31 octubre, 2008

Declaracións dunha raíña

" A raíña non reina nin goberna, falou de muller a muller", lin hoxe nun xornal á raíz do lio que se montou coas declaración da raiña Sofía nun libro publicado por Pilar Urbano. Esta é a defensa que fai Pilar Urbano da súa publicación, afirmando que as declaracións vertidas pola raiña son tal e como as expón no libro, fieis á verdade.
Sin embargo a raíña molestou cos seus comentarios a varios colectivos, sendo raíña, de España, porque eso é o que non podemos esquecer, que ela ante todo representa á Coroa, e é a raíña de todos. Eso é o problema da nosa monarquía parlamentaria, que está atopando un choque entre o que está contemplado na Constitución, o papel que lles corresponde asumir dende a promulgación da Carta Magna, e os novos tempos de modernidade nos que vivimos e aos que queren sumarse con total normalidade, como outros cidadáns máis que moran neste país. Así pouco a pouco van adaptando o seu ritmo ao do comun dos mortais, traballan no que lles peta, casan con plebeyas divorciadas, divorcianse, e falan para xornalistas de tú a tú. Pero ao mesmo tempo gozan dos privilexios que lles concede o seu estatus. Vamos que son reis para o que lles convén, con tódolos honores, e seres normais para o que lles ven en gana. E partindo desta contradicción, non creo que a raíña poda dicir que era unha conversa no ámbito privado, porque a raíña non pode ter ámbito privado. Ou son reis para todo, ou que se apeen do barco e que vivan do seu traballo como calquera de nós e non a cargo dos Orzamentos do Estado.
Por suposto que das miñas verbas se extrae certo republicanismo, non o nego. Pero si teño que achantar coa monarquía, pois vale, pero que non nos tomen o pelo. Sofía non pode dicir que non ve ben que os gays se sintan orgullosos de selo, que se suban en carrozas a celebrar o seu orgullo e que chamen á súa unión matrimonio ,de maneira privada, de tú a tú. Sofía di o que di, só como raíña, como representante da Coroa, e como tal teñen que ser tidas en conta as súas declaracións. E penso eu, que a Coroa non se pode permitir certas declaracións que van contra os dereitos fundamentais e contra as leis que foron aprobadas polo pobo. A raíña opina, as leis non crean conciencia, efectivamente, pero a raíña, precisamente por ser raíña, perde o dereito a opinar como cidadá de a pé. Ninguén a obriga a ser raíña. Eu estaría encantada de escoitar as súas opinións si fose unha simple mestra de música, pero como raíña creo que debe mostrar máis respeto.

30 octubre, 2008

Cousa de tolos

Andiven onte na lectura dun libro no que se falaba de convencer, si, de convencer aos outros dos nosos plantexamentos. Hai dúas maneiras de convencer , con argumentos e dende as posicións. Quedei un anaco pensando nesto, e dinme conta de que a maioría das veces acudimos a posicións para convencer aos outros das nosas ideas. Poñemos ao outro no noso lugar para levalo a onde queremos, para convencelo. Así é fácil que cheguen a comprender os nosos motivos e mesmo a compartir as nosas conviccións. ¿Qué facer si vemos a unha pandilla de neonazis golpeando brutalmente a un mendigo na rúa? Os argumentos non deixan lugar a dúbida : intervir, meterse no medio, chamar á policía...En todo caso, actuar. Pero si pretendemos dar unha resposta dende a nosa posición, quizais a lóxica dos argumentos quede relegada, e así, alguén podería facilmente pasar de largo e ter unha explicación convincente e mesmo respetada por todos. Paso de largo porque teño tres nenos pequenos que de sucederme algo grave quedarían sós , sin protección e cuidado de ninguén, por exemplo. Convencer con posicións é sinxelo, todo o mundo establece a súa lista de prioridades e xustifica as súas ideas e valores en base a esa lista. Non defrauda a ninguén, é coherente. Convencer con argumentos , o que debería ser nun mundo que funcionase como é debido, é unha aposta xenerosa. Os argumentos non entenden de circunstancias, son obxectivos, teñen peso propio , veñan de quen veñan. Pero esixen un compromiso xeral que rara vez estamos dispostos a asumir, e tamén unha responsabilidade maior. Dende a nosa posición podemos convecer a calquera do que sexa, porque apelamos tan só ao noso propio egoismo. Dende os argumentos probablemente non convenzamos a ninguén, porque a natureza humana dificilmente acepta ver as cousas dende un punto de mira obxectivo, e rara vez censura os comportamentos que responden as prioridades individuais que cada un vai confeccionando na súa vida. Eso é o egoismo da raza humana, e o que ao fin acaba por condicionar todo o noso mundo. Actuamos en base a posición que ocupanos, e dende as posicións pode xustificarse todo de maneira incuetionable. Convencer con argumentos, algo tan lóxico, tan básico, convirtese no noso tempo en algo completamente inoperante, algo de ilusos, idealistas ou tolos. Si alguén afirmase que no suposto que plantexei a única saída posible sería a acción, sin ningún tipo de pero ou condición, independientemente do lugar no que se atope cada un, teña fillos, avós paraliticos aos que cuidar, estar parado ou acabar de saír do hospital, sería tachado de non estar na realidade, de non ter os pés na terra. A ese lugar de tolos relegamos os argumentos. E así nos vai.

