Nostalgia

Un espacio impropio y sin embargo apareció de pronto el sosiego. De la nada. Como si no existiese nada más allá de la luz de esta tarde de otoño, en la que hizo un calor inusual para esta época del año.

******

La nostalgia es una sombra inquietante que no se despega de uno con facilidad. Me desborda, me deja fuera de juego, una vez más. Nostalgia de tantas cosas...Pueblan los rincones de mi vida, trocitos de memoria, de tiempo roto, de tiempo perdido, de sueños suspendidos y miradas que se confunden con la irrealidad.
Ahora se por qué no me gustan las fotografías, por qué no llevo una cámara conmigo durante los viajes. Porque las fotografías no son más que puertas abiertas a la memoria, y por tanto también a la nostalgia. No puedo imaginar ahora cuánto dolor cabría en el gesto de repasar una a una las fotografías de un viaje en el que fuí feliz, demasiado feliz. Desgraciadamente la felicidad es demasiado efímera, y más la felicidad que nos acompaña durante una aventura por cualquier lugar del mundo. Y las fotos son como una soga que nos ahogará para siempre, mostrándonos de forma desgarradora lo que ya no va a repetirse nunca: cuando éramos libres, cuando éramos jóvenes, cuando éramos aventureros descubriendo nuevos caminos en cada paso de nuestra travesía.

Cogumelos

O sabor do outono...

Un domingo como calquera outro, unha hora menos e máis nada. Din unha volta polos diarios dixitais e púxenme triste, ás veces a actualidade é demoledora, máis cando unha ten a sensibilidade a flor de pel. Hoxe síntome verdadeiramente mal, un malestar físico, que me cabrea, que me saca das miñas casillas.
Vou ir ao cuarto de baño e meterme na bañeira ata que casi me quede sin respiración polo vapor da auga quente colapsando o ambiente.Vou apretar os botóns que fan que a auga saia a presión polos buratiños laterais da bañeira, esos chorros que din dan unha masaxe mentres che golpean o corpo sin tregua. Vou deixarme ir nese mergullo de auga moi quente, nese hidromasaxe que adormece os sentidos cando unha non quere pelexarse máis con esta vida, con esta tarde dos mil diaños, dun domingo calquera.
Hai outono e hai moscas. Moitas. Non chega o frío nin cesa a choiva. A bañeira agarda por min. Ao final sairei cansa e apática, máis se cabe. E sin gana botarei crema hidratante por todo o corpo, e tentarei peinar o cabelo sin arrancalo todo de raíz, e vestireime sin presa, con calquera camiseta que se asemelle a este domingo, nin bonita nin fea, algo estirada polo uso, algo incómoda a pesar de ser da miña medida, algo triste para un día coma o de hoxe.

Quizás esta noche no se puede decir nada más; quizás todo está dicho. Toca pisar fuerte, saltar sobre los charcos, escuchar una y mil veces aquella canción que evoca nuestra infancia...La infancia, esa patria impuesta como una condena, como una salvación a veces.


Leí algo esta noche que me hizo recordar cómo es el rostro de la muerte, cómo es todo ese ambiente que rodea a los cadáveres en una casa de aldea. Los muertos se convierten de pronto en muñecos rotos , con el rostro de cera. La ropa parace que siempre les queda grande. Están mucho más viejos.
Cuando murió mi primo -tenía veinticuatro años- recuerdo que llegué al tanatorio un jueves santo por la mañana, con un chubasquero blanco porque llovía a mares, y la primera impresión que tuve fue que mi primo no era aquel que estaba al otro lado del cristal, muerto. Aquel era un muñeco metido en una caja de zapatos, al que le habían partido las piernas. Tenía más , mucho más de veinticuatro años.
Mi abuela fue sin embargo una muerta mucho más simpática. No me dió miedo, ni lástima. Las manos se le pusieron blancas y perdieron la aspereza que tuvieron en vida. La muerte la puso guapa, le dió al rostro la tranquilidad que le faltaba en vida, cuando su cabeza era un hervidero de fantasmas en el que ya no cabía ni la memoria de lo más cotidiano.
Es curiosa la muerte, la única certeza que tenemos sobre nuestro futuro, y sin embargo, nunca pensamos en ella. Somos muy osados, muy necios. Vivimos como si el futuro nos perteneciese, como si el mañana fuese cierto, real , alcanzable. Y perdemos el presente en chiquilladas inevitables.



