Estou con don Manuel

Non quero deixar pasar máis tempo sin falarvos ben, aínda que só sexa por unha vez, de don Manuel. E quero facelo a raíz da súa intervención de onte na sesión de apertura da Cámara alta, a cal presidiu por ser o senador de maior idade.

Fraga lamentouse onte de que acabaría os seus días sin ver unha cámara alta que fose realmente unha cámara de representación territorial. E é que dende que Fraga aterrizou na política autonómica, nesta nosa comunidade galega, foi unha das súas reivindicacións constantes a reforma do Senado, para convertilo nunha cámara de representación territorial ao estilo alemán, con poderes propios, e non unha cámara de segunda volta, na que nada importan as decisións que alí se adopten.

Don Manuel, veciño meu, e foco principal das miñas críticas durante os 15 anos que estivo ao fronte da Xunta de Galicia, ten un acerto na súa pretensión de dotar ao Senado de auténtico poder de representación. Claro que hai que ter en conta que comezou Fraga a preocuparse das utilidades da cámara alta cando caeu de cheo na política autonómica, unha vez que foi relegado da política estatal.

Onte, a imaxe dun don Manuel dando grazas a deus por chegar aos oitenta e cinco anos, enfermo , con rostro abatido e cansado, casi me conmoveu, sobre todo cando con tono melancólico recordou que a famosa reforma do senado estaba pendiente, e que confiaba en vela antes de morrer. E así nos fixo a todos cómplices dese desexo, que lonxe de plantexar unha reforma, con todas as consecuencias e implicacións que isto suporía, é dicir, alto consenso e reforma constitucional, levounos ao fondo dos seus ollos cansados, ao seu corazón abatido polo tempo e a derrota, e implorou ao sentimentalismo máis a flor de pel de todos cantos o escoitamos. Fraga non propuxo, senón que ,dende un lugar xa fóra do tempo, lamentou non conseguir o que foi durante tanto tempo o seu propósito. E fíxonos partícipes da súa tristeza.