O PSOE sempre estivo arriba

O 22M a miña rutina rompeuse a golpe de eleccións municipais xusto o día no que cumplía anos, e xusto cando a debacle electoral do PSOE era xa un feito constatado cun escrutinio casi rematado , eu vivín unha das situacións máis vergonzosas da miña existencia, só comparable a ese pesadelo recurrente que tiña cando era nena no que me visualizaba no medio de clase en zapatillas mentres todos os nenos sinalaban co dedo os meus pés e morrían coa risa. Aquilo afortunadamente para a miña madurez futura libre de traumas infantís foi só un soño que nunca chegou a realizarse. Sin embargo, o domingo día 22 toquei teito no que a facer o ridículo se refire.

Os do PSOE de Vilalba acudimos despois da xornada electoral a unha sede improvisada nun hotel onde colocamos o cuartelillo central para seguir os resultados, e disfrutamos alí dun catering por todo o alto a base de embutidos, tortilla e outras viandas frías, e por suposto moita bebida. Nunha esquina do salón colócase unha mesa grande frente á pantalla da televisión onde se sintoniza a galega para ver en tempo real como vai o escrutinio en cada recuncho de Galicia. Ao arredor da mesa soen sentarse os membros da executiva así como os que nos poñemos máis nerviosos co resultado e precisamos estar ben cerca da tele para que non se nos escape nada.

Os meus nervios sempre me xogan malas pasadas nestas xornadas electorais, e máis ainda cando a cousa pinta mal dende o principio e a realidade apunta a unha debacle socialista en todas partes. Estaba de cumpleanos e o meu partido perdía posicións de goberno: deume por facer o único que podía facer , beber cervexa pegada á pantalla do televisor.

Bebín unha cervexa e outra e outra, e entre tanto de cando en vez ía xunto aos meus pais que se encontraban nunha esquina do salón comendo tranquilamente; e mantiña conversas con uns e outros militantes que demostraban a súa tristeza de maneiras diversas, con bágoas, convidándome a outra cervexa, con indignación...E logo voltaba ao meus sitio , sentada nunha esquiniña da mesa que se atopaba frente á tele, ao lado do secretario xeral e candidato á alcaldía e dun militante que non paraba de facer contas cunha calculadora a medida que ía avanzado o escrutinio. A tele vomitaba a derrota en datos por concellos , por orde alfabética e por provincias, e un mudo Roberto Blanco (tiñamos a tele sin volume) comentaba os resultados con aire vehemente. Eu seguía bebendo e lendo os datos que pasaban rápido pola pantalla e que ainda non eran definitivos. Tanta cerveza fíxome ir ao baño , e unha vez alí dinme conta de ata onde chegaba a miña dose de alcol aquela noite.

É infalible, vas ao baño, miraste fíxamente no espello e descubres cal é o teu grado de alcolemia, inversamente proporcional á distancia entre a túa cara e o espello do lavabo.

Consciente disto , saín dignamente do baño e voltei coa idea en mente de beberme outra cervexa. Reparei deseguida na ausencia de meus pais e dos veciños cos que se atopaban ,e ainda que me extrañou que se foran sin despedirse , non lle din demasiada importancia. Busquei unha cervexa por todalas mesas , pero foi inútil , retiráranas todas , o cal me fixo pensar que a festa xa acabara. Voltei resignada ao meu sitio, na esquiniña da mesa colocada frente ao televisor ,ao lado do secretario xeral. Na tele saía agora Ricardo Varela, o secretario provincial de Lugo, facendo unha valoración dos resultados tan desfavorables para o PSOE. Sorprendeume que prestasen tan pouca atención e que houbese tanto barullo e nin corta nin perezosa mandei calar de xeito contundente. Foi entón cando reparei en que todos me estaban mirando con xesto pasmado e que ademais non coñecía a naide daquela xente. Por un momento só se me veu á cabeza unha cámara oculta e sin pensalo demasiado preguntei enérxica ¿onde está Eduardo? como quen no medio dunha situación descoñecida e ante unha ameaza de perigo o máis importante fose saber onde se atopa o capitán. Aquelas persoas que estaban sentadas ao meu carón seguian ollándome estupefactos, e un deles díxome sinalando cos seus ollos a chapa do PSOE que lucía na solapa, e cun tono suave e tranquilizador, como si falara cun tolo : Os teus están abaixo.