Hoy tuve un momento que salvó esta noche de ser un auténtico desastre, o una noche más, que para el caso es lo mismo.

Poema de outrubro

Lentamente outubro
sobre os días rutinarios,
cando non encaixan as pezas
deste rompecabezas
que somos ti máis eu.
Lentamente o tempo
sobre o escenario,
a vida sobre a carretera
mollada, outra vez a choiva,
outra vez o corazón
agrio e a memoria ferida.
Chove, é o único que sei,
e que ti non estás aquí,
que quizais sempre foi así,
esta maneira extraña de
pasar as estacións...
Lentamente outro mes,
outra vez a alarma do
teléfono móbil para despertarme
sin saber moi ben que sucederá
despois, cando na rúa se iluminen
as farolas, e sexa luns, e haxa que voltar
á oficina, ao supermercado...
Supoño que o outono
se parece a esta sensación,
nada relevante, nada que dicir,
nada polo que loitar contra xigantes.
Fun muller, balea, soldado,
heroe, nena, bruxa, raíña...
Fun tantas cousas
baixo o sol de setembro que
agora non encontro a maneira
de voltar a ser eu.
De voltar a ser o que fun.

El principio

Me recupero rápidamente de una enfermedad que en un principio me pareció seria, ahora no, qué fácil, a toro pasado...Como todas las cosas de este mundo, que cuando dejan de doler, olvida uno por qué eran tan importantes y por qué fue tan difícil superarlas. La vida es puñetera, a veces más. Hoy no encuentro las palabras precisas para expresar lo que quiero decir, y sin embargo, no puedo huír del teclado, es una condena cruel que no lleva a ninguna redención.
Mi familia se viene abajo, y pensar en ello es algo así como encontrarse de pronto en medio de una pesadilla que no tiene fin, o para ser más precisos, que no tiene un fin distinto de la muerte. Y en medio de tanta herida abierta, mi soledad se convierte en una excentricidad que casi no me puedo permitir, un lujo. Estoy en crisis, una crisis que me abre en canal y me deja expuesta a todo lo mezquino de este mundo, y no puedo gritar mi dolor a los cuatro vientos sin sentirme culpable. Sin sentirme una puta egoísta.

Esta noche tuve un sueño reconfortante, de esos que te devuelven un poco la confianza y que te hacen sonreir al despertar. Mi sueño se confundía con un nombre, con una cara en medio de muchas caras, con unos abrazos. Había besos pasionales y quizás también había sexo. Pero sobre todo había un hombre que últimamente no me sale de la cabeza. He decidido quererme. He decidido tomar las riendas de mi corazón y amar únicamente a quien se lo merezca. En esta nueva etapa he tenido que dejar atrás demasiados quereres imposibles, hombres que no me han tratado bien, pero que sí han recibido mi amor como si les correspondiese por derecho propio. Y en eso ando todavía. Por eso me sobrecoge un poco mi sueño, y su protagonista: un hombre guapo, culto , que no está ni dentro ni fuera de mi vida, pero que hoy se ha colado en mi intimidad de una manera extraordinaria y sorprendente. Parece una tontería, pero lo cierto es que en esta nueva etapa que acabo de inaugurar, él , solamente él , se queda guardado en los cajones de mi memoria , como una parte inquebrantable de mis ilusiones.

Barcelona

Barcelona era unha festa...por tódalas esquinas música, baile, xente loitando contra a adversidade coa forza do seu talento e do seu optimismo...
Ao lugar onde fuches feliz non deberás tratar de voltar...
Máis nunca será a mesma Barcelona... sin él.


