20 marzo, 2013

12:02 horas: iniciando primavera

12:02 horas.
 
Esta é a hora na que da comezo hoxe unha nova estación: a primavera. Supoño que a primavera leva implícita unha época de cambios, que agora mesmo,  non deixa de resultarme cando menos gracioso. Cambio é a palabra que máis me ronda pola cabeza últimamente. Vivo no cambio. Igual que noutros tempos todo parecía quieto, inamovible para sempre, eternizante ata agonía, agora cada segundo indica un novo vértigo, unha nova fiestra aberta ao porvir, á incertidume, pero tamén á posibilidade. Cambios e máis cambios.
 
Sin embargo, qué rara esta primavera que está a piques de comezar. Fai frío. Un frío raro, de neve, invernal , que se che mete nos osos e que fai que dubides ata das estacións, esa certeza...Remataron as Fallas e todo indica no calendario que estamos nun novo tempo, que sairá o sol e que pronto compraremos vestidos floreados e bailarinas , pero fóra o aire conxélache as meixelas e o ceo ameaza choiva, unha vez máis. Máis a primavera é hoxe un feito a pesar da climatoloxía. Os días son máis longos e marzo estírase como chicle neste inverno tardío de todos os demonios. A primavera é un feito.
 
Pantalla de ordenador. Vaso de papel para o café. Mobil con internet (por fin) A fiestra enorme ás costas aberta á praza José Martí. O tempo discurre noutro escenario. Ainda non o creo moito, ainda non son moi consciente do novo marco laboral que me rodea, que construín sin pensar, casi sin querer. E agora, entre os coleteos primeiros dunha primavera que asoma tímida entre un frío invernal, redescúbrome a min mesma, traballadora, autónoma, libre.

03 marzo, 2013

Benvida ao barrio

Cando se comeza unha nova etapa hai certos xestos clarificadores, que simbolizan con rotundidade o principio de algo, e en certa medida transmiten unha especie de vibracións -sensacións, indicios, o que se queira- respecto ao futuro que nos agarda.
Eu chegaba a Santa Clara, ao edificio nº4, onde vou ter o meu despacho profesional, xa constituída como autónoma e despois de firmar o contrato de aluguer do local, o venres día 1 de marzo pola mañá. Chaves en man e vestida como se viste alguén cando ven de asinar un contrato que vai configurar o seu futuro, subín as escaleiras que levan ao primeiro piso.Cando ainda non me dera tempo a empuxar a porta principal do local chamoume dende abaixo un home que bebía unha lata de cervexa apoiado nun contenedor. Achegouse ás escaleiras e díxome que non tiña que preocuparme por el, que acostumbraba a dormir por alí cerca pero que non se metía con ninguén. Eu reaccionei  con certa perplexidade, sin saber qué contestar e el continuou en tono amable  dicíndome que xa me vira algunha vez por alí nos últimos días e que me desexaba que todo me fose ben. Finalmente, presentouse. Son Perfecto, dixo tendéndome a man. De maneira casi mecánica, e casi sin saír do meu asombro, baixei as escaleiras e dinlle un apretón de mans a Perfecto. O meu veciño máis achegado, o indixente que durme entre o lixo en Santa Clara e se alimenta do que tira o HiperFroíz deume amablemente a benvida ao barrio. Probablemente ninguén máis na zona se decatara das miñas idas e vidas polo edificio e da miña chegada como emprendedora a un dos despachos da primeira planta máis ca el. E , lonxe de asustarme polo seu aspecto e pola súa maneira de achegárseme , fíxome sentir na casa.