Ollei a un lado e ao outro e caín na conta do que estaba a suceder. Ainda así , mantívenme firme , no meu sitio, e espetei un "pero si o PSOE sempre estivo arriba".

Coa mesma levanteime da mesa e nun intento de sair dalí co mínimo de dignidade que tal situación me permitía, abalanceime sobre a candidadata do Bloque ( á que non coñezo de nada e non vira máis que nas fotos que penduraban nas farolas durante a campaña) e dinlle un par de bicos e un abrazo tan forte como si del dependese a miña vida. Feliciteina, díxenlle - patética- que a seguira durante a campaña e que subira expresamente a saudala . E despois desa escea chea de dramatismo, dese monólogo atroz que lle soltei á rapaza ante a súa cara de absoluto asombro, saín andando de puntillas daquel salón sin mirar atrás.

Voltei a onde estaban os meus. Na esquina ao fondo seguían meus pais, e nas mesas que se repartían pola estancia había cervexas a esgalla. Collín unha e bebina casi dun trago. Fun ao meu sitio e ollei a Eduardo -o noso secretario xeral- para cerciorarme de que non me voltara a equivocar de sala. Na nosa tele seguía Roberto Blanco movendo os beizos sin volume e todos lían os datos que pasaban escritos por abaixo.

-Non me preguntedes cómo o sei, pero en Tele Lugo está Ricardo Varela facendo unha comparecencia en directo.

E continuei bebendo, non só para diluir no alcol a derrota, senón tamén para esquecer o momento máis "terra trágame " de toda a miña existencia.

Ao 15-M fáltalle falar de economía

Estou lendo nestes días con relativa atención as reivindicacións e propostas dos "indignados " que tomaron dende fai quince días as plazas máis importantes das nosas cidades e ainda que suscribo totalmentes as verbas dun abogado en twiter, que viñan a decir que non se pode agardar que alguén saia do coma bailando unha sardana, non comparto con rotundidade as propostas deste movemento. Defende a ultranza o estado de benestar -como fago eu- e piden a reimplantación de medidas de caracter social que o propio Zapatero implantou e logo se viu na obliga de retirar por mor da crise. Pero a defensa do estado de benestar, a salvagarda efectiva do mesmo é máis complexa que a súa mera formulación teórica. Non hai benestar sin progreso, sin beneficios , sin competitividade. Ao igual que non hai benestar sin carga impositiva. Que temos que defender con uñas e dentes o noso estado de benestar, signo distintivo do noso sitema económico productivo e político é innegable, pero ¿cómo logralo nun mundo que cada vez se volveu máis globalizado e máis competitivo, no que a economía europea perde forza comparativamente con respecto a Estados Unidos e á gran ameaza asíatica, ao sistema economico chino, ( e antes da gran destrución causada polo terremoto e o tsunami, o sistema económico xaponés)? As reformas políticas son importantes, e mesmo necesarias, pero son de todo imposibles de levar a cabo si non pasamos primeiro por unha autentica renovación do sistema productivo e non procuramos por riba de todo a competitividades co resto dos sistemas productivos mundiais. Falar de política á marxe do sistema económico nun mundo globalizado, superada a era da industralización e insertado de cheo nunha era tecnolóxica -biotecnolóxica- é quedarse á marxe da realidade e construír postulados teóricos que que morrerán no ardor romántico da utopía.

A clave, e ao mesmo tempo o gran reto que temos que asumir canto antes é a modificación do sistema productivo, resaltando os rasgos distintivos do mesmo como é o factor humano e social ,pero sin perder de vista a necesidade de ampliar a competitivade cos mercados mundias. ¿Cómo se fai isto? O erro máis grave que probablemente se está a cometer é procurar a competitividade emulando aos americanos, esto é , liberalizando o mercado laboral, facilitando o despido, ampliando as xornadas de traballo e deixando estas ao arbitrio dos empresarios, primando en fin a liberdade da empresa e deixando de lado o factor humano. O sistema americano funciona a nivel económico, pero destrúe o estado de benestar e polo tanto non é o sistema que debemos defender.

