30 agosto, 2010

A vida é máis vida en Cospeito


A min dixerónmo unha vez con certo grao de solemnidade "Cospeito é un bó sitio para vivir", e eu creino só en parte e creei de coña un grupo no facebook que se chamaba exactamente así no que loubaba esta terra miña á que de cando en vez me gusta voltar uns días. Pero voltar uns días non é vivir, e vivir ben sei que é outra cousa. Máis nestes días , instalada por completo na paz dunha casiña situada no pobo de Feira do Monte, a escasos metros dos humedais máis importantes de Galicia, a Lagoa de Cospeito, e baixo os últimos raios de sol dun agosto que nos vai deixando paseniño, comecei a comprender ao tempo que experimentaba en carne propia que efectivamente Cospeito é un bo sitio para vivir. Pero non só para vivir, senón tamén para atopar certa felicidade, unha felicidade conformada a base de calma e natureza, de relacións reais a flor de pel, como soen ser as relacións coas xentes do rural. Aquí non só teño á miña familia, senón unha rede de amistades e relacións que se foi tecendo a través do tempo e mesmo da distancia (eu que marchei estudar fóra e nunca voltei máis que cunha maleta nas vacacións ou algún fin de semana) que se consolida a cada paso e que sabe unha que é a máis pura das verdades deste mundo. Porque hai cariños que se constrúen en días extraños, en conversas longas nos bares entre cervexas e tapas de tortilla, en paseos por camillos de terra, en charlas baixo unha pravia nas tardes de verán nun domingo calquera no que alguén se puxo a picar xeo no chan cunha botella para facer caipirinhas ...E hai relacións que se fan sólidas sin casi pretendelo, a base deses azares que nos pobos pequenos son tan fáciles como inevitables.

Nos bicos de sempre pódese atopar unha tranquilidade distinta , e ulir o aire limpo pola mañá ao abir a fiestra contribúe a esa mesma tranquilidade. O tempo móvese lento no reloxo e a vida é máis vida baixo o ceo desta marabillosa terra de Lugo.

25 agosto, 2010

Verán 2010

O aburrimento ten moitas formas que se van apoderando de nós sin que nos demos conta. E preciso estar atento para non deixarse atrapar polas súas garras, e mesmo fuxir lonxe, moi lonxe , si é preciso, para que non nos atrape.
Ahí estou eu, en fase de fuxida. Teño un bo pretexto pero a realidade responde máis ás miñas pantasmas que a imperiosa necesidade de buscar un lugar onde atopar tranquilidae para estudiar. Impórtanme unha merda os exames, a verdade. O único que quero e fuxir da desolación que me comeza a provocar a monotonía que se instalou en agosto. Setembro será diferente, sempre o é. Pero agosto, non acaba de rematar e a súa agonía de días irregulares con calor e morriña faiseme insoportable. Así que fuxo.
Tamén fuxo de internet, terrible espazo no que non atopo nada que mereza a pena. Levarei onde vou o meu portátil, si, cargado de películas e series de televisión que fun descargando aos poucos de Series Yonkis, pero deixo a conexión maléfica a internet, esa ponte que nos conecta cun mundo irreal e se cadra máis noxento ainda cao mundo real. Aburriume o facebook, e de qué maneira, deus¡ Aburriume tanta estupidez a flor de pel, un escaparate de intimidades sin ton nin son que se fai máis patente no verán. Eu debín de pasar un verán espantoso, porque non saio no facebook nun montón de fotos rodeada de moitísima xente con expresión de estar pasandoo de marabilla, sempre mirando á cámara, sempre sorrindo. Nin siquiera chego a cenco cincuenta amigos no facebook, qué vida máis triste...
Sin embargo, párome a pensar e creo que ás veces prefiro as fotos que non quitei pero que conservo na memoria como si existisen realmente e estivesen colgadas en calquera páxina web. Nas fotos que gardo na miña memoria non estou rodeada de centos de persoas que ollan á cámara e parecen divertirse, non. Estou con pouca xente, e cadaquen olla para onde lle coincide. Son os meus amigos, a miña familia...Casi tódolos meus mellores amigos estiveron conmigo este verán, nas fotos da miña memoria ás veces rimos e ás veces simplemente permanecemos en silencio ou choramos despois de demasiado alcol, ou discutimos...Ollamos uns para os outros, xamais á cámara. E os nosos abrazos non están a espectativa dun flash nin son finxidos, feitos para a ocasión. Os nosos abrazos , os nosos bicos, saen das entrañas dun xeito espontáneo, ás veces no momento preciso, nese xusto momento no que a amistade requería esa demostración de afecto compartido. E non fun a grandes ceas, nin a festas suntuosas en casas abarrotadas de xente e de bebidas que se pagaban a escote,non. Estiven en pequenas reunións , en pequenas terrazas frente ao mar, ou no bar de sempre coa xente de sempre tomando as mesmas tapas de sempre. E na miña casa, facendo caipirinhas e partindo xeo a martelazos ; e en moitos sitios, casi todos vellos sitios de tódolos veráns, sendo moi feliz casi sempre, e sentíndome moi acompañada. Dos meus amigos, dos verdadeiros amigos, dos que non precisan ollar á cámara e sorrir mentres me poñen o brazo por riba para a foto.
Verán 2010, se titulan casi tódolos albumes de fotos dos meus agregados no facebook. Eu teño un album inmenso de fotografías que tamén se chama Verán 2010, pero ninguén sae nas fotos de recheo. Porque si ben é certo que non estiven con moitas persoas, sí que estiven coas que quería estar, coas únicas coas que precisei estar.
Calquera que lea esto e compartira conmigo algo este verán, xa fose unha caña nun bar, un almorzo na praia, un concerto nunha praza, un xelado paseando pola rúa, un traxecto en coche en barco ou en autobús, unha noite conmigo na cama, uns calamares na Verdura, un partido de tenis, un baño no mar, unha borracheira ata a madrugada, unha resaca , un problema, unha película, unha canción...Calquera que compartira algo disto conmigo, ou calquera outra cousa, que non o dubide, é o meu amigo, e sae seguro no meu album de fotos Verán 2010.