29 octubre, 2008

Outono

Cabe demasiado desamparo nunha gota de choiva de outono. Hoxe non vou andar na procura de ninguén, tan só vou procurar atoparme a min mesma, non incomodar a ninguén, máis nada.
Teñen o seu encanto os días morriñentos, cando o frío te espabila e o cheiro a castañas evoca a túa infancia. Os troncos na chimenea , ardendo, tamén son a consecuencia dos valores polos que apostamos, con decisión. Pode un mercar unha caixa na que enterrarse en vida, con fiestras a un lucido patio de luces con roupa colgada, ou pode, pola contra, botar raíces na terra, en contacto coa natureza e coa vida. Son aínda nova para comprender estas cousas, pero comezo a intuilas con certa precisión. En outono sempre debería haber unha chimenea con troncos consumindose en chamas, sempre un camiño de terra con árbores perdendo as follas ao noso paso, sempre o cruxido desas follas secas baixo os nosos pes...
Díxome hoxe alguén que está a redescubrir o mundo ao tempo que parte leña cun machado na finca da súa casa. E eu comprendino perfectamente, non sei por qué, pero si que o comprendín. Ten sentido. Temén é unha intuición.E dende a miña mesa de oficina, dende a miña pantalla de ordenador, tiven unha envexa infinita por ese tronco ardendo na chimenea, por ese calor de fogar, por ese café que seguro estará tomando agora, á beira do lume, mirando pola fiestra o mundo que continua alleo ao silencio dese salón, desa inmensa felicidade que lle proporciona a reencontrada tranquilidade.

28 octubre, 2008

Mensaxe nunha botella


Poderiamos pensar que as novas tecnoloxías, internet, telefonos móbiles...acaparan por completo a comunicación nos tempos nos que vivimos. Pero ainda hai espacio, e tempo, para redescubrir a maxia, a maxia dos contos e a maxia das palabras. E ainda chegan mensaxes en botellas, desteñidos, procurando resposta, agasallando sorte e esperanza.

Estamos inmersos nunha crise global, nun mundo global, no que a comunicación se transfire a través do teclado dun móbil, dun ordenador. Mensaxes curtas que conteñen co menor número de caracteres posibles toda a información que cabe nos meus ollos. E sin embargo, alégrame saber que alguén atopou en Ortigueira unha mensaxe nunha botella, procedente dun barco, na que figuraba a ruta do barco e se pedía resposta por email. A navegante autora da nota, Mary Joyce, ten nome de novela de aventuras, evoca soños infantís, tesouros escondidos, amores de navegantes.



Así debería ser sempre, achegarse á beira do mar, e atopar un agarimo feito verbas encerrado nunha botella. Un "quérote" ou un " boa sorte" tirado ao mar, para que o azar o faga chegar aos corazóns que máis o precisen. Porque a felicidade tamén ten que ver coa doce caricia das palabras que nos chegan sin avisar, sin ser agardadas , dende calquera lugar do planeta, dende calquera descoñecido.

27 octubre, 2008


A de cousas que pasaron nesta fin de semana. Primeiro, tivemos unha hora máis, ou algo así...e logo as novas que se foron sucedendo, sin tregua, sin pausa, sin presa...Derrubaron Carabanchel, e foi como querer tapar unha parte da nosa historia. Porque hai lugares que deben permanecer en pé, para ser testemuño vivinte do que alí pasou, do que alí se sufriu e das inxustizas que se cometeron. Carabanchel é un símbolo do noso pasado ,dos erros cometidos na nosa historia recente, e derrubar os símbolos e querer esconder o pasado. Agora , as xeracións futuras conocerán deste cárcere polos libros de historia, quizais por algunha que outra película, pero acabarán por esquecer que entre a liña 5 do Metro de Madrid e a Avenida de los Poblados miles de presos do franquismo pasaron as súas ultimas horas de vida, antes de ser executados polo dictador.


Outra nova relevante, Llamazares dimitiu como coordinador xeral de IU , despois de oito anos no cargo. No ano 2000 sustituiu a Julio Anguita ao frente do partido, pero tras os nefastos resultados obtidos nas pasadas eleccións xerais, que Llamazares atribuiu a un sistema electoral inxusto ,decidiu abandonar, e deixar vía libre para a elección dun novo dirixente, na asamblea federal de novembro. Vin a súa dimisión por televisión, e dígoo con total sinceridade, sentín mágoa , non sei, por el e tamén pola esquerda deste país, que sin dúbida perdeu a un loitador con auténticas conviccións politicas de esquerda. Quizais iso é o que lle sucede a IU, que son de esquerdas de máis neste mundo no que vivimos, no que o capitalismo e os mercados mandan, no que Europa marca os ritmos, no que vivimos a expensas do que sucede ao outro lado do charco, no que o global determina o noso día a día. Os argumentos de IU son esperanzadores, pero ao mesmo tempo son inxenuos e vólvense aire na nosa realidade. Confío de todos modos na reconstrucción de IU, na súa escalada dentro da nosa sociedade e no seu fortalecemento futuro.



