O tempo é denso, escuro, imperfecto.

Hai momentos que se convirten en toda a esperzanza que cabe neste mundo, e que convén polo tanto rememorar unha e outra vez, reconstruilos pouco a pouco cada día, coa minuciosidade coa que se construén as cousas que sabemos deben durar toda unha vida. O tempo é denso, pero é posible lembrar eses instantes e recuperar o sorriso con cada golpe da memoria.

Existe na memoria un nome , unha voz, unha ollada limpa nun rostro luminoso. Creo que esta forma de lembrar é moi parecida ao amor...ou mesmo sexa amor...compoñer mentalmente ese momento e facelo meu, só meu...para que ninguén poida quitarmo nunca, ainda que pasen mil cousas e mil anos, e nada remate por suceder como debería...

Dende o pesimismo non se poden tomar decisións, tampouco dende o medo, e menos ainda dende o vértigo. Cando o vértigo se instala nas cousas cotiás só se contempla no estado de ánimo un bloqueo cognitivo que nos impide pensar con claridade, que nos impide reaccionar de xeito adecuado. Estou sumerxida nese vértigo, espeso e nauseabundo, e non consigo encontrar o atallo que conduce a unha saída posible.

Tampouco axuda moito o ocio ao que me estou abandonando, esas películas e eses libros que devora unha cando non atopa sentido algún na realidade, na procura dunha pouca de luz en forma de respostas. Cando o que escollemos para encher o noso tempo non é de todo adecuado, corremos o risco de agravar o noso estado de vértigo de maneira profunda e debastadora.

Comecei a ler de novo (por terceira ou cuarta vez) 1984, e deixei a lectura a medias porque o meu corazón non podía soportalo. Ainda así non me resistín de todo e vin a película que se fixo sobre a novela de Orwell, para quedarme despois anclada tristemente nesa imaxe visual terrrible, repetitiva e claustrofóbica , de Smith regresando do traballo á súa cochambrosa morada polo medio dunha cidade chea de lixo e escombros, cun raído maletín na man, uniformado cun mono azul. Non son moi dsitintas as cousas ao panorama que Orwell plantexa na súa novela: ese estado totalitario que aliena e esclaviza ás persoas quitándolles incluso a humanidade.

Cada mañá acudo a pé ao traballo , e nese camiñar crúzome cada día con máis de cen persoas que van tamén aos seus traballos. Tódolos días á mesma hora vexo os mesmos rostros, ateridos de frío nas madrugadas de inverno, apáticos, dóciles , perfectamente axustados na engranaxe deste sistema totalitario no que vivimos. A diferencia co sistema que recrea Orwell está en que a nós encúbrennos este totalitarismo coa forma teórica da democracia. O poder que nos domina non é un Gran Hermano tal e como o entendía Orwell, senón o mercado e a sociedade de consumo na que vivimos instalados. Somos esclavos do consumismo, e o que é peor de todo, dun xeito que escapa da nosa vontade. Porque o capitalismo e o consumismo anidan nas nosas conciencias ao igual que o amor ao Gran Hermano acaba por anidar no corazón de Winston Smith. Acabamos aceptando esta sociedade consumista porque consiguen que pensemos que é o mellor para nós, que nisto consiste o "estado de bienestar". Comprar cada vez máis e mellor. A superación persoal non existe máis que entendida como superación material, ter máis cousas , ser cada vez máis rico, e na medida da riqueza que alcancemos, ter cada vez máis poder. O poder, ao igual que plantexaba Orwell, basease na posibilidade real de moldear as vontades dos cidadáns e poñelas ao servizo dun sistema que beneficia só a uns poucos. Estamos nesa mesma engrañaxe , ir ao traballo para conseguir cartos para mercar o que nos mandan que merquemos, o que nos din que necesitamos. A nosa vontade está anulada. O noso tempo pertence ás empresas, o noso ocio está en mans das mesmas empresas que nos explotan. Compran o noso tempo para que nós compremos con eses cartos os produtos froito do noso traballo a un precio desorbitado. Produtos que non necesitamos e que non temos tempo de disfrutar. Produtos que caducan e perden o seu sentido e reclaman ser sustituídos por outros...

