e porque ese día era a última clase polo monte ao aire libre, a última oportunidade que tiña para disfrutar da presencia do profesor tentou un cambio de actitude, e comezou por erguer a cabeza. E a partir dese intre, pegouse a el como unha lapa e sen darse moi ben conta comezaron a falar os dous , baixiño, entre liñas, esquecendo ás veces onde se atopaban e que estaban rodeados de xente. A broma custoulle ao grupo un quilómetro de andaina ao revés porque o profesor despistouse e perdeu a referencia dun formigueiro que quería mostrar aos alumnos. E cando por fin chegaron ao formigueiro púxolle formigas vermellas nas mans, como se fose un agasallo, o mellor que podía ofrecerlle. Despois viñeron máis agasallos semellantes: a posta de ovos dunha Mantis Religiosa, un cenpés, unha diminuta planta carníbora da zona...Por entón xa se comunicaban casi sin falarse, nun murmullo de olladas que se ían entrecruzando entre as voces e as preguntas do resto dos alumnos. Problemente máis dun se deu conta e por iso ás veces os deixaban andar sós, falando casi sin falarse e sin parar de sorrir un ao outro.
Era a última clase no monte co profesor e ela sentíase moi feliz e sorprendida ao mesmo tempo. Abandoaron a zona no mesmo autobús que os levara, e por iso cada un ía nun bus diferente, pero el díxolle adeus pola fiestra con gran entusiasmo. Chegaron ao punto de partida no centro da cidade en apenas quince minutos e el estaba alí, agardándoa. Abandoou o grupo para falar con ela de verdade. E discutiron. Foi a súa primeira discusión de namorados, o seu primeiro cruce de malentendidos e casi non cruzaran palabra. Vistos dende fóra daban un pouco de risa os dous, porque por uns instantes esqueceron onde estaban, que non estaban sós e que non podían ter diante dos outros mestres a súa primeira discusión de namorados, e moito menos intercambiarse os teléfonos e facerse carantoñas. Vista dende fóra a escea non deixaba lugar a dúbidas, estaban falando a linguaxe do amor, pero eles ainda non o sabían."

