28 marzo, 2010

Estou nun momento raro -por dicilo dalgún xeito- da miña existencia. Deixei aparcada toda pretensión de felicidade para conformarme simplemente cunha pouca de tranquilidade. Así que agradezo as rutinas que me traen tan só calma, e non me sinto infeliz por non moverme constantemente entre cohetes e luces de artificio. A monotonía de días iguais descubriuseme como un novo paraíso descoñecido, que pode aportarme moito máis do que eu cheguei nunca a imaxinar.
Deboro películas como quen toma un medicamento, por obriga, por necesidade, por costume. E en cada película encontro unha pequena ilusión que é suficiente para continuar adiante con certo optimismo.
Tamén me abandono con certo gusto á lectura de libros que escollo moi meticulosamente, para non equivocarme de golpe e botar ao garete a miña tranquilidade construída a base de dedicación e esforzo. E nesto paso eu o tempo: en buscar as películas e os libros que en cada momento casan mellor co meu estado de ánimo, nun intento de non equivocarme e non caer nunha espiral de melancolía innecesaria.
Tamén me dedico ao té, e a todo tipo de infusións. Bebo infusións casi a todas horas -sin ser unha esaxeración- e elixo as infusión do mesmo xeito que as lecturas e as películas. Lentamente, dun xeito reflexivo, tendo en conta o meu momento particular, os meus sentimentos e os miñas fobias do momento. Gústame descubrir nos estantes das herboristerías e dos supermercados infusións exóticas, das que nunca escoitara falar e disfruto descubrindo o seu sabor na primeira hora da tarde, mentres escoito unha e outra vez unha canción que se me meteu na cabeza casi sin que me dese conta. "Pesadilla Genérica" resoa dentro e fóra, da igual que funcione ou non o Mp3, sempre ese "salí con esa sensación /de un nuevo comienzo para mí/Me tomé una copa o dos/ brindé comnigo y por mí" enchendo ese espacio que queda entre a miña conciencia e a miña esquizofrenia, como un canto esperanzador que encaixa á perfección nos meus plans de tranquilidade.

25 marzo, 2010


O feliz momento pausado da infusión: unha taza de menta.

O tempo suspendido na calor tinguida dunha cor parduzca...olor a menta diante da pantalla do ordenador. Pensamentos positivos que non precisas de grandes piruetas nin xogos co destino. Aquí e agora, eu tomando unha menta poleo sin pretender cambiar o mundo. Sin pretender nin siquiera cambiarme a min mesma. Sin revolución.

Logo sucederán cousas baixo o ceo outra vez gris. A primavera con chuvia. Marzo marchando de puntillas, sin facer ruído...sin abrir feridas que ainda poderían sangrar. Resbalando polas esquinas dos teus soños...A esperanza tamén é parduzca, dunha cor verde escura que casi parece marrón.

Sigo no laberinto, no medio do tempo de sabor a menta e tranquilidade construída a conciencia. Aquí e agora, tempo de infusión.

23 marzo, 2010

"Sólo me entran ganas de salir huyendo y meterme bajo tierra en el invierno de las salamandras."
*
" : ¿no es ésa , en el fondo, la verdad? Bebemos para recordar tanto como para olvidar. Anverso y reverso de la misma medalla sin gloria alguna, esa que se llama la desdicha".
*
"Me gustan el peligro...los precipicios...los dados que se lanzan atolondaradamente apostando la vida entera, y ni siquiera espero que hayan acabado de rodar para decidir que estoy arruinada. También me gusta perderme, llegado el caso. Esa soy yo. Nada podrá curarme de esa forma de ser".
*
"No es que los hombres franceses sean más guapos, ni mucho menos. Lo que pasa es que nos desean: para ellos , una mujer que cede no es una puta, es una reina".


*
"Da la impresión de que me estoy riendo de ti, y no lo puedo remediar. Si supieras cuánto te quiero entre sarcasmo y sarcasmo. Cuánto... te echo en falta".