Hoxe non teño as claves para saír desta encrucillada. Sei que estou atrapada na trampa, coma todos, e o pesimismo impídeme ver unha saída posible. ¿Outro mundo é posible? Hoxe creo que non, que Orwell tiña razón. Existe o Gran Hermano.

Lonxe da tristeza do domingo, hoxe é un día distinto, quizais porque pasou a chuvia, quizais porque renuncie a determinados soños imposibles, e eso, tranquiliza moito. Cando un asume a renuncia como única salida posible, acaba por instalarse nunha nada reconfortante que se parece moito a unha sedación. Todo é mellor ca morrer nun tormento de insatisfacción e loita que parece non rematar nunca...A renuncia, dirán moitos, é de cobardes ,pero eu ao tempo que fun cumplindo anos funme dando conta das miñas posibilidades e vexo na renuncia , moitas veces unha especie de rebeldía e mesmo de superación. Non é fácil abandonar soños polo camiño e aprender a non sufrir ante o que esto supón de fracaso. Logo , a nostalxia...porque os soños incumplidos , aos que renunciamos definitivamente, deixan un regueiro de nostalxia , tan tanxible e espesa como a nostalxia dos acontecementos máis memorables da nosa existencia. Chega un momento en que todo é memoria, e todo doe por igual, o que foi e o que non puido ser, e é xusto esto o que eu pretendo evitar. Que non me doa o que non puido ser, o que nunca será por máis empeño que eu poña en conseguilo.

Cos anos aprende unha tamén a facer maletas cada vez menos pesadas, a soltar lastre e mirar á infancia como si se tratase dunha patria perdida...Hoxe aspiro a un café con prensa e unha viaxe tranquila á miña aldea...Chegarei á noitiña, e cearei na cociña cos meus pais. Será unha noite normal na que aparentemente todo estará no seu sitio, no lugar de sempre...Nisto consiste a vida, nestes xestos cotiás que resolven a infelicidade dun xeito sinxelo.

"Retoza conmigo sobre la hierba, quita
el freno de tu garganta,
no quiero palabras, ni música,
ni rimas, no quiero costumbres
ni discursos, ni aún los mejores,
sólo quiero la calma, el arrullo de tu
velada voz."

Walt Whitman

PARECE

HOY parece que nunca has sido.
Los astros se alinean
para gritar que nunca fuiste.
Pasan caras y horas,
te vas haciendo diminuto,
desapareces en un mar de naúfragos
y nunca has existido.
Pero algo me dice que no es cierto,
que aunque ya tu nombre se deshaga entre la niebla
y ya no seas más que un ir perdiendo,
en el hueco
de tu nombre,
del que fuiste,
respira la semilla de estos días
que me viven.
Y siempre late en mí la huella de otro.

María Eugenia Reyes Lindo. El fabricante de ruínas.

Preciso imaxinar paraísos posibles, en lugar de revolcarme nesa merda chamada nostalxia, os paraísos perdidos...a infancia, por exemplo. Porque tódalas infancias teñen algo de paraíso, ainda que sexan de todo desgraciadas: neso consiste a maxia de ser neno, na ollada optimista, na inocencia pura. Pero ¿ onde buscar? Hoxe busco nas teclas do ordenador como nunha sorte de camiño á felicidade dun xeito intuitivo. O día ten a mesma cor doutros días de xaneiro, e mesmo o meu corazón marca o mesmo ritmo (rutinas dun marcapasos que non responde ás miñas inquedanzas) ,pero eu teño que mudar a cara deste xoves que se me presenta como un túnel que conduce a unha morte agónica e inevitable. Morrerá o día entre as mantas e un programa de televisión, e eu morrerei tamén un pouco máis..., e así ata que remate a miña vida toda, sin deixar memoria atrás, nin legado, nin pena.

