MANIFESTACIÓN ANTITOURADAS EN PONTEVEDRA.

O sábado día 9 de agosto , ás 19:00 horas está prevista unha movilización antitaurina na praza da Peregrina. Está organizada pola plataforma "Pontevedra Antitaurina", e forma parte dun extenso programa de actividades que comezan o sábado día 2 de agosto.

Ainda que non comparto os postulados nacionalistas e independentistas desta organización , si me une a ela un forte sentimento en contra da chamada festa nacional. A repulsa hacia esta tortura é máis forte que calquera outro postulado ideolóxico ou político. No obstante boto de menos na cidade unha plataforma antitaurina allea a calquera tipo de plantexamentos ideolóxicos que non pretenda facer política máis alá da pretensión de rematar coa masacre que supoñen as touradas. Boto de menos unha organización de persoas de toda índole, edade, clase social, nivel cultural e mesmo ideoloxía política, que se unan nun frente común contra o aberrante espectáculo das corridas de touros. Porque estar en contra das touradas non é exclusivo dos independentistas que escriben galego-portugués, é cousa de xoves e de vellos, de ricos e pobres, de xentes de dereitas e de esquerdas, con sensibilidade suficiente para sentir dor polo sufrimento dos touros que son torturados e asesinados na praza, sin ningunha humanidade. Pero entre tanto non se cree outra plataforma, outro movemento máis forte e máis heteroxéneo que loite contra esta tradición brutal e primitiva, temos que botar man do que temos, e así anímovos a todos a acudir á manifestación do día 9, cunha sóa voz, por eses 24 animais que están condeados a morte, que morrerán na praza de touros de Pontevedra nas próximas fins de semana.

http://pontevedraantitaurina.wordpress.com/actividades/

Apuntes que atopei sobre a marabillosa festa nacional:

"ANTES DE LA CORRIDA: (Prácticas muy conocidas para debilitar a los toros)Se les purga con Sulfato de Sosa para producirlescirles diarreaSe les inyecta 1 o 2 cm3 de un fuerte inmunodepresor llamado inmovilón-revivón para aturdirles (por eso se caen muchas veces de patas en el ruedo, están drogados y los veterinarios son los complices)Se les golpean los riñones con costales de arena y se les patean los testículosSe les recortan las puntas de los cuernos (sumamente doloroso por las terminaciones nerviosas)Por último, y ayudados de "pinchos electricos" o de objetos punzantes e hirientes, se les obliga a entrar en el ruedo, por eso cuando hacen su aparición recorren toda la arena en actitud aparentemente furiosa, cuando realmente tan solo son animales aterrorizados que buscan con desesperación una salida.(Todos estos trucos sucios se hacen en la más absoluta reserva)DURANTE LA CORRIDA:El famoso Picador, es el encargado de clavarle la pica, un arpón de 15 cm de largo por 5cm de diámetro con el fin de desgarrarle y cortarle los músculos del cuello y la espalda, lo que ocasionará que el toro no pueda alzar más la cabeza (Por cierto, el caballo acaba con multiples y dolorosas fracturas de las costillas, aun a pesar de llevar el peto, por lo que se se le suelen cortar las cuerdas vocales para que no relinche a las fuertes envestidas.) ¡La hemorragia del toro comienza a ser evidente!Una vez mermado el astado, entran en el ruedo los Los banderilleros encargados de incrustarle seis punzantes y cortantes banderillas de 8cm de largo, cuya misión es desgarrarle aun más la carne con cada movimiento del animal.¡Ya, la hemorragia es profusa y el toro comienza a debilitarse!Muy mermado el toro, fatigado y asustado, entra El matador en escena, con la sola intención de acabar la faena clavándole una espada de casi un metro con la intención de perforarle el corazón o algún vaso sanguíneo, e incluso los pulmones, provocándole vómitos de sangre y una lenta agonía.¡Mientras tanto la multitud delira, arroja flores y aplaude a rabiar por el excelente espectáculo!¡Una vez más se pone de manifiesto la superioridad del hombre! ( ? )Finalmente se le da la puntilla, con la intención de seccionar la médula espinal, lo que provoca la inmovilidad del animal pero continuando consciente de lo que ocurre mientras agoniza. En muchos de los casos se les destaza (descuartiza) aun vivos."

Volver á cidade despois duns días nas praia é como volver á rutina, custa acostumbrarse de novo ao ritmo que marcan os horarios. Logo a choiva, facendo ainda máis dificil plegarse ao discurrir constante da normalidade. Sin embargo, as rutinas tamén atopan espacios para o esparcimento, como os mércores, que se enchen de música na Cabaña, e de fondo a voz de Gustavo cantando onte en brasilerio para contentar a unha pandilla de trasnoitadas cuarentonas , repipis e faltas de cariño. Cada unha delas, abanico en man, trataban de conquistar ao trompetista, dábanlle aire e conversa a partes iguais, e constantemente buscaban o contacto físico como por descuido, como algo inevitable. O músico chegou a sentirse acosado , era un feito que nos constatou cando buscou a complicidade conmigo e unha amiga facéndonos un guiño. Detrás dous rapaces -guapos- tamén se quedaban coa historia, como si o espectáculo estivese nesa escenificación, propia de Almodóvar, máis que na presenza de Gustavo e os demais músicos no escenario.

E menos mal que existen estas pequenas cousas para matar a monotonía. Para axudarnos a aturar un pouco esta cidade, que se pon insoportable coa proximidade das touradas, polo menos para min.

O sábado xa temos tortura na praza de touros de Pontevedra, con entradas a prezo de ouro. E veremos as rúas ateigadas de mozos e mozas ata riba de calimocho, bebendóo e tirandoo polo chan, como si lle sentase ben á cidade ulir a viño rancio ao mencer. Son tradicións que non acabo de entender, pero ao fin e ao cabo , as tradicións supoño que non requiren explicacións e moito menos precisan do beneplácito dos que en datas así nos sentimos forasteiros.

Si o panorama non podía ser peor, van os operarios que recollen o lixo e anuncian folga para o domingo, despois da festa das peñas. Que si, que é o mellor momento para presionar, deixando aos pontevedreses con toda a súa merda polas rúas, para que comproben que non só é lixo o que queda despois das touradas na cidade, senón unha especie de pestilencia nauseabunda que inunda cada recuncho; a constatación do fin dunha batalla incívica entre as rúas do casco vello. Imperdoable para unha cidade de señoritos.

Non pensedes que estou descargando contra Pontevedra,non. Adoro esta cidade, e como di unha amiga miña, son máis pontevedresa do que serán moitos en toda a súa vida, pero sintoo, coa festa dos touros non podo. (Perdoade entón a miña intransixencia).

Toca a operación fuxida. Duas fins de semana de agosto, inevitablemente. Fuxir onde sexa, para non ter que verme mergullada no ambiente festivo da cidade. Pero cando as touradas pasan, e a cidade volve á normalidade, e nos regala concertos na plaza da Ferrería, sempre gratis, entón todo muda no meu estado de ánimo.

As festas da Peregrina enchenme de ledicia. Disfruto de casi todo o que ofrece Pontevedra neses días, do bullicio, das noites de música, dos fogos de artificio...Pero para eso ainda queda, ¿verdade?

Por certo, hoxe chove, hoxe morre xullo nas nosas pupilas baixo un ceo ennegrecido. Hoxe todo me sabe a despedida. Teño morriña dos bos momentos, incluso os que acaban de concluir. En xullo ao final todo foi ...tan normal.

