Ultimo desexo antes de acabar o ano

Para os que se aburran moito e queiran perder o tempo lendo unha burrada navideña, antes de que remate o ano, aquí vos poño o link dun articuliño publicado por un pomposo personaxe que descubriu por el mesmo eso das leis universais. En fin, si non o publicase en serio, sería un chiste cojonudo. Permitideme , hoxe que remata o ano, formular un desexo, que non escriba máis.

http://www.abc.es/20081229/opinion-firmas/hacia-organizacion-criminal-20081229.html

"La ley inspirada en la razón es suplantada por una parodia legal que entroniza la voluntad de la mayoría como único criterio «legitimador»" En fin, unha xoia...¿Esto non era a democracia?

Lembranzas

Fin de ano, esa fronteira imaxinaria...como tantas outras que nos poñemos a cada paso, para romper coa monotonía dos días, dos anos, do tempo implacable , sempre correndo detrás de nós. Todavía queda algo, unhas horas para a despedida, e casi todos farán/faremos balances do pasado e do futuro (quizais o máis duro sexa sentarse á beira do ano novo e mirar cara diante sin perder o optimismo) Eu non quero facer aquí ningún balance, nin persoal nin siquiera recopilatorio de noticias relevantes, ¿para qué? Quero lembrar, eso si, as persoas que me quixeron e me coidaron durante todo o 2008, e poñer o meu empeño en seguir querendo e coidando eu tamén a esas persoas. E quero lembrar tamén a todas as persoas que coñecín neste ano, e que dalgunha maneira se fixeron cun anaquiño , cun espacio propio no meu espacio reservado para os "quereres". Lembrar , ainda que só sexa un segundo, a aquelas persoas que se cruzaron no meu camiño para ben ou para mal, sin deixar excesiva pegada, pero que dalgún xeito tiveron relevancia...Lembralos a todos eles:Vanesa, Raquel, Paco, Miguel, Juan, Bea, Jacobo, Mar, Sonia, Raquelita, Fernando, Moncho, Toño, Luis, Daniel, Ramiro, Susana, Dora, Patricia, María, Alberto, Manuel, José, Ester, Esteban, Manu, Julito, Eva, Camilo, Alex...

Propósitos para el año nuevo

1.Dejar de ver al "joyas" (ja, ja, ja...)
2.Hacer deporte (ja, ja, ja...bis)
3.Enviar emails a mis amigos cada día.
4.Leer un libro cada semana (por lo menos)
5.Ir al cine.
6.Llamar por teléfono a esos amigos que nunca llamo.
7.Beber menos ( o intentarlo)
8.Follar más (o intentarlo)
9.Decirles a mis padres que les quiero
10.Hacer algo por este blog (aunque sea eliminarlo)

Voltar

O Nadal é a estación de voltar. Voltar ao lugar onde nacemos, de onde saímos un día, onde as nosas raíces nunca acaban de extinguirse por completo...Así voltan a Pontevedra os pontevedreses de toda a vida, que por calquera motivo tiveron que partir un día lonxe da súa terra da infancia. Voltan orfos da caricia lastimeira das avoas e dos paseos pola Ferrería, dos interrogatorios en cada esquina "qué tal tu mamá? ", da calma chicha dunha Pontevedra que durme tranquilamente ao tempo que se peatonaliza e se cubre de farolillos. Así voltou Julito, por exemplo, encollido de frío -no sur non petan tanto as xeadas- un pouco máis pálido e con esa ollada tan súa de canciño triste.

Voltou Paco á Coruña, desexoso de cariño familiar , ainda que en apariencia renegue de tal cousa. Cos seus compañeiros de viaxe, sempre xuntos , tamén no Nadal. E voltou á Coruña tamén Xacobe, para estar con Román, e recuperar na súa risa a risa perdida de cando tamén él era un neno. E voltarei eu a Vilalba, á compaña quente da Chispa e do Kiko, aos amigos entrañables que te reciben con bicos e abrazos que lles saen de dentro, ás comidas ricas de mamá servidas co xesto cercano e preciso dos que te queren sin pedir nada a cambio, incondicionalmente e sin dar tregua.

O Nadal é a estación de voltar...

O Gordo de Nadal :


32375

Noltalxia do pasado decembro...Calquera tempo pasado foi mellor...¿calquera tempo pasado foi mellor?

Felices Festas

Leyenda sobre el turrón

“Por aquellos tiempos de antaño, el Rey contrajo matrimonio con una princesa escandinava, por lo cual ésta tuvo que venir a estas tierras dejando atrás su frío país de origen. La princesa se sintió muy triste al no poder disfrutar de los bellos paisajes de su país llenos de nieves perpétuas. El rey, desesperado por ver a la nueva reina decaída, para evitar su tristeza, tuvo la idea de plantar por todos sus territorios, alrededor del castillo, miles de almendros. De este modo, cuando los almendros florecieron, sembraron el paisaje de tonalidades blancas, de tal modo que todo parecía nevado, y la princesa volvió a recuperar su felicidad. Los habitantes de Jijona, a partir de ese momento, aprendieron a recoger los frutos de los almendros y a tratarlos, elaborando así las primeras muestras de turrón y derivados. ” Y así acaba la leyenda... , Jijona se erige como la ciudad del turrón y mazapán documentando históricamente su origen.

ADORO LAS CIUDADES QUE SON VIEJAS...

Adoro las ciudades que son viejas
ciudades de provincia
y los puentes de piedra y los de hierro
y los puentes en ruinas,
viejos puentes de piedra solitarios
invadidos de ortigas.


Pero también me cansan esas viejas
ciudades de provincia
y todo lo que un puente sobre un río
oscuro simboliza.

Andrés Trapiello
De "La vida fácil" 1985

Europa dixo NON

"hemos logrado frenar las pretensiones más salvajes y deshumanizadas, porque nos jugamos los derechos sociales colectivos que tanto costó ganar a principios del siglo XX y que constituyen la base de nuestro derecho laboral". Alejandro Cercas.

O Parlamento Europeo dixo non con contundencia á semana de 65 horas laborais, e Alejandro Cercas celebrou o triunfo sin reprimir a exaltación e o xúbilo. O Estado social impúxose no Parlamento Europeo, no que , os eurodiputados non fixeron senón manifestar o sentir de tódolos europeos. Quizais o voto de onte en contra da directiva que pretende establecer a xornada laboral de 65 horas semanais tivo máis que ver coa proximidade das eleccións europeas (xuño) e coa manifestación celebrada o día anterior en Estrasburgo , que coas conviccións reais de tódolos que onte tiñan que man dicir sí ou non á xornada de 65 horas. En todo caso, sexa por propia convicción dos parlamentarios ou sexa por motivacións electoralistas, eu celebro igualmente o resultado e comparto ese momento de ledicia que Cercas nos mostrou tras coñecer o resultado da votación, sorinte, cos brazos en alto como sinal de victoria, pletórico...Un "non" europeo e social que resou en tódolos telexornais da noite como un eco esperanzador. Ainda queda algo de cordura, algo de humanidade e algo de sentido común en Europa. Queda agora a renegociación coa Eurocámara, pero o paso máis importante xa está dado.

Hoxe é un día apetecible. Subxetivamente, como casi sempre acontece. Porque o tempo nada ten que ver coa xeneralidade das cousas senón cun mesmo, coa nosa propia perspectiva. As cousas son e están segundo nós somos e estamos.

Gustoume a imaxe de Fraga asistindo a unha conferencia de Quintana, facendo xogos marabares coas palabras, sopesando , ponderando, colgando...E no medio voan zapatos polo aire en Iraq e Touriño baila rock & roll na súa proclamación como candidato á Xunta de Galicia. A neve remite, a choiva da tregua , e ainda hai espazos libres de luces navideñas nalgún punto escondido da cidade. Así o día configurase como apetecible. Hoxe que Fraga non quere colgar nacionalistas, hoxe que por fin sae tímidamente o sol, hoxe que agardo unha chamada que me salve da monotonía...

***

Non creo moito no Nadal, surxeme sempre a dúbida de si as apertas e os sorisos son reais ou froito dunha esquizofrenia contaxiosa. O Nadal disfrazase de consumismo, ou máis ben mimetizanse , fanse a mesma cousa, e os que non temos nada que agardar nestas datas sentímonos ainda máis desgraciados. A familia non ten nada que ver co 25 de decembro, nin tampouco ten nada que ver co Nadal a felicidade, os desexos de paz...Ao menos así debería de ser.

Zapatazos

A imaxe da fin de semana foi sen dúbida a de Bush recibindo un zapatazo dun xornalista iraquí ao tempo que o insultaba chamándolle can. Os zapatos que lle lanzaron a Bush simbolizan o odio, o rencor , o desprezo profundo dun país a un político ,a un home que masacrou e danou atrozmente a un pobo. Inventou o motivo para comezar unha guerra e destruilos, e agora , cando xa todos temos claro que nunca existiron armas de destrucción masiva, que non era preciso ningún ataque preventivo, tan só queda o corazón ferido de Iraq, de miles de civiles mortos, mutilados, orfos de vida e de esperanza. No zapatazo a Bush encerrase a ira dun pobo que sofre, que non esquece quen lle fixo as feridas. O insulto a Bush sae da alma dun Iraq resentido, que ve en Bush o principal responsable da súa sorte e que dalgún xeito o despide como se merece.