24 octubre, 2008

23 de octubre; la tarde fue fatídica, y descubrí algunos de mis fantasmas, o se descubrieron. Entre ellos la agonía de saberme sola en este mundo amplio y desconocido. Puedes leer mil libros -tenían razón- y seguirás siendo un ignorante, porque para conocer el mundo tiene uno que haber estado allí, y palpar cada palmo de tierra y oler cada lugar, y compartir con todas las gentes del planeta miserias distintas.
El amor deja de doler con el paso de los años. Somos más sabios, más responsables, menos niños. No nos complicamos la vida. El amor se convierte en una herida oscura que no se cierra del todo, pero que tampoco sangra ya, que apenas nos invalida para continuar caminando.
El amor tenía un nombre. La tarde de ayer tenía una duda, una amenaza, un dolor punzante que no sabría colocar en un sitio preciso.
Pero siempre nos queda el mismo consuelo vago del tiempo, del paso del tiempo, constante, infinito...Y el tiempo acaba por colocarlo todo donde debería.
Hoxe -si fose lista dabondo- bebería ata rematar con todo, ata que non quedase nada que destruír, e só se puidese comezar de cero.
Beber, fornicar, perder a cabeza...abandonarse ao tempo e ao caos, como si fosemos libres de verdade. Ay, a liberdade, algo que non existe, que nos fan crer que nos pertence, a nosa vida, a cada un de nos, para decidir. Pero no fondo, nunca podemos ser libres.
E logo están os erros que cometemos, as decisións equivocadas. E o que é ainda peor, non decidir, deixarse mecer pola rutina, como si estivesemos nun cárcere de benestar que publicitan pola televisión ao longo dos días. Compra, disfruta, gasta. Non decidir é morrer na cor gris de días iguais, sin presente, sin futuro, sin esperanza.

23 octubre, 2008


Ultimamente non leo os xornais, por eso da crise. Son unha persoa depresiva e a caída da bolsa, os debates sobre os orzamentos, as mulleres que morren nas mans dos homes que as querían (ata que a morte nos separe, amén) as inundacións e mesmo o cambio climatico coas dúbidas de Aznar incluidas, deprímeme moito máis. Así que decidín ser un habitante do planeta que carece de información, que non sabe cómo vai a nosa economía nin cantos inocentes deixan a súa vida nas estradas. Sin embargo hai días nos que o café da mañá non ven con compaña engadida, que hai que ver a tele do bar (joder, hoxe tiñan o debate matutino sobre Gran Hermano) ou coller un xornal nas mans e facer o que toca: ver como está o mundo.

Collín a Voz, e na páxina 28 atopeime con sociedade: Atopouse un fósil de dinosaurio antepasado das actuais aves; os grupos trivais ante a perda das súas terras aumentan as súas tasas de adición e suicidio; quitaronlle un ril a unha muller pola vaxina; os fisioterapeutas van levar unha placa co seu número de colexiado para loitar contra os falsos títulos...Sin comentarios.



Logo dou unha volta polo resto, e non deixo de sorprenderme: A Zp non lle deixan ir cos do G-20 a falar da crise; hai lobos en Mazaricos que descuartizan unha vaca; maquillar a Palin custa 150.000 dólares;Ballesteros empeora...Menos mal que no medio de tanta negrura aparece un pouco de azul, para salvarnos do mundo no que vivimos, para salvarnos da crise , das elección de EEUU, do tempo que cambia constantemente ainda que Aznar non queira velo...Para salvarnos deste día no que eu -lembrando outro artigo- quixera sentarme no colo dun destes bichiños azuis, e soñar con outros mundos posibles, con outra felicidade.


Onte foi mércores. Un mércores frío de outubro, por fin,ou xa, quen sabe.Non estaba Gustavo na Cabaña, pero eu seguín lembrándome del, o seu espíritu sempre permanece. A volta teremos presentación do novo disco, que xa era hora, despois de tanto tempo agardando.
Dinme unha volta polo blog da Cabaña, e descubrín que é un blog recén nacido, que seguramente terá unha longa vida na rede, tendo en conta a cantidade de persoas que cada mércores pasan polo local. Non sei, hoxe abúrreme todo, casi todo.
Así que, con frío, nesta semana que se me fai costa arriba, digo tan só, ESTOU FARTA.