Hoxe resístome a esta sorte. E por eso busco nas teclas , no roce suave do teclado baixo os meus dedos ansiosos e ansiolíticos. Tiven fai pouco un momento de felicidade, efímero e verde, así foi. Logo pasou o tempo como unha condea, ata hoxe.

Si puidese tomar drogas, tomaría tódalas drogas do mundo. Comezaría hoxe, xa de mañá, a primeira raia de cocaína acompañaría ao primeiro café do día. E así conseguiría saír de aquí e ir a ese outro lugar : un sofá blanco nun salón baleiro cun amplo ventanal...A cidade paralizada e a chuvia amable, por unha vez. Quero instalarme sempre nese mesmo escenario, e naquela sensación tranquilizadora. O amor ten que ser algo semellante a unha felicidade rutinaria, que non se percibe na gorxa pero que está ahí, diferenciándonos do resto dos mortais. Porque ninguén é feliz ou infeliz máis que cando o comparamos cos outros. A relatividade, qué cousa. Si o amor non é rutina, non é amor. Sin embargo eu non concibo o amor máis que colgándome das lámparas ( esa expresión...), todo tan magnánime, tan pleno, tan excesivo...

Busco e non atopo. Deixo de escribir, sin máis. Non aparecen eses paraísos...quizais porque non existen. Queda un día por diante, unha vida enteira por diante...un sofá blanco no medio dunha estancia baleira, cálida, infinita...Unha cidade que se parece a tódalas cidades cando ti estás aquí...Esa é a clave: sempre a mesma cidade e sempre a mesma voz, onde sexa que ti habites e me queiras.

Hoxe é así, un día deses nos que se mezcla a realidade con certa imprecisión, con certa falsedade nas cousas, coma si todo sucedese do outro lado do espello, ben lonxe, sin que ninguén alcance a comprender de todo si se trata de realidade ou ficción. Hoxe é un día neboento, triste, propicio para a nostalxia e os suicidios. Os pobres, os que non vivimos rodeados de glamour , coma esas grandes actrices do cinema por exemplo, non chegamos nunca a suicidarnos de todo. Suicidámonos a medias, como todo o que facemos ao longo das nosas miserables e anodinas vidas. Eu suicídome sin éxito con tres lexatines mezclados con cervexa; nunca tiven medo de mezclar fármacos con alcohol, e mesmo diría que o levo facendo dende que teño uso de razón con certa impunidade. Cadaquen morre ao seu xeito, ou deixase morrer nese abandono que constitúe o xeito de vida polo que optamos en Occidente.
Levo sobre as costas o peso de Xaneiro, un mes puto que non remata, que me doe nos ollos, que non me abre portas nin fiestras, nin siquiera pequenas rendixas entre a mugre para respirar un pouco de aire limpo e fresco.
Deixei de botarlle a culpa ao destino, á mala sorte, ao azar…e agora , sabendo que nin eu nin a casualidade temos a culpa de todo o malo que me sucede, simplemente acepto o pesadelo de días rutinarios como unha condea que me caeu porque sí. E a fase da rendición, da aceptación do fracaso, da culpa e do castigo.
Cando non hai nada que perder , dende ese abismo atroz, podemos atopar algo de calma, a calma que da pensar que podemos arriscalo todo, incluso a vida. Pérdese un pouco o medo e sin embargo engrandécese a desesperanza.
Non teño unha sensación de amargura profunda, é máis ben unha sensación de extrañeza, coma si o meu corpo non fóse meu, coma si eu non fose eu , coma si todo me fose alleo por completo: o meu nome , os nomes das persoas que din que me queren, os nomes das persoas que finxiron quererme…Só o frío nas mans, denso , que se me mete ata os ósos, fai que me sinta un pouco viva. O lexatin non funcionou esta vez, nin de lonxe. Síntome viva, si, asquerosa e hipócritamente viva. O mundo enteiro chora por Haití e eu non podo nin chorar por min. Todo a medias , a vida a medias, a felicidade a medias, a morte a medias, o corazón latexando a medias…

Xaneiro está sucedendo tal e como eu o imaxinara, eu colgada das lámparas, como digo para referime a ese estado de nerviosismo noxento no que me atopo instalada, e o gris cubrindo a paisaxe sin tregua. O mundo convertiuse en xaneiro nun lugar máis nauseabundo, si cabe. Haití ule a morte e golpea as nosas conciencias de clase media dun occidente que se sente maltratado pola recén inventada palabra crise.