Pero daremos a benvida a agosto con optimismo.

Touradas

Estamos a piques de que comecen as touradas na cidade de Pontevedra. Non é para min unha boa nova, a pesar do diñeiro que este evento move na cidade, do rebumbio que acarrea e da expectación que se xenera, e máis este ano, con ese José Tomás que según os entendidos da espectáculo asegurado. Eu son antitouradas, non o podo dicir máis claro. Para min o dos touros é simplemente unha burrada, un acto lamentable que debería erradicarse. O ano pasado acudín a unha tourada, para poder xulgar verdadeiramente e con coñecemento de causa o noxento do espectáculo. Onte, revisando arquivos no meu ordenador, atopei un texto escrito o pasado verán, despois da tourada, no que reflexaba as miñas impresións. Por entón non tiña blog, pero agora gustaríame compartir estas impresións, aproveitando que volve a festa dos touros a Pontevedra,e eu volvo a sentir o mesmo rexeitamento.

"O domingo estiven na praza de touros de Pontevedra nun intento de comprender a todos. Aos que din que o ambiente da praza é inigualable. Aos que din que os touros non sofren moito. Aos que din que a profesión de toureiro é moi dura e que son moi valentes por poñerse diante dun touro. Aos que disfrutan das corridas e berran ao matador para que apure a faena. Entrei na praza e vin sair ao primeiro touro. Vin despois como ,cando ainda non pasaran nin dous minutos, o estaban desangrando para deixarllo despois ao toureiro medio morto, sin forzas, sin equilibrio, e soupen que toda esa xente que vive do mundo do toreo, e todos os que disfrutan dese espectáculo, defendendoo cos argumentos que sexa, xamais gozarían da miña comprensión. O domingo estiven na praza de touros, e chorei , primeiro de pena, despois de rabia, de impotencia, e finalmente de noxo. Había un touro, non conseguin saber o seu nome, que me conmoveu especialmente, e que me fixo ver con claridade ante que tipo de masacre me atopaba. Tiña unha espada clavada e todo o tendido agardaba a súa morte. Era o segundo da tarde. Eu xa derramara bágoas e tristura polo primeiro pero ainda non comprendera o alcance da barbarie e da mediocridade que me rodeaba. O touro caeu ao chan, morrendo. Pero co seu último alento conseguiu levantarse e camiñou moi amodo, pegado á barreira. Co seu último alento, camiñou ao longo da praza, casi un tercio, amodiño, morrendo. Detrás del , os toureiros esperaban a súa morte definitiva, o seu rendemento, a perda da súa vida e da súa dignidade. E o público berraba nos tendidos , aclamando a súa morte, desexándoa, alegrándose polo sufrimento espantoso do animal, festexando ese paseillo pegado á barreira deixando tras de si un regueiro de sangue. De repente comprendín que non evolucionou moito a raza humana dende a época romana, cando os cristianos loitaban nos circos romanos contra leóns, ou cando dous gladiadores loitaban ata a morte mentres o público se impacientaba cando o gladiador vencido todavía se mantiña en pé, co seu último alento. Pero na praza de touros existía unha diferencia con ese circo romano, a falla de humanidade absoluta. A única humanidade que vin o domingo na praza foi a deses animais feridos dende o principio, moribundos, arrodillados , que embisten por instinto pero que nin siquiera se rebelan ante tanta tortura e humillación.,que se renden á morte coa mirada limpa. Lamento non coñecer os nomes deses seis touros, que un a un morreron ante a miña mirada, sin que eu puidese facer outra cousa por eles máis que sentirme culpable. Lamento o seu asesinato, e sinto vergoña de todo o que alí vin. Non podía facer nada por eles, por salvar a súa vida, pero quixen quedarme na praza para atrapar na miña memoria para sempre todo o que estaba sucedendo .Sobre todo ,para lembrar eses animais saindo ao medio da praza, con enerxía, casi libres, sen medo, pero contrariados, completamente alleos ao seu destino inmediato. Sobre todo, para lembrar que ainda existe unha pequena esperanza , que dura tan só, o tempo que dura o último trote do touro pola praza, antes de que o picador o reduza e o aniquile, antes de que a humanidade enteira o condene, antes de que todos nos convirtamos nos seus asesinos" Pontevedra, 7 de agosto de 2007

Ponte de xullo

Hai fins de semana que son simplemente diferentes, e que che indican de maneira clara que estamos no verán. Xa botaba de menos esa sensación de cansancio infinito e emoción, de nostalxia doce do que acaba de suceder, como si lembrase un bó soño ao despertar que me parece casi real. Non sucedeu nada especial ,quizais , pero basta o feito de estar entre amigos, na cotidianidade que se crea cando levas máis de dous días nun camping, coa praia , o mar e as terrazas dunha zona turística como escenario, para liberarse un pouco das cadeas que nos oprimen cada día.

Os bicos cosiguen mudar as cousas, facer o mundo un lugar mellor, e convertir unha fin de semana nunha especie de paraíso.

Ninguén fai caipirinhas tan ben como o meu cuñado, eso si, ás veces conseguir o ingredente básico pode complicarse un pouco. A elaboración tivo pola súa parte esmero e amor a dosis iguais. Moito xeo e todas as expectativas imaxinables postas no resultado final. Resultou sen dúbida a bebida por excelencia da fin de semana, a que rodeou os nosos soños cunha túnica de posibilidade e convertiu o noso sonriso en profundo en sinceiro. Degustar caipinha entre bos amigos é casi tan extraordinario como adentrarse na realidade da fin de semana con optimismo, faga sol ou chova, facendo plans a golpe de reloxo e climatoloxía. Spray para o pelo de peinado fácil, pantalóns tailandeses e bolso de trote. Inevitables algunhas feridas de guerra, descubertas ao despertar, e resacas agónicas e infinitas que se resolven nos chiringuitos de praia diante dunha cervexa ben fría. E uns que chegan, outros que se van, cada un ao seu aire, xuntos no fondo , convivindo sin complexos , percorrendo restaurantes, arrastrando os pés camiño da praia, apurando as noites ata o final, buscando bicos nos rincóns máis inesperados. Aprendendo – sei que Bea agradecerá que mencione este dato- a usar as máquinas expendedoras de snaks. E saen nomes que resoarán na memoria deste verán, cando o frío esté aquí e nos sigamos na procura de soños en común. Sempre nos quedará clavada na retina a primeria ollada que Miguel lle botou a Bea cando a descubriu no medio da noite, nese intre eu soupen que o chaval estaba namorado. Sempre quedará o primeiro piropo que se escoitou esa mesma noite referido ás miñas pernas da boca dun home chamado Dani. E quedará a complicidade das conversas nas terrazas, mortos despois de todo, de tanto, deixándose as palabras levar no medio de gominolas e chocolate.

Area nos pés, crema bronceadora nas mans, os ollos cansos e o corpo exhausto. Amistade a flor de pel. Felicidade. E no medio da madrugada unha chamada de teléfono dame unha boa noticia, como si toda a perfección do mundo tivese que conseguirse nese día.