Alabama Song. Gilles Leroy

17 marzo, 2010

Languidece o tempo sobre as avenidas...Fixo sol, e ao abrir a fiestra ulía a primavera. Emocioneime un pouco, despois de tanta chuvia, despois de tanto chover tamén por dentro.
Faloume alguén da dignidade, máis ben deume un consello, un bó consello que recordarei máis dunha vez, que terei en conta.
Hai moitos xeitos de perder a dignidade, pero tamén é sinxelo recompoñer o noso ego ferido e aplastado no chan ,e rexurdir da man da nosa dignidade. Casi sempre os que miden a nosa dignidade son os demais, nos que nos reflexamos coma si se tratase dun espello. Pero a dignidade comeza e morre nun mesmo. E algo que teño claro , só eu son o barómetro da miña dignidade. Ainda así, comprendín o que este amigo me quería decir, tiña razón. ¡ Qué difícil recoñecer que os máis teñen razón ¡ Non lle din as gracias, porque aos amigos -tamén mo ensinou outro amigo- non se lles da as gracias por nada.

16 marzo, 2010

Si estás lendo esto...quero que saibas que te boto de menos. Moitísimo.

14 marzo, 2010

Necesito unha fiestra aberta...Respirar.
Necesito unha canción que non sexa -esta noite non- melancólica.
Necesito a voz dalguén ao outro lado, coa man tendida.
Non máis accidentes nin máis suicidios improvisados,
para saír do paso con certa dosis de dignidade. Hoxe non podo. Necesito demasiado, tamén son bastante consciente diso. E das limitacións que conleva tanta ansia contida, tanta emoción que non vai a ningures.
Está lonxe o paraíso prometido. Eu quería creer en ti.
Ninguén a quen amar. Ninguén, sin máis.
¿Necesito alguén a quen amar?
Unha autopista que non conduza ao pozo do que saín. Que alguén se moleste en seguirme esta noite, coma si fóse imprescindible para a súa superviviencia. Cruel. Todo é demasiado cruel no amor. E na morte.
Sentir. Non ten demasiado sentido.
Perdín a oportunidade de volverme tola nuns bicos que non eran meus, que nunca serían de todo meus. Foi a miña aposta. Agora non estou moi segura de que o premio era permanecer así, entre a cordura e a nada, sin nostalxia nas venas, sin febre.
Non volverá a repetirse.
Necesito...
Necesito que sexa a primeira vez que algo me saia ben.
E primavera.
Olor a primavera nas aceras e baixo as papeleiras.
Cada vez que penso nel sinto unha tristura azulada, que se me pon a altura do estómago. Un transtorno innecesario, pensar nel. Inevitable ao meu pesar.
Chámase...chámase, ¿cómo é?
Non, necesito -sobre todo- deixar de soñar.

13 marzo, 2010

"Cumplió treinta y tres años el cuatro de septiembre de 1862. Llovía su vida, frente a sus ojos, espectáculo quieto."
*
"La vida discurría en voz baja, se movía con una lentitud astuta, como un animal acorralado en su madriguera. El mundo parecía estar a siglos de distancia."
*
"Siempre jugaba solo, contra sí mismo. Extrañas partidas. El sano contra el manco, las llamaba. Tiraba un golpe normalmente y el siguiente con una sola mano. El día que gane el manco -decía-, me marcharé de esta ciudad. Desde hacía años, el manco perdía."
*
"-Volverán. Es siempre difícil resistir la tentación de volver, ¿no es cierto?"


Seda. ALESSANDRO BARICCO

11 marzo, 2010

Teño a impresión de que cometín demasiados erros nun curto espacio de tempo. Merda, o tempo...esa extraña maneira de medilo todo. O pasado , o presente, o futuro...Teño medo da primavera, teño medo de que cheguen os días longos e non encontre a maneira de encher as horas baleiras dunha vida baleira.

A música non é unha maneira de escapar , tan só é unha maneira de deixarse morrer, unha especie de suicidio no medio dos días insoportables na cidade. Hai algúen. Apareceu alguén, pero tampouco chegou para salvarme, e eso , ponme verdadeiramente triste.





Cheguei ata aquí

e non sei cómo continuar...

Novos comezos sin finais previos,

a tristura chámabase desencanto.

"Os libros que ainda non lin

e as cancións que ainda non escoitei

forman hoxe parte de min",

quero que muden o meu pasado.

Non quero morrer na tarde de hoxe

non quero voltar a equivocarme ,

quero atopar a maneira...

de deixar de ter medo, á primavera.

Había unha copa por tomar a medias

un salón blanco cun sofá blanco

e un sorriso tamén blanco que me susurraba

algo...,verbas descoñecidas, quizais que non existiran nunca.

Foi un soño,

e ao despertar, tiven que chorar

como unha nena que acaba de descubir

que a vida non é un xogo ,

que as bonecas rompen fácil

e os días grises son a maioría.

