28 de xaneiro, sete da tarde. O pleno do Concello de Vilalba comezaba puntualmente coa presenza de tódolos concelleiros e escaso público na sala. Abriu o alcalde con tono desidioso e certa apatía que non fixo máis que ir en aumento co transcurrir da tarde, ata chegar ao punto de apoiar a cabeza na man e dormitar uns segundos mentres falaba unha compañeira do Partido Socialista. O pleno era de temática suave, aprobar tres ordenanzas e pouco máis, vamos ,que pintaba bastante aburrido.

A primeira ordenanza ía sobre a regulación dos usos do Auditorio e a Casa da Cultura. Os criterios resultáronme cando menos curiosos, sin entrar na calificación de "atracadores" que empregou o portavoz do BNG. A ordenanza regula os usos destes espacios públicos neste sentido: Cadaquén que queira expoñer unha obra de arte nas salas de exposición destes locais terá que entregar ao Concello como pago unha das súas obras, e ademais resérvase o Concello o dereito de compra de todas as obras expostas cunha rebaixa do prezo do 50%. En canto aos escenarios dispoñibles, cada persoa ou entidade poderá solicitar dúas veces ao ano o uso destes escenarios para actos culturais , previo pago de 350 euros. Aquí , precisou o alcalde fervorosamente que quedaban excluidos os actos políticos e sincicais, insistindo ata o aburrimento na palabra "sindicais" como si se tratase dunha verba recén descuberta e da que lle gustaba presumir de conocer.

A defensa da ordenanza polo edil de cultura non tivo desperdicio, calificando como actos culturais as vodas, referíndose ás mesmas como representacións teatrais, e defendendo a ultranza os concursos de mises como espectáculo cultural estrela da programación cultural anual do Concello, en palabras literais do concelleiro García Leira Boado "Un acto cultural é un concurso de mises. É a única maneira de levar aos rapaces ao Auditorio, é a única maneira de que pisen o Auditorio" para continuar dicindo que non había nada de malo en ir a disfrutar nesas edades mozas da beleza das rapazas e rapaces. Sobra lóxicamente comentar ao respecto a política de promoción da cultura que leva á cabo a Concellería de Cultura do Concello de Vilalba e os medios de incentivación da xuventude tanto na participación como na asistencia a espectáculos que se podan tildar verdadeiramente de culturais.

En canto ao das vodas, viña a cousa dos últimos acontecementos que tiveron lugar no Concello, concretamente a celebración dunha voda que tivo lugar nas instalacións do Auditorio de Vilalba.De ahí o de incluír con descaro e de xeito totalmente impúdico as vodas dentro da categoría de acto cultural asimilándoas a representacións teatrais. As voces do Bloque e do PSOE non se fixeron esperar e non escatimaron en ironía e argumentos contundentes en contra da ordenanza, a pesar de que unha música de gaitas procedente da sala do lado enchese o salón de plenos solapando as voces dos concelleiros. Nese intre, estupefacta porque ninguén se inmutase pola irrupción da música e da molestia evidente que causaba preguntei tímidamente si esa música era normal. "Ensaian no local do lado todos os venres, sempre é así", contestoume unha muller con naturalidade, como si nin siquiera reparase na música por ser algo que forma parte do ambiente normal dos plenos ao que está acostumbrada.

Seguiu a cousa con ordenanzas sobre as piscinas e espazos deportivos que se aprobaron sin debate para continuar logo coa regulación de tasas por uso de espacios públicos na rúa e algunha pregunta sobre contratación administrativa e pouco máis. O pleno estaba dando máis de si no que en principio se esperaba e o alcalde comezaba a falar con tono despectivo aos edís do PSOE e a apurar o paso para rematar canto antes. Eu xa facía tempo que me perdera nas notas das gaitas e no xesto anodino do alcalde que cada vez que a portavoz do POSE lle pedía a palabra contestáballe " a ver..." querendo dicir realmente "a ver que vai dicir esta tonta agora".

*

Estaba sentada diante dun señor moi importante que se me presentou como "eu son o xefe de todo esto" , e despois da confianza que proporciona media hora de conversa sabéndote protexida polo secreto profesional, atrevinme a pedirlle un consello como home de certa experiencia por idade e pola súa carreira profesional. A resposta foi contundente "enfréntate a el todos os días, mírao con xesto desafiante e si che di algo , chámalle gordo". A miña pregunta era sobre cómo tratar a un xefe que te desprecia e te infravalora, ata casi conseguir anularte como persoa.