Barcelona foi música e amor e risa e cansancio e caipirinha e suave bico dun can e asfalto e ilusión e as cordas dunha guitarra e soño e esperanza...

Outono

Outono na aldea
as árbores perden as follas fóra,
ao outro lado da fiestra...
e a tristeza cae en pingas
sobre as pedras dos camiños.
Para escribir unha historia
é preciso pechala para sempre,
agotar os ecos das bágoas derramadas
e poder mirar atras sin nostalxia.
E por iso que non podo contar
esta historia de amor,
porque doe, todavía doe, o seu nome sobre as
rúas da cidade, cando chega a noite,
e ninguén acaricia as miñas mans.
Os espellos devolven imaxes
dunha realidade confusa,
fai frío, e fará frío meses e meses
antes de que volten os soños
que tivemos que esquecer.

Futuro

Hoxe sei que agotei o meu tempo neste lugar, neste instante que se prolonga xa demasiado. Agotei o meu tempo aquí, e sei que este non é o momento de fuxir, pero sí, de poñer dunha vez os pés na terra, e pensar no futuro. Dame medo o futuro, sempre foi así. Sempre preferín arrastrar os meus pasos sobre os camiños labrados por outro, seguir sendas coñecidas, non desviarme demasiado. Hipócrita. Máis agora a precisión coa que percibo a fin de algo é arrepiante. Teño medo porque non teño escapatoria, esta vez non. Esta vez non serve meterse baixo as saias maternas nin sentarse á beira do camiño agardando que pase a tempestade. Esta vez eu teño a miña propia voz no medio dun abismo. Esta vez estou sóa frente ao meu destino, frente á palabra futuro. E confeso, confeso que teño moito medo.

Caso Gürtel

Vida, obra e milagros dun home chamado Pablo Crespo, por Manuel Jabois.

Queremos Galego

"Un dato para a esperanza. Son profesor da universidade. No primeiro curso de facultade teño este ano matriculados corenta e seis alumnos: rapaces urbanos e rapaces da Galicia rural, metade a metade. Númerus clausus, porque a especialidade ten moita demanda e o corte de nota da selectividade está entre os máis altos. Dos corenta e seis alumnos matriculados, só tres se expresan en castelán."

