30 agosto, 2010
A vida é máis vida en Cospeito
25 agosto, 2010
Verán 2010
23 agosto, 2010
22 agosto, 2010
E vivo no mundo mui sem prazer..."
...a tristura que trouxo a néboa mezclouse con 38 de febre no meu corazón. O meu corazón cansado, esta vez, cansado de máis. Esta vez sí que parecía que non estaba da miña parte: o meu corazón. Pero despois pasou ese orballo que o cubría todo e me ía rizando o cabelo a contragusto e agriandome o corpo enteiro, e pasou a febre, e pasou a fin de semana coa esperanza dun luns máis no calendario...unha porta aberta, un libro aberto...Hoxe comezo a reflexionar, sobre tantas cousas, cariño, cariño, cariño...¿cariño? A utopía soa hipócrita na miña pantalla de ordenador. Non sei o que quero, gran erro. Cadaquén porta a súa propia dor e o seu escudo. Eu non coñezo a miña dor nin o meu escudo, consecuencia, non me coñezo. Gran mentira dos últimos anos: eu non me coñezo, non me coñezo, non me coñezo non me coñezo non me coñezo nonmecoñezo nonmecoñezo
...sí, teño dous obxectivos. Pero non sei cómo chegar cómo se sube unha a esa montaña e cómo constrúe fóra do tempo o que nunca comprendeu...adeus ao móbil adeus a tódolos homes que non souperon marcar o meu número de teléfono cando eu necesitaba escoitar a súa voz ao outro lado...adeus as verbas baleiras...adeus -dunha puta vez, dunha puta vez- a Jorge (fóra, fóra, fóra¡¡¡¡¡¡) adeus, adeus, adeus
ás cancións de amor que non din máis que mentiras
aos amigos que só chaman cando non teñen nada mellor qué facer
aos enimigos que me joden os días
ás pastillas que non dan felicidade
...adeus...
¿Atrevémonos ti máis eu a contestar a gran pregunta? Qué carallo, non temos nada que perder...
¿Qué queres, Reina?
Quero que me chames cando teñas un montón de planes para a fin de semana, cando teñas un montón de amigos que agardan pasar unha noite de festa contigo, e que no medio deses amigos che falte só eu, que me botes de menos ...a min, só a min. Que a praia sexa un día nublado sin min, que o bar esté baleiro sin min, que o teu móbil teña o meu número en últimos contactos, que me convides a cear, que me digas qué facemos hoxe, que me preguntes si son feliz, que me leves lonxe moi moi lonxe de min...
¿qué máis? que me queiras, e que mo digas coas mans, coa mirada, co teu silencio si é preciso...
e que me sorprendas...unha vez, tan só unha vez...unha soa vez que compense tódalas veces que chorei no sofá nas tardes de domingo porque me sentía demasiado soa
que me sorprendas, da igual a maneira, non importa, son fácil de conformar, de sorprender
Pero sobre todo, sobre todo, non quero ser o teu "por si acaso me fallan os plans" un segundo prato para a diversión unha amiga a prazos que toma pastillas a diario para tirarse da cama cun mínimo de dignidade
¿Quedouche claro, Reina? O que queremos tú máis eu. e polo que estou moi enfadada
...e que lle den polo cú a tódolos imbéciles dos que me río mentres eles pensan que se rin de min, que son imprescindibles. Portadores das súas miserias, coma todos. Sempre no escaparate, irreais, fantasmas, patéticos. Iso é o que penso dos frikis, guapos, superguapos, pseudointelectuais, estrellitas etc etc...que estou farta de tanto papanatismo, de tanta estrela de pacotilla nun mundo de víboras sin remedio. Cadaquen ao seu, non hai máis. E logo fan o que poden coas súas vidas, coma todos. Pero estou farta. Téñenme farta. Farta de que ninguén mire de verdade ás persoas, de que ninguén escoite, de que ninguén valore nada...Farta da realidade hipócrita da cidade. Da realidade hipócrita do sexo. Dos bicos que non saben a nada...
...ata aquí...e de aquí en diante. Non queda outra.
19 agosto, 2010
O pirata
18 agosto, 2010
¿Por qué los hombres se comportan como si fuesen imbéciles?
11 agosto, 2010
Bebe - Revolvió (Album: Pafuera Telarañas - 2004)
Un día me desperté y tomé plena conciencia de que ya no estaba enamorada de nadie, de que todos los hombres que habían pasado por mi vida dejando cicatrices se habían convertido en pura niebla lejana y que ya apenas recordaba sus nombres. Siempre me entregué al amor con una pasión desenfrenada, y me involucré en rollos de una noche o de una semana como otros se involucran en relaciones de cien años. Siempre las rupturas -aunque lo que se rompiese fuese un flirteo de un par de fines de semana- me dejaron una conjoga insoportable y densa en el alma, que me hacía lloriquear durante días o incluso semanas frente a unas cervezas en compañía de mis mejores amigos. De esta manera me gané el apodo de Scarlett y algún que otro reproche sobre mis constantes dramas amorosos. Lo bueno de esto es que el malestar se pasa pronto, y el corazón se recupera enseguida para la próxima batalla. Creo que una o dos veces estuve realmente enamorada ,y ahí sí que me dejé la piel y parte de mi esencia, no tanto en las relaciones en sí, como en el después, ese camino atroz en el que se convierte el obligado olvido. Pero como decía, un día de pronto no sentí nada, ni dolor, ni nostalgia, ni tristeza. Nada.
Al escuchar esta canción vagamente se me viene a la memoria algún momento de hace años, en el que sentada en mi sofá lloraba de emoción entre los brazos de un hombre al que estoy segura de que amé mucho. Recuerdo que le amé, pero por más que lo intento no puedo recordar cómo era aquella sensación. No se puede recordar el amor.
Ahora me entretengo disfrutando de esta sensación de libertad absoluta. Nadie en mi móvil haciendo tambalearse el mundo, nadie sujetando mi vida con su existencia. Y es de agradecer este tiempo para mi sola, para tontear y jugar al amor por los rincones sin poner demasiada seriedad ni en mis caricias ni en mis besos. Un juego de amor que termina cuando y como quiero. No me importa si suena o no el teléfono, si volveré o no a verle, si me habrá mentido o me habrá dicho la verdad...Tan solo me importa el preciso instante en que comparto con otro mi intimidad, y la conversación fluye con besos por el medio, y todo acaba confundiéndose un poco bajo el calor del verano.
Tengo la seguridad, no obstante, que si tuviese que enamorarme lo haría de una manera conciente y casi planificada. El día que ese hombre se acerque lentamente con una sentencia de divorcio entre las manos, supongo que me volveré del revés y mi corazón será suyo para siempre. ¿ Será por eso que nadie llega por ahora a tocarme ni un poquito el corazón?
06 agosto, 2010
Verano Azul - El Final del Verano
Todos temos este final grabado a fogo nos nosos corazóns. Todos fumos Pancho correndo detrás do taxi ,e todos fomos Julia deixando atrás Nerja para sempre...Ela sabía que pese as promesas nada voltaría a repetirse. Chegarían próximos veráns, pero xa nada sería o mesmo. E todos, absolutamente todos, rompimos a chorar ao tempo que aquel taxi se alonxaba. Foi parte da nosa infancia, dos que agora temos trinta e tantos, e agora forma parte da nosa memoria colectiva. Todos vivimos aquel final do verán que dalgún xeito marcou tódolos finais dos veráns da nosa vida.