30 septiembre, 2009

El fabricante de ruinas

" Que triste esta tristeza, /qué ganas de llorarlo todo" El fabricante de ruínas.


Busquei refuxo na poesía como quen busca morada nunha noite de choiva cando se atopa nunha aldea descoñecida, por necesidade e tamén, por que non dicilo, por medo. ODA A TU TRISTEZA é un poema sinxelo de María Eugenio Reyes Lindo que describe a tristeza dun xeito absoluto e conmovedor "tristeza sola y simple / como salida de un crisol;/ como tuvo que ser/ la tristeza primera/ del mundo:/ ver el amor trocado en otra cosa". E nesa tristeza eu atópome moi identificada, e ao mesmo tempo intento escapar dela como única salvación posible. Entón, añoro a infancia, esa patria sin cadeas , sin nubarróns sobre o horizonte, sin madrugadas de insomnio...E afástome de todo canto é real e fai dano, de canto afonda máis na ferida, esa ferida aberta que me foron deixando os anos; o corazón aberto en canal, as pernas disecadas, a gorxa seca.
A vida é sinxela cando tes quince anos ( aquel inferno en hospitais blancos, sondas, operacións, máquinas que se facían as donas do meu corpo para sempre, do seu latexar...xa nunca máis autónomo; xa para sempre controlado como si fose un robot) cando só agarda o instituto ao outro lado do pixama e as zapatillas. O colacao. Cando os dramas se construían nun día e se solucionaban nun minuto. Sempre mamá, sin comprender nada, expectante, amorosa, nai ante todo non amiga, ¿quén quere que mamá sexa amiga, di?
A vida é sinxela cando estudias na universidade e colles un pedo tras doutro e namoras por primeira vez e suspendes por primeira vez e deixas de ir a un exame e fodes sin amor e descubres aos clásicos e durmes ata que che peta.
A vida é sinxela cando tes trinta anos, e un traballo , e unha profesión decente e recoñecida, e un soriso fermoso que ainda che serve para conquistar a alguén, e cartos para facer pequenas viaxes e algún que outro soño gardado na carteira para cando toque gastalo. Pero de pronto un día , a realidade asoma coma unha lousa que cae do ceo e te aplasta ao caer. A realidade é un mostruo de sete cabezas que che fai mirar atrás e comprender o que é a nostalxia , e o que é o medo. Virán máis hospitais , máis sondas, máis operacións...con seguridade. Pero todo o demais, aquela seguridade, desaparece e deixate no baleiro. Nada. Só ese abismo que se chama futuro. O amor é un recordo doutro tempo. E todos os pilares do meu hemisferio son como un fío a piques de romper.
O pesimismo é un estado de ánimo. Como a tristeza. Como a morte. " Y no existe el mañana. Cada día / es un hoy permanente, / como aquella película./ Un hoy que arrastra/ mi ayer por los pasillos/ un hoy que no despierta..."

21 septiembre, 2009

Redescubrir o pasado

Remata o verán dando unha pequena tregua ,setembro non quere agonizar en bágoas e por iso se comporta como esperamos. A través do facebook, esa fiestra, recibín unha sorpresa inesperada, chegada doutro tempo, casi doutro mundo. Supoño que ese o sentido de tal páxina web, transportarnos ao pasado por sorpresa, sin que o agardasemos: estás dando unha volta polas novas publicacións, un tanto aburrida e despistada, cotilleando de aquí e de acolá, cando de pronto te atopas cuns ollos azuis que crías non voltarías a ver nunca máis. No seu día aqueles ollos eran casi adolescentes, e tiñan a inocencia toda dos que comezan a andar polo mundo. Era uns ollos azuis -azul intenso- que cautivaron o meu corazón tamén casi adolescente, non sin tremendas esceas de desamor, de paixón e mesmo de celos. Eran outros tempos, e o amor tomaba sempre unha dimensión catastrofista e totalizadora, por aqueles tempos o mundo comezaba e remataba naquela ollada azul que se prolongaba máis alá da miña realidade. Eran tempos de apuntes de Dereito, de noites en vela falando do paso da vida sobre as nosas costas, xogando a sentirnos adultos nun mundo que ainda se nos quedaba demasiado grande. Eran tempos de coñecemento de casi todo, pero no erro sempre de que non tiñamos nada que aprender...En fin, aqueles anos de universidade nos que o amor era coma o vento, veloz, fugaz, inesperado, turbulento ás veces.
O facebook devolveume a eses ollos como por arte de maxia, así, nun segundo no que crin que ía chorar de emoción. Unha fotografía súa, que me taladrou dende o outro lado da pantalla do ordenador como si se tratase dun raio. Logo viñeron detrás máis fotos, pero a sensación xa non foi a mesma. As seguintes analiceinas pausadamente, como quen analiza un cadaver que aparece abandonado nun bosque despois de semanas de búsqueda, casi con complacencia de forense entreado ao seu, buscando en cada xesto, en cada detalle da súa fisionomía o paso do tempo e os ragos que ainda me lembran ao home que eu coñecín fai tantos anos. Pero a primeira...deus, a primeira. Foi coma un soño, como si me golpeasen, como si o tempo se parase xusto nese intre, e nada houbese cambiado. Alí estaba él, coma si sempre estivese agardándome.