***

Pero esta fin de semana de decembro tamén nos deixou outras imaxes, outras historias. Voltou a neve, a cubrir Galicia como unha caricia xélida e doce ao mesmo tempo, e Pontevedra só tivo auga para coroar o escenario das múltiples ceas da nadal. Ceei cos do traballo, ceei cos do meu grupo de teatro, e sempre a mesma choiva intensa que non deu tregua nin nos deixou lucir zapatos de tacón.

O ritmo dos días previos ao nadal, coas ceas de empresa por tódalas esquinas, fan da cidade un sitio completamente alleo, como si a cidade se disfrazase doutra, como si quixese parecer por unha noite tan só, un lugar diferente , bullicioso, con moreas de xente vagando polas rúas, sin rumbo, sin destino. Os que estamos acostumbrados a saír pola noite, atopamonos perdidos nestas noites distintas plagadas de cotillóns e de verdades a medias, de bicos roubados que se foron xestando entre folios e faxes nas oficinas, e unha non sabe si tomar a última copa ou marchar cedo para a casa, a encontrarse por fin consigo mesma, e esquecer canto antes as conversas coa xefa no primeiro plato, o desfile de chupitos de licor café marcando o ritmo da conversa con uns e outros, a botella de champán bebida a medias con un compañeiro case descoñecido...E os que nunca bailan , bailan nun día por todo o ano, e os que non beben deciden beber ata que non poden máis, e todo se desvirtua, se deforma, se convirte nun espectáculo ao que os que saímos á noite cada día , asistimos cautelosos, modosos, tranquilos e observadores. En fin, noites de ceas, ceas, ceas...

Estación Nadal

Demoledora natureza, que acude a suministrar un pouco de incertidume sobre as nosas conciencias. Hoxe é o preludio da estación Nadal, cos seus máis e os seus menos. Eu paso. Así de simple, sin maiores pretensións que vivir cada día baixo o mesmo sol, e ser feliz (jaja) Pretensión inútil, escurridiza, algo improbable nesta estación dos mil diaños. De cea en cea, de tenda en tenda, de soriso en soriso: Hipócritas. Pero a realidade escribena os xornais e nós nin nos inmutamos. Mil millóns de persoas morren de fame mentres nós nos queixamos da subida da hipoteca e de que as cidades non nos saúdan con luces de cores, mentres nos deixamos arrastrar por ese monstruo chamado consumismo. E logo o futuro. Tamén o futuro acojona cando se pon unha a pensar que os xoves de hoxe, ( lin na Voz que son máis conservadores, que están a favor da pena de morte, en contra do aborto, que teñen o primeiro fillo aos 22 anos e que o 40% non leeu neste ano ningún libro) son os que construirán o futuro, as leis do futuro, a sociedade do futuro. Quédame xeado o corazón e non hai ollada que me libere. O primeiro mundo é unha trampa que fai de nós autómatas analfabetos, insolidarios e déspotas, e o terceiro mundo agoniza coa ollada perdida. Na estación Nadal o Corte Inglés vístese de largo e fainos crer que a felicidade se envolve en papel verde con lazos dourados e as administracións públicas gastan cartos públicos en campañas que non sirven para nada. Fai frío na rúa, e non sinto o frío porque o meu corazón está xeado. Europa pensa na crise, os bares están cheos de parados que se lamentan e buscan culpables, e ao final todos miramos para outro lado porque non soportamos máis dor. Fai demasiado frío.

Ponte da Constitución

Un martes que se parece a un luns , en todo, en casi todo. O único que diferencia a este martes dun luns calquera é que mañán será mércores e estaremos na metade da semana, coa nostalxia da fin de semana intacta na retina.

Houbo unha noite de venres como calquera outra, bicos grises que non tiveron moito que ver co amor , que se precipitaron entre catro paredes estreitas , sin xeito nin maña. Houbo sorisos de wisqui e noite , ao fin de contas. E logo, todo cobraba un ritmo de ponte, de vacacións, de fin de semana diferente. Houbo máis noite, con remate no último garito posible aberto en Vilalba, despois de voltar a aquela discoteca á que tantas veces ía de adolescente. Houbo visitas a bares e a casas de ilustres, a estatuas memorables. Houbo churrasco en familia e terror servido de sobremesa, con caipirinhas para encher a tarde, no medio da nada que caracteriza ás aldeas. Saw dicurría entre fume de tabaco , ruído de picadora de xeo, conversas...Entre amigos as resacas pásanse sin presa, e os domingos teñen sentido, por fin. A medida da nosa felicidade, os domingos. Houbo uns viños en Cospeito, houbo unha cea que chegaba despois de demasiada comida, de demasiado alcol, de demasiado...sin máis. Houbo cansancio, ganas de durmir, de deixar de encher vasos que baleirar entre conversas e horas. Houbo un paseo matutino a un lugar casi máxico, escenario dos soños da miña infancia, onde había duendes e fadas, e monstruos. Houbo tranquilidade na mesa antes de marchar, política , historias, batallas...Houbo fin de semana, que rematou nun martes que se parece a un luns, en casi todo.

Venres, 13:05. Teño a un imbécil polo mesenger que non me di nada novo dende fai minutos, e suspenderonme a clase de hoxe na Uned (joder, hoxe que sí, que pensaba ir), estou aburrida, saturada de noticias malas e regulares, aburrida da choiva e da calefacción abraiante da miña oficina. Teño o cerebro nun estado de ebullición que me preocupa. Decembro non ten moito que facer conmigo, xa aviso. Venres, ponte da Constitución e á volta da esquina só me espera Vilalba, ay, volta ao fogar.

O imbécil segue mudo ao outro lado da pantalla, pa min que anda mosqueado...Non podo con esta calor, con este venres que se alonga máis e máis...Por certo, nota aclaratoria, non eres ti, Bea, a imbécil do mesenger.

O BCE baixou os tipos de interese. Notición. Pretende con esa medida axudar a que o paro non suba de xeito catastrófico. En fin, o binomio inflación/desemprego nunca se cumpre ao cen por cen. Keynes está morto, pero tamén hai que lembrar que ao lado das medidas de Roosevelt hai que sumar a Segunda Guerra Mundial, como factor determinante para rematar coa crise dos anos 30, a Gran Depresión. E agora, outra depresión, que non sei si é tan ou menos grande ca que se produxo co crac do 29, eu non entendo nin papa de economía, pero teño a impresión de que os que dirixen o cotarro tampouco teñen moita idea. Lin nun blog que a crise a devolveu -a autora do blog, se entende- á radio, a emisoras musicais. Qué boa idea, escoitar música dos 70 e 80 , tirada no sofá tomando mojitos. Fin das preocupacións. Uff, qué espesa estou. Ah, si, a calor.

Bó fin de semana a todos. Felicidades Constitución.

Estou impactada pola noticia, non dou crédito, que Barbie gane a Bratz pareceme inconcebible, e sin embargo, aquí está , publicada en tódolos xornais a triste nova, o fin da boneca Brazt...

Eu estaba recén chegada a Pontevedra, recén chegada ao meu actual traballo, e estreneime cunha operación , estiven no hospital ,e os meus compañeiros de oficina , ante a miña emoción pola aparición no mercado dunha nova boneca, non lles quedou outra que agasallarme cunha das novas bratz, un daqueles exemplares dos catro que sairon ao mercado fai xa uns anos. Tiven a sorte de ser unha das primeiras en ter unha Bratz orixinal, e agora, esta sentencia non me deixa indiferenete, quizais porque ao valor sentimental que eu lle daba á miña boneca, teño que sumarlle agora o valor que terá como peza de colección, unha vez que as Bratz desaparezan do mercado.

Chovía con furia hoxe, de madrugada. E sin embargo eu non quixen encabronarme co día , preferín un reflexo positivo, algo así como pensar que as rúas non están afastadas de nenos camiño das escolas, que é máis fácil chegar ao traballo andando, a pesar da choiva, porque todos van en coche e teño a calzada toda para min. Son unha camiñante soa pola rúa, pegada ás paredes dos edificios, evitando as goteiras, esquivando charcos...O amor tamén chove con furia hoxe. Non sei, non comprendo, non teño verbas precisas, nin siquiera verbas desgastadas para botarlle en cara a alguén o meu infortunio.

Chegou decembro, facendo ruído de neve, de frío, de vendabal, de mal tempo ao fin. E na calor das casas consumiuse un tempo que non vai voltar. Eu tamén tiven a miña propia maneira de consumir o meu presente, que xa é pasado nas mans. O olvido ule tan raro...E todo tan extraño, tan incomprensible ás veces. Incluso agora, non sei quen son. Decembro chegou facendo ruído, pero teño a sensación de que chegou antes de tempo.Ainda foi onte cando voltaba da praia ao atardecer, coas chanclas e os pantalóns cortados...E hoxe respiro inverno e melancolía, teño frío e doéme algo dentro...Nosltaxia , quizais. Consumiuse un tempo que non vai voltar...

Deja mi soledad intacta..., mi vida en su sitio, mi corazón muriéndose sólo...Por favor.

"Deja mi soledad intacta.
Abandona el busto del dintel de mi puerta.
Aparta tu pico de mi corazón
y tu figura del dintel de mi puerta.
Y el Cuervo dijo: “Nunca más.”