Sensualidade

Andiven de paseo pola blogsfera, aburrida, neste xoves que ten moito de venres, sin saber o que busco e sin atopar nada que reteña o meu interese máis de medio post, xa vedes, ando vaga. Pero no medio do meu divagar como internauta que se afoga en tedio, atopoi esta fotografía. Non digo onde, nin a que fai referencia, en parte porque non me interesa o máis mínimo, e traéme sen cuidado si a vós, cultos lectores, vos interesa ou non. O caso é que a min esta foto despertoume un pouco os sentidos, e fixo rexurdir en min a sensibilidade casi esquecida, o romanticismo. A miña visión particular sobre o sexo , a seducción e os praceres da carne, en xeral, resúmese á perfección nesta imaxe sensual e docemente pornográfica.

Non vou dicir o que se me ven á cabeza cando contemplo esta imaxe, nin o nome que ocupa nun primeiro momento o meu pensamento, sería demasiado íntimo, demasiado persoal. Sin embargo si direi que esta imaxe me alenta máis nesta mañá de xoves que calquera outra cousa. Todos os deleites que me pode producir un encontro sexual afloran coa soa contemplación desta muller convertida en fetiche.

Púxenme romantica, qué queredes, e non é para menos. ¿ A quen non lle está sucedendo o mesmo? En fin, cada un que pense o que queira, e que disfrute da foto á súa maneira.

Estou farta de dar explicacións a uns e a outros, ¿ será posible que non pode unha facer a súa vida sin ter que contar cada un dos seus movementos ? Quero ir ao meu aire, ir ao meu aire en xullo non debería ser ningún delito, nin extrañarlle a ninguén.

Estou noutra película, con certa tendencia ao "hippismo" e ao desaliño e á despreocupación. Descubrín no paseo de Baltar, en Portonovo un posto de roupa e bisutería artesanal rexentado por unha xoven parella que me está servindo de inspiración para afrontar con optimismo estes días de finais de xullo. El , un home alto, con rastras, extremadamente fermoso e educado, faime tremer o corpo cada vez que o vexo. Fíxome unha pulseira á medida, preciosa,aparatosa, que acabará por convertirse no símbolo deste verán que estamos a vivir. Será o obxecto que reviva os meus recordos deste verán do 2008, que active todos os meus sentidos e me devolva dentro de moitos anos ás sensacións que agora experimento sin prestar demasiada atención.

Traballa o coiro con talentoso esmero, e parece disfrutar do seu oficio de artesán e vendedor ambulante. Fala varios idiomas, e leva nos pés zapatos que él mesmo confeccionou.Decidín onte mesmo darlle o título de home máis guapo do mundo, e penso que ben merecido. Gústame todo del, o seu rostro casi perfecto, a cor da súa pel, o seu estilo de home bohemio , hippie con certo aire de intelectual autodidacta.

Luce nun pe unha pulseira igual á que eu lle merquei, e cando viu como me quedaba, fixo un xesto que me conquistou, un xesto que creaba entre os dous certa complicidade, coma si ninguén máis fose capaz de lucir tremenda pulseira con dignidade e orgullo. E simplemente dixo "mola", con certo desenfado, como querendo expresar que tan só nós comprendiamos certos estilismos. Namoreime. Lástima que tivese á súa beira a unha muller tamén fermosa, igual ca él , que tamén traballa o coiro e que tamén fala idiomas, que me fixo morrer de envexa por uns segundos.

Paso tódolos días por ese posto, unha ou dúas veces. E un sitio agradable, onde sempre hai cousas novas que ver, e que mercar. Síntome feliz nese ambiente, e tan só a contemplación do discurrir da vida nese pequeno micromundo de trotamundos artesáns me produce unha especie de cosquilleo, algo así como cóxegas de ledicia nas entrañas. A vida debería ser así, sinxela e doce, de un pobo para outro, sempre na procura do sol e dos turistas, sempre traballando ao ritmo que marcan as nosas inquedanzas e desexos, aprendendo idiomas a medida que se aprenden cidades e quereres. Da India a Bendidorm, de Benidorm ás Ramblas, das Ramblas ao paseo de Portonovo...

A foto de xullo

Antes das vacacións dos nosos políticos , eles, os dous grandes homes da política da España do momento , quixeron deixarnos unha foto tranquilizadora, que promete menos do que desexaríamos. Os acordos que adoptaron ZP e Mariano foron parcos, estreitos e nada concluintes, xa que o principal tema , o que todos os españolitos de ben queremos na palestra, a tan traída e levada crise económica, foi a gran ausente na reunión que tiveron onte os dous líderes políticos. Sin embargo, a foto mostra un cambio de rumbo na maneira de facer as cousas, que esperemos non se quede só en boas intencións, e supoña algo máis que unha pose veraniega para contentar á plebe antes de irse cada un polo seu lado a pasear en chanclas baixo o sol.

Da crise fálase moito nas terrazas de verán, mentres se toma un unha cervexiña ben fría e unha ración de calamares. Cando hai crise bébese máis, díxomo un amigo, e leva razón. Non deixa un os seus vicios habituais, a seu café matutino, a caña no bar, os cubatas nas noites que rematan de madrugada...Pero o que se resinte en epoca de crise é a cesta da compra, comprase máis mortadela e menos carne de vaca. O estado da economía mídese nas despensas das familias de clase de media, non no bullicio que se xenera nun pobo costeiro a finais de xullo. Os que teñen , teñen con crise e sen crise. Os que son pobres, son máis pobres cando hai crise, pero ninguén nota a súa ausencia no paseo de Sanxenxo, porque os pobres non van de vacacións. Nin con crise nin sen crise.

O gris retornou ao escenario de xullo. Non é que me importe demasiado, hai cousas que me joden moito máis. A xente , por exemplo. Hoxe levanteime cruzada e tiven a mala sorte de que se me encheu a oficina de "tocapelotas". E claro, cando a realidade che ven en contra, da igual por onde tires, que acabas escaldado. O mellor sería deitarse a durmir e deixar escapar o día entre as sábanas, sin pensar e sobre todo, sin pretender mudar as cousas. Os reveses hai que deixalos ir, máis nada.

A volta da esquina temos unha ponte breve, que non sei cómo recibila, con qué humor, con qué expectativas. Non pinta ben porque o meu estado de ánimo está un pouco pesimista, floxo, en decadencia. (Quero crer que é o meu estado de ánimo o que flaquea e non son eu mesma a que se desfai en desánimos ineludibles) Entón, qué podo agardar dos días de festa que se presentan por diante? E a resposta prodúceme naúsea: Nada. O verán estase a convertir nun verme que me vai furando as entrañas, que me consume como si ese fose o meu único destino, deixarme aniquilar polo paso de tempo , polos días longos e calurosos, que deberían estar plagados de soños, e que sin embargo se convirten en lodo baixo os meus pés.

Naúsea e nada. Son dous estados de ánimo, febriles os dous, en todo caso. Preciso dunha pastilliña que me cure deste mal, ou polo menos que me faga durmir, ou esquecer, ou perder a consciencia. Lin unha boa frase, que para ser felices hai que ser primeiro estúpidos, logo egoistas e gozar de boa saúde. Roza o tópico e iso disgústame, pero ao mesmo tempo recoñezo certa realidade no razoamento. A estupidez e berce de tranquilidade e ledicia. A intelixencia implica preguntas e máis preguntas, dúbidas e máis dúbidas. Ansiedade. E ao final todo conduce ao mesmo, á naúsea.

