Leonor no principio das miñas pupilas. De novo a posibilidade de sentir a súa voz como un susurro de felicidade , de memoria recobrada doutros tempos, non moi lonxanos, cando como sucederá mañá, tiven a sorte de escoitala no Pazo da Cultura de Pontevedra. Creo que xa pasaron tres anos dende entón, e lembro, sobre todo, que ao día seguinte, cando estaba tomando o café de media mañá na cafetería do Galica Palace, baixou da súa habitación do hotel, con un plumas negro e o rostro cheo de sono, e sentouse na mesa contigua. Un raio de nervios percorreume entón o corpo, e non dubidei en achegarme a ela, movida por ese impulso electrico, e expresarlle a miña total e absoluta admiración. Soaron as miñas palabras a certo enamoramento, e é que no fondo, si dentro do meu espíritu albergo algún requicio lésbico, ese despertou coa imaxe de Leonor.
E fermosa, tímida e agradecida. Gústame a súa pel, branca e suave. Os seus ollos profundos, e sobre todo , cando un ten a sorte de achegarse á auténtica Leonor, non á actriz ou á cantante, senón á muller, descobre unha dozura e unha humildade que te cautivan irremediablemente.
Leonor Watling actúa maña no Pazo da Cultura de Pontevedra, teño a miña entrada. O meu corazón latexa de emoción, incluso percibo certo tremor nas pernas cando penso na noite de mañá, na sua presencia no escenario. E na boca do estómago un cosquilleo vai a máis a medida que se achega o momento.
No hay comentarios:
Publicar un comentario