01 agosto, 2018

Praia de Mogor

Viviron xuntos anos suficientes como para coñecerse ben a pel e o que esconde debaixo. Foron parella, namorados, amantes...e sobre todo foron amigos. O que máis me gustaba deles como parella era que falaban, falaban moitísimo e notábase que disfrutaban de conversar un co outro. Non precisaban moito máis que sentarse xuntos nun bar, cun café diante, e conversar. Pero nesa harmonía casi perfecta que tiñan nunca lles estorbaban os amigos. E así, pudien compartir con eles tardes marabillosas de praia, que remataban no chiringuito, entre risas, xogos de cartas e cotilleos varios. 
Un día ela queixouse. Outro día noteinos distantes. E despois dun par de anos ( qué difícil e deixar atrás ao que foi un amor pero que xa morreu) encontreime no medio dos dous, xestionando o seu desamor con frases feitas que non significaban seguramente nada. Porque ninguén sabe unha merda de desamor e cada historia corresponde só a dous. 
Hoxe estiven na mesma praia de cada verán. Con ela. Que está agora feliz e namorada doutro. Apareceu el cun amigo. El, que está agora con outra, feliz e namorado. E cando estabamos con medio corpo no mar, falando, como facemos sempre,- como facíamos os tres sempre-, el colleu aire. Levantouse e veu directo cara nós. Deume dous bicos mentres a miraba. E tímido díxolle tan só "hola". Non lle cabía máis amor nos ollos naquel instante. Ia derrumbarse e antes de que eso sucedese despediuse e marchou. 
Na meixela dela unha bágoa. Incluso eu estaba chorando por dentro.
Alí estaba o noso mar. No que os dous se mergullaban sempre mentres eu os agardaba na beira. O noso chiringuito - ao que hoxe acudiamos por turnos tácitamente estipulados para non coincidir-, os nosos recordos; e sobre todo, alí, nesa praia, estaba o que fora a súa histoira  de amor e de amistade. 
Sempre o digo, sempre o pensei: Un ex é para toda a vida.

15 julio, 2018

Amores circunstanciais

Cheguei á casa e o pasillo estaba impregando da voz de Tom Waits. Ulía a porro. Quedei paralizada no medio da porta, recostei a cabeza sobre o marco e inspirei profundamente. Sabía que namorarme estaba tan só á distancia dun pequeno xesto: coller dúas cervexas, timbrar no cuarto B e dicirlle ao veciño cando abrise a porta "tes un porro?".
Era domingo. Pasaban uns minutos das dúas e media da tarde.  Quince de xullo tormentoso. E no meu corazón facía días que non paraba de chover. 
De repente Tom Waits tiña todas as respostas e eu xa non tiña preguntas. O amor era só unha cuestión de oportunidade, algo circunstancial que precisa sobre todo un escenario propicio, unha banda sonora e un olor que o convirta nun recordo perpetuo. Sin escenario, sin música, sin un olor característico que o inmortalice todo, xa poden saltar miles de chispas, que só serán iso, chispas fugaces que acabarán movidas polo vento, esquecidas, irrelevantes. 
Sentín tanto amor nese instante, que se me pasaron pola cabeza mil posibles películas que comezarían ou rematarían así. O amor é tan cíclico, que a mesma escena pode servir para comezalo ou para coroar un desamor. Tom Waits nunha tarde de domingo plomiza na que o verán non acaba de desperatarse, e ao outro lado do  tabique, el posiblemente en calzoncillos, tumbado no sofá, fumando sen medida para consumir as penas todas da semana. Eu quería decirlle que podiamos falar de política con Tom Waits cantándonos un pouco máis baixiño, que podiamos coñecernos un pouco mentres nos emborrachabamos en domingo, que cando se nos fixese tarde podiamos cociñar algo e quizais despois comer ...Quería dicirlle tantas cousas...Pero primeiro, joder primeiro, primeiro precisaba o impulso valente de timbrar no cuarto B.
Cantos amores se frustrarán precisamente por esa cobardía terrible de non chamar a unha porta no momento preciso no que nos está convidando Tom Waits.