Así remata un artigo publicado hoxe na Voz por Victor Freixanes. Un dato de esperanza e ao mesmo tempo de forza. A súa publicación comeza cun feito ,"vou de manifestación" , toda unha declaración de principios que hoxe están a levar a cabo miles de galegos en Santiago de Compostela. A manifestación convocada pola plataforma cívica Queremos Galego, que aglutina a case 500 entidades e 3000 adhesións individuais debe estar desenvolvéndose neste intre polas rúas de Santiago, segundo o percorrido previsto pola organización. Confeso que teño mágoa de non estar hoxe alí, como unha galega máis que quere defender a súa lingua , e reivindicar a súa presenza nos ámbitos públicos, dotándoa da dignidade e o recoñecemento que se merece.
A manifestación de hoxe non só se trata dunha festa dos galegos na que manifestan un sentimento común de orgullo e ledicia por unha lingua propia, senón que constitúe tamén unha chamada de atención, unha protesta unánime contra as medidas tomadas polo Exectutivo presidido por Alberto Núñez Feijoo , como son a próxima derrogación do decreto 124/2007 do galego no ensino; a rede de Galescolas; a modificación da Lei de Función Pública para a eliminación dunha proba de galego nas oposición; ou as axudas á traducción de libros en galego; medidas todas elas encamiñadas a facer desaparecer o galego da vida pública, deixándoo relegado ,como nas épocas antidemocráticas, ás cociñas, as relacións familiares.
Teño mágoa de non estar na festa do galego, por mor dunha bronquitis que me ten encerrada na casa e conectada a internet como único vínculo coa realidade, máis eu tamén estou hoxe en Santiago, porque o meu espíritu, a miña forza , está hoxe xunto con todolos galegos valentes que como fixeron sempre defenden o seu con uñas e dentes. E non hai nada máis noso , que nos una e nos identifique tanto como pobo, como a nosa propia lingua. A lingua que -educados ou non nela, escolarizados ou non nela- todos mamamos dende pequenos, primeiro dos nosos avós, cando os nosos país todavía non se atrevían a falárnola por medo a marxinarnos socialmente (qué ben o explica Victor Feixanes, esa renuncia, víctimas dun proceso histórico).
O bipartito, durante os catro anos que estivo no goberno, colocou ao galego no sitio que históricamente sempre lle correspondeu, rompendo as cadeas do pasado e i eliminando os complexos es os prexuizos que moitos ainda albergábamos no noso subconsciente. O galego tomou a vida pública, nun proceso lento que ainda precisaba moita andadura ata chegar a normalizarse, ata ser unha lingua oficial en toda regra , falada de xeito natural en tódolos ámbitos da vida, no desempeño de calquera rol dentro da nosa sociedade. Pero o camiño que emprendeu o bipartito veuse truncado de golpe polas novas medidas adoptadas polo novo Executivo, que non só constitúen unha parada en seco no avance do recoñecemento do galego como lingua propia de Galicia na práctica e non só no papel, senón que supoñen un retroceso importante nos avances conseguidos.
No obstante, somos galegos, e todavía nos queda orgullo , e forza e xenio para defender o noso, pese a decretos, prohibicións e mesmo intentos de desprestixiar o galego convertíndoo nunha lingua de segunda. Os galegos continuaremos loitando polas nosas raíces, pola nosa cultura, pola nosa identidade, e iso é tamén a nosa lingua. Falaremos galego e escribiremos galego ainda que dende a Xunta nos prohiban facelo. Os nosos fillos aprenderán galego ainda que nas escolas non llelo ensinen, e as relacións coas administracións seguirán desenvolvéndose en galego porque esa é a lingua que empregremos os galegos para dirixirirnos a elas. O galego está na intimidade das familias, está nos bares, está nos camiños das aldeas, está nas prazas das cidades, está nos barcos dos mariñeiros, está nas fábricas, está nos patios das escolas...O galego está na nosa terra, mézclase con ela, e mentres haxa un avó que senta ao seu netos nos xeonllos para contarlle historias da súa infancia, falaráse galego. E iso é o que hoxe , en Santiago , todos quermos dicirlle a Feijoo e aos outros que gobernan.

Domingo , 18 de outubro de 2009

Nova Executiva provincial do PSdeG-PSOE de Lugo.

Esa tristeza densa que se confunde co desengaño. Hai noites que non rematan nunca, que son unha viaxe infinita a tódalas nostalxias dunha vida, e de canción en canción, de dor en dor, percorre unha os camiños de antaño, coas bágoas a piques de asomar , e o corazón encollido.
A sorte, esa que nunca lle da por facerme compaña, tampouco agora parece que desexe ser a miña compañeira. Pero nesta noite longa de música e tristura, sei que o amor tamén pode ter verbas amables, e que non sempre tódolos camiños conducen a Roma. O amor é a dúbida , e ao mesmo tempo é a resposta.

Equivocada sempre, na mesma encrucillada loitando contra un destino hostil. Todo lles sucede aos demais, e eu asisto ao espectáculo da vida como unha espectadora que aplaude ao final de cada acto, que chora cando morre o protagonista, que se emociona cando se namoran os actores e a obra remata nun longo bico. Pero a miña vida...eu no escenario...eu namorada...eu sendo feliz...Esto non sucede nunca, e así acabo por aceptar que a vida é o que lles pasa aos demais mentres eu agardo un golpe de sorte sentada á beira do camiño.