Lembro vagamente unha novela claustrofóbica que empregaba as cores para xenerar sensacións. O amarelo é unha cor dificil si imaxinamos de pronto todo tinguido de amarelo. O gris é máis apacible, ainda que tamén ten certa mala prensa. Hoxe a cidade é gris. A choiva é gris. O sol tamén é gris. Incluso o meu corazón se puxo gris de golpe, agora mesmo, mentres escribo. Na agonía do gris deixo caer a miña indiferencia. Hoxe non, non permitas que che fale doutros tempos, doutros meses de xullo que foron felices. Non permitas que me poña a pensar, e moito menos que tome unha determinación. No gris afogo, non podo rexurdir, nin morrer de todo, é espeso , amargo, inconcluso. Gris. Xullo gris.

Me pregunto dónde estás
dónde dejaste la maleta
abierta cargada de ropa sucia.
Me pregunto quién será
ahora la que lave tus calzoncillos
manchados de desventura.
Hoy bajé a desayunar
a la terraza en la que
conocían nuestros gustos
y nadie se fijó en que tu no estás.
Pedías siempre un vaso de agua
-imagino que ahora seguirás
con esa costumbre-
y te tomabas una pastilla de color gris.
Era la que te arreglaba la cabeza.
La camarera sabe que el agua
era para ti, no me la puso.
Esta vez soy yo la que pide
un vaso de agua para tragarme
una pastilla verde.
Para mi corazón, que se está muriendo
desde que te fuiste.
Ver vasos vacíos me encoge
el alma, me llena de lágrimas por dentro.
Todo me parece normal,
una mañana cálida de Julio,
con el periódico anunciando lluvias
en la página del tiempo,
el bullicio de la calle, los coches
a toda velocidad echando humo,
las oficinas llenas, el verano
descargando su furia roja sobre
los que no tenemos vacaciones.
Y sin embargo nada es normal.
Estoy en una cafetería
hablando con una silla vacía.

(Sobre a amistade)

http://www.lavozdegalicia.es/pontevedra/2008/07/22/0003_7003147.htm

Quen ten un amigo ten un tesouro. Supoño que co paso do tempo vai un dándose conta destas pequenas cousas que conforman toda unha sabiduría. Os amigos son o que nos queda cando todo vai mal, e o que temos cando todo vai ben. Onte pasei a tarde cun bó amigo, un amigo deses que se gañou o dereito a chamarse amigo con tempo , dedicación e paciencia. Entende a amistade coma min, con sinceridade e sin remilgos, por riba de convencionalismos e de medias verdades. Somos amigos porque nos queremos e porque cando estamos xuntos todo é sinxelo, as conversas e os silencios. Incluso os bicos, de cando en vez. Somos amigos porque nunca nos propuxemos selo, simplemente estivemos ahí, un e o outro, paso a paso, dende aquel primeiro día no que nos atopamos nunha aula da Facultade de Ciencias Políticas en Santiago de Compostela. Foi no ano 2000, recén estreado o ano. Onte paseamos pola praia e non existía nada máis que aquela tranquilidade baixo o sol, a nosa conversa intrascendente ás veces, o noso xeito de mimarnos, de facernos sentir que podemos contar un co outro a pesar do tempo e da distancia.

A amistade é o único que conta cando non sintes amor verdadeiro cada amencer, cando a familia está lonxe, cando a vida se convirte en algo que nos afoga. Lin este artigo e pensei que tiña razón quen o escribía. Os amigos non se contan en número, mídense en calidade, non en cantidade. Os amigos non sempre che dan a razón, pero ilusionanse cando despois de tempo sin verte agardan a túa visita. Emocionánse ante a proximidade dunha viaxe xuntos. E disfrutan dunha caña contigo a media tarde ao tempo que len o xornal, sin necesidade de cruzar unha palabra. Os amigos non son clones do noso intelecto nin das nosas inquedanzas, non pensan coma nós, nin comparten a nosa ideoloxía. A amistade non precisa tanto, basta o propósito compartido de aceptarnos e querernos.

Luns

Xullo evapórase, fai calor, por fin. Nas oficinas a calor lévase mal, ou moi mal, sobre todo os luns, cando os ollos non queren abrirse e a resaca da fin de semana nos ataca como unha besta destuctora. Non pasou nada relevante, foi tan só unha fin de semana como outra calquera, cos incidentes que suceden cada día e que se convirten en parte das nosas rutinas. Estamos acostumbrados ás desgracias e xa nin nos afecta lelas nos xornais. Pereiro foise do tour e non irá tampouco aos xogos olímpicos, houvo un atentado de ETA , e bastantes mortos nas autoestradas. Nada importante, nada novo.
Eu non lin os xornais, para qué , si no verán vivimos nunhas vacacións continuas nas que todo se resolve con cañitas e caipirinhas ao sol. Pel dorada, area nos pés e na cabeza e moita minisaia. Tortilla e calamares nas terrazas , xelados polos paseos e moito trasnoitar. ¿Quén dixo crise?

Vin unha fotografía dun preso de Guantánamo, púxome os pelos de punta, un escalofrío extraño percorreume o corpo, quitoume a gana de ler a reportaxe. Vendo esa foto dase un conta de que o mundo -o noso mundo- é un lugar hostil , feo , desagradable e nada agradecido. As veces custa crer que sexa habitable. E sin embargo aquí estamos, todos cunha queixa nos beizos, cheos de razóns, alleos ás desgracias dos demais. A quen lle impota a tortura si sucede moi lonxe de nós e son outros os que a sofren. E a quen lle importa que medio mundo morra de fame, ou de cangro de utero, ou de sida. A quen lle importa que miles de persoas durman entre cartóns na nosa cidade, que os vexamos cada día agarrados a un cartón de viño como quen se agarra a única esperanza posible. E mentres o mundo xira sin sentido , cruelmente, nós disfrutamos do verán, e queixamónos de tantas e tantas cousas.

O preso tiña os ollos vendados cunha pañueleta negra. Levaba o pelo longo e barba, consecuencia non dun estilismo hippy senón froito do desaliño que provoca o estar encerrado nunha celda sin condición mínimas de habitabilidade. Sin condicións mínimas de dignidade. Desnudo. As mans atadas con esparadrapo á altura da cadeira. Os pés atados. A vida atada a ese espacio sin lei, na que os presos deixan de ser homes para convertirse en bestas que non merecen nin trato humán nin copaixón.

O mundo é un lugar hostil que me provoca naúsea, espanto , medo. Non sei como podo seguir levantandome cada mañá sabendo que existe ese home cos ollos vendados e un sufrimento real no seu corpo. E sin embargo, ainda disfruto dun día soleado, dun café matutino no bar do Javi, dunha tarde de praia, dun bico nunha praza de Marín cando soa de fondo música atronadora. Somos monstruos por superviviencia. Optimistas a pesar de todo ,en defensa propia. E a nosa natureza, resistir de maneira insolidaria, porque non nos queda outra. Pero monstuos todos, ao fin e ao cabo.

Durmín pouco, casi nada. Durmir no verán paréceme unha perda de tempo. Claro que este é un pensamento cambiante, porque outros días durmir é como unha cura aos males que me aflixen, según. Tampouco me tomo demasiado en serio, e así podo dicir o que me peta. Hoxe durmín pouco, casi nada. Tiña o recordo do último bico marteleándome na cabeza, como unha dor que non se pasa con nada, que non che deixa concentrarte, nin durmir. Nin siquiera sei si o ruído que ese bico está facendo na miña cabeza é para ben ou para mal. Os bico deberían deixar claras as intencións, non sei, ser clarificadores. Pero non, son incógnitas que chegan por sorpresa e que non sabes cando voltarán a repetirse.