El amor

I

Saborear tu alma,
bebérmela, tragármela
con el sencillo
gesto con el que
una garrapata succiona
la sangre de sus víctimas.
Es amor, no conozco
otra palabra que defina
estas ganas de reducirte,
de exprimir tu esencia
sin remordimientos.
Es amor, y como tal
deja un regusto agrio
cuando se ha consumdado
definitivamente.

II

Hoy hace frío
y llego tarde a una reunión
importante, no corre prisa
el amor, amor mío.
Podemos aniquilarnos
en cualquier invierno
pegajoso que nos deje huérfanos
de todo, y atrevernos entonces
a ser nosotros mismos.
Diciembre te espera
con las pomposidades de las
que se ha ido haciendo
cómplice con los años.
Te asquean tanto como a mi
los árboles navideños
y las sonrisas familiares para la ocasión.
Podría salvarte con mi
lengua de mantis religiosa,
sin dolor, amor mío.
Pero hoy hace frío
y podemos aniquilarnos
en cualquier otro invierno.

A Jorge

A veces las personas se nos quedan clavadas muy adentro, y no podemos hacer nada por evitarlo. Nos queda sentir, dejar que ese sentimiento, aunque nos desgarre por dentro, aunque parezca por momentos dejarnos sin aire, se apodere por completo de nuestra razón. Nos queda sentir, y abrazar con fuerza ese ser al que amamos, si nos deja, aunque sólo sea un segundo. Y en ese segundo, respirar profundamente su aroma, empaparnos, y guardar esa esencia en lo más recóndito de nosotros, en ese huequito de nuestra memoria en el que nadie jamás penetrará. Y cuando todo vaya mal, cuando él ya no esté, cuando ya no se dejé abrazar ni durante ese mínimo segundo, poder rebuscar en ese cajoncito en el que tenemos su recuerdo, y agarrarlo con fuerza, y respirarlo, y comprender entonces que la vida también fué eso, ese amor por encima de cualquier entendimiento, sin remordimientos y sin esperanza, sin culpa y sin fe, pero vivo y enérgico como aquel abrazo eterno que duraba tan solo un segundo.

Roubos

Si alguén se pregunta quen é a persoa que máis veces é victima de roubo nesta cidade, eu teño a resposta, son eu. Esta vez foi ao grande, o bolso con tódalas pertenzas. O que acontece é que os delincuentes desta cidade padecen certa estupidez (ao igual ca min, claro). Eu por caer unha tras outra no mesmo despiste, no mesmo segundo fatídico no que un caco de pouca monta aproveita para desposeerme de calquera das miñas bagatelas. E eles por rebaixarse a convertirse en ladronzuelos de pouca monta, que se conforman con roubarme a min, pobre incauta, que non teño donde caer morta. Vamos, que postos a roubar, coño, roubade con sentidiño, a alguén que leve cartos na carteira, ou algo de valor, polo menos.

Esta vez foi como vos dicía o bolso. Dentro levaba , de valor, uns doce miserables euros e o teléfono móbil que xentilmente me regalara Movistar fai un mes, para agradecerme un xeneroso consumo mensual pola miña parte. Como son entendida na materia, afortunadamente , despois da primeira e repentina llantina que me entra, con ataque de nervios incluido, reacciono rápido: Suspensión de contrato de teléfono e cancelación de tarxetas de crédito, denuncia a Comisaría , levando conmigo código PIM, PUN , Imei e todo o que faga falla.Vamos, toda unha experta.

O que máis fastidia dos roubos é que os desaprensivos e estúpidos ladróns levan consigo aquelas cousas insignificantes en valor material que sin embargo teñen para cada un de nós un valor sentimental que non pode tasarse. Ia nese bolso verde que me roubaron un pequeno peluche que durante uns doce anos veu coidando con agarimosa contundencia das miñas chaves. Era pequeno, de cor marrón claro, ainda que o tempo e a falta de lavados o facían parecer máis ben grisáceo. Con bigotes partidos, e aspecto envellecido. Chamábase Nulo, e tiña un tacto que eu palpaba dentro dos bolsos e petos dos abrigos antes de sair pola porta da casa, para comprobar tranquila que levaba conmigo as chaves. Tiña Nulo un mozo, burriño , de peluche coma el, que vive colgado no parabrisas dun coche. E agora, póñome triste pensando sobre todo no pequeo ratiño de peluche, que non voltará a ver ao burriño, que non voltará a perderse entre os meus bolsos, entre o desastre das miñas cousas todas tiradas pola casa...

Todo o demais, en fin, non ten demasiada importancia, pero son esas pequenas cousas, que forman parte da nosa historia, esas que levamos durante anos enriba sin reparar demasiado nelas , as que de pronto nos deixan orfos da súa presencia, tristes, nostálxicos...Qué importa o móbil que Movistar me "regalou" fai un mes, que importa o bolso en si, de cor verde que estreaba ese día, qué importa o DNI, as tarxetas do banco...

Guapos

Hoxe non teño o día para cousas tristes...Xa chove fora do meu corazón...Só me cabe tempo para a contemplación da beleza pola beleza, sin máis. Disfrutade das vistas.

Carta de una mujer a su amante. Los amantes, esa relación tan vieja como los matrimonios, tan real como la vida misma, tan efímera y a la vez tan duradera:

"Bueno, no se si te enteraste de que esta semana estoy con mi hermana fuera de la ciudad, aunque tengo que venir a currar. Tengo ganas de verte, de todos modos, pero no se cuando sería un buen momento. Supongo que el miércoles a mediodía, temprano, a las dos o dos y media, o el jueves a esa misma hora. Si no, pues será difícil esta semana. Luego ya estaré libre el resto del verano, y podras venir cuando quieras ( cuanto más mejor)

Ayer cuando te decía lo de confundirme me refería a que cuando estoy tan triste no quiero paliar mi tristeza con sexo, porque al final esperaré de ti un abrazo, una caricia o un detalle que me reconforte que seguramente no va a llegar, y me decepcionaré sin razón, y acabaré por reprocharte que todo es una mierda. Y no es que no sepa lo que puedo esperar de ti, es que a veces pretendo que la gente que me conoce -incluido tu- veais más allá y entendais mis estados de ánimo, y me deis el cariño que doy yo normalmente sin que me lo pidan. Cuando lo que necesito es que me abracen y me digan que todo va ir bien, cuando necesito simplemente sentir que le importo a alguién, el sexo por el sexo no es la mejor opción, porque quizas me haga sentirme aún más triste. No quiero que me veas echándote la llorada al tiempo que te reprocho que no eres cariñoso conmigo...Las depresiones vuelven feas e insoportables a las amantes, es algo que se. Nos impide hacer masajes y sentirnos reconfortadas con un buen polvo que termina en una ducha rápida y una despedida relámpago. Tengo claro los términos del contrato, es todo.

Aun así, gracias por tus gestos, por tus sms que me buscan y escudriñan mi estado de ánimo. Luego, en tu piel, todo es más facil, te huelo y te reconozco, y todo se vuelve real y hasta cierto punto cobra sentido.
El verano - también lo se- es una dificultad añadida para los amantes. Aunque yo ahora te pediré cada vez más y más sexo, a pesar de los tópicos que nos mutilan. Porque sexo es lo que las amantes piden a sus amantes cuando el mundo no da tregua. Ahogarse en sexo es mejor que ahogarse en indiferencia.


No me tomes demasiado en serio cuando escribo, a veces es cuestión de un segundo negro, que lo tiñe todo de melancolía, pero al rato , ya pienso en otra cosa."

Caótico luns

Lentitude do tempo sobre as cousas. Chove. Esa mesma choiva de tantos días repetidos. Ti estás mudo no meu móbil, e mandas un email insustancial, bótames flores, como si con iso puideses compensar tanta ausencia, tanto desinterés. Eu sempre prometo vinganza coas miñas palabras, incluso con aquelas que non che chego a dicir. E busco outros soños que non se cumplirán nunca, pero que axudan un pouco a arrastar o día.

A ansiedade é un verme amarelo que corre polas venas coma unha serpe venenosa, que mata lentamente, que non che deixa ser libre, nin feliz. A búsqueda é incesante, pero non conduce a ningunha conclusión aceptable. "Partir bares", como din en Portugal, e a única maneira de sentir que se pode respirar dun xeito distinto, e ao final é outra trampa máis, na que caemos os solitarios. O verme tenme tomada a medida, apreta pero non afoga, de momento. E eu sigo buscando, entre libros, entre post, entre fiestras pechadas que agachan inmundicia e verdade , a partes iguais. Si rascas a superficie atopas o podre das cousas, a merda que rebosa nas conciencias dos que son tan puros, tan nobres, tan rectos, tan humanos...O amor é un precipicio, pero xa me gustaría a min poder aferrarme a ese precipicio, colocar a miña existencia no borde, e apostar todo a unha soa carta. As cartas están marcadas de antemán, din algúns. Quizais eu tamén o creo así, e entón a miña desolación faise espesa e amarga, eterna. Non sei ler o meu futuro nos ollos de ninguén, menos ainda nos ollos dos homes aos que podería amar. Amar eternamente...