22 agosto, 2010

"Vivo coitado no meu coraçon
E vivo no mundo mui sem prazer..."

***

...a tristura que trouxo a néboa mezclouse con 38 de febre no meu corazón. O meu corazón cansado, esta vez, cansado de máis. Esta vez sí que parecía que non estaba da miña parte: o meu corazón. Pero despois pasou ese orballo que o cubría todo e me ía rizando o cabelo a contragusto e agriandome o corpo enteiro, e pasou a febre, e pasou a fin de semana coa esperanza dun luns máis no calendario...unha porta aberta, un libro aberto...Hoxe comezo a reflexionar, sobre tantas cousas, cariño, cariño, cariño...¿cariño? A utopía soa hipócrita na miña pantalla de ordenador. Non sei o que quero, gran erro. Cadaquén porta a súa propia dor e o seu escudo. Eu non coñezo a miña dor nin o meu escudo, consecuencia, non me coñezo. Gran mentira dos últimos anos: eu non me coñezo, non me coñezo, non me coñezo non me coñezo non me coñezo nonmecoñezo nonmecoñezo

...sí, teño dous obxectivos. Pero non sei cómo chegar cómo se sube unha a esa montaña e cómo constrúe fóra do tempo o que nunca comprendeu...adeus ao móbil adeus a tódolos homes que non souperon marcar o meu número de teléfono cando eu necesitaba escoitar a súa voz ao outro lado...adeus as verbas baleiras...adeus -dunha puta vez, dunha puta vez- a Jorge (fóra, fóra, fóra¡¡¡¡¡¡) adeus, adeus, adeus
ás cancións de amor que non din máis que mentiras
aos amigos que só chaman cando non teñen nada mellor qué facer
aos enimigos que me joden os días
ás pastillas que non dan felicidade
...adeus...
¿Atrevémonos ti máis eu a contestar a gran pregunta? Qué carallo, non temos nada que perder...


¿Qué queres, Reina?

