30 enero, 2009
Unha heroína.
29 enero, 2009
Cando estou na cola do supermercado, co meu bote de ColaCao asomando tímidamente por entre os demais artigos da cesta da compra teño a certeza de que é amor o que sinto, sin lugar a dúbidas. E agradezo nese intre que a vida sexa capaz deses xestos clarificadores.
23 enero, 2009
FIN DE GH10
21 enero, 2009
20 enero, 2009
Hoxe é o gran día
18 enero, 2009
16 enero, 2009
O cazador
"Dos actores sobre un escenario vacío construyendo unos personajes. Un cazador y una campesina que se encuentran en un prado con el peso de una relación pasada a sus espaldas. " Esto foi o que nos atopamos onte os que acudimos á presentación do curto O cazador , no Teatro Principal de Pontevedra.
15 enero, 2009
A vida é amarga, máis no inverno, baixo este frío que non acaba de regalarnos neve en Pontevedra, baixo esta auga dos mil diaños que si ven con vento nos amola máis. A vida é sinxela, despertar coa radio vomitando noticias ao carón da orella dereita, casi sempre violentas ou profundamente tristes; logo acudir ao traballo coa ausencia dun bico na alma, e deixarte caer no bar de sempre frente a unha taza de café e a compaña daquel amor que non puido ser. Quizais sexa o mellor momento do día. Despois todo é rutina, minutos que transcurren sin demasiadas emocións, sin sorpresas, sin espectativas dunha vida mellor.
Non sei nin como quito forzas ás veces para teclear palabras no ordenador, como son capaz de dicir que a vida tamén pode salvarnos en ocasións, cando menos o esperamos. "Precisamente la vida nos sujeta porque no es como la esperábamos", dicía Biedma , e quizais él viviu máis ao límite ca min e coñecía mellor as posibilidades deste mundo. En todo caso, aquí estou, todavía indemne, coa mirada lúcida e o corazón recomposto, pero sin ánimo para demasiadas batallas. Hoxe voltou a choiva , e iso non é malo de todo. Lembro a Julito, de noite, á beira do Teatro Principal , coas mans nos petos, encollido polo frío, observador , calado...coa boca perfecta. Parece como si sempre chovese nesa esquina precisa da cidade, onde sempre coincidimos, onde sempre nos atopamos na tesitura de decidir onde vamos.
Paco recomendame a lectura de libros por sms. Perde romanticismo falar de literatura a través dun teléfono móbil. Pero así é a modernidade e o progreso. Viaxa na súa furgoneta por toda España, e devora libros como buscando na lectura o que non atopa na viaxe. E gústame que o comparta conmigo. E curioso, comparte as lecturas, pero non me conta ningunha vivencia das que seguro lle están a suceder polos camiños. E eu, na soedade do meu cuarto, cando por casualidade consigo manterme desperta, leo os mesmos libros ca él, e penso que comparto con el a mesma viaxe.
13 enero, 2009
Martes e trece
Paisaxes nevadas
Dúas estampas reais, da neve destes días sobre dúas cidades ben distintas, Santiago e Madrid. En cada unha delas , dous amigos inmortalizaron estas paisaxes de inverno, para deixar constancia non só do frío, senón tamén da carga emotiva, da nostalxia , da ilusión pequena que encerran as primeiras neves do ano...As cidades paralizanse un pouco, e irremediablemente volta unha a aqueles días da infancia, onde o frío nas mans non era nada comparado coa enorme ledicia que supuña enrolar a neve ata formar grandes bolas e ir así construíndo un boneco ao que mamá nos deixaba abrigar despois cunha bufanda vella. Eran días sin escola, días festivos por azar da climatoloxía, que viñan coroados de xogos diferentes , sós ou en grupo. Batallas terribles a "bolazos" que remataban en risas , ás veces tamén en pequenos disgustos accidentais. Eramos nenos.
Aquí non nevou. Pontevedra cubriuse dun manto de friaxe que non trouxo neve, e quedamos condeados ao frío sin máis, como nenos sen regalos no dia de Reis. Hoxe voltou a choiva, e os soños parecen morrer en cada pinga. A nostalxia da auga caendo sobre as cidades é ben distinta, dende logo. E non se parece á infancia.