26 noviembre, 2010

"El amor empieza por una metáfora. Dicho de otro modo: el amor empieza en el momento en que una mujer inscribe su primera palabra en nuestra memoria poética" Milan kundera. La insoportable levedad del ser.
*
Hacía tiempo que no le confesaba a alguien abiertamente, a la cara, mirándole directamente a los ojos, que estaba enamorada de él ,que le quería. No fué fácil, ni tampoco reconfortante. Mas que nada porque el sujeto en cuestión -el sujeto amado- no mostró el más mínimo interés, siguió a lo suyo como si nada, ajeno por completo al descubrimiento total y absoluto de mis sentimientos ante él. Vale que yo no esperaba fuegos artificiales ni música celestial para acompañar el momento, pero sí quizás un gesto -pequeño- de halago sincero, de agradecimiento talvez, no se, de asombro aunque fuese.
Le amo, no es ningún secreto. Le amé desde el primer momento en que le vi, en que le pude sentir entre mis brazos y me habló suavemente al oído. Le amé y le amo porque a veces no se muy bien qué hacer con los sentimientos que se quedan huerfános de sujeto , dónde colocarlos, hacia donde dirigirlos. Le amé. Y me llena de orgullo dccirlo aquí , en este blog que ahora se que no lee nadie y que tampoco importa demasiado. Era un hombre hermoso, por dentro y por fuera, íntegro , inteligente, locuaz, perverso. Construía palabras y mentiras con un arte que se me antojaba innato a su persona, y despúes, era dulce , tierno, tímido, nostálgico.
Le amé y no tengo ningún problema en decirlo, en contárselo al mundo para que lo sepa y lo celebre conmigo, una y otra vez. El era un buen chico y yo, yo no pude hacer otra cosa. Porque tenía una sonrisa prohibida y una mirada que te cautivaba daba igual donde mirases. Porque hablaba y sus palabras eran un eco hipnótico que te iba camelando los sentidos. Porque aunque naciese yo mil veces, él era -y sería- mejor que yo.
Le amé. Y no me da vergüenza decirlo ahora, a deshora, a destiempo, cuando todo se concluyó sobre la ciudad y sus asuntos y yo soy simplemente una más en su album de conquistas.
Pero , ¿por qué ahora tenía que decir tan fuerte, tan alto , que le quiero?
Es guapo. Inteligente, terriblemente inteligente. Y cuando va despeinado, aireando su filosofía de habitación en penumbra sobre la ciudad, siento que es el hombre más sabio sobre la tierra. Quizás no valga nada y todo sea un espejismo de mentalidad adolescente. El en su mundo, ajeno a la realidad, luchando como un tonto por un polvo adolescente que le devuelva a la juventud perdida: y yo, yo como una adolescente enamorada del único hombre que no le conviene, el único que no puede corresponderla, el único que nunca sabrá amarla....
Me enteré de cosas hoy, graciosas , por qué no decirlo. Tan graciosas que por un momento creí que no eran ciertas. Alguien me habló de este blog, y utilizó la palabra fan para referirse a él. Y a mi me hizo gracia porque yo no escribo para que nadie se haga fan, para que nadie me lea, para que nadie me crea. Pero quizás debería empezar a pensármelo. Escribir para los que me leen, los que escudriñan entre mis palabras carentes de sentido un "algo" que les recuerde a sus vidas.
Insisto: le amé . Y quizás ahora, mientras escribo esto le ame todavia. A él y a otros, que tampoco tienen nombre ni leen -estoy segura- este blog, ni me han querido nunca.Le amé, y ahora que estamos tú y yo a solas, ahora que creo que puedo decirtelo, creo que todavía le amo.
Hoy me dijo que no cuando le pedí un beso. Y mi universo se llenó de tristeza. Deseé que fuese cierto todo lo que alguna vez conté, y tener la sensación de haber sido feliz.

22 noviembre, 2010

21 Novembro 2010. SOS, Sanidade Pública


Me gustan mucho las bodas en general, pero si se trata de la boda de una amiga, entonces las bodas no es que me gusten sino que me encantan.
Si hay fines de semana que se te clavan en la memoria para siempre, no sólo en la individual, sino en la colectiva, éste ha sido uno de eses fines de semana, histórico por varios motivos. El sábado hicimos nuestra pequeña historia en una boda que jamás olvidaré, en la que me emocioné como no me imaginaba y que viví como un sueño del que no me gustó tener que despertar. El domingo, formé parte de la historia colectiva de esta Galicia nuestra que salió a la calle para defender con uñas y dientes un bien que es de todos, que es quizás nuestro mayor tesoro público: la sanidad. Gobierna el PP en la Xunta y eso supone volver a donde estuvimos tantas veces, a la calle a corear lemas y portar banderas unidos por una causa común.
Boda y manifestación , dos escenarios distintos que me devolvieron un poco a la vida.

15 noviembre, 2010

Aceptar dende primeira hora da mañá a infelicidade dun día non é tarea fácil, pero basta coñecerse un pouco unha a sí mesma para saber que ás veces é mellor darse por vencida que loitar contra muíños de vento que se nos antoxan xigantes a pesar de que sabemos a verdade. Vivir é complicado, eso seino. Pero ás veces convírtese nunha carreira de fondo, ou nun abismo, e entón, eu prefiro claudicar, e abandoarme sin máis a fatalidade que supón un día perdido no medio da tristura e a ansiedade.
Cadaquen garda nas súas entrañas motivos dabondo para que todo sexa complicado e gris, ás veces nin siquiera é precisa a melancolía nin a naúsea, e basta só con esa rutina de chuvia e fracaso que se pousa sobre os obxectos cotiás como formando parte deles.
Esta vez quizais foi ese tono nas palabras, máis que as propias palabras empregadas, o que me levou ao pozo. Quizais a sorna que encerraba aquel xesto pequeno no medio de tantas persoas alleas á miña vida e aos meus míseros e cativos sonos. Non foi o cansancio do corpo, nin a humidade que me calaba cada óso, nin a actitude de desinterese que foi mostrándome a medida que ían trancurrindo as horas e os quilómetros. Foi, a rabia que me produciron tan só catro palabras ditas con aire de certa suficienca, co tono que empregan os que se sinten por riba dos sentimentos e das miserias dos demais. Co tono de burla dos que lles fai gracia que os adulen e mesmo que os queiran, porque todo é un xogo na superficialidade da linguaxe das olladas e dos guiños e dos sorrisos cómplices no medio dunha multitude que está a outras cousas.
Así son as cousas, equivoqueime sen máis. Non debería ter demasiada importancia, unha interpretación errónea da realidade , unha ilusión absurda e unha aposta arriscada que saiu francamente mal. Pero as ilusións que se rompen deixan irremediablemente unha ferida -por pequena que sexa- aberta que nos fai lembrar tódalas feridas da nosa vida, tódalas dores e tódalas ilusións esnaquizadas polo camiño.