Quería querelo. Quería acariciar ao seu can con amor e facerlle ver que era así de fácil, que só había que deixarse sentir, deixarse facer como si sempre estivesemos agardando un polo outro. Tiña que ser amor, porque non podía ser doutro xeito, porque era perfecto. E cando o ollei valentemente e soupen que podería amalo para sempre comprendín que acababa de colocar unha barreira máis na miña existencia. Agora todos os homes que se cruzasen no meu camiño terían que ser cando menos tan bós coma él.
Pensei nese home que tanto quero en segredo, co que apenas falo, do que apenas disfrutei uns bicos furtivos no medio dunha noite extraña na que eu cumplía anos, e non puiden evitar facer comparacións. De pronto convertíranse nos únicos dous homes aos que eu podería amar.

El atreverse y la esperanza

Cuando el pelícano

Las paredes de la casa se parecen
Una voz infantil responde
Sí como un grano de trigo y las botas de siete leguas
En una de las paredes están los retratos de familia
Un mono hasta el infinito
En la otra está la puerta ese cuadro cambiante
Por donde yo entro
La primera

Después se charla bajo la lámpara
De un extraño mal
Que produce locos y genios
La niña tiene luces
Polvos misteriosos que ella trae de lejos
Y que se saborean con los ojos cerrados
Pobre angelito diría la madre
Con ese tono de las madres menos bellas que sus hijas
Y celosas

Violeta soñaba con baños de leche
Con hermosos vestidos de pan fresco
Con hermosos vestidos de sangre pura
Un día ya no habrá padres
En los jardines de la juventud
Habrá desconocidos
Todos los desconocidos
Los hombres para quienes una siempre resulta nueva
Y la primera
Los hombres por quienes una escapa de sí misma
Los hombres para quienes no se es la hija de nadie

Violeta ha soñado deshacer
Ha deshecho
El horrible nudo de serpiente de los lazos de sangre

De "La rose publique"
Versión de Aldo Pellegrini

Paul Eluard

Solamente deseo amarte...

Solamente deseo amarte
Una tempestad llena el valle
Un solo pez el río

Te he hecho
A la medida de mi soledad
Todo el mundo para esconderse
Días y noches para comprenderse

Para contemplar en tus ojos
Todo lo que pienso de ti
Y de un mundo hecho a tu imagen

Y las noches y los días gobernados por tus párpados.

Paul Eluard.

Esta mañana
yo que todo lo he inventado
he comprendido
por primera vez
la diferencia
entre una sensación
y un sentimiento
en la sensación
se toma lo que llega
en el sentimiento
se interviene.
ANTONIN ARTAUD

ALBADA.( Jaime Gil de Biedma)

Despiértate. La cama está más fría
y las sábanas sucias en el suelo.
Por los montantes de la galería
llega el amanecer,
con su color de abrigo de entretiempo
y liga de mujer.

Despiértate pensando vagamente
que el portero de noche os ha llamado.
Y escucha en el silencio: sucediéndose
hacia lo lejos, se oyen enronquecer
los tranvías que llevan al trabajo.
Es el amanecer.

Irán amontonándose las flores
cortadas, en los puestos de las Ramblas,
y silbarán los pájaros -cabrones-
desde los plátanos, mientras que ven volver
la negra humanidad que va a la cama
después de amanecer.

Acuérdate del cuarto en que has dormido.
Entierra la cabeza en las almohadas,
sintiendo aún la irritación y el frío
que da el amanecer
junto al cuerpo que tanto nos gustaba
en la noche de ayer,

y piensa en que debieses levantarte.
Piensa en la casa todavía oscura
donde entrarás para cambiar de traje,
y en la oficina, con sueño que vencer,
y en muchas otras cosas que se anuncian
desde el amanecer.

Aunque a tu lado escuches el susurro
de otra respiración. Aunque tú busques
el poco de calor entre sus muslos
medio dormido, que empieza a estremecer.
Aunque el amor no deje de ser dulce
hecho al amanecer.