Hai outro problema. ¿ Quenes temos que loitar xuntos pola procura dun novo sistema productivo que nos permita manter a flote o noso estado de benestar? A resposta neste momento parece ser Alemania, o motor da UE e ao que seguimos todos os membros da Unión sin rechistar. Segundo gran erro. Alemania non é Europa e non defende os intereses de Europa. Por eso, resulta fundamental saber quenes somos, que temos en común os europeos , e ser concientes de que a construcción dun modelo económico novo que nos permita competir con EEUU e Asia debe construirse en común, sobre bases europeas conxugadas e cohesionadas, cunha política económica común efectiva que defenda os intereses de toda a Unión.

Solo a través dun novo sistema productivo europeo, conseguiremos restablecer a productividade, superar a crise e competir a nivel mundial coas grandes potencias económicas, sin que eso implique o asesinato lento e agónico do noso estado de benestar.

Podemos pedirlles aos políticos miles de cousas utópicas, democracia directa a través de grandes asambleas, reducción de altos cargos, e carros cheos de políticas soiais (becas, pensións as 65 anos, pensións non contributivas, sanidade pública e de calidade a través da contratación de máis persoal, os 426 euros, a lei da dependencia...) pero todo esto non é posible si non hai recursos suficientes, si non hai productividade.

Ao igual que a igualdade tampouco e posible si non hai recursos que repartir. ¿ Qué sistema productivo temos que adoptar entón? Esta é a gran pregunta, e quizais esté na súa resposta a clave do noso futuro.

Quizais os xoves acampados ven con claridade os problemas e plantexan solucións lóxicas e desexables, que son máis ben modelos de sociedade ideal que pretende a recuperación de dereitos que criamos conquistados e irrenunciables. Pero no que hai que afondar é nas posibilidades reais de modifcar o sistema económico-productivo para ser máis competitivos, sin que eso signifique copiar aos amercianos. Fan falta políticos responsables, e tamén economístas, e psociólogos, e filósofos e periodistas, e bombeiros, e albañiles, e membros de toda a sociedade que xuntos constrúan un novo modelo para Europa; unha miragre como cando apareceu Keynes despois do crack do 29 e o reinventou todo. Precisamos un novo keynesianismo que nos permita aflorar na econía mundial coa diginidade de antaño e que non implique a renuncia ao mellor que temos, o compromiso social.

Mis vecinos follan tanto y hacen tanto ruído que incluso cuando no están follando me parece estar oyéndoles follar. Los orgasmos de ella se me meten en la cabeza como una de esas canciones que escuchamos en el autobús y tarareamos sin darnos cuenta durante todo el día. Oh, dios, tarareo los orgasmos de mi vecina, a falta de los míos propios¡¡¡¡¡ Y es que el sexo es una asignatura suspensa últimamente, tanto que hoy , mientras paseaba por la playa y veía a una parejita de enamorados haciéndose arrumacos en el agua, me dió por pensar en cuánto tiempo llevaba yo sin hacerlo, lo del sexo digo. Porque en cuanto al amor es algo que ya doy más que por perdido.

Ni siquiera recuerdo cual fue el último tío con el que me acosté, bueno sí, sería uno de esos a los que yo llamo "chicos estándar" , a los que les debo yo las mayores alegrías de mi vida desde que me precipité vertiginosamente por la terrible senda de los treinta y tantos.

Chico estándar, dícese de aquel joven de unos 27 28 años, muy muy alto -imperdonable que no lo sea- de pelo claro y corte clásico, ni guapo ni feo, delgado de complexión atlética y con una inteligencia media que queda perfectamente disimulada por su corta edad y su falta de madurez. Sin duda un acierto sentimental.

Pues bien , desde que mi vida descarrila y yo doy tumbos , algunos chicos estandar me han ofrecido su apoyo y su cariño -a su manera- pero no ha sido suficiente. Lo malo de estos es que deben volver a sus obligaciones, a sus estudios, a dormir a la casa de sus padres, con sus novias a veces...Y así no me queda otra más que morder el cojín mientras subo el volumen de la tele y me cago en todos los familiares vivos de mis queridos vecinos. Un asco.

Por si esto no fuese ya poco, el PSOE se descalabró en las municipales y a mi me da por ir a la playa en lugar de preparar mis exámenes del segundo cuatrimestre. ¿Por qué estoy estudiando una segunda carrera, si probablemente nunca la termine y además no va a servirme para nada?

Debería estar ahora acampada por ahí, en la plaza de España, disfrazada de "indignada" aprovechando para ligar con alguno de 22 al grito de "democracia, democracia".