***

Amar eternamente como aman os que non saben nada do mundo como aman os que están de volta da vida e nese amor encontrar un sentido distinto algo de humanidade non creo que sexa tan dificil amar só é preciso poder sentir admiración sinceira e un pouco de vontade deixarse querer sorir e tender a man cando precisen de nos

nunca amei a quen non consigo admirar da igual un xesto unha maneira concreta de enfrentarse ao mundo unha prosa exquisita a verdade absoluta contada como si se tratase dunha novela a tenrura ao acabar o día e ese xeito tranquilo de facerse vello contemplando a natureza con paixón renovada

amar é tantas cousas amor meu que non sei como podo contarche todo o que sinto e ao tempo explicarche por qué me encontro tan soa a vida non ten explicación para todo eu tampouco me aclaro nin cando escribo nin cando penso en ti que podes ser calquera que tes moitos rostros moitas profesións distintas moitos bicos que non me das gardados nun caixón nun sobre que leva o meu nome

O amor non se parece a nada nin a ti nin a min follando como bestas porque así é un xuntarse de corpos famentos de carne e de afecto hoxe síntome algo así como desesperada por non atoparte por non morrer de gozo entre as túas pernas por non pasear polo centro da cidade collida da túa man sempre caendo nos tópicos quizais non existe nada máis quizais é iso a felicidade

THE RAVEN

Hai películas que non se esquecen ,que non poden pasar desapercibidas por máis que un queira. Películas que se mezclan coa literatura, que se fusionan de maneira perfecta. Ocurre no filme do ano 35 , The raven, con Boris Karloff e Bela Lugosi como protagonistas. Na película o poema de Poe do mesmo título é recurrente, está presente durante todo o transcurso da película ,sobre todo ao principio,e tamén se reflexa nela a esencia do escritor. Mira, un bo plan para un venres díficil, unha película e un poema.

Estou influenciada, mal influenciada, polo que vou lendo dun blog a outro. Non dedico demasiado tempo a internet, pero o tempo que lle dedico é incluso demasiado para a miña estabilidade emocional. Perigra. Sí, a miña estabilidade emocional atópase en perigo. Estou en crisis. Existencial. Intento salvarme a través da literatura, pero a literatura, lonxe de salvarme , arrastrame máis ao fondo do precipicio. Hoxe son unha exceptica que non se fía nin da súa sombra. Hoxe non creo no amor, nin na posibilidade de sobrevivir a este preciso instante no que me atopo. O suicidio sería unha boa opción, a única que se me ocurre, e ler a Boris Vian non está mellorando moito as cousas. Entón surxe unha voz cómplice para dicirme que hoxe é venres, cun amplo soriso, como si que hoxe fose venres fose causa dabondo para estar feliz. ¿Qué teñen os venres? A min planteanme sempre as mesmas dúbidas trascendentais : durmir siesta ou non, sair a emborracharme ou non, marchar ao meu pobo ou non...

LAS HORAS PASAN...

Las horas pasan lentamente
Como el desfile de un entierro
Llorarás la hora en que lloras
Que huirá también rápidamente
Como pasan todas las horas

Guillaume Apollinaire

Sin tetas non hai paraíso

Na miña adolescencia solía ir de vez en cando a unha discoteca da zona de Lugo, bastante coñecida, desas nas que te atopabas condenado a pasar alí a noite enteira , pois non había moitos bares ao redor. Nesa discoteca facían sorteos de coches unha vez ao mes, ou cada dous meses, e para iso cada entrada ía acompañada dun número que tiñas que gardar como si dun boleto de lotería se tratase. O día do sorteo a discoteca estaba a reventar, viña xente de todos lados de Lugo, coas carteiras cheas das entradas numeradas que cada un fora acumulando. Nos iamos sempre en grupo, a mesma pandilla, e por aquelo de que une e vencerás xuntabamos tódalas entradas, tódolos números e así tiñamos máis oportunidades de gañar. A sorte non nos acompañaba demasiado, pero unha vez, pillounos por sorpresa que alguén subido no escenario cun micrófono en man lía en voz alta e clara o noso número. Tocounos o coche. Vendímolo alí mesmo, á propia discoteca , pola metade do que valía no mercado. Repartimos os cartos e financiamos con eles un par de ceas, e as borracheiras duns cantos fines de semana. O coche suvencionounos a entrada na discoteca uns meses e máis un par de levis para cada unha, punto. Non foi máis ca un xogo de nenos, que nos meteu un subidón no corpo, pero que se esfumou coa rapidez coa que se esfuman os cartos e os soños adolescentes. Por suposto eran outros tempos. Non sei como actuaría hoxe de tocarme un coche nunha discoteca,claro que agora nas dicotecas non sortean coches, senón tetas.

Vas a unha discoteca e participas nun sorteo dunha operación de agrandamento de peito. E eu non podo deixar de imaxinar a aquela nena que eu fun, que se alegrou co seu puñado de billetes na man e que gastou en roupa e cervexas si me desen un vale por un par de tetas en Corporación Dermoestética. A dúbida que teño é si se ofrecen tetas porque é o que demanda a sociedade, ou ben se nos queren impoñer a demanda das tetas como prioridade .

Os adolescentes son fortes de caracter, pero os seus valores e principios ainda non están solidificados, e son fácilmente mudables e manipulables. Responden con facilidade a estímulos externos, e rara vez teñen conflictos morais nos seus comportamentos. A adolescencia é a carne de cañón da sociedade de consumo, que pretende vender como único prototipo aceptable o de mulleres obxecto, físicamente perfectas, delgadas e atractivas. Sin un bó par de tetas non eres ninguén. Con tetas gustarás aos homes, con tetas conseguirás un bó traballo, de modelo ou de dependienta nunha cadea de textil de prestixo internacional. A intelixencia, a valía persoal, a naturalidade, a feminidade en estado puro , sin maquillaxe nin roupa de marca non vende no mundo no que vivimos. Ou tes un par de tetas ou te quedas fóra do sistema. O mundo sigue a ser dos homes - cada vez máis exclavizados tamén polo materialismo e a sociedade das apariencias, frívola e superficial- aos que se lles presupón a súa intelixencia e a súa capacidade para levar a cabo empresas importantes, sin que teñan que demostrar constantemente as súas habilidades. As mulleres, pola contra, todavía son vistas como adornos, que teñen que brillar polo aspecto físico, impecable sempre, e demostrar ademais día tras día que son algo máis ca puros obxectos de desexo construídos para o pracer dos homes. Aos homes presúmeselles intelixencia pero as mulleres deben demostrar cada día que son capaces de levar a cabo tarefas intelectuais, e todo sin descuidar o seu aspecto. Vamos que teriamos que estarlle agradecidas tódalas mulleres a esa discoteca valenciana que sortea unha operación de peito entre as clientas, para que polo menos unha delas cumpla o soño de verse como as modelos e concursantes de Granhermano que a base de fotoshop saen desnudas sin imperfeccións nas paxinas das revistas. Xa o di a serie de moda " sin tetas non hai paraíso"

Happy Birthay, Mickey.

Después de la boda, me quedé, vacía. Estoy en un callejón sin salida, cansada y triste. Ni siquiera el sexo me motiva. Añoro algunos besos, pero tampoco con demasiado interés. Supongo que este hastío tiene alguna razón de ser oculta, que no alcanzo a comprender ahora, bajo esta luz. Noviembre se extiende como un gran manto de tranquilidad y aburrimiento sobre mis ojos. Sólo el momento preciso de la boda me reconforta un poco. Sin embargo, al mismo tiempo, la nostalgia que me dejó ese día me provoca una pequeña angustia. No me cabe más emoción en mi alma, y al mismo tiempo estoy seca.

Me veo a mi misma, desde fuera, y asisto a mi vida como quien asiste a una novela insustancial, patética, carente de sentido. Hoy no me gusto, no me aguanto, me aburro a mi misma.

Tan sólo los recuerdos de otras épocas felices, los años de universidad tal vez, o incluso la época del instituto , me alivian un poco. Soy lo que fui, pero ahora no se muy bien qué es lo que he construído. Supongo que nada, eso es, nada. Camino sóla por la vida, sin un amor con el que envejecer a mi lado, sin un hijo fruto de mis entrañas, sin echar raíces en ninguna parte...Sin trono, sin reino. Y ya no me sirven las metáforas.

Venus y Adonis

Para os románticos, aquí vos transcribo uns versos dunha preciosa historia de amor, escrita por Shakespeare, sobre o amor de Venus e Adonis, agora que ando tan romanticona eu con esto das vodas e tal.



Cuando apenas, al sol, con semblante escarlata
le da el último adiós la bella aurora en lágrimas,
Adonis se dispone al placer de la caza,
a la que tanto ama, que del amor se mofa;
mientras Venus, enferma de deseo, le acosa
5
y cual audaz amante, trata de enamorarle.

«Tú, tres veces más bello, que yo soy» le declara.
«Cuya flor y dulzura, ciegamente ama el prado,
que a las ninfas empañas, y que eres como el hombre,
más blanco que las rosas y las propias palomas.
10
Te hizo un día Natura, con ella en competencia
para decirle al Mundo que con tu muerte acaba.

Baja de tu caballo, portento de hermosura,
sujeta su cabeza al fuste de la silla
y si este favor me haces, por ello, te prometo,
15
descubrirte mil veces los secretos más dulces;
siéntate junto a mí, donde no haya serpientes
silbando alrededor, mientras te beso amante,

sin que tu labio sienta, que se apaga este fuego,
que sentirás más ganas entre tanta abundancia,
20
pasando del rubor a la albura al instante,
que diez besos serán cual uno y como veinte:
Que un día de verano será como una hora
derrochada entre gozos donde el tiempo se pierde.»