14 septiembre, 2009

13 septiembre, 2009

Definitivamente instálome en setembro para quedarme, quero vivir aquí, nos seus días calurosos sin abrasar, nas súas noites cálidas e longas con sorpresas acechando detrás de cada esquina, no seu aire limpo, na promesa dun futuro mellor ou polo menos distinto prendida en cada obxecto que me rodea...Mudo o meu corazón a setembro, para ser máis eu ca nunca, para sentir e vivir máis ca nunca.
De pronto os días énchense de todo, e un soriso é suficiente equipaxe para percorrer camiños novos, ainda non descubertos nunca.
A xente voltou a ser guapa baixo a luz de setembro, como si de maxia se tratase a cidade encheuso de xente fermosa que se mostra feliz. Todo recobra as posicións orixinais e a rutina parece intalarse como un bálsamo nas rúas da cidade. A sensación é sinxela, as cousas están ben como están...e seguramente irán a mellor.

08 septiembre, 2009

SEPTIEMBRE


Septiembre es una estación intermedia entre el verano y lo que viene después. Todavía hay tardes soleadas pero no quema el sol en las playas; se empiezan a caer las hojas de los árboles, y no huele a verano, sino a nostalgia. Septiembre se encuentra en el medio de los días como una esperanza, y como una revelación. En el fondo se nos abre una puerta a un nuevo tiempo en el que todo puede cambiar, e incluso ir a mejor.

Supongo que necesito septiempre en mi vida como no he necesitado nunca nada desde hace tiempo. Septiembre con sus connotaciones psicológicas, purificando el aire y los sentimientos , a la par que nos da ese empujón para continuar avanzando. Empiezo a olvidar, es una intuición demasiado precisa. El olvido se manifiesta en pequeñas cosas, se confunde con el paso del tiempo, se mezcla con las cosas cotidianas que saben a familia y reconciliación.

Un paseo por los escenarios de este mes-estación es como un paseo por una ciudad distinta, lejos del ayer y del mañana, como una estancia en una isla de recreo, recobrando fuerzas para labrar el porvenir.

Septiembre en mi piel, cálido y amable, con sus playas todavía llenas en las que nadie se atreve ya a bañarse por el frío, con sus paseos en bicicleta a media tarde, con sus fiestas que ponen el telón a un verano que pasó sin pena ni gloria...Y al final, septiembre es lo único que cuenta, lo único real, lo único que recordaremos.

07 septiembre, 2009

De volta

Abrese ante min un tempo novo, unha doce esperanza, necesaria. Tiña fame nos ollos e atopei un descanso á beira do camiño. Fun feliz nunha mañá de sábado que ulía finais de verán. Ou eso cría, quen sabe. A miña frase recurrente, uns versos de Biedma son como unha especie de salvavidas "la vida nos sujeta porque precisamente no es como la esperábamos" e así, un día todo comeza de novo na miña cabeza, unha luz distinta, novas oportunidades e novas ilusións. Tranquilidade.
*
Tiña o pelo rizado, cada pelo era como un muelle, todo xunto nas mans era suave e mullido, agradable. Imaxinei a vida enteira no medio dese cabelo, e asemellábase moito á felicidade. Percibín o seu cheiro, agrio baixo o sol, pero non me importaba nada. Que cheire, me dixen, que así lembrarei mellor este preciso instante. E os seus brazos musculados, ou non, xa non sei. Pero estaba en frente, sorrindo, como un deus saído da nada para devolverme á vida en setembro.
Tiña ganas de quedarme para sempre sentada na rúa, cálidamente abrazada a esa esperanza. O tempo escurríaseme entre os dedos e quizais durou tan só unhas horas aquela emoción, ou foi unha eternidade. Era a Reina de Palandria nunha viaxe a terras lonxanas, descubrindo novos horizontes e colonizando un corazón nunha soleada maña de setembro. Quizais a viaxe rematou e agora , de volta á casa todo siga igual. Pero as viaxes nunca son para nada, sempre traes vivencias, cousas que lembrar...El era archiduque, por suposto que non estaba á miña altura, eu son raíña, e eso pesa moito. Ademais ningún dos dous pensou por un intre renunciar ao seu territorio.
Na despedida non existiron palabras. Eu teño o tacto do seu cabelo pegado e con iso debería bastar. Palandria está coma sempre, xa sabes, todo tirado e con certo desorden persoal, algo descolorida, pero sempre en construcción. Non teño archiduque que plante flores no xardín pero non ten demasiada importancia...

