Cans e amigos

Un amigo meu ten dous cans que o acompañan a tódolos sitios. Trátaos de tú a tú, coma si fosen non animais de compañía, senón auténticos compañeiros de viaxe. Non lles fala, simplemente escoita o que eles lle teñen que dicir. E nese respeto mutuo dos seus espacios e as súas diferencias conviven como amigos inseparables. Comen cando él come, o mesmo que come él. Durmen á súa beira, dándose calor mutua no inverno. E acompáñano en tódalas súas fatigas, nos días difíciles e nos que todo parece cobrar certo sentido. As veces están diante cando folla, como testigos cómplices e silenciosos dos seus afectos máis íntimos. A min esta imaxe non se me sae da cabeza, imaxino mil veces aos dous animais, atónitos ante a escea amatoria do seu colega, como si estivesen asistindo a un misterio indescifrable da conduca do seu máis fiel amigo.
Tiven a sorte de coñecer a Pachi e a Perla nunha visita que fixeron os tres a Pontevedra. Tanto me falara o meu amigo deles, que deseguida me dei conta de que non eran só cans, que eran para él máis importantes que calquera ser humano. Respetaban mutuamente os seus espacios, as súas personalidades, e lonxe de ser o seu amo, era o que camiñaba ao seu lado, como si fosen tres cabaleiros andantes percorrendo a xeografía nunha furgoneta. Gustaríame volver a velos, non sei, quizais para aprender un pouco máis de cómo debemos tratarnos as persoas entre nós, observando como trata o meu amigos aos cans que comparten a vida con él.
Teño máis amigos que tamén teñen cans, e tamén construiron con eles un vínculo forte e indescriptible de respetos e cariños compartidos. A fidelidade dos animais sobrepasa á nosa capacidade de lealtade, eles xamais nos deixan á deriva, non xulgan os nosos actos, e non se extrañan das nosas indiscrecións. Si lles presentamos un amigo fan como si non pasase nada, aceptandoo sin máis. Si perciben un enemigo deféndennos con toda a súa furia. Non contan as nosas miserias, e perdoan a nosa cobardía.
Tamén eu teño cans, na casa dos meus pais, en Vilalba. Cando vou ver a meus pais, cada quince días ou cada mes, quen máis se alegra da miña visita é sempre a Chispi. Chega correndo a recibirme, súbeme polas pernas, e logo de que lle paso a man pola cabeza e a acaricio un anaco comeza a dar voltas en circulo a toda velocidade. Ponse nerviosa, chócase con todo…e segue correndo ata quedarse sin alento. Eu non me alegro tanto de vela, e ás veces incluso me sinto culpable por non prestarlle toda a atención que se merece. Eu nunca me alegro tanto de ver a ningúen.