William Shakespeare

Voda de Eva e Camilo

As vodas de amigos deixanme un regusto moi especial na alma...Esta foi especialísima e ben merece unha homenaxe. A ela quéroa moito, ese cariño que dan os anos e a amistade compartida, con malos entendidos e confidencias. Coñece o bó de min e tamén o malo, e compartiu conmigo algunha que outra aventura memorable. A el..., ainda que o coñezo dende fai pouco, tamén o quero, porque enseguida me demostrou que é unha excelente persoa, desas que atopas unha vez na vida. Noraboa aos dous.

Gustavo Almeida presenta o seu novo disco "Cabaña" ás 21:00 horas no Teatro Principal de Pontevedra.

Sobran as palabras...Música, voz, expresión, sentimentos, coherencia. E un cantautor en estado puro. E a min, o que lle digo sempre, éncheme de felicidade.

Hannah quere morrer

Hannah Jones desexa ir a disney world para esquecer os problemas. Deste xeito tan simple e contundente se expresou esta nena de trece anos que di que non quere ser sometida a un transplante porque os médicos dubidan de que sexa efectivo, e ainda así, saindo todo ben lle quedarían por diante máis operacións. Hannah está cansada de hospitais e decide plantarse, así de simple, decide morrer na súa casa, tranquilamente ,rodeada da súa familia.

Vaia por diante que eu son defensora ao cen por cen da eutanasia como modo de rematar co sufrimento innecesario, pero neste caso, non sei, hai algo que non me acaba de encaixar de todo.

Hannah ten trece anos e padece unha grave enfermedade, precisa un transplante, pero esta operación non garantiza que se cure. Hannah decide que non, que non quere operarse, que tan só quere descansar. Pero descansar de médicos, de hospitais , de operacións, no caso de Hannah implica morrer, así de sinxelo,a morte.Eso é o que non me cadra, que unha nena de trece anos se rinda, se resista a morrer sin loitar. Os nenos teñen un instinto de supervivencia que non se asemella en nada ao dos adultos, os nenos recoñecen o sufrimento, si, pero non ven a morte como unha consecuencia posible, non a consideran. Cando eu tiña doce anos estiven moi enferma, os médicos incluso chegaron a informar aos meus pais da porcentaxe de posibilidades de curación, que era moi baixa, pero eu sin embargo en ningún momento pensei que esa podía ser a consecuendia última da miña doenza. Sufrín dabondo, estiven na UCI e mesmo tiven moitos momentos de perda total de consciencia, pero cando saín da UCI, boteime como mozo ao meu compañeiro de habitación e lembro que era moi feliz. Estaba extremadamente delgada, moi débil e ía en cadeira de rodas porque non me tiña en pé. Hugo, así se chamaba o neno, empuxaba a cadeira e dábamos paseos polas distintas plantas do hospital. Non lembro daqueles días a dor que debía sentir, o cansada que estaba de que me clavaran agullas constantemente, da ferida que me fixeron no pulmón para facerme unha drenaxe, da dificultade para respirar...Lembro daqueles días o soriso amplo de Hugo, e o feliz que era naquel cuarto de hospital, xogando coas máquinas de marcianitos competicións eternas, batendo records , falando horas e horas pola noite, ata que as enfermeras viñan a chamarnos a atención...Nunca pensei na posibilidade da morte, acechando. Si nalgún momento me tivesen plantexado unha operación máis que me permitise continuar avanzando, ainda sin moita seguridade no futuro, non dubidaría nin un só segundo, a pesar do sufrimento e do cansancio. Os nenos agarranse á vida con uñas e dentes dun xeito natural, é a ventaxa que teñen sobre os adultos. Hoxe eu non soportaría todo o que sufrín sendo nena, quizais me rendise...pero de nena , incluso estando na UCI só pensaba en cousas normais, de nenos: conseguir acabar un crucigrama, que me trouxeran un libro, que me estaba perdendo "Norte e Sur"...Por iso todo esto de Hannah non me cadra, ela ten trece anos, un máis ca min entón, e non logro entender cómo é capaz de non encararse ao seu destino doutro xeito. Si fose adulta comprendería moi ben a súa decisión, pero sendo ainda unha nena...Iso é o que non comprendo.Quizais eu tiven moita sorte, ou era moi inxenua,non sei. En todo caso , non son eu quen de xuzgala, ainda que esta vez si que esté convencida de que aos trece anos merece a pena loitar.

DESAMOR

_Afogueime en White Label con Coca-Cola.
_¡Joder, marcas non¡
_¿Por qué non? Hai cousas que só se chaman polo nome da marca
_¿Por exemplo?
_A nocilla
_ A nocilla...evoca a infancia, aquelas merendas vendo Barrio Sésamo...Todo un símbolo xeneracional. ¿Qué máis?
_Estabamos a falar dos meus sentimentos...¿lembras?
_Si, si, que te emborrachaches con wisqui para olvidar
_Afogueime en White Label con Coca-Cola, para esquecelo...Tentaba suicidarme definitivamente.
_¿E conseguíchelo?
_¿Suicidarme? Un pouco.
_Non, esquecelo
_Claro, non ves que xa non che falo del.

La voz a ti debida

La forma de querer tú
es dejarme que te quiera.
El sí con que te me rindes
es el silencio. Tus besos
son ofrecerme los labios
para que los bese yo.
Jamás palabras, abrazos,
me dirán que tú existías,
que me quisiste: jamás.
Me lo dicen hojas blancas,
mapas, augurios, teléfonos;
tú, no.
Y estoy abrazado a ti
sin preguntarte, de miedo
a que no sea verdad
que tú vives y me quieres.
Y estoy abrazado a ti
sin mirar y sin tocarte.
No vaya a ser que descubra
con preguntas, con caricias,
esa soledad inmensa
de quererte sólo yo.

Pedro Salinas

Pequeño Vals Vienés

En Viena hay diez muchachas,
un hombro donde solloza la muerte
y un bosque de palomas disecadas.
Hay un fragmento de la mañana
en el museo de la escarcha.
Hay un salón con mil ventanas.
¡Ay, ay, ay, ay!
Toma este vals con la boca cerrada.

*
Este vals, este vals, este vals,
de sí, de muerte y de coñac
que moja su cola en el mar.

*

Te quiero, te quiero, te quiero,
con la butaca y el libro muerto,
por el melancólico pasillo,
en el oscuro desván del lirio,
en nuestra cama de la luna
y en la danza que sueña la tortuga.
¡Ay, ay, ay, ay!
Toma este vals de quebrada cintura.

*

En Viena hay cuatro espejos
donde juegan tu boca y los ecos.
Hay una muerte para piano
que pinta de azul a los muchachos.
Hay mendigos por los tejados.
Hay frescas guirnaldas de llanto.
¡Ay, ay, ay, ay!
Toma este vals que se muere en mis brazos.

*

Porque te quiero, te quiero, amor mío,
en el desván donde juegan los niños,
soñando viejas luces de Hungría
por los rumores de la tarde tibia,
viendo ovejas y lirios de nieve
por el silencio oscuro de tu frente.
¡Ay, ay, ay, ay!
Toma este vals del "Te quiero siempre".

*

En Viena bailaré contigo
con un disfraz que tenga
cabeza de río.
¡Mira qué orilla tengo de jacintos!
Dejaré mi boca entre tus piernas,
mi alma en fotografías y azucenas,
y en las ondas oscuras de tu andar
quiero, amor mío, amor mío, dejar,
violín y sepulcro, las cintas del vals.


Federico García Lorca

Sonata de Otoño

Interpretouse onte en Pontevedra a obra Sonata de Otoño, a versión teatral da película de Ingmar Bergman que dirixe José Carlos Plaza. A actriz Marisa Paredes figura como cabeceira de cartel desta obra na que actúan veteranos intérpretes como Nuria Gallardo, Pilar Gil e Chema Muñoz. Pode parecer suficiente para conseguir unha obra maestra contar con bos actores de renome e un bó texto con carga dramática dabondo para emocionar aos espectadores e mesmo arrancarlle algunha que outra bágoa, pero dende o meu punto de vista, de humilde observadora dende unha butaca, tan só podo dicir que non é suficiente, ou que polo menos onte non foi suficiente para min.

Non dubido da forza do texto ,do amplo calado da historia, desgarradora , ás veces cruel e que pretende afondar nas conciencias e removernos por dentro. Non dubido da intelixencia das palabras, da súa forza e carga emotiva. Tampouco poño en dúbida a elección dos actores , o xogo coa luz e coas sombras, nin siquiera o escenario orfo de obxectos , deixando protagonismo absoluto ás voces das personaxes que pretenden mostrar os sentimentos a flor de pel. O que cuestiono é a interpretación que é levada a cabo polos protagonistas da obra.

A peza comeza lenta, cun ritmo monótono que chega a ser tedioso e non consegue crear un ambiente cómodo para o espectador , que se perde na presentación das personaxes , no encuadre espacial e temporarl que nos primeiros minutos se pretende facer . E cando chega ao meollo da cuestión, ao drama que se xenera ao remover a historia de nai e filla, os odios do pasado, as feridas, os erros cometidos e as xustificacións que cada unha aducen nun intento de egoista salvación, o espectador está fóra da escea, fóra dese lugar onde as personaxes se encontran e se poñen un espello para redescubrirse e afrontarse. O texo engancharía entón , o drama podería chegar a conmover, pero o tempo fíxose longo ata chegar a ese momento no que Nuria Gallardo muda o tono da súa voz e parece querer ser xa a personaxe, e non unha simple actriz no escenario recitando un texto.