*

O seu paso pola miña vida só me deixou como recordo a metade do seu DNI ,abandoada no chan do meu salón ,pola parte na que sae a fotografía ( non quero nin imaxinar como se lle partiu o DNI en dous e moito menos por qué levaba no bolsillo o anaco de plástico como documento para identificarse) e uns emails con fragmentos do que ía ser a súa próxima novela que eu fun pouco a pouco clasificando e gardando nunha carpeta que poñía A NOVELA. O pedazo de DNI gardeino nun dos meus bolsos e fai tempo que o perdín de vista, probablemente porque o bolso no que o gardei xa pasou a mellor vida. En canto aos emails, funos borrando a medida que os ía recibindo e que ía gardando os textos no escritorio do meu ordenador, ata que un día un fallo informático acabou co meu disco duro e fixo desaparecer para sempre aquel tesouro que eu relía cada noite mentres agardaba impaciente a próxima entrega da novela na miña bandexa de entrada.

Hai tardes nas que unha non pode máis que tirarse no sofá e abandonarse á suavidade dunha manta e o olor penetrante dunha taza de café, cos soños esnaquizados polo chan, pensando "xa os recollerei maña". Mañá, ese anhelo constante: o futuro que ten que chegar como unha salvación de tódolos fracasos que se acumulan no presente desordenado e intransitable. Hai tardes nas que non sei respirar máis que nunha folla de papel ou no teclado do ordenador e os desexos son tan só renuncias asumidas interiormente, algo que xa non vai a suceder nunca, porque simplemente sei que non teño forzas para intentalo.

E todo e nada ocupan o mesmo espacio; a miña cabeza parece que vai estoupar e as bágoas saen soas como si se tratase dun surtidor, nunha especie de espiral de emocións incomprensibles que cada vez se van enredando máis , ata casi facerme desfalecer. Estou profundamente triste e si tivese ánimo argallaría algunha maneira limpa e indolora de suicidarme un pouco, o xusto para non ter que pensar na soedade que me rodea, nos pedazos de renuncia que cubren o chan á miña beira, no burato que o meu corpo deixa no sofá como metáfora cínica da miña existencia.

"No enamorarse más de tres veces. No hacerse notar en lugares públicos.No matarse dentro de un coche o fuera de él, evitar países en guerra y bares que contengan más de dos camellos..." Lin estas verbas nun blog esta mañá e non puiden resistir a tentación de pegalas aquí, porque gardan algo de verdade e algo de poesía, e supoño que estos son dous bos ingredientes para construír unha vida.

*

As cousas deberían de contemplarse sempre dende o prisma da relatividade, quizais a única certeza existente ao cen por cen. Que todo é relativo xa o dixeron ao longo dos séculos filósofos e pensadores de todo tipo ,que simplemente baseándose na observación do mundo e nas leis da razón e o coñecemento chegaron a conclusión de que todo , absolutamente todo, é discutible. A relatividade coa que podemos contemplar o mundo no que vivimos, as rutinas cotiás que nos aflixen e mesmo as que nos fan sentirnos satisfeitos, permítenos alcanzar certo estado de tranquilidade, certa armonía coas cousas e una actitude máis flexible de cara aos problemas.

Hoxe deixome seducir por esta idea como si fose a única, e funciona. Porque o que onte me causaba tremendo pesar, hoxe simplemente me parece anecdótico e pasaxeiro. E sempre hai camiños e esperanzas novas mentres permaneza intanto o desexo. Hoxe non quero morrer na tristura encandescente que me provoca a realidade da miña existencia presente. Hoxe non quero tampouco correr cara o futuro nin precipitarme a ningún abisco na fuxida. Hoxe tan só síntome con forzas renovadas ao reflexionar sobre como se poden manexar as ideas, como poden mudar de inquedantes a simplemente soportables, e como é posible saír a flote a pesar dos feitos que nos sacuden.