Lo mejor que leí yo sobre esto del 15-M y los indignados fué un twit -o como coño se diga- que en 140 caracteres o menos, resumía perfectamente la esencia del movimiento : "¿Qué es la democracia ? preguntaba mientras me metía la varilla de la tienda de campaña en un ojo. Democracia es tu puta madre"

Pues así es mi vida ahora, un poco de aquí y un poco de allá, y la mierda termina saliendo por todos lados, no importa cuantos colores me ponga encima y cuantas flores consiga engancharme en la cabeza sin perder la dignidad, agonizo igualmente , pero no me termino de caer del todo.

Tiña tantas cousas que dicir sobre o resultado electoral ,que ao final quedei sin as verbas adecuadas, ao menos, sin as máis adecuadas, e todo foi silencio, baleiro. Pero ainda así sigo pensando moitas cousas, demasiadas cousas que algún día contarei.

*

Falou dabondo e falou ben, bastante rápido, elocuente e inxenioso como nos ten acostumbrados a través da súa escritura, directo e real como a vida mesma que nos pasa por riba mentres remexemos o café con leite. Disculpouse por si o facía mal, por si se lle podía intuir nervioso, ou algo peor, e cando por fin rematou o seu monólogo que non soaba para nada improvisado, de medio lado deixou escapar un pequeno bufido de liberación: libre ao fin. Tan só quedaba aguantar o tipo naquela mesa diante de toda aquela xente que ao fin e ao cabo só ían alí a ver a presentación do seu libro, a apoialo, a escoitalo únicamente a el. Supoño que é para sentir vértigo a cousa, como mínimo. O caso é que a pesar dos nervios e de querer desaparecer baixo terra , Jabois estaba guapo a rabiar e rezumaba humildade por cada poro; algo ao que non nos ten acostumbrados.

Hoxe dinme conta de que hai dous Jaois escritores: o que publica no seu blog e contesta implacable a cada crítica por dura que esta sexa, con ironía ,humor e saña, e o que escribe e fala e conta e se comunica a través dos seus artigos cun público que o segue de xeito incondicional e que estamos acostumbrados a perdoarlle todo e a querelo a pesar de ser el mesmo. Hoxe apareceu ante nós, ante o seu público máis amable , o Jabois un pouco puta e un pouco neno, que se sente sobre todo profundamente agradecido. Agradecido porque o lemos cada día, porque non precisamos do seu libro para coñecer os seus artigos e ainda así o mercamos coa única pretensión de apoialo e telo máis preto de nós; agradecido porque estabamos alí por decisión propia, conscientes de que era alí onde queriamos estar maís que en ningún outro sitio do planeta; agradecido porque sabe que confiamos nel e no que escribe e en cómo o escribe e que seguirá sendo así por moito tempo, por non dicir por unha vida enteira; agradecido porque probablemente non lle fallou ninguén...

*

"Sobran todas las palabras y faltan todos los artículos "

Algo está cambiando

Á marxe da campaña electoral un novo movemento irrumpiu na escea nacional, primeiro en Madrid, para ir logo extendéndose polas grandes cidades (e mesmo chegou a Pontevedra) ao berro de "estamos indignados, democracia real xa", para facer tremer os cimentos deste sistema politico que a cada paso se desmorona e ameaza aos xoves cunha década perdida.

Leo os xornais, escoito os debates pola radio e pola televisión nos que se fala deste 15-M e vexo fotografías da protesta, sin evitar derramar bágoas de emoción, pois por fin sinto que está sucedendo algo, que a xuventude que parecía dormida, despertou por fin oprimida polo paro e a falta de oportunidades. Miles de xóvenes en paro , preparadísimos, probablemente a xeración máis preparada das últimas décadas, agonizando en contratos basura, infravalorados e malpagados, todo un potencial intelectual que se está perdendo co que iso conleva tanto para o país como para eles mesmos. Porque dos 20 aos 30 anos, ao igual que dos 30 aos 40, perder unha década de traballo e progreso no ámbito laboral e formativo significa perder o futuro, un futuro que non poderá recuperarse logo.

Mírome dende fóra e sei que eu tamén tería que estar agora en Sol, acampada e organizada xunto con todas esas persoas que sin grande base organizativa e homoxeneidade ideolóxica, se levantaron contra un sistema capitalista que demostrou que fracasou e que non é quen de manter intacto o noso sino de identidade: o Estado de benestar.