O meu - xa mo di un amigo- é golpear a pedra coa cabeza ( esto ven do dito aquel que di " o home é o único animal que tropeza tres veces na mesma pedra", pois ben, dicimos nós, que non tropezamos tres veces, senón que lle damos coa cabeza unha e outra vez, e non aprendemos) ata que acabo coa testa partida polo medio. Caín no mesmo erro que fai uns meses, como si o verán fose unha constante repetición de erros, que se me impoñen como unha condea da que non consigo liberarme. Quizais fun presa dunha maldición ou me botaron mal de ollo, o caso é que móvome en circos e sempre acabo no mesmo punto. Merda de sitio onde acabar, por certo. O bico de onte -gustoume, non digo que non- tiña un recheiro de cousa gastada, pasada de moda, sin xeito. E o peor de todo é que sei que non foi o último.

O home que foi

Adolfo Suárez foi unha peza clave na historia do noso país, o home que fixo posible a transición á democracia nun clima político revolto no que tanto os dun bando coma os do outro estaban cheos de odios e rencores. E nese clima Suárez soupo buscar a fórmula, ter o talante xusto e preciso para negociar con todos e instaurar unha democracia que o tempo nos confirmou como firme e consolidada.

Dende o 2003 non tivemos imaxes de Suárez, gravemente afectado por unha enfermidade dexenerativa, e por iso , a foto do día de onte non podía ser outra que a de Suárez e o Rey, paseando polo xardín da súa casa. A foto móstranos ao expresidente de costas, pero ainda así podemos ver ao que home que foi, elegante e sumamente atractivo, cunha personalidade arrolladora. O Rey pásalle agarimosamente o brazo por riba, e pasea á súa beira, como si fosen dous vellos amigos. Xuntos fixeron unha gran obra, e nesta fotografía resúmese perfectamente os afectos que se profesan.

O colar que lle entregaron onte a Suárez supón a distinción de maior prestixio en todo o mundo, e sin embargo no caso de Suárez non deixa de ser unha distinción póstuma. Non lembra quen é nin quen foi, e non alcanza a comprender -ironías deste mundo- o papel que xogou na historia de España. Simplemente pasea tranquilamente polo seu xardín cun home que foi a visitalo, un home que lle fala con cariño, que lle resulta amable e cercano. Descoñece que é o Rey, que foi levarlle unha condecoración importante, descoñece que el foi presidente de España, que a historia deste país está en deuda permanente con el porque fixo posible a convivencia pacífica de todos despois de tantos anos de dictadura. Un home que perde a súa memoria perde tamén en parte a súa identidade, ainda que a min gústame crer que un home que tivo unha vida tan plena , ainda sin recordos , ten que conservar nalgún recuncho do seu ser a esencia última do que foi.

Crónica dun día de xullo

“Choro porque as persoas non son máxicas” .Lin esto nun blog e comprendín os motivos da miña tristura. As persoas non son máxicas, quizais non existe a maxia mínima que o mundo precisa para unha supervivencia medianamente digna. Hoxe sinto que a cidade se me pega aos pes cando camiño, que necesito un refuxio no que respirar, no que esconderme do verán e as súas consecuencias. Quero que chegue a noite para meterme dunha vez na cama e rematar con esta farsa de día normal. Dormirme en defensa propia, como si puidese salvarme coa inconsciencia que provoca o sono. Pero entre tanto as malditas obrigas veñen a poñerme no meu sitio, sin que eu poda evitalo. As persoas non son máxicas e eu non sei comunicarme máis alá dos xemidos que emito para mostrar a miña dor, esta que me nace de dentro e que medra en min, como un bicho disposto a deborarme.

As cidades son trampas mortais, pero tarda un en darse conta, e soe ser demasiado tarde. Quédame o último coletazo desta tarde que ten moito de despedida nas súas entrañas. Si tivese que fuxir, cunha soa maleta como posesión, chea das cousas que puidese meter nela, non sei, metería o último libro que merquei, porque todavía me desperta algo de curiosidade .Non sabería decidirme por nada máis. Obxectos, qué inútil almacenalos nas casas, convivir co desorden que provocan, acumulando pó e e recordos, como si non tivesemos bastante de todo isto.

Miro o teléfono móbil sobre a mesa. Usóo de reloxo, miro a hora cada cinco minutos porque teño que marchar, merda de cita, merda de compromiso ineludible. Cada un elixe o seu destino. ¿Cada un elixe o seu destino? Non espero do móbil ningunha chamada liberadora. Estaría ben, unha chamada inesperada, do pasado, ou doutro mundo incluso, que me requerise para mudar as cousas, que me fixese ser imprescindible por un instante. Ninguén é imprescindible. Tamén menuda responsabilidade, ¿non? Pero o móbil non é hoxe un teléfono, comportase máis ben como un reloxo absurdo que me indica os finais desagradables. As persoas non son máxicas, decepcionan, minten, deixan de querernos ou simplemente nos olvidan .Non son máxicas.

Releo o escrito e alégrome de que o pesimismo non se cumpla sempre como unha regla inexorable. Despois da tarde chega a noite coas súas sorpresas baixo do brazo. E lembro a Biedma que sempre me reconforta con aqueles versos de a vida non é como a esperabamos. Non é. E durmir pode ser un estorbo cando os astros deciden que non todo está perdido, e se poñen do teu lado, por unha vez, increíble.


Na voz dos de sempre atopas a calma que precisas para sentirte segura, ti entre tanto extraño, entre tanto desasosiego. O mundo pode rexurdir cun esplendor impreciso pero perceptible si prestas atención. Non te peches en banda. E pensas a cada cervexa que a maxia tamén pode alcanzarse si tes confianza. Tamén o amor pode manifestarse a media noite, cando o momento estaba construído dunha ledicia cómoda e desexable que se facía familiar. O amor avisa con xestos difíciles de entender para os que non agardan a súa presencia. E esquivo e escurridizo, faise de rogar. Entón, o día remata nas notas musicais que por coñecidas se fan remanso de paz, berce de felicidade. Nun soriso amplo vexo con claridade os erros que cometín cando á tarde contaba as miñas penas con certo aire de amargura. As persoas non son máxicas, sigo estando de acordo conmigo mesma, non me contradigo,non. Pero xa non preciso de tanta maxia para respirar, para non morrer no tedio de días sin fin que acaban con tristura tamén sin fin. E moi tarde, moi tarde cando escribo este post. Estou no comezo de algo, no fin de moitas cousas, de moitas mentiras necesarias.

Julio

Necesito a julio
para colgar los adornitos que compré
en sus manitas blancas,
y recordar que el verano
tiene una sonrisa infantil,
como de nata montada.
Poco más que un guiño
a las estaciones
es lo que a mi me preocupa
del paso de los segundos
tontamente sobre las cosas.
El verano tiene un color distinto
y julio huele más que agosto,
no sé, a mar y a ladronzuelos
de carteras en los mercadillos.
Se come mucho algodón de azúcar
en las fiestas parroquiales,
y algún beso se pierde entre
los adoquines.
Me lo dijo _¿ cómo se llamaba?-
un amante que se murió
de indiferencia el verano pasado.
A veces me tumbo al sol
y julio se estira con sus horas
de diversión sin fin, sin fin.
A veces duermo, simplemente.
Y julio se deja querer.
El sabe que es el mejor
mes del calendario.

