Adeus novembro, adeus

A cidade vestiuse de moda, ou de arte, que moitas veces é a mesma cousa. Pontevedra destila arte por cada poro, e iso acaba notándose no ambiente da cidade, que se fai agradecida as manifestacións estéticas que nos poden sorprender calquera día da semana en calquera recuncho.

Novembro despídese, con chuvia sobre os soños esquecidos. Sobre os corazóns rotos que xa non sufren por amor. Hai heroes de plastilina que se resisten a perder a felicidade. Todavía quedan as cores na imaxinación, ese impulso vital que nos leva a enfrentarnos ao abismo. Hai néboa en días longos que rematan nun vacío insoportable que non se repara con calor de estufa nin chocolate quente. Pero pola contra, hai voces que xurden dende a profundidade dun mundo que parecía inalcanzable, e que che abren a porta, e te convidan a unha caña , e fan que a túa tristura deixe de sentirse como unha lousa sobre a túa alma...

Novembro despídese e con el vaise demasiada nostalxia adormecida. Esquecer é moi sinxelo cando hai vontade de facelo. Cando o que quedou atrás non paga a pena, cando ao perder gañamos máis do que perdemos.

Relatividade

Os segundos pasan lentamente
ou moi rápido, dependendo do escenario,
que determina as cousas
dun xeito abraiante...
A cidade fai que todo
suceda contracorrente
e de maneira precipitada,
entre fracasos e mentiras
e moi poucas amistades
que non sexan pura conveniencia.
Quizais só teñamos que mudar
de lugar, deixando atrás a equipaxe
e mesmo os lazos que crimos non
podían romperse nunca,
e aprender a vivir doutra maneira,
sin semáforos, sin camión do lixo ás once,
sin escaparates, sin tendas de telefonía, sin
problemas de aparcadoiro, sin presa...sin presa...

A amistade dos cronopios.

Os cronopios reconócense entre eles. Non sei si esto o lin no libro de Cortázar ou o quitei como conclusión despois de coñecer cómo eran estes seres e como se comportaban. Pero sei que é así. Cando dous cronopios se cruzan , nese simple xesto, ambolos dous recoñecense como da mesma especie e comparten unha cervexa. Así de sinxelo é para os cronopios contruir lazos. Porque non precisan máis que esa intuición que os une como un cordel invisible pero ao mesmo tempo inquebrantable, para saberse almas xemelgas. Nun clima así non pode menos que xurdir a empatía, a risa e o entretenmento, obiando todos os males deste mundo. Os cronopios son de natureza optimista e xeralmente andan polo mundo contentos da súa existencia. Pero tamén gardan no máis profundo do seu corazonciño grandes penas, quebrantos, derrotas e inseguridades. No fondo os cronopios son seres que buscan a felicidade –como todos- e comezan a súa búsqueda por eles mesmos, buscando no seu interior e proxectando esa imaxe de lecidia continua de cara aos demais. Cando se atopan, os cronopios , despois de beber, fálanse ollándose aos ollos directamente, e conversan sobre a vida co corazón na man. Son eles mesmos por fin, liberados desa coraza de eterna algarabía e dende o cariño sinxelo que aflora entre eles dende a primeira ollada, confésanse mutuamente as súas debilidades e comezan dende ese mesmo instante a ser amigos. Ninguén o saberá nunca, pensarán que son dous máis entre a multitude, que toman unha copa nun bar calquera mantendo unha conversa calquera e que despois desa copa e desa conversa non quedará nada .Só eles saben que a amistade que construiron será para sempre.