Marisa Paredes resulta menos crible, diva e algo esperpéntica , parece interpretar a caricatura de Charlotte, pero non a Charlotte. Arrastra a voz, parece que con certa pereza, coma si o drama lle importase un pito, como si o escenario lle sobrase e tivese nese momento mil cousas mellores que facer. E entón o que o espectador ve é unha gran actriz cómica facendo un drama.

Pilar Gil interpreta a unha enferma postrada nunha silla de rodas, que fala de xeito incomprensible e que se convulsiona con certa credibilidade, pero vela de pe entre bastidores, asomando a cabeza xunto cos técnicos , fai que saiamos da historia e tomemos a risa o dramatismo da escea.

En definitiva, a obra faise longa e monótona ao principio, e a carga dramatica que os actores conseguen a medias no epicentro da obra queda eclipasada polo sopor no que os espectadores nos vemos inmersos para entón. O dramatismo supéranos, cóllenos de sorpresa, e a pesar dos esforzos por recuperar o fío da historia e meterse nela de cheo non conseguimos adentrarnos nese espacio íntimo no que se moven nai e fillas sin estar pendientes do reloxo . Non se creou a maxia precisa para evadirnos do mundo e tan só sentir o que Charlotte e Eva sinten. Non sentimos a súa dor nin as súas bágoas. Era unha obra de teatro, remata e saimos á rúa como si nada. O corazón non se nos encolleu nin temos a sensación de que a nosa propia existencia quedou suspendida. Pasou. As veces no teatro suecede a vida, pero onte tan só había actores, e texto ,e focos , e espectadores , e butacas, e aplausos baleiros de emocións contidas.

Alter ego

As veces é preciso desdoblarse noutra voz para contemplarse unha a si mesma con certa perspectiva. Outra voz é precisa para descubrirnos tal e como somos, para falarnos de tú a tú, e atopar de cara a realidade, unha realidade por fin nítida e medianamente soportable. Cando son outra voz son o que ansío ser, e tamén o que son, e o que deixei de ser, coa memoria toda que fun acumulando ao longo dos anos, co futuro na retina e o nerviosismo que ese futuro me provoca. Son eu, e ao mesmo tempo son tódalas mulleres que nunca chegarei a ser, as lúcidas e soñadoras, as emprendedoras e artistas, as fermosas encantadoras de serpes e as bruxas moldeadoras de perfección e abundancia.

Teño unha vida real, que non ten nada que ver conmigo, e ao mesmo tempo unha vida , ou moitas vidas, paralelas , que son nas que eu me desenvolvo , nas que medro ,nas que son feliz ou infeliz, nas que me namoro, nas que son nai, nas que viaxo a lugares lonxanos e coñezo bicos e miradas inesquecibles. E nese desdoblarme sinto tamén con claridade, e véxome ao outro lado do espello como quen ve un ser alleo, impenetrable, ilusorio.

Son unha voz, e moitas voces ao mesmo tempo, que din cousas e cousas, palabras tan só que no fondo non chegan a transmitir nada máis que certo grado de hipocresía. Depende da luz, do espacio que acolle a cadeira onde estou agora sentada, das gotas de choiva, dos sms que recibo sin agardalos, das esperanzas que morreron na almofada, das frores que se suicidaron na beira das estradas...

Deuses

Teño os pes na terra. Ao borde da ferida hai un deus que está rindo. Rise de ti, de min... dos pobres mortais ansiosos de eternidade. Hoxe a climatoloxía colleume por sorpresa, para ben. Non sempre sucede así. As veces a choiva é máis negra ca morte, ca morte dos seres inocentes que non molestan demasiado, porque hai mortes que son ben recibidas, ou con certa indiferencia, e entón, entón a choiva non é comparable. Pero hoxe a choiva é tan lene que non me aflixe. Non creo no amor, nin nas despedidas, creo no olvido, que como un manto de sombra se interpón entre aqueles que se xuraron tanto amor. Amor eterno. Sexo eterno. Paixón eterna entre sabas de complacencia e pan con cebola. Outro deus adícase a estas minudencias, esas que se din do corazón. ¿Cantos deuses fan falta para que vivamos tranquilos sobre a terra? Non podemos vivir tranquilos porque tan só contamos coa sorte para continuar vivos un segundo máis. Dous segundos máis. Tres.

Ao borde da ferida hai un deus que se está rindo de ti.

As promesas de Obama

Supoño que non falo de Obama porque no fondo son escéptica sobre o ansiado cambio que según todos traerá o seu mandato. O mundo enteiro está pendiente deste home, coas esperanzas postas nas súas próximas decisións, sin embargo eu dubido moito que aconteza aquelo que unha vez dixo un homiño do PP falando do que era presidente da Xunta " cando Fraga move un dedo move o Estado todo" , pois iso, que non creo que os movementos de Obama consigan mover o mundo enteiro no xeito que todos desexamos. Miro a Guantánamo e non me sobra a confianza. Unha cousa e prometer acabar con Guantánamo e outra ben distinta levar a cabo a promesa, que dende logo é unha empresa complexa que non se fará dun día para outro.

Os gobernantes europeos enchen a boca coa multilateralidade e en tódalas partes do mundo agarranse a razóns múltiples para ver en Obama a súa esperanza, o seu orixe étnico, a súa condición de demócrata...Pero a realidade é que este home non posúe unha vara máxica que faga desaparecer Guantánamo e remate coa vergoña estadounidense dun plumazo. Quizais tampouco ten fórmulas máxicas para levantar a economía mundial ou conseguir convertir EEUU na terra prometida, quizais é tan só un home que cunha campaña de marketing magnífica conseguiu os votos precisos para selo novo inquilino da Casa Blanca, e máis nada.

Escepticismo, é o meu sentimento cando miro ao outro lado do Atlántico, cando penso na hipocresía de Occidente, cando vexo aos líderes de todo o mundo buscando a foto co novo presidente electo como si con iso tivesemos un pasaxe á felicidade e ao benestar.

Entre tanto, agardo que o tempo de ou quite razóns, sin ser crédula nin soñadora. Quería que ganara Obama, pero agora que gañou, tan só agardo.

Efímero

Estoy sentada frente una taza de café, consciente de que asisto a un acontecimiento histórico, y sin embargo no siento nada diferente. Por primera vez un negro se sienta en el trono del mundo, y yo no me paro demasiado a pensar lo que eso significa , el momento en el que nos encontramos y lo que supondrá para el futuro, tan sólo dejo que el tiempo transcurra, como si se tratase de un paseo por un túnel infinito que conduce a la nada. El mundo es inmenso y a la vez minúsculo desde este cuarto. Existen demasiadas cosas que jamás podré alcanzar y las que si están a mi alcance se me antojan irrelevantes.

Hoy estoy un poco muerta por dentro, como si se me estuviesen secando poco a poco las entrañas. Me falta aire, vida, emoción. El recuerdo del tacto de una barriguita discreta y tierna se quedó grabado en mi mano, y todavía me quema. Se que estoy todavía viva porque se que hay cosas que no podré tener nunca. Es dificil de entender, la gran contradicción de nuestro tiempo, supongo, lo que anhelamos es lo que nos mantiene incansables y desafiantes ante el porvenir, y sin embargo, es al mismo tiempo lo que nos derrota por momentos.

Me gustaría tener algo más que el tacto de su piel efímero, casi robado, en la palma de las manos. Me gustaría conservar alguna palabra que fuese sólo mía, algún poema, alguna sonrisa...Pero tengo que conformarme con ese segundo, con esa caricia de mi mano en su vientre , en su ombligo, y no volverme loca en este instante preciso en que todo él se me viene a la memoria como una convulsión.

El mundo hace historia, y yo, lamento mi suerte vertiendo palabras al aire que no va a recibirlas ni entenderlas el hombre al que van dirigidas. Y entre tanto, Palandria permanece imperturbable, firme , como un territorio inexplorado, sin rey, sin súbdito.Quizás el podría devolverle su explendor, hacerla resurgir convirtiéndose en un rey a la altura de mis sueños infantiles. Al menos esa fantasía consigue hacerme sonreir.

Chegou o cambio

Un negro na Casa Blanca.

Cristais Rotos.

Emprego as palabras dos escritores, dos xornalistas, para comprender o mundo no que vivimos. Así de simple, ler e comprender. O mundo é amplo e dificil, e ás veces non teño as verbas precisas, non todas. Pero o mundo cabe en palabras, duns e doutros, e eu agradezo cada artigo, cada verso, cada liña que chega aos nosos corazóns e nos fai o espacio máis habitable. Esta vez foi na Voz de Galicia, coa metáfora recurrente dos cristais rotos, pero podía ser en calquera xornal, en calquera blog, un escritor, construíndo soños coa súa pluma, para lanzalos ao aire, e aliviar así un pouco os nosos espíritus.

La última vez que
Peter Pan hizo el amor
se le enganchó el alma
entre los muelles del colchón.
Se quedó la cosa en anécdota,
triste, como si nada.
Pero creo que después de eso
para el ya no volvió
a ser lo mismo.