Sei que o tempo pasa demasiado rápido, que casi nunca da tempo a cumplir aquelo que soñamos, pero ás veces dubido si será tan só cuestión de tempo. A vida non conclúe nos soños alcanzados, sempre hai máis , e máis e máis. E ao fin todo conduce á mesma insatisfacción, á mesma ausencia de liberdade. Somos esclavos do sistema, membros dun rebaño que é conducido por mans invisibles. Como individuos , non lle importamos a ninguén, o noso valor é tan só o que podemos aportar nas cadeas de producción, somos man de obra, canto máis barata mellor. Si traballas e calas eres un bó cidadán, si fas ruído non lle interesas ao sistema. Fora do rebaño non eres ninguén, non podes alcanzar a felicidade. Xa todo está predeterminado, o que tes que pensar , o que tes que dicir, o que tes que consumir. Consumir. A esclavitude do noso tempo chámase consumismo. Si non tes non estás no mundo, saes do rebaño. Compra zapatillas de marca, apuntate a un ximnasio, redecora o salón, veranea no Caribe, compra o ultimo modelo de telefono móbil, contrata internet de alta velocidade, vai ao solarium, ponte unhas tetas novas, merca un coche de gama alta, hipotecate para conseguir un piso no que anclar os teu futuro...Todo, absolutamente todo entra dentro desta esclavitude. ¿Cantas cousas das que temos realmente necesitamos? ¿ por qué temos as cousas que temos? ¿ con qué fin? Co fin de ser iguais que os demais, de pertencer a esto que chaman sociedade. E así a felicidade ven enlatada, de fábrica, como todo o demais, e somos felices cando nos din que sexamos felices, cando temos máis e mellor có noso veciño. Proletariado todos, que traballamos para mercar sin senso nun mundo que nos inculca que o progreso é precisar cada vez máis e máis máquinas para todo. Somos esclavos do que construímos.

LA TERREMOTO DE ALCORCÓN

http://es.youtube.com/watch?v=L7a6k1QtnL8


http://es.youtube.com/watch?v=zenWuQOhL6A



http://es.youtube.com/watch?v=-QtrB5083m4&feature=related



Algo de jolgorrio para o corpo ,que non todo vai ser choriqueo, non? por certo, en Madrid vin a esta monstrua en directo , nun espectáculo que compaxinaba monólogos con cancións e foi incrible.

"...casi lloro porque sentí que también yo había entrado en el engranaje absurdo del trabajo y de los papeles y que me habían robado mi tiempo. Porque después de todo mi tiempo es mío y yo debiera ser dueña de gastarlo y malgastarlo según mis ganas. Quiero decir: me pasé la mañana buscando papeles justificativos para que me dejen robarme el tiempo en paz. La verdad: trabajar para vivir es más idiota aún que vivir. Me pregunto quién inventó la expresión "ganarse la vida" como sinónimo de "trabajar". En dónde está ese idiota." Alejandra Pizarnik

"El trabajo estaba hartándome. Seis años y no tenía un céntimo en el banco. Así es como te enganchan... te dan sólo lo justo para que sigas vivo, pero nunca te dan lo suficiente para que puedas enviarlo todo a hacer puñetas."
El enamorado de los ascensores. Charles Bukowski

"Lo peor es que te preguntas de dónde vas a sacar bastantes fuerzas la mañana siguiente para seguir haciendo lo que has hecho la víspera y desde hace ya tanto, de dónde vas a sacar fuerzas para ese trajinar absurdo, para esos mil proyectos que nunca salen bien, esos intentos por salir de la necesidad agobiante, intentos siempre abortados, y todo ello para acabar convenciéndote una vez más de que el destino es invencible, de que hay que volver a caer al pie de la muralla, todas las noches, con la angustia del día siguiente, cada vez más precario, más sórdido."

Louis-Ferdinaud Céline, Viaje al fin de la noche.

"En la vida de hoy, el mundo sólo pertenece a los estúpidos, a los insensibles y a los agitados. El derecho a vivir y a triunfar se conquista hoy con los mismos procedimientos con que se conquista el internamiento en un manicomio: la incapacidad de pensar, la amoralidad y la hiperexcitación.
Ya no trabajamos; nos recreamos en el asunto al que estamos condenados.
¿Cuál de nosotros puede, volviéndose en el camino en el que no hay regreso decir lo que ha seguido como debía haberlo seguido?
La renuncia es la liberación. No querer es poder.
Ver es ser distante. Ver claro es parar. Analizar es ser extranjero.
Nunca sabemos cuándo somos sinceros. Quizá no lo seamos nunca. Y aunque seamos sinceros hoy, mañana podemos serlo por todo lo contrario.
El trabajo nunca da resultados. El esfuerzo nunca llega a ninguna parte. Sólo la abstención es noble y elevada, porque ella es la que reconoce que la realización es siempre inferior, y que la obra hecha es siempre la sombra grotesca de la obra soñada."
Fernando Pessoa, El libro del desasosiego.

Recollo estas citas porque en parte traducen hoxe o meu estado de ánimo. Síntome así, desfeita en casi tódolos sentidos, morta en vida, triste, patética. No fondo o mundo é como eles din, un sitio hostil no que nos deixamos morrer , no que nos vamos baleirando de soños e de ilusión cada día, no que nos convertimos en estúpidos, ou mesmo é que somos estúpidos, que nacemos estúpidos sin remedio. Con qué claridade pintan o mundo que nos tocou en sorte, con que clarividencia pincelan a nosa realidade, esa da que queremos fuxir pero que nos persigue sin remedio. Pessoa é un deus que di nun só golpe que a renuncia é a liberación, sabe contar a nosa miseria, a nosa desgracia cruel de nacer e ter que tirar para adiante no medio de tanta desesperanza e de tanta sinrazón.

Hoxe a miña bandeira é o pesimismo e a única forza que teño sae da renuncia. Hoxe non quero. Hoxe non son. Hoxe a desolación percorre o meu ánimo e aniquilame por completo.

Cousas do verán

As terrazas con vistas ao mar, de noite cobran un aspecto casi máxico, que invita baixo as estrelas á conversa e á risa, a un percorrido pola nostalxia dos veráns que quedaron atrás e ao debuxo do futuro desexable. A brisa fresca que corre nestas noites de xullo, o olor que arrastra polo ar a cercanía do mar, e a presenza de bós amigos fan dalgúns momentos instantes inolvidables.

A mellor copa da fin de semana foi sen dúbida nunha destas terrazas, en Portonovo, conversando co mozo dunha amiga sobre os soños que nos gustaría alcanzar, e aos que dalgunha maneira xa renunciamos, ainda sin sabelo. Pero a parte da noite estrelada, algo freca e que me brindou sen dúbida risas e anecdotas, a fin de semana estivo chea de retales que pasarán a formar parte para sempre do meu album de fotos particular.

Nas rocas estrenamos unha desas redes que usan os nenos para pescar cangrexos, non lembro como se chaman , e conseguimos pescar unha nécora xigante , que logo devolvimos ao mesmo sitio onde a capturáramos ante a dúbida de qué facer con ela, e despois de mareala durante uns vinte minutos dun lado para outro ( sin pretendelo, por suposto). Xogamos ás palas ( tamén recén adquiridas igual que o artiluxio de pescar ) e nestes dous xestos recobramos parte da infancia, e daquela felicidade baleira de complexos, na que tan só facía falta o sol ,a area quente baixo os pés e o mar enteiro diante os ollos, agardando a ser conquistado. E así descubrimos de novo que a liberdade de ser nenos pode alcanzarse xogando nunha praia repleta de xente, así de simple, así de fantástico.