-Junto al cuerpo que anoche me gustaba
tanto desnudo, déjame que encienda
la luz para besarte cara a cara,
en el amanecer.
Porque conozco el día que me espera,
y no por el placer.

Bronquitis

As enfermidades son un tempo distinto, un parón obrigatorio nas nosas rutinas que irremediablemente nos conduce a sensacións descoñecidas, algunhas delas con certas reminiscencias da infancia. Voltei de Barcelona como quen volta dun soño que se torna de repente en pesadelo, esas deformacións dos soños nas que tanto estás feliz , nun escenario irreal cuberto de cores e aires limpos, e alguén amorosamente che dedica un sorriso, como de pronto ese sorriso se transforma en mueca, e xa non pertence á mesma cara, xa e a cara doutra persoa distinta, ainda que ti saibas que segue sendo a mesma. Cheguei co corazón revolto, descreído, algo confusa e con moitas horas de cansancio acumulado. Todo nesta vida pasa factura, sobre todo cando unha xa non ten vinte anos e empéñase en vivir como si así fose. No aeroporto púxome un nó na gorxa, que non me deixaba tragar, nin respirar , que me quitaba tódolos desexos de vivir, e movíame dun lado a outro, do mostrador de facturación ao control de pasaxeiros, do control de pasaxeiros á porta de embarque movida por una especie de inercia incontrolable que era allea a min. Era un ser inerte que simplemente seguía ás masas polas estancias do aeroporto, arrastrando os pés e deixando ao aire as cicatrices.

Pensaba en voltar, en estar por fin a salvo de todo, entre as conversas da familia, todo coma sempre. E así eu podería finxir por uns minutos que nada do que aconteceu o fixo realmente.

Supoño que a vida é máis sabia ca nós, e cando nos ve desfalecer sempre nos sorprende dalgún xeito. Quería chegar á miña cama e deixarme caer como si se tratase dun fardo pesado, e así ,inmóbil, chorar ata que non quedasen máis bágoas dentro de min, ata que toda a auga do meu corpo saíse para fóra en sinal de protesta, en sinal de derrota. Pero ,ay, a vida , tiña pensado para min outros camiños . Efectivamente deixeime caer sobre a cama, e cando por fin despertei, o mundo era completamente distinto. Sentín que non podía respirar, esta vez era certo. Físicamente non podía respirar, nin falar, nin case moverme. Doíame o corpo como si estivesen a golpear en min mentres durmía e a sensación de agobio que me entrou parecíase moito ao que se debe sentir cando se está á beira da morte.

Trinta e nove e medio de febre e un estado psicolóxico e físico completamente diferente. Non somos persoas , senón criaturas que de pronto están nun limbo de inconsciencia e nausea que fai que non desexen máis que abandonar. Os erros caenche de golpe unha vez, dúas , tres, e é coma si quixesen aniquilarte por completo. Todos os teus fracasos acuden ao teu leito para mostrarche o teu lado máis miserable, e nese estado entre dous mundos, ves cousas que non crías nin que existisen.

Logo todo vai a mellor, porque do contrario sería a morte o seguinte paso. Afortunadamente temos un instinto de superviviencia que é máis forte ca nós mesmos e que se activa ainda que nós non sexamos conscientes. Consigues con fármacos reducir a febre e por fin comprendes o que che pasa, unha bronquitis aguda no límite de ser moi mala cousa, pero ainda non precisas entrar nun hospital. E entre suores fríos, olor a medicamento, vasos de auga e zumo rodeándote, pañuelos de papel, volta Barcelona a cravárseche nas entrañas.Pero xa non podes chorar, xa non queres chorar porque os teus pulmóns non van darche esa satisfacción agora. Toca Termalgín as tres, Ibuprofeno ás seis, e así , contando de tres en tres para controlar a temperatura e non volverte tola.

Esperanza dixo fóra.