A tristura chamábase desilusión,

sonaba demasiado cerca,

cun rumor de ondas dun mar durmido,

alleo ao meu corazón cansado de equivocarse.

Quero que me leas o porvir,

díxenlle a unha xitana na praza Maior.

e puiden ler nos seus ollos.

ao tempo que me dicía que

o futuro xa estaba escrito,

que o meu soño non ía a cumprirse xamais.

Bebín unha copa ou dúas, para esquecer...

Para esquecerme da xitana,

da tristura, de tódolos erros de cada día,

da luz do día e de tantas noites a soas

coas miñas pantasmas...

Bebín para esquecerme de Alex,

de tódolos homes que non me quixeron...

Para durmir, para soñar, para deixar

por un instante de vivir na realidade.

09 marzo, 2010

Unha chamada inesperada que anuncia unha visita inesperada...
Hai cousas que o tempo non cura, que non coloca no seu sitio, quizais porque xa estaban no seu sitio incluso antes de que existise o tempo...Esas encrucilladas que nos devolven a pequena esperanza en días aciagos.
Existe un aceite miragreiro para tódalas cicatrices, que as vai borrando coa parsimonia e a suavidade coa que os ríos van formando os cantos rodados. Pero eu teño demasiada presa, e non podo agardar mil anos por unha reconstrucción. Ese é o problema.
Marzo tiña un significado preciso na miña adolescencia, e mesmo na entrada á madurez. Marzo facíame feliz sin máis, tan só coa súa chegada sobre os ceos e os campos, coas primeiras margaritas e o anuncio ansiado da primavera. Agora é distinto.
Demasiadas cousas mudaron no meu gusto, nas miñas ansias, nas miñas inquedanzas...
Polas mañáns a felicidade é un café con leite con dúas cucharadiñas de azúcar e un xonal que me fale da cidade, así de sinxelo. A brisa do día nas meixelas. A nostalxia de toda unha vida adormecida, polo menos ata o mediodía.
Tamén é esa chamada inesperada, e os bicos que non son máis que nas miñas ensoñacións nocturnas, e os emails que espero e non recibo..., e os emails que envío namorada, e os relatos que recibo de cando en vez dun home marabilloso e que me axudan a respirar...Todo o demais, é rutina que non cobra sentido máis que en determinados estados de ánimo. ¿Realmente, pódese vivir así?

08 marzo, 2010

Non pretendo descubrir en Marzo tódolos segredos do mundo. Nin siquiera pretendo ir a máis nas miñas estúpidas pretensións. Tan só un pouco de paz e ao mesmo tempo un pouco de realidade. E marabilloso poder resgardarse no cine cando a vida non che da segundas oportunidades, cando o amor se resiste a aparecer e os teus nervios están a xogarche malas pasadas. Así devoro películas cun apetito que non parece deste mundo, e tan só isto, sentarme frente a unha pantalla de televisor ou de ordenador, e acumular historias que me van enchendo o corazón doutras vidas que non se parecen en nada a miña, é o único prazer que atopo nestes días grises que transcurren demasiado lentos.
Decidín sentarme unha vez máis á beira do camiño, por dous motivos ben diferentes entre sí. O primeiro porque hai cousas que simplemente non dependen dun mesmo, contra as que non se pode facer nada, máis que esperar e levalas do mellor xeito posible, mentres as correntes non mudan de dirección. O segundo, porque o amor é demasiado caprichoso e non sempre nos brinda a felicidade en bandexa. Fixeime -coma sempre- no home equivocado, e ante dous "non" determinantes e contundentes, decidín non tirar a toalla, senón esperar un pouco. En parte porque non teño nada que perder, e en parte tamén, porque neste momento non teño nada mellor en qué pensar. Polo tanto , aquí estou, sentada á beira do camiño consumindo cine con voracidade casi enfermiza e soñando na posibilidade de que algún día, non moi lonxano, algo poida sairme ben.

05 marzo, 2010


¿Será posible algo de amor?

04 marzo, 2010

¿Qué será de ti, Javi?