Supongo que no puedo negar la evidencia, algo de daño me hace el ver nada más abrir el facebook la fotito minúscula de su perfil que me indica que está disponible. Disponible antes significaba que yo (o él) le decía hola toda salerosa y nos poníamos a parrafar un rato sobre lo divino y lo humano, sobre lo todo lo intrascendente de la jornada, en tono de humor y optimismo. A veces servía para darnos ánimos o felicitarnos por algún que otro éxito, para pasar después, con el teclado cansado y el ordenador colgado a continuar la conversación por el móvil.

Ahora disponible es un estado más de uno de mis amigos del facebook que no me influye para nada, no va a haber saludo por mi parte y tampoco por la suya, y lo único que supone ese "disponible" es una tortura cruel que me recuerda a cada instante que en algún momento cometí algún error y que no me fué perdonado.

Terminar con este dolor que me atraviesa desde la pantalla del ordenador no conlleva un gran esfuerzo ni hace falta estrujar mucho los sesos, bastaría desagregarlo en un simple toque sobre la pestaña eliminar, pulsar con el dedo con contundencia sobre el enter y olvidar para siempre la foto minúscula de su perfil y las palabras horribles que me dijo en su día y se me quedaron grabadas a fuego en mi memoria. Pero la esperanza -pequeña, diminuta- que todavía albergo de que suceda algo que nos devuelva al mismo punto en que todavía no había pasado nada, todavía no habíamos gritado, ni peleado ni me había desprecidado hasta el infinito,me impide tomar esa determinación y aguantar día tras día la tortura de su estado disponible, a la espera de que algún día podamos volver , no digo ya a la complicidad o al cariño de entonces, pero sí a un camino de reconstrucción en el que tenga cabida de nuevo nuestra amistad.

Puxen ao día os meus emails nun intento de poñer ao día a miña conciencia,pero non funcionou. Son as respostas a eses emails as que me centran por fin, pero non de todo, porque cada email recibido require outra nova resposta, e así ata a fin dos días.

*

Cando era pequena e ía de Vilalba a Lugo no coche con meu pai tiñamos que pasar por Rábade e atravesar a vía do tren. Eu excitábame moitísimo ante a proximidade dese pequeno desnivel , deses raíles que atravesaba o coche como si dun bache mínimo se tratase, apenas había que reducir un pouco a velocidade e escoitabase un pequeno ruído que eu sempre acompañaba coa miña voz nun intento onomatopéllico de imitalo. Duraba aquel ritual dous segundos e sin embargo eu ía alerta todo o camiño, mirando pola ventanilla ,cada vez máis inquieta ao tempo que nos achegábamos á vía. Era unha ledicia casi insoportable. E máis ainda cando en veces contadas, cando nos aproximábamos ao punto no que a vía atravesaba a estrada , atopábamos coches parados, o indicativo de que estaba baixada a barreira. Eso significaba algo casi máxico, só comparable na fascinación que en min provocaba á noite de Reis : ía pasar o tren. Si che tocaba que baixaran a barreira xusto antes de que pasaramos, entón xa era a leche. Así tiña eu a posibilidade increíble de ver o tren en primeira fila como unha espectadora privilexiada do maior espectáculo do mundo. Escoitábase primeiro o ruído que anunciaba a chegada do tren, despois pasaba rapidísimo e breve, como unha exhalación, sin que dese casi tempo nin a contar o número de vagóns, sempre demasiado poucos para as miñas ansias infantís.

*

O mesmo día que Antón Louro facía oficial a súa candidatura á alcaldía de Pontevedra e remataba o Estado de Alarma, eu abordaba á saída do mitin a Pepe Blanco e dicíalle coa naturalidade coa que só se lle fala a un ministro de Palas que non esqueceu as súas raíces : "Pepe, ¿non irás para Vilalba ?" por si de paso que ía me levaba á cea da miña agrupación.

*

Todos os homes aos que quixen nos últimos anos quíxenos sin querer querelos, e desa loita entre o meu corazón e a razón nunca saín fortalecida.

*

A primeira vez que reparei nel con ollada de desexo eu levaba uns calcetíns blancos de corazóns vermellos e uns zapatos de charol, cunha saia branca moi voluminosa e moi curta. El levaba ao lado unha rapaza que eu casi me atrevería a dicir que era a súa novia. Escapouse dela en varias ocasións, durante apenas uns segundos, o tempo xusto para achegarse a min e dicirme en voz moi baixa que lle encantaban os meus zapatos de charol. Cando xa se ía para a casa retrocedeu só, sin a rapaza , que debeu de quedar agardando por el na porta do after, e veu falar conmigo por última vez, á desesperada. Pediume o número de teléfono e dinllo. Nunca me chamou. Pero un día volvimos a encontrarnos.