Fracasaron as políticas do FMI, fracasaros os gobernos europeos e fracasou o noso modelo político e económico. Toca un cambio, un cambio político que busque unha reconstrucción dos posutalados básicos, á marxe do sistema actual, e que redefina o modelo económico facendo primar a igualdade e o medio ambiente.

Miles de xóvenes , feridos de morte por un sistema que xa non da máis de sí, que só se preocupa do capital e non das persoas, que se deixou enganar pola man invisible dos mercados, saen á rúa en plena campaña electoral para dicir "algo está cambiando".

Non sei qué alcance real chegará a ter o 15-M no resultado electoral do próximo domingo 22, a verdade é que me mostro escéptica respecto a isto, porque non podemos esquecer que se tratan dunhas eleccións municipais e autonómicas na que o voto se decide valorando outras premisas e outros intereses. Probablemente se note nas Autonómicas de Madrid, e quizais nas municipais, certa tendencia ao voto en blanco que non creo modifique moito o resultado final. Sin embargo, lonxe da relevancia que poida ter o 15-M no proceso electoral do domingo, o que é indudable é que vai ter relevancia no futuro deste país. A xuventude -e os non tan xóvenes- están poñéndolle as pilas aos políticos, aos de esquerdas sobre todo e dicíndolles que sí que hai solución. Non son un grupo de persoas desorganizadas , ignorante e antisistema, senón xente que cree na democracia e pide maior capacidade e compromiso dos políticos nun momento no que queda demostrado que cos postulados de Adam Smith o único que conseguiremos será máis desigualdade sin conseguir maior competitividade coas outras potencias económicas.

O éxito deste movemento, penso eu, está na súa continuidade despois do 22-M; non nunha continuidade a pé de rúa durmindo ao raso en Sol , senón, na súa presencia continua e organizada nos medios que o fixeron nacer e desenrolarse: en internet. E conseguintemente , na súa presencia continua nos medios de comunicación de todo tipo e na sociedade en xeral, como interlocutores fundamentais cos partidos políticos e organizacións, para que a súa "indignación" non só non quede no olvido, senón que sexa tida en conta polos políticos, para que dunha vez por todas tomen as riendas do que sempre debeu ser o seu oficio, gobernar para os máis desfavorecios e na procura de sanear o Estado de benestar.

*

As revolucións son posibles porque arrancan dun sentimento profundo, dun convencimento profundo e dunha vontade profunda de mudar as cousas. Existe tamén a urxencia dun cambio, a seguridade de que é necesario un novo rumbo ou do contrario xa non haberá saídas posibles. Pero as revolucións non se fan só co corazón, e así, os xóvenes que están acampados en Sol nestes días contan con todo un aparato autorganizativo que está sendo apoiado por veciños e empresarios desinteresados que son o soporte imprescindible para que estas protestas se estén levando a cabo.

Quizais isto sexa unha das cousas máis relevantes da protesta. E relativamente sinxelo para a xuventude actual utilizar as redes socias, e vía twiter montar nuns minutos unha manifestación que berra e corea democracia xa ou o que sexa. O difícil é manterse vivos na loita pacífica,noite tras noite, improvisando no centro de Madrid un campamento urbano. E iso só se consigue cando detrás desta multitude indignada, cabreada e axfisiada polo sistema se atopa parte dunha sociedade que sente os seus problemas como propios, que os comprenden e apoian as súas reivindicacións ao cen por cen. Por iso os madrileños que teñen negocios colaboran con este movemento aprovisionandóos de alimentos , de sanitarios, de medicamentos, de mantas, e de canto precisan para manterse firmes na súa loita na rúa.

E ollo, quizais os membros activos deste 15-M non acudan as urnas o domingo, ou dentro dun ano nas eleccións xerais, pero todos aqueles que dun xeito silencioso e non visible están apoiando a toda esta masa que dixo por fin basta xa, estos sí que van ir votar e son unha parte tamén unha parte numerosa da sociedade.

Os tempos son chegados

Algo está mudando na política vilalbesa, e non hai máis que ver cómo estaba o pasado domingo o salón de actos do Instituto para comprender que os socialistas de Vilalba xa non se esconden , xa non teñen medo e levan con orgullo as súas cores socialistas e a súa ideoloxía por alí por donde pasan.