La lenta máquina del desamor

Julio Cortázar
La lenta máquina del desamor,
los engranajes del reflujo,
los cuerpos que abandonan las almohadas,
las sábanas, los besos,
y de pie ante el espejo interrogándose
cada uno a sí mismo,
ya no mirándose entre ellos,
ya no desnudos para el otro,
ya no te amo,
mi amor

Estadística

Olerte es una explosión.
Fuimos huracán y tierra
mojada, entretanto
aprendimos a
perdonarlo casi todo.
Hacer el amor es un
acto violento, intransigente
que culmina en la nada
como casi todas las heroicidades.
Vértigo, naúsea, probabilidad...
La vida se resume bien
y la estadística la define.
Podemos tener un accidente
en cualquier esquina,
un segundo y todo termina,
un callejón equivocado, un avión
que no sale a su hora,
una tormenta de verano...
En cualquier esquina
acecha el infortunio.
Y nosotros en medio
del infierno, como hombres
que tienen algo que ganar,
desgastándonos de amor
de contrabando,
lo único puro que se resiste
a la lluvia amarilla
de las ciudades.

Poema para novembro

Evoco outro tempo...
outra sol de novembro
que gardaba outras
esperanzas, éramos distintos.
Ainda hai infancia
nos ollos adormilados,
nos pés fríos cando
se pousan no chan
cada mañá...
Caen as follas,
imos recoller castañas,
o aire frío pétanos na cara...
Todo parece igual,
tan só nós somos distintos.
Morremos no paso do tempo,
nos días iguais que
nos conducen á oficina,
ao supermercado, á tenda de
teléfonos mobiles...
Todo parece ás veces
irreal, absurdo, incompleto.
Nas cinzas do que fumos
atopamos un soriso
de neno casi feliz
que sobreviviu á terrible
historia do mundo.
Miles de novembros
curtíndonos a pel e a alma
para chegar ata aquí,
insensibles e nostálxicos,
conservando o pouco que
queda de todo aquelo...

Este luns ten un olor de inverno, as cores do inverno, as ilusións tímidas do inverno nas mans. Chegou novembro, pola porta grande, con frío sin tregua. Parece mentira que fai tan só quince días andaba eu pola Lanzada en biquini , e agora que lonxano me queda o sol e as cremas bronceadoras...O máis relevante nestas datas pode lerse nos xornais, e hoxe a actualidade para min ten un nome , que ainda non está perfilado, que ainda non está sentado no trono do mundo, pero ao que xa lle queda pouco. Barack é a esperanza de moitos ,dentro e fora dos EEUU, e sin embargo teño un pequeno temor que non consigo disipar con nada: que a pesar de Obama todo siga igual. Pero a pesar do meu temor non podo ser indiferente ao que acontece ao outro lado do Atlántico, e menos hoxe, que EEUU decide. O bacalao está todo cortado, probablemente, e moi poucos son os que votarán tendo na memoria as palabras vertidas polos candidatos como eslóganes publicitarios por micrófonos abertos nas últimas horas. Obama dirixiuse aos hispanos en castelán prometendo futuro como quen promete amor eterno cando da o seu primeiro bico de amor adolescente, e McCain, deixouse eclipsar por esa muller que fai do antiabortismo a súa bandeira e que pretende aglutinar nese xesto todo o feminismo estadounidense. O panorama é o que é, non da para tirar cohetes, pero eu teño a esperanza de que Barack sexa mellor do que soñamos, que non decepcione demasiado no caso de gañar os comicios.

En fin , resaca da fórmula 1, con final de infarto e pouco máis na fin de semana que pasou.

Chamábase Piti, nome ou apodo , non sei, e tiña un aire de guaperas dos que quitan o hipo. Sin embargo tras minutos de conversa dase unha conta de que ás veces a beleza non vai necesariamente unida a un intelecto aproveitable. Serve en todo caso para cumplir no mundo o seu papel , o papel destinado a este tipo de guapos que saben que o son , o de home comodín, que sempre da xogo, que está sempre dispoñible. No fondo os guaperas non moi listos teñen esa virtude, a de crerse indispensables e pensar que sin eles o mundo paralizaríase, e por iso acuden sin que os chames, e fanche compaña coa única pretensión de que ensalces o seu ego, que nunca ten límite.

Personaxes así resultan en calquera caso moi aburridos, vamos que a beleza que teñen queda neutralizada pola sobervia e a estupidez. Menos mal que ti e máis eu sabemos que hai outros guapos, que ainda que adolecen do mesmo mal, a vanidade, teñen a cabeza amueblada e servelles para algo máis que para levar chapeu. Lástima que estes nunca están dispoñibles.

Declaracións dunha raíña

" A raíña non reina nin goberna, falou de muller a muller", lin hoxe nun xornal á raíz do lio que se montou coas declaración da raiña Sofía nun libro publicado por Pilar Urbano. Esta é a defensa que fai Pilar Urbano da súa publicación, afirmando que as declaracións vertidas pola raiña son tal e como as expón no libro, fieis á verdade.

Sin embargo a raíña molestou cos seus comentarios a varios colectivos, sendo raíña, de España, porque eso é o que non podemos esquecer, que ela ante todo representa á Coroa, e é a raíña de todos. Eso é o problema da nosa monarquía parlamentaria, que está atopando un choque entre o que está contemplado na Constitución, o papel que lles corresponde asumir dende a promulgación da Carta Magna, e os novos tempos de modernidade nos que vivimos e aos que queren sumarse con total normalidade, como outros cidadáns máis que moran neste país. Así pouco a pouco van adaptando o seu ritmo ao do comun dos mortais, traballan no que lles peta, casan con plebeyas divorciadas, divorcianse, e falan para xornalistas de tú a tú. Pero ao mesmo tempo gozan dos privilexios que lles concede o seu estatus. Vamos que son reis para o que lles convén, con tódolos honores, e seres normais para o que lles ven en gana. E partindo desta contradicción, non creo que a raíña poda dicir que era unha conversa no ámbito privado, porque a raíña non pode ter ámbito privado. Ou son reis para todo, ou que se apeen do barco e que vivan do seu traballo como calquera de nós e non a cargo dos Orzamentos do Estado.

Por suposto que das miñas verbas se extrae certo republicanismo, non o nego. Pero si teño que achantar coa monarquía, pois vale, pero que non nos tomen o pelo. Sofía non pode dicir que non ve ben que os gays se sintan orgullosos de selo, que se suban en carrozas a celebrar o seu orgullo e que chamen á súa unión matrimonio ,de maneira privada, de tú a tú. Sofía di o que di, só como raíña, como representante da Coroa, e como tal teñen que ser tidas en conta as súas declaracións. E penso eu, que a Coroa non se pode permitir certas declaracións que van contra os dereitos fundamentais e contra as leis que foron aprobadas polo pobo. A raíña opina, as leis non crean conciencia, efectivamente, pero a raíña, precisamente por ser raíña, perde o dereito a opinar como cidadá de a pé. Ninguén a obriga a ser raíña. Eu estaría encantada de escoitar as súas opinións si fose unha simple mestra de música, pero como raíña creo que debe mostrar máis respeto.

Cousa de tolos

Andiven onte na lectura dun libro no que se falaba de convencer, si, de convencer aos outros dos nosos plantexamentos. Hai dúas maneiras de convencer , con argumentos e dende as posicións. Quedei un anaco pensando nesto, e dinme conta de que a maioría das veces acudimos a posicións para convencer aos outros das nosas ideas. Poñemos ao outro no noso lugar para levalo a onde queremos, para convencelo. Así é fácil que cheguen a comprender os nosos motivos e mesmo a compartir as nosas conviccións. ¿Qué facer si vemos a unha pandilla de neonazis golpeando brutalmente a un mendigo na rúa? Os argumentos non deixan lugar a dúbida : intervir, meterse no medio, chamar á policía...En todo caso, actuar. Pero si pretendemos dar unha resposta dende a nosa posición, quizais a lóxica dos argumentos quede relegada, e así, alguén podería facilmente pasar de largo e ter unha explicación convincente e mesmo respetada por todos. Paso de largo porque teño tres nenos pequenos que de sucederme algo grave quedarían sós , sin protección e cuidado de ninguén, por exemplo. Convencer con posicións é sinxelo, todo o mundo establece a súa lista de prioridades e xustifica as súas ideas e valores en base a esa lista. Non defrauda a ninguén, é coherente. Convencer con argumentos , o que debería ser nun mundo que funcionase como é debido, é unha aposta xenerosa. Os argumentos non entenden de circunstancias, son obxectivos, teñen peso propio , veñan de quen veñan. Pero esixen un compromiso xeral que rara vez estamos dispostos a asumir, e tamén unha responsabilidade maior. Dende a nosa posición podemos convecer a calquera do que sexa, porque apelamos tan só ao noso propio egoismo. Dende os argumentos probablemente non convenzamos a ninguén, porque a natureza humana dificilmente acepta ver as cousas dende un punto de mira obxectivo, e rara vez censura os comportamentos que responden as prioridades individuais que cada un vai confeccionando na súa vida. Eso é o egoismo da raza humana, e o que ao fin acaba por condicionar todo o noso mundo. Actuamos en base a posición que ocupanos, e dende as posicións pode xustificarse todo de maneira incuetionable. Convencer con argumentos, algo tan lóxico, tan básico, convirtese no noso tempo en algo completamente inoperante, algo de ilusos, idealistas ou tolos. Si alguén afirmase que no suposto que plantexei a única saída posible sería a acción, sin ningún tipo de pero ou condición, independientemente do lugar no que se atope cada un, teña fillos, avós paraliticos aos que cuidar, estar parado ou acabar de saír do hospital, sería tachado de non estar na realidade, de non ter os pés na terra. A ese lugar de tolos relegamos os argumentos. E así nos vai.