Continúa chovendo sobre novembro, como si a chuvia fose o único do que podemos fiarnos. Non defrauda, da o que promete. Presinto tormentas nas madrugadas do meu corazón, e a posibilidade desas tormentas é o único que me mantén con vida. Todo o demais é paso do tempo sobre a cidade, xa sin tristeza nin nostalxia. O outono tamén pode ser simplemente unha paisaxe cotiá, un escenario que nos devolva á infancia e que nos faga sentirnos seguros. Un cuarto cheo de música, con olor a pachulí e a suavidade dunha manta de cuadros sobre os xeonllos. Mentres na rúa o vento ameaza con catastrofes e a chuvia canta unha canción monótona que de tanto repetirse se fai casi imperceptible.
Tirada no sofá só penso nesas tormentas interiores que sei que acabarán estallando. A ansiedade que me provoca a incertidume do que está por chegar...Un alento quente no pescozo, o roce do seu nariz na miña pel, as súas ganas e as miñas...como si se tratase dun pecado que nos levará a un inferno persoal, cada un ao seu. Pero igual que non se pode poñer freno á chuvia e ao vento, non se pode frenar os ciclóns que despertan ás veces cos desexos máis baixos e viles dos mortais. Continúa chovendo sobre novembro...

Intolerable Camps

«Le encantaría coger una furgoneta, venirse de madrugada a mi casa y por la mañana aparecer yo boca abajo en una cuneta». Estas foron as desafortunadas verbas de Camps, que son ainda máis desafortunadas si temos en conta que foron vertidas en sede parlamentaria.

Que fai tempo que as cousas non lle van ben, sabémolo. Que anda un pouco nervioso, tamén o sabemos. Que o escandaloso caso Gürtel tiña que dalgún xeito pasarlle factura, era inevitable. Pero de ahí a facer as manisfestacións públicas coas que deleitou onte aos parlamentarios valencianos é algo intolerable. Esas reminiscencias dos capítulos máis amargos da triste historia do noso país, son non só un atentado directo contra Angel Luna, senón un atentado contra a nosa memoria, contra todos nós, que intentamos non esquecer aqueles episodios amargos , senón aprender dos erros cometidos para que nunca máis volten a repetirse.

A presión á que Camps pode verse sometido non xustifica ese odio que se filtra das súas verbas, ese insulto á toda a cidadanía, metendo o dedo nunha ferida que nos doe demasiado a todos.

Que Camps era un politico que comezaba a verse desacreditado como Presidente da Comunidade Valenciana, era algo por todos sabido , un feito constatable polos acontecementos que se foron sucedendo dende que se destapou toda a trama Gürtel. Que Camps é un home que se sinte acorralado, que está demasiado canso e que comeza a pesarlle seriamente a realidade, é algo que demostrou onte dun xeito que non deixa lugar para a dúbida. Pero si podemos entender a Camps, un home que o ganaba todo e que agora só lle agardan derrotas, o que non podemos comprender nunca é o respaldo dos seus compañeiros de grupo, que cando Camps rematou a súa oratoria con esa perla cargada de violencia verbal, romperon nun aplauso e non mudaron nin o xesto. Que Camps esté perdendo o norte, é , ata certo punto, comprensible. Que os do seu partido, esquecendo onde se atopan, e obviando a grandísima burrada que o seu líder acaba de dicir, lle aplaudan a gracia, é síntoma de que non só Camps debe dimitir como presidente da Comunidade Valenciana, que non só él debería pedir disculpas, senón todos e cada un dos parlamentarios que alí estaban e celebraron o seu discurso. Non só quedou desacreditado -un pouco máis, si ainda era posible- Camps como presidente, senón todo o PP valenciano.

Amor

Estou nun punto extraño, descoñecido, de novembro. Deixei de crer no amor, e agora, ese sentimento tan só se me antoxa mezcla de atracción sexual , e un desexo consciente de querer estar nun lugar concreto con alguén concreto, tendo ademais a certeza de que estás onde queres e con queres estar. Supoño que non é pouco, pero penso que non é suficiente.
Gústame , en todo caso, esta imprecisión da vida sobre os días que trancurren como si nada. Non hai necesidade de involucrarse demasiado, estou en tregua conmigo mesma e non teño presa. Esta vez non, porque esta vez sei que a presa tampouco conduce a ningures.