O próximo domingo, día 22 de maio, eu cumplo anos e espero celebralo si non cun resultado electoral que convirta a Eduardo Vidal en alcalde, si cun resultado que faga máis forte a oposición do PSOE dentro do concello de Vilalba. Dende que teño uso de razón non coñecín en Vilalba (nin tampouco en Cospeito, a miña segunda patria) un alcalde que non fose do PP. Dende sempre, asistín cos meus pais aos mítines, e comecei despois , nos meus tempos de universitaria ,a militar primeiro nas Xuventudes Socialistas e logo no PSdeG-PSOE, e por iso podo comparar as realidades políticas en primeira persoa ao longo destes anos. Fai anos en Vilalba os homes e mulleres que tiñan unha ideoloxía de esquerda, que non comulgaban coas ideas do PP, tiñan medo de saír á rúa e dicir abertamente que non estaban de acordo coa política que facía a dereita. Non acudían aos mítines e non se deixaban ver en epoca de campaña electoral acompañados de socialistas. Nos mítines éramos moi poucos, recordo algúns de dez persoas. Era algo que tiñamos asumido, como se na terra de Fraga as cousas non puidesen mudar nunca.

Pero afortunadamente os tempos foron mudando, e fai catro anos, cun goberno socialista en España, e un goberno socialista na Xunta de Galicia, produciuse en Vilalba toda unha revolución ,e os resultados electorais para o Partido Socialista foron os mellores da democracia.

Agora, cun goberno en España que está en decadencia, e goza do descrédito popular por mor da crise global, e cun goberno na Xunta do Partido Popular, todo parecería indicar que Vilalba continuase na súa liña de dereitas de sempre, na súa quietude e inmovilismo de sempre, e mesmo que voltase o medo a instalarse nas xentes. Pois non. Os socialistas de Vilalba, militantes, simpatizantes, ou simplemente homes e mulleres de esquedas que sin moita preparación, pero con moito sentido común, son conscientes de que a politica do PP só beneficia a uns poucos, perderon o medo a que os vexan . E máis , recuperaron o orgullo de ser o que son, e non só non se esconden ,senón que se pasean por bares e rúas coas insignias do partido nas solapas e contan abertamente a todo o mundo o que significa sentir, vivir e votar socialista.

O mitin de Vilalba do pasado domingo, é un reflexo fiel do que estou a contar. Un cheo indiscutible, xente aplaudindo emocionada e contenta. Ilusión. E esperanza, por fin, dun cambio que sen dúbida Vilalba se merece.

Contou Vilalba coa presenza do Ministro de Fomento, un home de Palas que nunca deixou de ser veciño e amigo dos seus a pesar de dirixir un ministerio; que ven a Galicia cando se lle require, e que sinte con orgullo a súa terra e así o demostra constantemente. Estaba tamén o Presidente da Diputación, José Ramón, o noso candidato ,e a número dous da candidatura, Elba Veleiro. E tamén, a miña irmá ,que ía alí en calidade de Diputada Autonómica, pero que para min era tan só a miña irmá.

Non sei que vai acontecer o próximo día 22, pero a ilusión e a ledicia , e o orgullo que puidemos sentir en Vilalba nese mitin, ninguén pode xa arrebatárnolo.

Eurovisión 2011

Pasou Eurovisión un ano máis e eu fun por terceira vez á festa de Eurovisión máis famosa e concurrida de Santiago de Compostela. Comezo a ser unha das habituais nesa festa, co que iso conleva de autoridade e facerse respectar, e ademais este ano co plus que me outorgaba o feito de ser a única lucense do evento, ao igual que a nosa representante Lucía Pérez.

A festas dese tipo ten unha que ir ben vestida, forzando un glamour que ainda que non existe de seu, poida polo menos disimularse nese día como si se tratase dun estilo do máis natural. O bó é que pode unha deixarse caer na excentricidade, e recargarse ata límites insospeitados, sin chamar a atención.

A miña porra foi un auténtico desastre. Apostei por Estonia como gañadora, e quedou penúltima, e puxen a Suiza no número dous, quedando finalmente última. Ademais foi Suiza o país que eu quixen para colgar na miña acreditación, vamos que todo un éxito. Ao final conseguín sair na foto oficial da festa, esa na que saen os cinco primeiros e o último, e según o anfitrión , o importante é sair na foto.