Quero que me chames cando teñas un montón de planes para a fin de semana, cando teñas un montón de amigos que agardan pasar unha noite de festa contigo, e que no medio deses amigos che falte só eu, que me botes de menos ...a min, só a min. Que a praia sexa un día nublado sin min, que o bar esté baleiro sin min, que o teu móbil teña o meu número en últimos contactos, que me convides a cear, que me digas qué facemos hoxe, que me preguntes si son feliz, que me leves lonxe moi moi lonxe de min...
¿qué máis? que me queiras, e que mo digas coas mans, coa mirada, co teu silencio si é preciso...
e que me sorprendas...unha vez, tan só unha vez...unha soa vez que compense tódalas veces que chorei no sofá nas tardes de domingo porque me sentía demasiado soa
que me sorprendas, da igual a maneira, non importa, son fácil de conformar, de sorprender
Pero sobre todo, sobre todo, non quero ser o teu "por si acaso me fallan os plans" un segundo prato para a diversión unha amiga a prazos que toma pastillas a diario para tirarse da cama cun mínimo de dignidade
¿Quedouche claro, Reina? O que queremos tú máis eu. e polo que estou moi enfadada


...e que lle den polo cú a tódolos imbéciles dos que me río mentres eles pensan que se rin de min, que son imprescindibles. Portadores das súas miserias, coma todos. Sempre no escaparate, irreais, fantasmas, patéticos. Iso é o que penso dos frikis, guapos, superguapos, pseudointelectuais, estrellitas etc etc...que estou farta de tanto papanatismo, de tanta estrela de pacotilla nun mundo de víboras sin remedio. Cadaquen ao seu, non hai máis. E logo fan o que poden coas súas vidas, coma todos. Pero estou farta. Téñenme farta. Farta de que ninguén mire de verdade ás persoas, de que ninguén escoite, de que ninguén valore nada...Farta da realidade hipócrita da cidade. Da realidade hipócrita do sexo. Dos bicos que non saben a nada...


...ata aquí...e de aquí en diante. Non queda outra.

19 agosto, 2010

O pirata

" Eu son o Estado mínimo dentro do ampuloso mundo das repúblicas de Occidente. Occidente: ese mundo que inventou a traxedia e a democracia. Só a primeira resulta verdade."
Pareime neste párrafo. Lembroume a Walt Whitman. Casi me fai chorar. Pero penso que non foi o libro que estou a ler, nin pararme neste párrafo en concreto, senón o feito de unha vez máis mergullarme de cheo na miña incapacidade para relacionarme coa xente que quero.
Con el é moi difícil. Nunca sei si me respeta ou se sinte por min o máis vil dos desprezos, un desprezo xordo que non se deixa ver, pero que fede, que fede moitísimo. Nunca sinto nada parecido estando con ninguén, ainda que sexan ou eu os considere os meus enimigos.
Quizais non sexa desprezo, ou quizais non sexa a min a quen despreza, senón a este mundo no que vivimos, no que loitamos por non morrer aferrándonos a tódalas mentiras que nos contaron como salvavidas. Si el soupese que eu estou da súa parte...pero procuro vivir, procuro seguir adiante, procuro - ¿por qué non dicilo?- un pouco de felicidade. E prendo o televisor de cando en vez e non me sinto mal por iso, non me dou noxo por iso. Non sinto desprezo por min mesma por iso. E estudio Ciencias políticas e creo nas regras do xogo, ou polo menos xogo según esas reglas. Non son ningunha anarquista que vai cambiar o mundo con discursos ao aire mentres fumo petas e escoito cancións de Bob Dylan. Non son ningunha filósofa e tampouco vivo aferrada a un soño coma si a realidade non pagase a pena. Pero tampouco son estúpida, nin gris. E ás veces gústame mercar unha camiseta de marca e non me sinto culpable por iso. Pero a el doulle noxo. Porque eu non sería capaz de vivir nunha furgoneta que ule a can mollado e a maría. Gustaríalle chamarme hipócrita, seino, moitas veces. E gustaríalle foderme despois. E deixarme ferida co seu desprezo porque a el non lle gustan as mulleres que viven dentro do sistema, nin tampouco as mulleres delgadas e que teñen as tetas pequenas. Pero non di nada, non fai nada. Tan só me fala e eu sei que me desprecia profundamente. Porque vou votar o día das eleccións, porque critico o sistema desde dentro do sistema, porque non quero deitarme con él.
Logo está ese lazo invisible que se creou entre os dous. Eu tamén calo. Eu podo berrarlle moitas cousas e ferilo de morte. Eu podo facerlle tanto dano como el a min, ser tan cruel como é el conmigo. Dicirlle que se lle notan os osos , que se poden contar cada unha das súas costelas e que me da grima. Que leva o pelo despeinado e que nunca, absolutamente nunca sentín por el o máis mínimo desexo. Que os homes guapos ulen a perfume e non a can, e que tamén él é un hipócrita porque vive malgastando a herdanza de mamá. Que unha mai morta non é escusa para poñerse contra o mundo e encerrarse a cen metros baixo terra coma unha alimaña. Podo dicirlle que a min gústanme os meus peitos pequenos e que me sobra quen mos toque sin facerme sentir despois como unha puta fea á que lle acaban de facer un favor. Dicirlle que simplemente son máis feliz sin el e que non entendo por qué me empeño en seguir ao seu lado poñendo día tras día a outra meixela. Ese puto lazo invisible...Quizais sinta compaixón por él. Quizais el perciba a miña lástima e de ahí o seu desprezo. Quizais non nos comunicamos dabondo. Quen sabe.
E logo...ese lazo...ese lazo invisible...

