Teño unha amiga que
sempre me di que as persoas son decepcionantes por natureza. E supoño
que ten razón, que tan só é cuestión de tempo. Así, hai
persoas que algunha vez se cruzaron nas nosas vidas que nos parecían
extraordinarias, fóra do común, especiais en fin, e que a medida
que as imos coñecendo máis, cando se chega a certo grao de
intimidade, acaban parecéndonos normais. Imaxino que funciona así
sempre,que tamén eu acabo sempre decepcionando ás persoas que me
coñecen e ás que un día lles gustei un pouco.
Claro que si o penso ben,
creo que o problema é que todos somos ao fin e ao cabo, simplemente
humáns. Tendemos a idealizar ás persoas que nos gustan, a crer que
son intelixentes, inxeniosas, divertidas, amables, cariñosas...pero
dun xeito extraordinario. E logo, resulta que cando profundizamos un
pouco, son todo eso si, boa xente, pero coas mesmas miserias que nós
mesmos.
Eu tiña un amigo. Creo
que o teño todavía porque a xente non sae dunha vida así como
así. E quizais o fallo foi crer que era diferente a todo o mundo,
que era mellor, que estaba un pouco por riba das cousas cotiás. Que
era bo ata o infinito, sen esquinas. Humilde. Sinceiro e transparente
sempre. O fallo, estou case segura, foi idealizalo e non coñecelo.
Por iso, cando por fin abrimos a porta ao coñecemento mutuo, non nos
entendimos. Porque ningún dos dous somos tan marabillosos. Porque
tamén el ten vanidade, e egoismo, e mala leche, por qué non dicilo
E eu...pois estou chea de defectos que me afloran caprichosamente no
momento menos oportuno.
O dito, as persoas somos
decepcionantes.