¿Qué esperaba? E unha boa pregunta, que quizais ma fixeron xa pero non quixen escoitala , e moito menos respondela.
Esperaba -¿por qué non dicilo?- que o meu móbil soase , agora mesmo, por exemplo, e unha voz suave , cargada de timidez se disculpase sin saber moi ben por qué. Esperaba que as palabras e o tono que utilizou, sobre todo, non tivesen o significado real que tiveron cando eu as recibín, e esperaba que esas verbas equivocadas, mal interpretadas no segundo mesmo de ser pronunciadas, fosen sin embargo un intento desesperado, xa casi a deshora, de dicirme que sí , que a porta estaba aberta, ainda que con certas dificultades.


Equivoqueime. E un erro sobre outro non fan outra cousa que minar as conciencias, as forzas, o optimismo. Mañá será outro día e quizais a distancia entre o fracaso de onte e a miña desilusión se convirtan nun abismo de tempo que non me permita recobrar xa a memoria dos feitos que me trouxeron nesta tarde diante da pantalla do ordenador. Pero hoxe, transcurren as horas entre silencio e néboa. A desilusión é moi mala compañeira de viaxe sobre todo cando nos acompaña a miúdo. Sei que non me doe tanto a ferida aberta na mañá de onte, como moitas outras feridas que finxo que non existen pero que están ahí, incurables para sempre. Pero hoxe con iso, con esa realidade, si que non podo.

05 noviembre, 2010

La jarra de Pandora



Dentro de la obra de Hesiodo encontramos relatado el mito de Pandora, que viene a explicar el matrimonio como nueva forma de reproducción de los hombres, instituida por Zeus, y que da testimonio además de que la precaria y desgraciada condición humana es un castigo ordenado por el dios supremo.




Muy enfadado Zeus con Prometeo por robarle el fuego para entregárselo a los hombres, decició maquinar una venganza. Creó así a Pandora, una doncella adornada con los dones de todos los dioses y que fué entregada a Epimeteo (hermano estúpido de Prometeo y personificación de la estupidez humana) como ofrenda, el cual la tomó como esposa. Portaba Pandora una jarra que contenía todos los males, y al abrila estos salieron del ánfora, excepto la esperanza, y se esparcieron por toda la Tierra, no abandonando jamás a la especie humana.

03 noviembre, 2010

01 noviembre, 2010

Trouxen na maleta,
olor a humidade dun hostal e
a chuvia toda dunha cidade nas pupilas.
Trouxen unha bufanda con cheiro
a perfume caro de home,
e uns bicos con olor a fracaso,
e unha conversa longa sobre
a incomprensión da humanidade,
e os balcóns dun conde
nunha noite de Halloween...
Trouxen un abrazo de despedida,
un "non cambies nunca"e
un "non che conveño".
Trouxen as respostas e deixei as preguntas
na barra dun bar, nunha esquina da plaza Maior,
nun coche cheo de monstruons inofensivos,
na cidade enteira, en cada recuncho...
coa felicidade palpitando na memoria
como unha certeza extraña e inexplicable.