Disfrutei da actuación de España e debo dicir que me sorprendeu para ben, que a vin divertida, concentrada, afinada e moi simpática coa cámara, e que dende logo non comparto ese posto número 23; ao igual que non comparto o primeiro posto para ese dúo creado ad hoc que carecía de química algunha sobre o escenario.

Cando rematan as votacións, cando remata o Festival, comeza a festa no piso de Felipe. Unha festa que se convertiu xa nun clásico dentro do mundo dos eurofans e mesmo que está tomando certa relevancia e recoñecemento nos círculos de trintañeiros galegos. Non hai eurofan que se precie que non coñeza a festa de Felipe e que non estivese disposto a matar por unha invitación. E eu, casi sin comelo nin bebelo, fíxenme co meu posto e con dereitos de antiguedade.

Claro que nesta festa hai que seguir certos protocolos de comportamento, primeiro para integrarse e logo para caer simpático nese micromundo de fans eurovisivos. O primeiro que ten un que facer ao cruzar da porta para dentro é abandoar calquera prexuizo e desinhibirse por completo, deixando fóra complexos e vergoña. Porque cando o Festival remata, toca actúar. E ahí é realmente onde hai que poñer toda a carne no asador, onde se xoga un si ao día seguinte o van poñer verde ou non o anfitrión e o resto dos convidados máis antiguos na hora do almorzo ,entre café e café.

Eu este ano fun -a pesar de ir soa á festa- unha privilexiada. Tocoume facer a interpretación do país ganador, e despois tiven a sorte tamén de facer a actuación de España, e así , ataviada cunha perruca morena e longa, bailei o "que me quiten lo bailao" como si non existise máis vida despois deses minutos de música. E si a cousa ía de honores, eu que xa comezaba a telos todos, culminei ao día seguinte ao compartir o almorzo cos clásicos da famosa festa,e participar en primeira persoa na crítica constructiva e destructiva do que deu de si a festa e os seus participantes.

Por suposto que unha noite tan especial deu de si moitas outras cousas, algunhas que nin siquiera poderían comentarse por ser demasiado políticamente incorrectas, pero por agora con esto paréceme suficiente.

Cando vivía en Santiago lía todos os días El Correo Gallego cunha devoción que raiaba a obsesión. A través dese xesto pequeno sentíame parte daquela sociedade viva e bulliciosa, cidadá santiaguesa pola gracia da universidade. Eran tempos de moita xuventude co que iso conleva, e eu descubría o mundo a través daquel xornal que me poñía en contacto coa realidade que transcorría fóra, lonxe da miña axetreada vida de universitaria que nunca puxo os pés na facultade de Dereito máis que para ir facer os exames. Cando marchei de Santiago para virme a Pontevedra pensei que o que máis botaría de menos sería a miña dose de xornal diario. Pero afortunadamente somos animais de costumes e caemos rápido en rutinas novas que nos fan esquecer o que quedou atrás, e aquel xornal pasou a mellor vida na miña memoria.

Comecei a ler dun xeito natural, casi sin darme conta, El Diario de Pontevedra con dedicación e entrega de adolescente que descobre o mundo. Xa non era universitaria, e comezaba a vivir unha vida real, con problemas reais ,e na miña nova etapa o Diario de Pontevedra ía ser a miña folla de ruta para moverme por unha cidade descoñecida.

Engancheime enseguida a este xornal , ata o punto de rexeitar calquera outro ainda que os contidos sexan sobradamente mellores. ¿A quen lle importan os contidos cando un xornal pode unirte por fíos invisibles a unha cidade e ás súas xentes?

Logo namoreime un pouco , e diredes, qué ten eso que ver co tema dos xornais; pois él escribía no Diario e facíao moi ben, por certo. Entón a miña dedicación e entrega ao Diario de Pontevedra convertiuse nunha devoción casi relixiosa, de fan ou de militante, que comulga a cegas con cada liña, con cada columna , con cada titular.

*

A min a política gústame moito, por eso deixei o teatro para estudiar Ciencias Políticas pola Uned, así que nestes días de campaña electoral eu ando especialmente contenta, como de festa todo o día de mitin en mitin e de cea en cea. Eu milito no PSOE de Vilalba e alí están os meus candidatos e tamén será alí onde pase eu a xornada electoral e onde deposite o meu voto para o candidato Eduardo Vidal, pero a estas alturas da miña andadura pontevedresa, Pontevedra tírame tanto como a miña aldea e as miñas raíces. Vou detrás de Louro con ánimo de fan adolescente, e aplaudo con rabia cando nos mítines se arranca cun "vou ser o alcalde de Pontevedra".