18 agosto, 2010

¿Por qué los hombres se comportan como si fuesen imbéciles?

Vereis, el otro día ebria hasta los bordes besé apasionadamente a un hombre en un pre-after de la zona, más por su insistencia que por mi deseo, y también, por qué no admitirlo, embelesada por sus cumplidos, que a esas horas sonaban hasta sinceros. Era un tipo original, que sin ser guapo, ni siquiera resultón físicamente hablando, tenía un halo de simpatía que le cubría de los pies a la cabeza y conseguía que no escapases huyendo ante su primera mirada con intención de cortejo. Su estilo era diferente, el antiestilo diría yo, y eso le hacía parecer ante los demás no sólo único sino especial y casi deseable. Pues eso, que por una mezcla de la borrachera (agua de valencia, caipirinha, vodka y cerveza) y ese encanto suyo indescriptible, acabé rendida a sus brazos, o a sus besos mejor dicho, para ser fiel a la literalidad de lo acontecido, pegada a la barra de un bar a altas horas de la madrugada. Me invitó el rapaz a comer una paellita (que por lo visto cocina y lo hace muy bien) y me hizo un montón de promesas de esas que se hacen en las barras entre morreo y morreo para conseguir pasar al siguiente paso, el de la caja de condones o el "en tu casa o en la mía". Mi embriaguez me restaba desde luego neuronas y su mirada de perrito abandonado a su suerte en un día de lluvia me conmovió sobremanera, así que fuí creyéndome una a una cada promesa que salía de sus dulces labios. Aun así no dejé que me acompañase a casa, ni le invité a venir, sino más bien todo lo contrario, le dejé muy claro que el sexo entre los dos tendría que esperar por lo menos una paella.
Así que salí sola del local caminito de mi casa cuando me abordaron unos granujas a la altura del Liceo Casino, y a mis espaldas, cual caballero andante en defensa de su Dulcinea, apareció al galope mi pequeño príncipe al grito de "sinvergüenzas, sinvergüenzas...". Me alcanzó acalorado y colérico y me preguntó que había pasado. Yo le resté importancia a lo sucedido, un par de borrachos sin más que me preguntaban a dónde ir a tomar la última y si les acompañaba, pero él se vengó a su manera repartiendo -pobrecito- una hostia a uno de los muchachos. Después de tal aventura, de ver mi vida en peligro y poner en riesgo la suya propia no hubo manera de convencerle de que podía ir perfectamente sola hasta mi casa sin que me sucediese nada malo. Se empeñó en acompañarme y esta vez le dejé caminar a mi lado más por no discutir que por otra cosa. En mi portal se comportó como todo un caballero, un beso largo en el umbral de la puerta, un te invitaría a subir pero no puedo porque tengo la casa invadida de amigos y familiares por esto de las fiestas, un mejor así para que la próxima vez tengamos más ganas de vernos, y más y más promesas, o las mismas , ya no sé.
El caso es que la noche del viernes terminó así, yo en mi casa sana y salva, durmiendo en el sofá porque había cedido mi cama a mi hermana y mi cuñado.
Al día siguiente, sobre las tres o las cuatro, me encontré con el muchacho con carita de perro abandonado bajo la lluvia rodeado de todos sus amigos. Seguía teniendo una mirada dulce y un aire de buena persona, pero ni se dignó a mirarme. Más bien evitó mi mirada. Y supongo que yo por puro instinto de superviviencia evité también la suya. Se nos cayeron todas las promesas por la barandilla del pub en el que estábamos, no cabe duda. El fingió divertirse a tope con sus colegas. Yo me divertía con los míos, y todos juntos compartíamos el mismo espacio y demasiados secretos entrelazados. No nos dirigimos la palabra, sin embargo yo si hablé con alguno de sus amigos, fugazmente,como se hacen todas las cosas en la noche. Nadie se enteró de nada. Teníamos una paella pendiente y un montón de besos en la recámara pero nos faltó un poquito de intimidad. Pero sí tuve clara una cosa, o era allí y entonces que se acercaba a mi y me decía con voz de telenovela que estaba deseando volver a verme o no sería nunca.
Pronto uno de los camareros nos desalojó diciendo que iban a cerrar. Bajé las escaleras despacio, con una última copa balanceandose en mis manos. Atrás quedaba todo. Justo antes de comenzar a bajar, frente a la puerta del baño, el hombre más guapo del mundo tenía una expresión extraña hacia mi, hostil que no llegué a entender muy bien. ¿ No sabía que de algún modo le admiraba mucho? Le di un beso en la mejilla y le dije que seguía siendo el más guapo de la ciudad. Todo volvía a su cauce. Y sin embargo, abandoné el local con un nudo de melancolía en la garganta, como si fuese consciente de que había perdido una gran oportunidad.