21 octubre, 2008

Los frutos del olmo

Durante anos estiven acudindo a consulta dunha psicóloga en Lugo que a verdade fixo o humanamente posible para convertirme nunha persoa casi normal. Lembro que nese tempo me axudaba moito a entender o meu mundo particular falar con ela, que sempre me daba puntos de vista diferentes das cousas e me sacaba así do meu encasillamento. Un día utilizou unha frase aparentemente sinxela, un tópico, un dito popular sacado do refraneiro que me fixo reflexionar dabondo. " No le pidas peras al olmo". Así de fácil, ela era así, simple e diáfana, sin florituras. E eu entendín a mensaxe perfectamente. Estabamos a falar dun dos meus amores, un home ao que eu quería pero que el non me correspondía como eu desexaría, e de ahí a miña rabia e a miña frustración. O sufrimento. E ela contundente soltou o refrán, e abriu ante min un abanico de ideas e de posibilidades. "Porque el olmo nunca dió peras",continuou. Dende aquela agarreime sempre a ese dito como a un salvavidas, cando as cousas van mal, cando non son como eu quero e sin embargo cando non depende de min que sexan doutro xeito.
Hoxe volto a pensar neses amores, nos mesmos , e volto a esa frase " No le pidas peras al olmo", e sei que é certa, que non da peras, e pedirlle peras e como dar tiros ao sol, inútil e desestabilizador. Da sin embargo uns ramilletes de flores de cor púrpura e amarillento, que se agrupan en ramilletes, e o seu froito (sámara) madura e disemínase antes de que broten as follas. Eso é , sámara. O que lle podemos pedir a citada árbore.

20 octubre, 2008

La crisis me aburre, por eso dejé de leer el periódico. Ahora tan sólo leo novelas que profundizan en mi existencialismo, soy masoquista, si , es eso. Hoy es lunes, tengo el organismo lleno de virus, o de algo peor si cabe: el maldito sol de octubre, seguro. Ayer por la tarde la Lanzada ofrecía un espectáculo esperpéntico, parecía una película rara. Unas cien personas paseando vestidas por la playa en la misma dirección, bajo un sol extraño que parecía sobrenatural. Las consecuencias ya se sabe, cansancio y dolor de cabeza. Y hoy algo parecido a la gripe. Quizás mi embotamiento nada tenga que ver con el sol de la tarde de domingo de ayer, quizás tenga que ver más con la vida, con esta miserable vida que cargo sobre mi espalda, que arrastro conmigo, a donde yo voy. Si, eso es , llevo mi vida a cuestas, con todo lo que conlleva.
Tengo fiebre y es lunes. Supongo que la combinación es en sí desesperanzadora, pero aún hay más. Siempre hay más. El destino juega con nosotros, le gusta tensar la cuerda, ver cuanto aguanta sin romperse, ver cuanto tiempo tardamos en desesperarnos del todo. Es un juego cruel, quizás, pero a quien no le gusta meter un bicho debajo de un vaso de cristal y ver cómo intenta en vano escapar, cómo va poco a poco quedándose quieto, sin oxígeno...Pues creo que a mi me han metido debajo de ese mismo vaso, y me están poniendo al límite, dejándome sin oxígeno.

***

Menos mal que siempre queda algo a lo que agarrarse un poco, algo que nos arranca una sonrisa, pequeña, tímida. Los recuerdos del fin de semana , por ejemplo, no todos son una naúsea pastosa, no todos conducen a la deseperación.
Dijo una amiga " es como estar fuera del tiempo", si, eso sucedía ayer por la tarde. No estabamos en un otoño normal, en un domingo normal. Había algo raro, una pequeña amenaza en el ambiente, una ansiedad en el paso de las horas. Los espacios eran los mismos, pero no era el mismo olor, no era el mismo sabor, ni la misma culpa. Y sin embargo había afectos intactos, pululando en el aire, presagiando con su aroma un día nuevo, de otoño esta vez, como si el fin de semana fuese tan solo un espejismo.
***
Y en medio de las sombras nocturnas, aparece una sensación nueva, o no tan nueva. La dignidad hecha añicos, destartalada sobre la alfonbra, como cualquier jarrón que ha sido destrozado de una patada. Así fue, una patada directa a mi dignidad.
La dignidad, como el amor, es algo de uno, que muy poco o nada tiene que ver con los demás. Y la mía está esta mañana gravemente herida, no se cuando podrá levantar la cabeza, componerse un poco.

***

Va a llegar el frío. Como si fuese algo raro. ¿ No es lo que toca, el frío, por fin, a finales de octubre?