Diante do ordenador vomito tristura e bágoas invisibles, que non son só por este mundo putrefacto no que nos consumimos, senón e sobre todo, por min.

Gustaríame poder prender na solapa un pequeno broche de esperanza, e sair á rúa coa ledicia dun neno que ainda non perdeu a inocencia, pero desgraciadamente a inocencia perdeuse fai moito tempo dun xeito irrecuperable.

Hoxe tan só me suxeita a lembranza imprecisa dos últimos bicos, eses que se mezclaban con cervexa e que dalgún xeito me vivificaron. Despertar naquel cuarto foi coma voltar a vida despois dun suicidio necesario, foi coma unha segunda oportunidade nunha semana na que afogaba nas miñas propias vísceras, na que me suicidei en tragos longos de alcohol e melancolía. Foi nese preciso instante, no illamento que sentín naquela habitación ,no que tomei consciencia daquela pequena felicidade no medio da nada. Tiña o corpo preso duns brazos que me apretaban máis da conta, como si tivesen medo de afloxar o abrazo e que eu puidese escapar de súpeto, e esa sensación de inmobilidade , coas extremidades doridas pola postura , resultábame moi reconfortante. Sentín logo a lene caricia dun bico no ombreiro, antes de que comezase o mundo a moverse de novo...E non me quedou outra que seguir vivindo, a pesar de xaneiro e da miña esquizofrenia; a pesar da chuvia fóra e do mundo ferido por tódalas esquinas; a pesar de min e dos erros cometidos.

Os domingos ao sol...

Día de Reis

Os días especias, cando comezan mal, son peores que un día malo calquera. Clávanseche nas entrañas ata que casi te afogan e quítanche de súpeto anos de vida. Hoxe teño unha tristura desas que se identifican demasiado ben porque non te das tirado da cama, e ao mesmo tempo non paras de dar voltas , intranquila e sudorosa. Pésame a vida.

Desexo que se evapore este día canto antes, e tamén o día de mañá, e o seguinte...e así ata que non quede de xaneiro nin unha pinga de lembranzas, como si nunca existise este mes no calendario nin na vida.

Unha tristura que se identifica demasiado ben...que se asemella á soedade, á decepción, ao rídiculo...ao fracaso. A depresión.

...os días especiais, cando comezan mal, son peores que un día malo calquera...

Estrenando década

Un de xaneiro no calendario, con chuvia e sin resaca (contra todo pronóstico despois das cantidades de champán ixeridas). Pasou a noitevella e non pasou nada extraordinario, apenas unha noite máis, sin sorpresas engadidas.

Non teño o corpo para promesas, nin para bós propósitos, non teño gana de engañarme a min mesma con estos tópicos impúdicos e hipócritas que nunca se culminan. Hoxe é un día gris, como calquera día gris. Fai calor na cociña e veñen vellas amistades de visita, algo extraño que fai do día un día festivo normal e corriente. Comeza outra década, e da un pouco de vértigo. Cumplin con espruculoso orden tódolos rituais para salvar o futuro: comer lentellas, poñer un anel de ouro na copa de champán, un euro no zapato, unha vela vermella frente á fiestra...e mil cousas máis que agora se me antoxan ridículas ,pero que non fai nin doce horas íaseme nelas a vida. E todo para qué? supoño que para non afogar de pánico nos próximos días, neste inicio de década infernal que me agarda e que non teño moi claro como afrontar.