11 agosto, 2010

Bebe - Revolvió (Album: Pafuera Telarañas - 2004)

Un día me desperté y tomé plena conciencia de que ya no estaba enamorada de nadie, de que todos los hombres que habían pasado por mi vida dejando cicatrices se habían convertido en pura niebla lejana y que ya apenas recordaba sus nombres. Siempre me entregué al amor con una pasión desenfrenada, y me involucré en rollos de una noche o de una semana como otros se involucran en relaciones de cien años. Siempre las rupturas -aunque lo que se rompiese fuese un flirteo de un par de fines de semana- me dejaron una conjoga insoportable y densa en el alma, que me hacía lloriquear durante días o incluso semanas frente a unas cervezas en compañía de mis mejores amigos. De esta manera me gané el apodo de Scarlett y algún que otro reproche sobre mis constantes dramas amorosos. Lo bueno de esto es que el malestar se pasa pronto, y el corazón se recupera enseguida para la próxima batalla. Creo que una o dos veces estuve realmente enamorada ,y ahí sí que me dejé la piel y parte de mi esencia, no tanto en las relaciones en sí, como en el después, ese camino atroz en el que se convierte el obligado olvido. Pero como decía, un día de pronto no sentí nada, ni dolor, ni nostalgia, ni tristeza. Nada.

Al escuchar esta canción vagamente se me viene a la memoria algún momento de hace años, en el que sentada en mi sofá lloraba de emoción entre los brazos de un hombre al que estoy segura de que amé mucho. Recuerdo que le amé, pero por más que lo intento no puedo recordar cómo era aquella sensación. No se puede recordar el amor.

Ahora me entretengo disfrutando de esta sensación de libertad absoluta. Nadie en mi móvil haciendo tambalearse el mundo, nadie sujetando mi vida con su existencia. Y es de agradecer este tiempo para mi sola, para tontear y jugar al amor por los rincones sin poner demasiada seriedad ni en mis caricias ni en mis besos. Un juego de amor que termina cuando y como quiero. No me importa si suena o no el teléfono, si volveré o no a verle, si me habrá mentido o me habrá dicho la verdad...Tan solo me importa el preciso instante en que comparto con otro mi intimidad, y la conversación fluye con besos por el medio, y todo acaba confundiéndose un poco bajo el calor del verano.

Tengo la seguridad, no obstante, que si tuviese que enamorarme lo haría de una manera conciente y casi planificada. El día que ese hombre se acerque lentamente con una sentencia de divorcio entre las manos, supongo que me volveré del revés y mi corazón será suyo para siempre. ¿ Será por eso que nadie llega por ahora a tocarme ni un poquito el corazón?