18 octubre, 2008

Os nostalxicos da calor resisten nas praias, este era o titular de hoxe na contraportada do Diario de Pontevedra. En fin, arrancoume un soriso, porque eso foi o que eu fixen durante a tarde de hoxe, resistir, morta de morriña, con biquini , baixo un sol de outubro que se parecía moito a un sol de setembro. Sentín saudade de todo, ou de case todo, pero sobre todo saudade dos amores de verán, do olor á crema bronceadora, dos chiringuitos cheos de xente e de bullicio. As praias baleiras teñen algo de tristura a pesar da calor. O mar calmo de outubro non nos acolle con máis frialdade, pero todos nós , psicolóxicamente non o percibimos da mesma maneira.
Na praia baleira deberíase de pode pensar ben ,con claridade. Tamén é certo que tiña unha resaca de tres pares, e dor de cabeza. Asomou de novo Julito no meu horizonte (xa se está a convertir nun clásico no meu espacio reservado ao sentimentalismo) e tamén o recordo doce da noite de onte. Deus, bebín, canto bebín. E tamén bebeu dabondo o home máis guapo do mundo, como era, como me dixo...Adonis, si , tan borracho¡¡¡¡ E tan guapo coma sempre (eu sigo pelota, tes razón) e tan cariñoso como eu sempre o desexaría. Lástima que os espellismos da noite desaparecen pronto, que a noite leva consigo todos os soños que puideron ser, pero que non chegaron a consumarse. Lástima, si, de que tan só foi un anaco de tempo,él ,coa mesma precisión coa que agora sinto o teclado nas mans, deixábase sentir moi cerca. A súa boca, máis nada. A súa boca...

16 octubre, 2008

El amor es...

El amor es que te vayan a buscar al trabajo, todo lo demás es una mierda.

Esta frase es de una película, no recuerdo el título. Pero es cierta. ¿ Cuántas veces os han ido a buscar al trabajo? ¿ quién? Yo me pongo a pensar, y...creo que me sobran los dedos de una mano para contar las personas que han venido a buscarme al trabajo. Lo hace a menudo mi amigo Juan,que ahora vive en Madrid, y siempre que tiene días libres y se deja caer por Pontevedra aparece a última hora para invitarme a una caña o a comer. Lo hizo mi amigo Jacobo, cuando vivía aquí, y quedabamos para ir a la playa, por ejemplo. Lo hizo mi hermana, cuando está de vacaciones y se queda en mi casa o de camping por la costa. Ningún amor, que yo recuerde. Pero que vengan a buscarte los amigos es ya suficientemente gratificante.Que venga a buscarte el hombre al que quieres, debe de ser la hostia.

15 octubre, 2008

Palabras trascendentes

Ao longo do día sucédense momentos que a simple vista parecen irrelevantes, momentos insustanciais no conxunto das horas vividas, que pasarán sin pena nin gloria por riba da nosa existencia. Pero ás veces, eses pequenos momentos que parecen carentes de contido cobran un sentido pleno, casi máxico, que muda de pronto o rumbo dos nosos humores. Onte tiven dous deses momentos, que confundidos coas verbas que se pronunciaron nese intre, conseguiron arrancarme un soriso, e cambiar completamente a miña perspectiva sobre certos asuntos.
*Primeiro momento:
Cruzabamos o paso de peóns, os dous ,camiñando paseniño cara o segundo café da mañá. Segundo momento feliz nun luns calquera na oficina. El comentabame os problemas que se lle presentan na súa mesa de traballo, no seu transcurso de horas iguais, nun luns calquera na oficina. Papeles revoltosos, que requiren atencións especiais, teclas no ordenador distintas ás habituais, quizais un programa informático diferente. Descubre na pantalla que el non naceu para iso, que no fondo o seu é un traballo máis intelectual, máis artístico se cadra, pero este papeleo absurdo non. E dimo así " yo no sirvo para nada",dramatizando, coa mirada enternecida, co soriso na punta dos beizos, buscando ánimo, comprensión, un salvavidas ao fin de contas. E nese instante preciso, cando cruzabamos o paso de peóns, os dous, como tantas outras veces, soupen que o amaría para sempre, que él e só él era o único home do mundo que servía para algo , que na miña vida sempre serviría para algo.
*Segundo momento:
Estou moi enfadada, un enfado dos que se enquistan por dentro, dos que non che deixan esquecerte do asunto. El está sentado no sofá e bromea sobre o aspecto dos seus tenis, para o meu gusto espantosos, pero según él unha adquisición fantástica. Non me pronuncio sobre o tema con demasiado énfase, estou enfadada. A miña cara non vai mudar de expresión, non podo tampouco mudar de actitude. Hoxe non me saen bicos, nin caricias, nin unha mirada doce que debuxe a tarde. E entón vai el e olla fíxamente para os meus pés sobre a mesa do salón, cos meus calcetíns de cor rosa. Ao carón un vaso cunha vela dentro, de cor rosada. "Eso qué es , una bebida rosa?""No, una vela" "Ah, pensé que estabas bebiendo algo porque hacía juego con tus calcetines"
Esa foi a conversa, absurda. E sin embargo teño que rir, que mudar o xesto ,que esquecer o meu enfado enquistado. Rompo a rir, ao tempo que o miro e penso na tontería que acaba de dicir e no muro que esa tontería acaba de derribar. E no fondo sei que esas verbas sin sentido aparente teñen un significado que vai máis alá da miña risa fácil, do seu humor insustancial, do intrascendente -aparentemente- do momento.