Congreso Provincial da Coruña

Despois do Congreso Provincial do PSdG-PSOE da Coruña, aquí poño un acceso directo aos resultados. Felicitacións á nova executiva. Felicidades Emilio e Marga.http://www.lavozdegalicia.es/galicia/2009/11/08/0003_8092604.htm

domingos

Llevo un buen rato rebuscando en este blog -mi propio blog- en un intento de encontrar una publicación que rezume optimismo y buen rollo por doquier, para presentar el texto a un concurso que vi en la prensa. Mi búsqueda resultó del todo inútil, más aún cuando reparé que tendría que ser escrito en castellano. Mi blog adolece de optimismo y del castellano, de ambas cosas. Por tanto, supongo que dejo a un lado la pretensión de presentarme a ese concurso absurdo e irrelevante. El premio además era una mierda. Hoy en día casi todos los premios que no son económicos se consideran una mierda, es lo que tiene nuestro tiempo, que ha materializado los sueños y les ha puesto precio. Así que, rendida ya ante la evidencia de este blog decadente , pesimista, morriñento y deprimente casi todo él , por tedioso y cutre, no supe qué hacer más que contarlo.

Podría hablar de muchas otras cosas, pero los domingos son días especialmente difíciles para todo lo que requiera un mínimo esfuerzo intelectual. Los domingos sólo se debería dormir o beber, o cualquier cosa que nos llevase de inmediato a la inconsciencia. Aunque luego hay momentos buenos , mezclados con la nada que supone pasear las calles de una ciudad cualquiera movidos por la inercia y el aburrimiento, con la excusa siempre de poner en marcha el corazón. Qué sopor, qué tortura¡ Días cenicientos que ponen el broche final a una semana que seguramente también ha sido una mierda. Y en el fondo, tampoco se está tan mal, justo ahora, a las 18:40 de la tarde, afuera no llueve, no hace demasiado frío, no duele demasiado el corazón. Huelen las calles a lo que toca en esta época, a castañas y a melancolía. Pasean las parejas como si se amasen, con sus perros y sus vidas de la mano, como si fuese lo más normal. En algunas partes se sobrellevan distintas resacas con la mejor cara posible; se toman cafés en cafeterías todavía llenas de humo; algún rezagado lee los periódicos de ayer...Si, desde luego , hay momentos buenos.

Supoño que estou saturada de actualidade, de política que rezuma corrupción, que si Camps, que si Cobo que si Mariano perdeu a paciencia…O PP anda como anda , pero sinceramente, non vexo eu que eso inflúa moito nos seus fieis seguidores, que en base a esa lealtade de partido, tan propia das dereitas, miran para outro lado, escurren o bulto nas conversas nos bares e cando se lles pregunta sobre o tema de xeito directo simplemente din que máis corrupción teñen os outros. Abúrrenme moito, moitísimo, os políticos de dereitas, incluso diría máis, os votantes de dereitas, que parece que van coma os burros, mirando cara adiente pase o que pase no seu entorno. Así que , tal e como está o panorama, asisto a él coma quen ve unha teleserie fulera con trama de novela negra e amores e desamores. E no medio de todo este berenxenal, dame algo de lástima Mariano, que permanece asido ao mástil dun barco que se afunde pouco a pouco. Pero a riqueza do PP é descomunal, ten a forza duns votantes nada críticos que só ven o que queren ver e aos que nos lles interesa demasiado a realidade. “Todos rouban”, din, e xustifican a política como un medio para conseguir beneficios a costa do público, e claro, así non se pode. Non me gusta xeneralizar, que de todo hai, e estou segura de que hai moita xente de dereitas que confía na democracia e nos seus princios e que ten certa honestidade e sentido crítico. Pero é que veño de pasar unhas semanas na miña aldea, e por alí as análises políticas que escoitei van máis na liña que antes explicaba. Ata lle chegou a dicir unha veciña á miña nai que no PP de Madrid non pasaba nada raro, e que tampouco había nada raro no caso Gürtel nin en Valencia.
De todos modos , hoxe non teño o día para batallas políticas, nin para outro tipo de batallas. Estou de volta en Pontevedra, con choiva e con frío. Con apatía. Non quero contar nada, nin escribir. Non sei por qué o fago entón, por inercia supoño.

Non teño necesidade de ningunha nostalxia, de ningunha emoción , de nada que non sexa a caricia lene desta climatoloxía que casi adormece. Sin pensar en casi nada, intentando adaptar os proxectos ao tempo real; a miña vida a esta cidade e ás súas miserias.