E nesa mesma praia , tivemos que atoparnos cun icono da política vilalbesa, o noso fabuloso e ben querido alcalde, que está de veraneo con toda a súa familia. Alí estaba con seu bañador amarelo Gerardito, convertido nun homiño pequeno e insignificante para os que o rodeaban, sentado nunha silla pregable, cun sombreiro ridículo que lle confería un aire de personaxe casposo, algo patético. Pois si, así son as cousas, non hai máis que darse unha volta estes días pola praia de Canelas en Portonovo e alí atoparemos ao alcalde de Vilalba , á súa esposa , fillos, irmá , nai e cuñado, que xa se sabe, a familia que veranea unida…Como alcalde o seu soldo ascende a uns 6000 euros mensuais ,un dos soldos de alcalde máis altos do noso pais, ahí é nada.



Por certo de amor nada, de sexo nada de nada, e de alcohol cada vez menos que xa teño edade para cuidarme, pero ainda puiden experimentar o que é sentirse desexada e levantar paixóns as sete da madrugada. Ligamos unha amiga maís eu con dous expresidiarios, exdrogadictos ( agora só fuman porros) que tiñan un coche roubado á porta do garito onde os coñecimos. A verdade é que o aspecto que presentaban avalaba as súas confesións, e ainda que ían de malos malotes eran uns auténticos cabaleiros, pois só querían convidarnos a cear, que bonito. Quedouse todo nun baile, que unha cousa e crer na reinserción dos delincuentes e outra ben distinta ter que asumir todo o proceso nunha soa noite.

San Benito.

Os días festivos son ,queiramos ou non, días definitivamente distintos. Desconecta un da realidade das cousas e de pronto o corpo todo ponse de vacacións e non admite máis que caprichos e praceres extra. O café non sirve no bar de sempre, hai que tomalo nunha terraciña coa brisa petándoche nos ollos, e o menú, ainda que ti estés soa coma sempre , ten que ser tamén distinto.

Potevedra amenceu con nubes e claros e o meu corazón está coma sempre, como aquel chiste que nin frío nin calor, cero grados. Os meus pulmóns resisten, pero non lles queda moito. Si fóse unha velliña de 80 diría cando me preguntaran cómo me atopo, pois que vou tirando. Pero como non é o caso, ainda non pinto canas, pois non sei cómo me atopo. Quizais a palabra que mellor me define ultimamente sexa cansa. Cansa de arrastrar o meu corpo para todos lados, de respirar con estes pulmóns que perden fuelle, de andar e cansar ao mesmo tempo, como si me estivese quedando sin enerxías. E xullo continúa no calendario o seu paso alleo ás miñas inquedanzas, alleo a que eu respire ou non, a que eu me vaia desgastando de cansancio.

O primeiro que se resinte nesta metamorfosis decadente é a líbido, despois todo o demais. Vamos, que ao paso que vou desconfío que vaia a caer presa dun romance de verán. Por estas datas o pasado verán xa estaba máis que enfangada en historias sentimentais suicidas , pero polo menos tiña o corazón revolto e espelido. Agora, qué, como un morto en vida, que non sinte nin padece, que tan só se cansa, merda de cansancio. O corazón como metáfora dos sentimentos ten o seu aquel, como órgano vital que move o noso mecanismo, o meu é simplemente un timo. Hoxe regalaballe o meu corazón a calquera -marcapasos incluído- e que se apañasen eles con estes días de rutinas sin fin, e que tirasen pa diante con alegría, e mesmo que tentasen botar un polvo.

Ay, os días festivos nas cidades...Nada como unha aldea en festas para levantar o espíritu, pero esto...O único bó é que non tiven que madrugar.

Amantes

Se había instalado entre los dos una complicidad cómoda, reconfortante que hacía que el paso de las horas fuese calmo y casi anestesiante. Con él pasaba la vida dentro de un micromundo en el que todo cobraba cierta irrelevancia. Ella era feliz en ese tiempo que paraba el reloj, que hacía que la sucesión de minutos fuese una sucesión de placer y de liviana felicidad. El sexo era fácil, lo hacían como una tarea que por aprendida no dejaba de ser gratificante, sino más bien al contrario, se afanaban en la búsqueda de la perfección, y siempre acababan por sorprenderse uno al otro con sus técnicas amatorias. El placer del sexo era la excusa para encontrarse cada dos o tres días, siempre a media tarde, en el apartamento de Marisa. Pero más allá del sexo habían encontrado un espacio habitado por los sentidos, donde se hacían plenos , como amantes, pero también como seres humanos. Allí concluía la realidad de sus vidas, sus obligaciones y sus problemas, y tan sólo los besos y caricias que se regalaban sin contraprestación alguna eran suficientes para crear una atmosfera como de otro mundo. Marisa hablaba de la infancia, y Esteban la escuchaba con atención : en sus ojos un brillo de admiración y de nostalgia. Le habría gustado conocerla desde siempre, desde que era sólo una chiquilla, y haber compartido con ella aquellos primeros paseos en bicicleta, aquellas madrugadas el día de Reyes, aquellos primeros besos en el patio de recreo...

Entre conversaciones y miradas el apartamento de Marisa cobraba una dimensión de paraíso, no hacía falta mucho, un sofá, una cama, algo de música y un poco de chocolate. Con la radio bastaba, música española , que era la preferida de ella. A veces sonaba un bolero o cualquier canción lenta y romanticona, y se besaban al ritmo pausado de las notas, y con el cambio de canción Marisa cambiaba el ritmo del movimiento de sus labios, y buscaba las partes más íntimas de Esteban y seguía igualmente, bajo las sábanas, el ritmo de la música. Después del sexo, el sudor y el chocolate se mezclaban en una comunión casi perfecta, casi infantil. Les gustaba sentirse pegajosos, olerse como animales y reconocer en sus olores corporales sus afectos. En esa intimidad de piel sobre piel, hacían de sus abrazos un lenguaje completo que les servía para entenderse por encima de las complicaciones de su relación censurada y prohibida. A su manera se querían y se lo demostraban con gestos cotidianos, con pequeñas caricias y silencios en los que descansar de sus miserias.

Las tardes calurosas, como la de ayer, eran las preferidas de Esteban. Marisa sin embargo siempre se quejaba porque no podía ir a la playa, y entonces, Esteban bromeaba, y le decía que él era mejor que el Mediterráneo entero.

Ayer se entregaron con furia, como si en los días que llevaban sin verse hubiesen acumulado una voracidad excesiva. Hicieron el amor varias veces seguidas, recorriendose uno al otro con la intención de memorizarse, de empaparse de la esencia última de la materia que les formaba. Esteban estaba contento, cómodo entre los arrumacos de Marisa que le devolvían la confianza que la propia vida le iba quitando a cada paso. Intentó contarle sus problemas con Hacienda, pero Marisa barrió con un beso los trámites burocráticos. Le espetó un "me aburro" y volvió a su piel como quien regresa a un territorio conquistado. Y de nuevo buscaron su refugio secreto, entre la dulzura de Marisa y la serenidad de Esteban. Hacía mucho tiempo que no se querían tanto.