13 octubre, 2008

Hoxe teño unha tarde tonta, desas que a veces suceden na vida dos mortais, e deume pois...por blogear un pouco. A búsqueda na rede non sempre é fructífera, pero hai tardes tontas nas que atopas xente coñecida por este mundo do ciberespacio, xente que che rozou nalgún momento da túa vida, coa que compartiches vivencias , noites, borracheiras , congresos, disputas...Xente, ao fin e ao cabo, que estivo ahí, no teu círculo, para ben ou para mal, quen sabe. O caso é que o tempo , a distancia, que sei eu, cousas que pasaron, foron alonxándote para sempre deles, e agora, hoxe, nunha tarde tonta de outono, pois os atopo a todos na rede...neste espacio onde de pronto cabemos todos, coa mesma ideoloxía, pero distintas maneiras de manifestarnos, de procurar a revolución coa que xuntos, fai moitos anos, soñabamos. Afortunadamente conservo daqueles anos amigos de verdade, que si se quedaron para sempre no meu micromundo, no meu horizonte, no meu corazón, por qué non dicilo si é verdade. Pero a homenaxe de hoxe é para os que xa non están ao meu alcance, que si chegaron a algo, é certo, pero que seguro pagaron xa un prezo alto polo éxito. Non sei, eu non son quen de xulgar a ninguén. En todo caso, gustoume atopar os seus blogs, e ir dun blog a outro , e ver que se siguen xuntando como entón, tan amigos coma sempre, os do outro bando. Tamén nós ( os que éramos os malos) permanecemos xuntos, mais amigos que antes, e iso , creo que é o importante.
Teño un amigo, bueno, non exactamente un amigo, un "algo" , non sei, alguén que se enquistou no meu panorama particular para amolarme a existencia, ao que de cando en vez lle envío por email un poema. Si, tódolos meses con puntualidade relixiosa, e algunha que outra vez que se me antoxa e ando algo inspirada. El nunca agradece os meus poemas, a verdade é que non agradece nada, pero eu sigo, non sei si por costume, por rutina ou por amor, co meu ritual , co meu poemario mes a mes, como unha cita inexcusable. Hoxe quixen rescatar un deses poemas que lle envio, que escribo casi sin pensar, directamente no correo electrónico, como quen escribe un saúdo por email a calquera. Quizais está xa ben de compartilos só con él, él que non sabe apreciar nada.


septiembre
tiene ese algo de vuelta a la vida
después de lo que cada uno pudo
construír en verano...
Otros disecaron las horas
o murieron en un intento vano
de espectativas y posibilidades.
Recordé otros septiembres,
tristes algunos, soleados otros...
siempre cortos, siempre inolvidables.
¿Alguna vez te enamoraste en septiembre?
Es el final de algo, y los principios no cuadran,
no sabes cómo colocar el corazón en su sitio,
no sabes dónde guardar los recuerdos
de agosto ni en qué rutinas encajar
las sonrisas cómplices primeras...
¿Y los primeros besos...?
Ya no es un amor de verano, ni de invierno...
Sólo septiembre puede cobijarlo
y darle un nombre, y confeccionar
la nostalgia que corresponda
cuando todo se culmine.
Pero si nada sucede,
las horas son de un color anaranjado
y las calles se llenan de gentes
con síndromes extraños,
que buscan entre los restos
de todos los septiembres de su vida...
Unos recuerdan el mar, la playa, las vacaciones ...
Otros piensan en la nieve, en la lluvia, en la hojas
secas de los árboles cayendo sobre los caminos...
O San Froilán nunca decepciona. Dende fai anos son para min as festas que marcan o fin dunha etapa e o comezo doutra, co San Froilán comeza o outono en toda regra, e toca poñerse a outras cousas, esquecer a praia e o verán definitivamente. Pode un pasar dez anos sin pisar Lugo nestas datas, que cando volta atopase de novo co mesmo ambiente, nada cambia nas festas do San Froilán, como si fosen capaces de manter a súa esencia a pesar do paso do tempo. Por iso voltar a Lugo no Domingo das Mozas é casi como regresar á infancia, e atoparse de novo co bullicio da xente, cos "manteros" vendendo bolsos e cedés por tódalas esquinas, coas atraccións xigantes que tanto me abraiaban de cativa e que ainda agora me siguen chamando a atención, coas tómbolas clásicas de tiro, e o bingo, e a dos xamóns... Todo segue igual. E onde sempre , as casetas do polbo, cos incondicionais, e as citas ineludibles. Así atopabamos onte por alí a Touriño e todos os do PSOE da provincia, na caseta de Manolo de Marce, coas persianas ben pechadas eso si, para que non se recreasen os miróns co espectáculo.
***
Así é o San Froilán, multitudinario e colorido. Mamadú vendía bolsos cum amplo soriso, ao tempo que lle contaba a quen quixese escoitalo que chegou en patera do Senegal fai dous anos porque alí morría de fame, que vende bolsos porque de algo hai que vivir e que lles gana a cad un 5 euros. Tamén nos contou que lle temía á policía, pero que calquera cousa era mellor que voltar ao seu país. Eu non lle merquei un bolso, pero díxome que o feito de que escoitara a súa historia era suficiente para agasallarme co bolso que eu quixera. Non aceptei o agasallo, pero si que agradecín a súa historia, e tamén o seu soriso.
***