Esta noite tiven un soño. Foi bonito. Os imputados polo caso Gurtel, expulsados do Grupo Popular por Espe na Comunidade de Madrid, renunciaban á súa acta de diputados e eran xulgados polo xuíz Garzón. Foi bonito. Pero a realidade ten sempre atallos e escondrixos que permiten aos corruptos sair airosos das súas tramas. Ningún deles renunciará a ser diputado para non perder a súa condición de aforados.

Esperanza comunicou á prensa a súa decisión como si dunha decisión voluntaria por parte dos imputados se tratase, pero de todos é sabido que este é o xeito de facer as cousas en política, para simular unha unidade que non existe.

Espe é lista, calculadora, unha especie de araña que vai tecendo a súa tea con sorriso de ama de casa e tesón de muller de negocios. Da puñaladas como quen da caricias, con suavidade, sin facer ruído e causando máis dor que si o deixase todo tinguido de sangue. Así foi o golpe que lle acaba de dar a Rajoy, contundente , sin temblarlle o pulso ao facelo. Tamén Camps resulta ferido coa actuación rápida de Espe, que da un paso adiante na limpeza da súa imaxe, contra a estratexia do seu propio partido, de defender a presunción de inocencia ata que a merda lles pase do pescozo.

Fóra deste mundo

Teño unha sensación extraña que chegou co otoño, igualiño que chegou a choiva sobre a cidade, sobre a miña vida, sobre os contenedores de lixo. Así chegou o cambio no meu micromundo persoal, de pronto e arrasando con todo. Tanto que estou como desaparecida dos meus, máis por necesidade que por un desexo consciente.

*

Este era un pequeno apunte persoal, coma sempre sigo valorando o xesto máis cao resultado e por iso tentarei continuar viva neste blog, ainda que xa non teña tempo, nin gana, nin motivación algunha. Sigo viva, pero non sigo viva nas cousas cotiás. Extraño, xa dixen. De repente sentín que casi todo me saturaba, sobre todo internet, coas súas falsas apariencias, coas súas verdades a medias e coas súas trampas. Sin embargo, hai cousas que ainda cobran algo de valor dentro da miña intimidade, algunha lectura, algunha película...Deixei de lado os xornais, as noticias, casi todo o que me pon en contacto coa realidade, como si buscase fuxir do mundo por un tempo. Fuxir e refuxiarme, eso é. ¿ E por qué o conto? quizais non é máis ca unha declaración de intencións, como tantas outras, e tamén, porque preciso contalo e porque sei que ninguén o lé. O caso, que rematou verán e non sei donde colocarme para continuar tirando para diante. Boto de menos tantas cousas...

*

Saín á rúa baixo a choiva, como cada mañá ( non, como cada mañá non, levaba rabia nas entrañas, cousas do traballo, dos xefes, dos lambóns que deciden en base só aos seus intereses) a tomar un café, e cando cómodamente estaba instalada diante dunha taza de café e bizcoito recén feito, tralo cristal da cafetería él agardaba baixo a choiva , na rúa, a chegada de alguén. Pensei que mollado, encollido dentro da súa cazadora marrón, co cabelo formando rizos que lle caían pingando sobre a frente, era ainda máis guapo, máis real. Nese instante, na rúa, mollado, era un mortal máis e non ningún deus chegado doutro mundo. Alegroume a mañá, qué fácil.

*

hai bicos que te pillan por sorpresa, outros que non significan nada, outros que , simplemente , non dan chegado...¿Crees no destino?

Eu é quizais unha das poucas cousas que non se poden ver nas que creo. Creo nos sinais que nos vai marcando o propio destino : por exemplo, un encontro inesperado...dous segundos, nada relevante a simple vista, e sin embargo, a min márcame a certeza de que algo vai acontecer en breve. Nunca falla esa corazonada instintiva que só cobra verdadeiro sentido cando se cumple o vaticinio....

falábache de bicos...hai bicos que non dan chegado...e non estou preocupada porque hai moitos sinais que me indican que se vai cumplir a premonición.