Outro luns, outras inquedanzas que parecen as mesmas; e esta chuvia plomiza sobre a cidade, sobre o ritmo cotiá das miñas ansiedades.

Quixen que a fin de semana me mecese un aire distinto , e casi conseguín sentir algo semellante ao entusiasmo. Alí estaba él, entre un bullicio de xente , de políticos, de eslóganes e aplausos. El , alleo a todo e ao mesmo tempo tan involucrado, facendo o seu traballo e ollándome de reollo, sin perder de vista o obxectivo da súa cámara, aburrido, farto do escenario e daquela tarde que eu vía que se lle facía costa arriba. Sucedéronse verbas con tono triunfalista, o ministro, o secretario xeral, o candidato...Si non me gustase tanto a política non podería xustificar a miña ledicia alí, baixo a calor de focos e humanidade, tanta xente nun mesmo espacio: unha tarde importante. Pero sobre todo , él. El xustificou tamén que eu estivese alí chea de ledicia. Un guiño de ollo, un pequeno encontro nas escaleiras, un toque no brazo, máis nada.

Deixei atrás ao entrar o ano cantos vicios me quedaban, e sin embargo, na tarde da política de Pontevedra, no día grande de Louro, soupen que entre todo o que pretendía deixar atrás non se atopaba él. El era quizais o único soño que me permitía traer dende o outro lado das cousas, desas que voluntariamente me plantexei deixar atrás. Si teño que ilusionarme con alguén, ou intentar alcanzar uns bicos que me emocionen verdadeiramente , será él o único que esté no meu punto de mira.

Renunciei no segundo día do ano, cando España renunciaba ao fume nos bares, a dous praceres que últimamente non me trouxeron máis que disgustos: o alcohol e os homes; así dun xeito drástico e sin contemplacións de ningún tipo. Era necesario. Por suposto que estas renuncias teñen que ter a súa contrapartida, unha especie de hábitos sustitutorios que fagan dos días algo máis placenteiro do que levo vivido no último ano. Ainda ando dándolle voltas ao tema sin consegir atopar esas outras actividades que teñan en min o calado que puideron traerme noutros tempos unha boa borrachera ou un romance frívolo e pasaxeiro en calquera noite de verán.

*

Descubrín un romance extraño entre dúas persoas que tiveron -e incluso teñen- certa relevancia na miña existencia. A el ameino moito, pero o amor ,como as dores, non poden lembrarse, tan só pode lembrarse que unha vez se amou, pero non a intesidade nin as sensacións que naquel momento nos enchían por dentro. A ela, considereina nun tempo algo máis que compañeira, amiga talvez, para relegala despois , polos simples efectos que provocan a apatía, a pereza e as diferencias de opinión , nunha compañeira máis de traballo pola que conservo un afecto irreductible do que non consigo desfacerme.

Lonxe de doerme ou molestarme o seu romance, máis ben me provocou unha certa sensación de vergoña, algo así como esas historias de amor que se ven nas telenovelas sudamericanas e que me parecen sempre estridentes e ridículas.

Escoitei pola rúa como un pai lle dicía ao seu fillo que o Nadal xa rematara e que agora tocaban os Carnavales, para logo poñérense a cantar os dous " Carnaval, carnaval, carnaval te quiero..." ´Sentín nese instante unha pereza insopotable, unha dor que era máis poderosa ca min mesma, como si de novo un tribunal me acabase de condear a outra morte cando ainda non me recuperei da condea que supuxeron as festas do Nadal .Sentín frío e como o corpo enteiro tremía ante a expectativa dunha maquinaria que non cesa xamais, que nos conduce de xeito irremediable a datas especias, a cada cal máis aparatosas sen darnos tregua. "Agora toca o carnaval", dixo o pai ao seu fillo con aire xubiloso, e eu , casi me boto a chorar alí mesmo, no medio da rúa, chea de impotencia, completamente derrotada.