09 octubre, 2008

Que dificil ser un mesmo cando o aburrimento é a única sensación plenamente identificable.
Os meus veciños non paran de follar, todo o día, toda a noite, tódolos segundos. Cada vez que me sento no váter, a mesma música de fondo, ela , porque él parece que non está , que só cumple a súa función en silencio, como si o seu placer tivese que quedar escondido baixo os alaridos dela. Son inagotables. A min agótanme de escoitalos, joder.
***
Metín a cabeza baixo das mantas, enrosqueime en posición fetal e tentei levar a mente a pensamentos da infancia, pero coma sempre ocurre en situacións de crise, pois non funcionou. Pensei en sexo, si, en foder eu tamén ata caer morta de desexo, de extasis, eu que sei...Merda, non hai quen durma, non hai quen pense na infancia, na herba verde dos camiños, nas follas que caen das árbores a comezos de outono...,no aroma da terra bañada polas primeiras choivas...Foder, merda. Volta ao váter, volta as lecturas de WC, esas que non din nada, como moito dinche que tes que mercar cremas, de todo tipo, e abrigos, e bufandas, e zapatos de punta redonda e o morado é a cor de moda...Joder tamén para a Cosmopolitan, nin no vater se pode pensar en nada. Siguen. Ela sigue. El, non sei. El quizais esté xa morto ,e ela sigue a foder consigo mesma,quen sabe.

Angustia

A veces la angustia no se deja compartir fácilmente. Al menos eso le sucede a la mía. Hoy metería la cabeza en un agujero y me quedaría ahí, para siempre, sin hacer nada, sin pensar. No hacer nada es sencillo, basta con quedarse quieto, dejando pasar las horas por encima de nosotros sin remordimientos. No pensar, eso, eso ya es otra cosa. Porque yo pienso, aunque erróneamente, y mi angustia crece entonces y se expande por los rincones de mi vida, como un chicle gastado, sin color ni sabor ya a nada.
Hace días que no leo los periódicos, ¿para qué? sólo hablan de la crisis, de esa maldita crisis que nos cogió a todos en pelotas porque nuestros políticos se encargaron de maquillarla durante meses. Hasta el café con leche de las mañanas sabe a crisis , a desaceleración, a caída de los mercados, a lo que sea...Y yo tengo además mis propios problemas, que no son globales, que son sólo míos, tan míos que ni yo misma los conozco bien. ¿ qué coño me pasa? y no tengo respuestas, tan sólo preguntas, infinitas, erróneas.
Necesito un amortiguador de golpes para el alma, para el corazón, para cualquiera que sea ese sitio en el que se cobija la esencia de nuestro ser. Hoy estoy tocada, no me preguntes, no se. Tengo algo roto, y algo a punto de romperse. Y he perdido las ganas de batallas y de rebeldías, así de simple. Mi angustia no responde a un hecho concreto, ni siquiera a un pensamiento enquistado en mi subconsciente, es algo que está ahí, y punto. Pero es mía, y no se deja compartir con nadie.
Quizás pienso que algo podría aliviarme un poco, el tacto de una única piel contra la mía, eso que confundo con el amor a cada paso, pero que no es amor, que es también causa de mi angustia. Y los métodos tradicionales sirven en otros, pero no en mi, que me muero de inanidad, de neutralidad, de ausencia de vida en cada poro. Sólo cabe meter la cabeza en un agujero y dejarme estar, desprendiéndome de todo, hasta que esté preparada para leer una página más de esa novela que comencé a leer sin echarme a llorar, hasta que suene el teléfono y no se me salga el marcapasos por la boca, hasta que deje de sentir esta presión en el pecho y en la garganta, hasta que deje de sufrir por algo que no tiene nombre ni esencia ni sentido...

07 octubre, 2008

"Pasamos a vida perdendo o tempo en cousas que non importan demasiado"Mergulleime na Voz de Galicia e atopeime nun artigo con estas verbas, cheas de melancolía, nun día de choiva, en outubro. Hai días nos que unha ten a sensación de non poder máis , de arrastrar os pes polas rúas molladas, no medio do frío que chega tímido, pero sin ánimo de remitir. Hai días nos que parece que nos teñen collidos polo pescozo, que non nos deixan respirar, nin vivir , nin siquiera morrer en paz. Hoxe chove na rúa, e un pouco dentro de min, para qué negalo. E entón, leo un artigo que empeora o meu estado de ánimo, si eso é posible nesta maña de martes gris e triste. Desgraciadamente sempre, sempre é posible ir a peor. Pasamos a vida perdendo o tempo en cousas que non importan demasiado. Quizais sexa certo, e entón a miña tristura de martes vólvese espesa, e todo ten unha amargura coa que non podo, si,non, con esto tampouco podo.
***************************************************************************
Hoxe non, teño medo de falar, e mesmo teño medo de quedarme calada. Teño medo das bágoas que non verten os meus ollos, da soedade que traen estes días de outono. E no medio do vento , da auga, das palabras tristes de Caneiro, non atopo chispas de ledicia coas que ir tirando. Hai días así...