06 agosto, 2010

Verano Azul - El Final del Verano

Todos temos este final grabado a fogo nos nosos corazóns. Todos fumos Pancho correndo detrás do taxi ,e todos fomos Julia deixando atrás Nerja para sempre...Ela sabía que pese as promesas nada voltaría a repetirse. Chegarían próximos veráns, pero xa nada sería o mesmo. E todos, absolutamente todos, rompimos a chorar ao tempo que aquel taxi se alonxaba. Foi parte da nosa infancia, dos que agora temos trinta e tantos, e agora forma parte da nosa memoria colectiva. Todos vivimos aquel final do verán que dalgún xeito marcou tódolos finais dos veráns da nosa vida.

RESACA


Aquel sábado me desperté a las dos de la tarde sobresaltada, confusa y con un ejército de monos tocando el tambor dentro de mi cabeza. Me precipité de la cama como si se me fuese la vida en ello y perdí el equilibrio cayéndome de bruces contra la ventana. Tardé en recuperarme del golpe unos minutos, y después, arrastrándome por el suelo, rastreé la habitación en busca de los restos de la lujuria de la madrugada. Al tiempo que iba encontrando los condones usados fuí rescatando a gatas las prendas de vestir que estaban abandonadas a su suerte por todos los rincones. Las iba oliendo en un intento de recuperar a través del olfato los trasiegos de una noche demasiado larga.


Tras la limpieza del cuarto, eché mano del móvil con el que me tropecé tirado al lado del último envoltorio de Control. Tenía más de diez mensajes y cinco llamadas de mi hermana. Recordé entonces que hacía más de cuatro horas que había perdido un autobús y que le había dado plantón.


Trepé desde el suelo a la cama y me senté por fin como una persona casi normal para ir leyendo con relativa calma cada uno de los mensajes. Eran la mayoría de amigos que me iban contando los derroteros por los que fue transcurriendo su noche desde que me perdieron la pista. Algunos se disculpaban por desaparecer sin despedirse, otros se preocupaban por mi estado y uno me preguntaba tan solo si había follado. El último consiguió hacerme sonreir. Era de mi ligue de la madrugada diciéndome que iba camino de regreso a su pueblo, Valdepeñas, pensando en mi, con mi olor todavía entre las uñas.


Con el ánimo infundado por este último mensaje me dirigí a la cocina y desayuné un Ibuprofeno y un vaso de agua. Luego engullí una taza de cereales que sabían a paja como si de un medicamento se tratase, más por la necesidad de alimentarme para sobrevivir que por hambre. Comí de pie frente a la ventana, contemplando el calor abrasante de la calle.


Pasada media hora ya me sentía algo mejor, casi humana, y me dispuse a disculparme con mi hermana. Bastó una frase memorable para explicar por qué me estaba retrasando cinco horas: "se me complicó la noche". Luego afronté sin remordimientos sus gritos al otro lado del teléfono y colgué gritándole yo también que cuando regresase al mundo de los vivos volvería a llamarla.

Fué entonces cuando me di cuenta de que me quedaban tan sólo dos opciones, o terminar de morirme del todo allí mismo o enfrentar el día con la mínima dignidad de la que fuese capaz. Opté por la segunda opción y decidí cumplir finalmente los planes establecidos aunque se me fuese en ello la vida, después de todo iba a morirme en cualquier caso, así que valía la pena correr el riesgo.


La maleta dispuesta para el viaje estaba a los pies de la cama y se me presentó de pronto enorme y demasiado pesada para la ocasión, por lo que la sustituí por una mochila en la que metí una camiseta, un biquini y un montón de bragas, y después con gran determinación llamé a la estación de autobuses: " Buenas tardes, he perdido el autobús de las dies de la mañana a Portonovo, ¿cuál es el proximo?".


El camino a la estación fué un suplicio bajo 37 grados que se me antojó una pesadilla. Una vez subida en el bus, dejé atrás aliviada la ciudad infectada de las peñas y el rancio ambiente de los que gustan de ver toros morir en la plaza, y en un abrir y cerrar de ojos me encontré plantada en medio de la playa de Baltar. Me tumbé sobre la arena caliente muy cerca de la orilla para aliviar un poco el calor, con la cabeza recostada sobre mi mochila cargada de bragas a modo de almohada, y cerré los ojos. Justo dos segundos antes de quedarme dormida pensé con cierta nostalgia que Valdepeñas estaba demasiado lejos.