Logo contarónme que o home ao que máis amei, un compañeiro de traballo que me levou aos límites da miña cordura e da miña fortalez, estaba agora coa miña compañeira de traballo, coa que tantas veces compartín eu os problemas que tiña con el , os encontros e desencontros, como se construiu o amor e como finalmente se instalou o desamor. Nun principio sentino coma unha traición pola súa parte, non porque se deiten xuntos, (quen son eu para privarlle a ninguén de continuar adiante coa súa vida) senón polo feito de que non mo contase. Quizais agardaba unha especie de lealtade mínima entre compañeiras que se enfrentaron xuntas na mesma batalla e sufriron a mesma derrota. Pero despois, lonxe dun enfado que en principio crin inevitable, sentín unha pena inmensa polo destino dela, outra víctima máis das garras dun home manipulador e dandy que sabe como conquistar para conseguir das mulleres o que se propón, sempre dun xeito interesado. Sentín lástima por ela, e ao mesmo tempo a necesidade de protexela dalgún xeito, para que non tivese que pasar por todo o que eu pasei.

A miña psicóloga díxome un día, falando da relación que mantiña eu con este home, que era un maltratador de libro, e que cando me tivese a min no lugar que ocupaba a súa muller ( totalmente anulada e deprimida, sin alegría e completamente sumisa) buscaría outra diante dos meus ollos, para que eu asumise como normal esa nova situación. Naquel momento non tomei en serio as advertencias da miña psicóloga, cegada polo amor que sentía por el, pero co tempo dinme conta de que as historias non fan máis que repetirse unha e outra vez, e que todo, absolutamente todo está escrito.

Hoxe non son eu a víctima, e quizais debería esquecerme do asunto, pero unha especie de compromiso humano fai que me involucre ainda que finalmente saia mal parada. Curiosas as voltas que da a vida, para chegar sempre aos mesmos finais cheos de erros e de fracasos.

O día amenceu morriñento na cidade, con chuvia e soedade a medias. Sin naranxas para facer zumo e cunha entrevista a Felipe González servida na parrilla telivisiva: o único luxo matutino.Tiven que arrastrarme á oficina tirando por min , porque non quería ir. Non quería ir. Pero fun. Fun e non me foi tan mal. Logo todo foi un revolvérseme as tripas por dentro e comecei a morrer un pouco en vida. Cheguei á casa e non puiden facer nada máis, tan só tirarme no sofá e contemplar a vida dende a posición pasiva da horizontalidade, intentando non pensar en nada, non sufrir por nada, non lembrar absolutamente nada.

Espero a hora de ir a inglés como quen agarda a súa execución na silla eléctrica. Só me falta concederme unha última comida pero nin diso teño ganas. A palabra de hoxe debe ser esa: inapetencia.

Joe Hisaishi Live - Summer ( from Kikujiro )

"_Señor, ¿cómo se llama?
_Joder, Kikujiro...A buenas horas ¡¡¡¡"



Porque ás veces é posible unha viaxe cara a humanización, tan só precisamos que alguén confíe en nós e nos dé a man, facéndonos crer que somos nós quen o guía, cando realmente e él quen nos guía a nós , non cara ningún lugar, senón cara un xeito distinto de ver as cousas.

Entrei no ano novo cargada de propósitos, como casi todos; pero esta vez sí, esta vez ían levarse todos adiante porque o meu corazón cansado de mil batallas e de mil derrotas xa non pode permitirse voltar a caer. Esta vez os propósitos de ano novo nada teñen que ver con soños imposibles ou esforzos sobrenaturais, non teñen que ver coas grandes pretensións que nos rondan ás veces os mortais nesta vida, nin cos quereres anhelados que nunca se deixan ser. Esta vez, mirei de cara ao futuro e simplemente sentín que entre él e eu había unha débeda pendente que debería cumplirse. E comecei a cuidarme a min mesma para que nada malo me sucedese.

*

Quedaron atrás as persoas que non souperon ou non quixeron seguirme, porque eu non podo xa perseguir imposibles. E nun acto moi representativo comecei a desagregar peña do facebook como quen barre do chan os restos de confeti despois dunha festa que rematou non como quixeramos. Pronuncei adeuses en silencio cos que ía despedíndome de cada unha das persoas que quedaron para sempre no 2010 e tomei a determinación -irrevocable- de no 2011 querer tan só a quen me queira.

*

Fun a esquiar por primeira vez na miña vida e ainda que agora teño o corpo como si me desen unha paliza de morte, síntome algo máis viva. Pero esto é outra historia, que xa contarei.