Vin un home en pantalón corto e chanclas cruzando a cidade ás oito da mañá. Un home en chanclas lémbrame que estamos no verán, que xullo é verán ainda que eu camiñe á oficina. Que os turistas se vistan de turistas é unha maneira agradable de preservar a orde establecida. Si unha mañá de xullo calquera eu dirixise os meus pasos ao baixo onde traballo vestida de turista, si todos o fixesen deste xeito, produciríase unha especie de cataclismo insoportable. A orde das cousas percíbese en detalles mínimos , nos que non reparamos salvo cando son inexistentes. Un home en chanclas pola rúa indícame que estamos preto do mar, que Pontevedra é casi un paraíso no que xullo e agosto se convirten nun balneario. Vivir en Pontevedra nestes meses é un luxo , disto dinme conta en seguida, cando cheguei a esta cidade e tiven que pasar aquí o meu primeiro verán. Descubrín entón o sol, como quen descubre un tesouro do que descoñecía a súa existencia real, e co sol descubrín todo o demais.

Xullo está correndo, non quere pasar desapercibido, pero ao mesmo tempo, discurre cunha cotidianidade extraña, casi febril. A verdura é un escenario desexable, que acolle a quen pasa, a quen mora entre o bullicio desta cidade chea de nenos que berran e corren e rin por tódalas esquinas. Os mércores son especiais no cómputo das semanas, como unha ponte que nos conduce á fin de semana, a praceres novos ou repetidos.

Nas oficinas o tempo faise plastilina, estira de maneira irremediable, e non chega a hora liberadora da caña no bar do lado, como un oasis no medio do deserto.

Estou de regreso ás horas habitadas por mortais que traballan e logo van á praia. Durmo pouco e deixo que os que me queren mo digan si lles peta. Agardame unha caipirinha para celebrar este día de ausencias no meu corazón. De balerios que non se enchen con casi nada. A tranquilidade dos días é como un estado de coma involuntario que non precisa grandes coidados. En coma pénsase moi mal, e sóñase ainda peor. Morre un en vida, e tan só queda a esperanza dunha resurreción a tempo, baixo un verán redescuberto.

Feliz xullo...

Orgullo gay 2008

o desfile en imaxes

Jaime Gil de Biedma

Impresionante Biedma...non me canso de lelo nunca.

http://amediavoz.com/gildebiedma.htm#PEEPING%20TOM

Orgullo gay.

Curiosidades: En 1978 Gilberto Baker diseñou unha bandeira con seis franxas que representa as seis cores do arcoiris como símbolo do orgullo da comunidade gay e lésbica. Hoxe é recoñecida polo Congreso Internacional de Fabricantes de Bandeira e ondea en marchas gays e lésbicas como mostra do orgullo gay mundial.

Inicialmente Baker diseñou a bandeira con 8 franxas, cada cor tiña un significado claro. Rosa, sexualidade. Vermello,vida. Laranxa,curación. Amarelo, luz do sol.Verde, natureza. Turquesa, maxia. Azul, serenidade. Violeta, espíritu.

Hai días así...

Despertei esta mañá cos ecos da liberación de Ingrid Betancourt resoando por tódalas esquinas. Liberada por fin , despois de seis anos de cautiverio, de tortura, de humillación. A euforia pola copa de Europa sobrepasou tódolos pronósticos, pero eu son rara, e alegreime máis pola liberación dos rehéns colombianos, xa vedes. Porque o meu gran temor, ese medo que non podería superar, está sempre unido a perda de liberdade. E algo que non soportaría, vivir encerrada, baixo calquera circunstancia, legal ou ilegalmente, vendo como os días se suceden un tras doutro nun cautiverio inconcional, xa sexa en mans dunha guerrilla ou dun depravado psicópata ou nun cárcere cumprindo condea. Por iso, cando coñezo historias como a de Ingrid, e vexo o tesón, a forza coa que sairon adiante durante anos en condicións infrahumanas, non podo evitar sentir unha tristura densa por esas vidas arrebatadas, e penso sempre en que eu non sería capaz, eu non sobreviviría nin un mes.

Busquei despois a Jabois http://manueljabois.blogspot.com/ no Luns a Venres, para que me contara a actualidade como él sabe, como él escribe, e coma sempre non me deixou indiferente. Fala da muller que morreu nunha sala de espera dun hospital psiquiátrico, despois de 24 horas de espera sin que ningúen lle fixese caso, e na máis total e absoluta soedade. Tan só as cámaras grabaron a súa agonía, as súas convulsións, o seu fin. Pero peor foi o que se grabou despois, cando xa morta , tendida no chan , descubriron o seu corpo, e nin se achegaron a socorrelo ou a tocalo. Conmoveume sobre todo o funcionario que correu un pouco a súa silla xiratoria para ver o corpo tendido, como quen se achega para ver un papel que tiraron no chan ao que non da importancia. Nin se levantou. Como unha cadela, di Manuel Jabois, pero hai cans que morren con máis respeto por parte dos que os rodean.

O mundo é así, cheo de desgracias, cruel e absurdo. Imposible. E no medio de tanta inmundicia, intentamos, e mesmo o conseguimos, ser felices.

Hoxe a mañá salvouma Zapatero, coa medida que proporá no 37 Congreso pola que os inmigrantes non comunitarios poderán votar nas eleccións municipais, en principio, para logo extender o voto as eleccións xerais. Zapatero concederá dereitos políticos aos inmigrantes. Conceder, esa é a clave. A integración só é posible cando os cidadáns que viven nunha democracia participan libremente na elección dos seus representantes políticos. Sin dereitos políticos , aos inmigrantes ou lles dan ou lles quitan, sin que eles poidan opinar. Sin dereitos políticos non existe Estado de Dereito, nin Estado Social, son só quimeras. Sin dereitos políticos os inmigrantes son cidadáns de segunda, que non pode decidir co seu voto a súa sorte, que tan só poden agardar que os gañadores nos procesos electorais decidan concederlles o título de cidadán ao completo.

E logo Europa, con Francia de estreno na presidencia rotatoria. Polonia rompeu o seu sí ao Tratado de Lisboa, e esa é a primeira hostia que ten que encarar Sarkozy. Cada vez é máis dificil encauzar Europa, o que a UE vai ser.

Desaceleración. O prezo dos espagueti- lin onte nun xornal - subio o 26 %. Chamoume a atención a noticia porque de pronto a mente foiseme a aquel menú habitual dos estudiantes universitarios, espagueti con atún. Era o símbolo da precariedade, dos petos baleiros que dificilmente chegaban á fin de semana, do único manxar permitido cando os cartos de papá escasamente alcanzaban para fotocopias e cervexas. Daquela -eran outros tempos- cunha lata de atún e un paquete de pasta solucionabas a túa economía. Non había desaceleración, claro. E cando escribo, doume conta de que me vou facendo vella, entre palabras e mentiras. "Hai que seguir soñando mentres soñar sexa gratis, hai que seguir bailando mentres soe a música..." cantaba Gustavo onte pola noite. A voz de Gustavo sempre é esperanza, sempre é ledicia nas noites de mércores. Gústame porque cando fala de amor non empalaga, cando fala da vida non vende imposibles. O mundo é a merda que é, pero hoxe Ingrid está coa súa familia, e iso, é mellor que gañar a Eurocopa.

http://www.lavozdegalicia.es/mundo/2008/07/02/00031215026447928378826.htm