Tiña dezaseis anos cando mo dixo por primeira vez nos soportais do instituto cerca das cinco da madrugada: "eres a muller da miña vida". Sempre escapabamos alí cando o ruído e a xente e a música do último pub nos sobraba por completo , cando tan só importabamos os dous e cando os bicos non se conformaban coa intimidade e o illamento que dalgún xeito dá o alcohol cando bebimos en exceso. El era un neno moi riquiño que lucía sempre uns coloretes intensos que a min me volvían tola. Era -espero que ainda sexa así- moi intelixente e saúdaba a vida dende un sorriso sarcástico e fanfarrón que no seu rostro inocente e travieso dáballe un toque de tenrura. Era un neno desos que os servizos sociais se disputan como si fose un trofeo, medrando nunha familia das chamadas desestructuradas, un neno condeado polo tanto a ser infeliz e carecer de futuro.
A primeira vez que falamos en serio da vida eu pregunteille a que se dedicaban os seus pais, e él, coa mesma naturalidade coa que podería constestarme que súa nai era panadeira, espetoume "Miña nai é puta".¿ E teu pai?, pregunteille eu, quizais nun inútil intento de cambiar de tema. "Meu pai...bebe". Creo que despois daquelas verbas din o abrazo máis intenso e sinceiro que sentiría en toda a miña vida, un abrazo que non só tiña que dicirlle que o quería , senón que tiña tamén que servir para salvalo de tanta dor que levaba dentro.
No instituo era un completo desastre, suspendía todo e pasaba máis horas fóra que dentro das aulas, ben fose porque prefería quedar fumando no bar, ou ben porque cando tiña un bó día e lle daba por ir, acababa o profesor de turno por expulsalo da clase. Pero a pesar de ser un trasto tamén no instituto , ao final , facíase querer.
Era un malo entre os malos, deses que se meten cos empollóns e se rin dos que levan gafas. Pero non se pelexaba nunca con ninguén, quizais porque era baixiño e menudo, e intelixente como el era, sabía moi ben que de calquera pelexa sairía mal parado. Pero tiña un don, todos acababan por defendelo porque conseguía cautivar a quen se propuxese.
A min fíxome mil putadas nesa idade tan cruel que é a adolescencia. A nena enfermiza de sobresainte en todo e con gafas non podía ser a muller da súa vida así como así. Por iso, se resistiu un pouco. Pero ainda nos momentos nos que parecía que sentía por min máis desprecio que outra cousa, chegou aos meus oídos da boca dun amigo común , veciño seu, que a miúdo ia á súa casa atormentado a confesarlle que me quería.
Aquela noite atreveuse por fin a quitar tódalas máscaras e a dicirme o que eu quizais xa sabía.
Logo pasaron anos co que sempre leva consigo eso do paso do tempo sobre os adolescentes. Eu deixei de ser ese pato feo no que me convertira o instituto para pasar a ser unha estudiante de Dereito, e él viu morrer ao seu pai nun espantoso accidente de tráfico. Supoño que ese foi para él o golpe de gracia. Tomou as riendas da súa vida asumindo as débedas e os negocios do seu pai e fíxose adulto de súpeto.
Os dous nos dedicamos en certo modo a vivir a vida que nos tocaba, tan alleos os nosos mundo coma sempre o foran. Pero de cando en vez coincidiamos nalgún bar en Lugo, ou en Vilalba. E alí xurdían de novo aquelas verbas que pronunciou aos dezaseis coa mesma consistencia que entón, pero sin soar a pasado, senón a un sentimento profundo e renovado a cado paso : "todavía segues sendo a muller da miña vida".
Eu tiven mozos aos que amei. El tivo mozas ás que non sei si amou ou non, pero que collía pola cintura e daba bicos na meixela. Pero sempre atopabamos un segundo completamente noso, en calquera esquina apartada de olladas indiscretas, para lembrar que aquelo que tiñamos era máis real que calquera outra relación que puidesemos ter no presente ou no futuro.

02 marzo, 2010

"Le gustaría muchísimo volver a querer como había querido antes, y volver a comportarse de nuevo con divertida ligereza y corrección, y volver a ser tan apreciado como entonces, y tan sensato y entretenido, y áun mejor, pues la gente a la que quiere se merece sin duda su lado bueno, o al menos la devolución puntual de sus paraguas, pero no puede. Cualquier forma de amor, incluso la más diminuta, le recuerda dolorosamente el amor perdido. Incluso esa forma minúscula de amor que viene a llamarse , con frecuencia y a falta de un nombre más adecuado, amor propio. Caminar tres calles para devolver un paraguas le destroza el corazón. Tan pequeño ha llegado a ser. La canción más tonta le detiene , y le obliga a regresar a la cama para taparse la cabeza con las mantas."