06 octubre, 2008

Luns, outubro, outono.Proximidade da choiva, outra vez. Vento. O mundo é amplo, como os sorisos dos felices, dos que aman, dos que se deixan querer , tan doces. Hai olores que o enchen todo, como si fose maxia e de pronto non importan as cousas importantes, porque hai alguén rebuscando na túa neveira. Os petas a medias teñen o seu aquel, colocan o xusto para que todo o demais pareza insustancial, e o mundo, insisto, faise amplo, imposible de abarcar, con ese cheiro a vida e a esperanza que se confunde moitas veces co amor. Mentira. Eu seino, ti tamén. Aprendemos rápido, os simples mortais.
pero podo quedarme co cheiro prendido na solapa, tan só hoxe, para non botar de menos o verán , nin o futuro.
****
¿ e entón? en qué palabras creo. Nas túas, nesas que pronunciaches medio durmido, cando eu marchaba e te deixaba no medio do silencio e da noite. Si, eran as nove, pero é de noite cando as persianas permanecen baixadas. As túas palabras, nun susurro, un murmullo de voz adormecida, cos ollos pechados , sin deixar que vexa eu o seu azul. Bromeabas, tan só. Pero a min gustoume tanto...
****
¿e entón? as árbores temblan fóra, e a xente xa se viste con cazadoras de inverno. Non estou preparada, ti tampouco. Nunca o estás, ti menos ca ninguén. Ti, que naciches para o sol, que sempre levas a cara queimada. Debes levantarte, é tarde. Si, si, direicho cun susurro, quente, suave, agarimoso...
¿e entón? Eu tamén podo devolverche o sol en outono.

02 octubre, 2008

Cun par

Creo que son a única neste país que non especulou coas posibles operacións de estética de Letizia. Eu aceptei dende o principio a versión oficial, unha única operación, do nariz e por motivos de saúde. E é que a min a monarquía, plin. Non teño un carácter excesivamente antimonárquico, contrariamente ao que poderían pensar os que me coñecen ben. En parte é así por pura vagancia, por evitar o gasto de enerxía que suporía estar tamén contra a familia real, co que eso debe desgastar. Porque si se pon unha a criticar , a facer leña, pois...vamos que os nosos monarcas dan para moito. Pero eu non, paso, limito a miña furia a vertela contra os políticos , e por qué non, contra os veciños que moran ao outro lado das miñas paredes. Pois iso, a mi plin, coas súas regatas, as súas tetas novas, as súas viaxes de Estado ou do que sexa, os seus modelitos, os seus divorcios, os seus tacóns de 12 cm, as súas escapadas , o seu xen raro, as súas adicións, a súa maneira de parir e parir e parir, e tal e tal. Pero o que me toca os "piiiii", é iso dos Orzamentos Xerais, a subida que supón para a casa real. En plena crise económica, con todos ata o pescozo, e o paro polas nubes, pois van e a estes súbenlles o soldo.E entón deixo eu de estar allea ao ir e vir destas entrañables personaxes que tan sorintemente nos representan polo mundo. E hínchaseme a vena pensando en que hai xente que pasa horas nas colas do INEM , enrroscado nunha chaqueta de lá de hai tres ou catro temporadas, cabilando mentres espera a que lle poñan o selo cómo chegar a fin de mes, mentres cos cartos públicos estamos contribuíndo entre todos ao novo nariz da princesita, ao novo par de tetas. Hai que joderse¡¡¡¡

01 octubre, 2008

Poema para despedir septiembre o poema de principio de otoño

Hoy tuve la impresión de que
los campos se deshacían
bajo mis pies, y todo,
incluso yo, se hacía agua.
Hoy temblé de frío
o de algo
y vi resquebrajarse
el sol último de septiembre.
Pensé que las gaviotas
se sentirían más libres
con las playas desiertas,
sin los turistas,
sin las desilusiones veraniegas.
Tal vez sea esta luz,
tan distinta a otros luces,
la que me hace temblar.
O me engaño a mi misma
y pienso en ti
como algo irreal que
no traerá consecuencias.
Añoro la lluvia.
Ojalá llegue a cortar
la estación sin piedad,
y barra el verano
que no pudo ser,
ese que sueño desde
que soy una chiquilla.
Me diluyo en esta luz
que disfraza la tarde
de melancolía
y evito tus ojos, tal vez.
No me interpretes mal,
no estoy triste, ni confusa.
Es sólo esta maldita luz
y la estación que no acaba
de definirse.
Y mis recuerdos,
y todo aquello que me prometiste.