Outono

Cabe demasiado desamparo nunha gota de choiva de outono. Hoxe non vou andar na procura de ninguén, tan só vou procurar atoparme a min mesma, non incomodar a ninguén, máis nada.

Teñen o seu encanto os días morriñentos, cando o frío te espabila e o cheiro a castañas evoca a túa infancia. Os troncos na chimenea , ardendo, tamén son a consecuencia dos valores polos que apostamos, con decisión. Pode un mercar unha caixa na que enterrarse en vida, con fiestras a un lucido patio de luces con roupa colgada, ou pode, pola contra, botar raíces na terra, en contacto coa natureza e coa vida. Son aínda nova para comprender estas cousas, pero comezo a intuilas con certa precisión. En outono sempre debería haber unha chimenea con troncos consumindose en chamas, sempre un camiño de terra con árbores perdendo as follas ao noso paso, sempre o cruxido desas follas secas baixo os nosos pes...

Díxome hoxe alguén que está a redescubrir o mundo ao tempo que parte leña cun machado na finca da súa casa. E eu comprendino perfectamente, non sei por qué, pero si que o comprendín. Ten sentido. Temén é unha intuición.E dende a miña mesa de oficina, dende a miña pantalla de ordenador, tiven unha envexa infinita por ese tronco ardendo na chimenea, por ese calor de fogar, por ese café que seguro estará tomando agora, á beira do lume, mirando pola fiestra o mundo que continua alleo ao silencio dese salón, desa inmensa felicidade que lle proporciona a reencontrada tranquilidade.

Mensaxe nunha botella

Poderiamos pensar que as novas tecnoloxías, internet, telefonos móbiles...acaparan por completo a comunicación nos tempos nos que vivimos. Pero ainda hai espacio, e tempo, para redescubrir a maxia, a maxia dos contos e a maxia das palabras. E ainda chegan mensaxes en botellas, desteñidos, procurando resposta, agasallando sorte e esperanza.

Estamos inmersos nunha crise global, nun mundo global, no que a comunicación se transfire a través do teclado dun móbil, dun ordenador. Mensaxes curtas que conteñen co menor número de caracteres posibles toda a información que cabe nos meus ollos. E sin embargo, alégrame saber que alguén atopou en Ortigueira unha mensaxe nunha botella, procedente dun barco, na que figuraba a ruta do barco e se pedía resposta por email. A navegante autora da nota, Mary Joyce, ten nome de novela de aventuras, evoca soños infantís, tesouros escondidos, amores de navegantes.

Así debería ser sempre, achegarse á beira do mar, e atopar un agarimo feito verbas encerrado nunha botella. Un "quérote" ou un " boa sorte" tirado ao mar, para que o azar o faga chegar aos corazóns que máis o precisen. Porque a felicidade tamén ten que ver coa doce caricia das palabras que nos chegan sin avisar, sin ser agardadas , dende calquera lugar do planeta, dende calquera descoñecido.

A de cousas que pasaron nesta fin de semana. Primeiro, tivemos unha hora máis, ou algo así...e logo as novas que se foron sucedendo, sin tregua, sin pausa, sin presa...Derrubaron Carabanchel, e foi como querer tapar unha parte da nosa historia. Porque hai lugares que deben permanecer en pé, para ser testemuño vivinte do que alí pasou, do que alí se sufriu e das inxustizas que se cometeron. Carabanchel é un símbolo do noso pasado ,dos erros cometidos na nosa historia recente, e derrubar os símbolos e querer esconder o pasado. Agora , as xeracións futuras conocerán deste cárcere polos libros de historia, quizais por algunha que outra película, pero acabarán por esquecer que entre a liña 5 do Metro de Madrid e a Avenida de los Poblados miles de presos do franquismo pasaron as súas ultimas horas de vida, antes de ser executados polo dictador.

Outra nova relevante, Llamazares dimitiu como coordinador xeral de IU , despois de oito anos no cargo. No ano 2000 sustituiu a Julio Anguita ao frente do partido, pero tras os nefastos resultados obtidos nas pasadas eleccións xerais, que Llamazares atribuiu a un sistema electoral inxusto ,decidiu abandonar, e deixar vía libre para a elección dun novo dirixente, na asamblea federal de novembro. Vin a súa dimisión por televisión, e dígoo con total sinceridade, sentín mágoa , non sei, por el e tamén pola esquerda deste país, que sin dúbida perdeu a un loitador con auténticas conviccións politicas de esquerda. Quizais iso é o que lle sucede a IU, que son de esquerdas de máis neste mundo no que vivimos, no que o capitalismo e os mercados mandan, no que Europa marca os ritmos, no que vivimos a expensas do que sucede ao outro lado do charco, no que o global determina o noso día a día. Os argumentos de IU son esperanzadores, pero ao mesmo tempo son inxenuos e vólvense aire na nosa realidade. Confío de todos modos na reconstrucción de IU, na súa escalada dentro da nosa sociedade e no seu fortalecemento futuro.

23 de octubre; la tarde fue fatídica, y descubrí algunos de mis fantasmas, o se descubrieron. Entre ellos la agonía de saberme sola en este mundo amplio y desconocido. Puedes leer mil libros -tenían razón- y seguirás siendo un ignorante, porque para conocer el mundo tiene uno que haber estado allí, y palpar cada palmo de tierra y oler cada lugar, y compartir con todas las gentes del planeta miserias distintas.

El amor deja de doler con el paso de los años. Somos más sabios, más responsables, menos niños. No nos complicamos la vida. El amor se convierte en una herida oscura que no se cierra del todo, pero que tampoco sangra ya, que apenas nos invalida para continuar caminando.

El amor tenía un nombre. La tarde de ayer tenía una duda, una amenaza, un dolor punzante que no sabría colocar en un sitio preciso.

Pero siempre nos queda el mismo consuelo vago del tiempo, del paso del tiempo, constante, infinito...Y el tiempo acaba por colocarlo todo donde debería.

Hoxe -si fose lista dabondo- bebería ata rematar con todo, ata que non quedase nada que destruír, e só se puidese comezar de cero.

Beber, fornicar, perder a cabeza...abandonarse ao tempo e ao caos, como si fosemos libres de verdade. Ay, a liberdade, algo que non existe, que nos fan crer que nos pertence, a nosa vida, a cada un de nos, para decidir. Pero no fondo, nunca podemos ser libres.

E logo están os erros que cometemos, as decisións equivocadas. E o que é ainda peor, non decidir, deixarse mecer pola rutina, como si estivesemos nun cárcere de benestar que publicitan pola televisión ao longo dos días. Compra, disfruta, gasta. Non decidir é morrer na cor gris de días iguais, sin presente, sin futuro, sin esperanza.

Ultimamente non leo os xornais, por eso da crise. Son unha persoa depresiva e a caída da bolsa, os debates sobre os orzamentos, as mulleres que morren nas mans dos homes que as querían (ata que a morte nos separe, amén) as inundacións e mesmo o cambio climatico coas dúbidas de Aznar incluidas, deprímeme moito máis. Así que decidín ser un habitante do planeta que carece de información, que non sabe cómo vai a nosa economía nin cantos inocentes deixan a súa vida nas estradas. Sin embargo hai días nos que o café da mañá non ven con compaña engadida, que hai que ver a tele do bar (joder, hoxe tiñan o debate matutino sobre Gran Hermano) ou coller un xornal nas mans e facer o que toca: ver como está o mundo.

Collín a Voz, e na páxina 28 atopeime con sociedade: Atopouse un fósil de dinosaurio antepasado das actuais aves; os grupos trivais ante a perda das súas terras aumentan as súas tasas de adición e suicidio; quitaronlle un ril a unha muller pola vaxina; os fisioterapeutas van levar unha placa co seu número de colexiado para loitar contra os falsos títulos...Sin comentarios.



Logo dou unha volta polo resto, e non deixo de sorprenderme: A Zp non lle deixan ir cos do G-20 a falar da crise; hai lobos en Mazaricos que descuartizan unha vaca; maquillar a Palin custa 150.000 dólares;Ballesteros empeora...Menos mal que no medio de tanta negrura aparece un pouco de azul, para salvarnos do mundo no que vivimos, para salvarnos da crise , das elección de EEUU, do tempo que cambia constantemente ainda que Aznar non queira velo...Para salvarnos deste día no que eu -lembrando outro artigo- quixera sentarme no colo dun destes bichiños azuis, e soñar con outros mundos posibles, con outra felicidade.

Onte foi mércores. Un mércores frío de outubro, por fin,ou xa, quen sabe.Non estaba Gustavo na Cabaña, pero eu seguín lembrándome del, o seu espíritu sempre permanece. A volta teremos presentación do novo disco, que xa era hora, despois de tanto tempo agardando.

Dinme unha volta polo blog da Cabaña, e descubrín que é un blog recén nacido, que seguramente terá unha longa vida na rede, tendo en conta a cantidade de persoas que cada mércores pasan polo local. Non sei, hoxe abúrreme todo, casi todo.

Así que, con frío, nesta semana que se me fai costa arriba, digo tan só, ESTOU FARTA.