A candidatura de Pontevedra, a verdade é que me volve tola. Gústame do principio ao fin, e teño que confesar que eu non era devota de Antón Louro ao princio, que incluso me parecía algo estirado e inaccesible, pero un home que foi Delegado do Goberno, cunha traxectoria política impecable , que se codeou cos grandes da política a todos os niveis, ten unha xenerosidade abraiante cando retorna á súa cidade para volcarse na política municipal.

Agora non só considero a Louro un home xeneroso e un bó político , senón que me ten totalmente gañado o corazón. Porque Antón Louro non gaña a confianza da xente a través de discursos nos estrados, senón a pé de rúa, nas distancias cortas, falando cos veciños de tú a tú, contento de estar no lugar no que se atopa agora, pelexando pola alcaldía da súa cidade.

Cóntase por ahí que as segundas partes nunca foron boas, pero quizais sexa só cuestión de dar segundas oportunidades, sin prexuizos e con vontade.

***

Estrémeceme pensar que nalgunha parte do mundo , políticos que consideramos homes de ben, que gañan nobeles da paz, poidan xustificar a tortura, poidan afirmar sin poñerse colorados que o fin xustifica os medios.

Fálase estos días da morte -do asesinato- de Bin Laden por todas as esquinas, e cadaquén ten o seu punto de vista; Si Guantánamo serviu para esto, eu penso -sigo pensando- que foi un erro.

*

Brilaba un sol expléndido pouco habitual para un día de finais de abril. Quizais habia uns vinteseis ou vintesete graos. Saín lentamente, sin saber moi ben a onde dirixir os meus pes e a miña alma, pero estando segura de que non podía meterme entre as catro paredes da miña casa. Esa tarde non.

Acabei por inercia nunha terraza na Plaza de España e pedín unha cerveza. E despois quedei alí, quieta, muda, absorta na miña desgracia, sin asimilala de todo; e pensei que así era nas películas a maneira na que un bó director recrearía o meu drama persoal. Unha muller soa, coa mirada perdida, co sol petándolle na cara e bágoas tímidas resbalándolle por detrás dos cristais das gafas de sol.

Achegouse á miña mesa unha gaivota e comezou a comer alí mesmo a empanada e os emparedados que me puxeran de pincho, e non tiven nin forzas nin gana nin necesidade de mover un músculo para alonxala de alí. En certo modo non me incomodaba a sua presencia, tan allea a min como calquera outra cousas das que estaban a suceder no mundo xusto naquel instante.

Soou o móbil dentro do bolso, e imaxinei quen chamaba, e a conversa que teriamos, e o que viría despois, así que deixei que soara como un pequeno xesto de rebelión contra o futuro inevitable. Esta vez non, esta vez non sería como estaba previsto.

Y por fin la lluvia, pensé, como queriendo encontrar en esta lluvia de primeros de mayo una señal en medio de la encrucijada en la que se ha convertido mi vida en los últimos días. Siento una inquietud extraña, un desasosiego nuevo que me produce una sensación ambivalente, entre la liberación y el pánico ; como si por primera vez en mucho tiempo me moviese sobre arenas movedizas , pero consciente -también por primera vez en mucho tiempo- de quién soy.

*

Escucho la misma canción una y otra vez buscando mis lágrimas. Se que están ahí, como en un disparadero preparadas para ser lanzadas por fin y convertir en realidad los sueños de ver por fin culminados miles de asesinatos que simplemente se fueron dilatando en el tiempo. Porque eso es lo que he hecho yo básicamente en la vida, ir dejando para otro momento un asesinato, y luego otro...Asesinatos pendientes, metáforas de mi existencia .

*

Y por fin la lluvia, pensé , y quise llorarlo todo para no tener que sentirme culpable y simplemente poder sentir compasión por mi misma, y consolarme luego. Pero lo más que pude hacer fue ver por décima vez Bajo el Sol de la Toscana y comerme tres helados de vainilla y chocolate. Sábato, que falleció hoy, dijo que nada podía contra un hombre que cantaba en la miseria, y supongo que esta es una buena filosofía para seguir avanzando.