02 septiembre, 2009

No me ayuda tenerte tan lejos. Da igual que estés aquí, en Francia o en la China, estás, en cualquier caso, demasiado lejos. Me ayuda tenerte en mi piel, casi callado, para saber que estás sólo porque te estoy sintiendo. Y así saberte frío, o caliente, o vivo o triste o adormilado, o aburrido o agnóstico o apático o encumbrado o complaciente. Me ayuda verte , y perderme en ese azul que eres tú, y sólo tu, cuando -alguna vez- te dignas a mirarme. A mirarme, mirarme a mi. Muy pocas veces sucedió, pero oh, cuando sucedió, qué bonito fué.
Me ayuda quererte, con las manos, con los pies, con la boca, con el ombligo...Quererte y que te dejes querer, sin decir nada, para que no se entere nadie, para que no se rompa nada...Y así , un segundo, y luego otro, y otro...El amor tiene unas fronteras extrañas, imprecisas, violentas. Ahoga pero no llega a matar, y es una pena, porque mil veces preferíría yo la muerte, que este amor absurdo que no puedo sujetar entre los dedos.
Me ayuda que existas, que respires, que vivas aunque no sea aquí y ahora.
Me ayuda tu voz...aún me hace temblar alguna vez, y cada marca de tu espalda, y cada arruga que rodea tus ojos...Me ayuda poder escribirte, poder esperarte aunque sea eternamente . Me ayuda saber que algún día te darás cuenta de que existía y que me moría de ganas de ti a cada hora, que te quería. Me ayuda no conseguir entenderlo todo. Me ayuda quererte y albergar una mínima esperanza, por pequeñita que sea...de que algún día te des cuenta.

01 septiembre, 2009

Avilés lo tenía todo

Avilés lo tenía todo para ser un paraje maravilloso donde pasar el fin de semana, buen tiempo, fiestas patronales, bullicio, verano...Pero a veces los lugares no lo son todo, a veces sin más, se convierten en infiernos particulares, donde el ritmo de la vida se colapsa y nos ahoga, porque simplemente no puede ser de otra manera.
Avilés fue un segundo piso con vistas a una céntrica calle donde las palabras de ayer se mezclaban con el duro presente , que pasa factura, que no perdona, que no tiene compasión...Cada uno hace lo que puede con sus miserias a cuestas, con su vida a cuestas, como un lastre que nos identifica y nos moldea. A veces me pregunto si pudimos cambiar -para mejor, se supone- el curso de nuestra propia historia. A veces incluso , me pregunto si todavía podemos reescribirla.
Las escenas del fin de semana son en mi memoria un capítulo de una novela, trágica y real, como la vida misma. Un drama familiar que se escribe con mayúsculas y que se va transmitiendo de generación en generación, como si se tratase de cualquier enfermedad genética. Y sin embargo, en medio del gris, vibraba una ciudad preciosa que no quería rendirse a mi tristeza. Una ciudad que me brindó sus plazas rebosantes de gente feliz, que me regaló un cielo azul al borde del mar, que me enseñó que los lugares son también las personas con quien los compartimos y las circunstancias que nos rodean.
Pensé en Avilés en otro momento distinto, bajo el mismo sol pero sin preocupaciones ni fantasmas. Pensé en la alegría que podría sentir, sidrería a sidrería, si la vida se dejase..., si la vida no fuese tan puta, y me entró una congoja rara, una naúsea amarilla que me cubrió de tristeza, infinita tristeza...
Me llegó en medio del caos una llamada, desde un avión , un amigo que llegaba de muy lejos, con la felicidad toda del mundo en la maleta, y se me ecogió el corazón, de envidia creo. Pensé en Avilés con él, las mismas aceras, las mismas calles, las mismas plazas llenas de terrazas, los mismos parques enormes que evocan a las películas de amor en primavera...Supongo que a las cosas no hay que darles vueltas, son lo que son, y sólo nos queda amoldarnos a los hechos, endureciendo el alma a cada paso...Avilés lo tenía todo para ser un paraíso este fin de semana, pero a veces..., a veces..., a veces...