Xuño, por fin.

Xuño, por fin. Resumir en palabras o que foron os meus últimos días de Maio e sen dúbida tarea difícil e moi pouco alentadora, así que evitareime a min mesma e a tosdos vós o suplicio de ter que atravesar por tremendo trance. Pero estou viva, sobrevivín a un maio universitario despois de tantos anos, e agora, rematados xa os exames volto a aquela sensación que experimentaba cando estudiaba Dereito, ao rematar xuño e os exames finais. E unha mezcla de liberdade e aburrimento extraño ao mesmo tempo. O tempo dilátase de golpe e todas aquelas cousas que mesmo na tarde de onte che parecían a mar de apetecibles, convírtense simplemente en indesexables, e tan só queres non facer absolutamente nada.

A miña fin de semana estivo marcada sen dúbida por largas horas de estudio, e no medio de tanta biblioteca, globalización, Unión Europea e dialéctica Hegeliana, tiven que verme con esta facha nunha obra de teatro en Monteporreiro. O momento foi un dos mellores da fin de semana, no baño, xusto antes de saír a escea. A verdade é que fai tanto tempo que non escribo, que non falo de nada, que xa me da igual o que dicir , o caso e voltar á realidade despois do encerro voluntario no que me vin de cheo, no medio da choiva.

A fin de semana tivo outro momento salientable, o capítulo de onte de Aída. Facía tempo que non me ría tanto, que non o pasaba tan ben vendo a televisión .E é que para min Aída é un soplo de aire fresco, no medio da mediocridade das súas personaxes desgrana unha ternura envidiable e conmovedora. O Luisma é o meu preferido, e onte ,cando aceptou que a súa muller se fose co seu mellor amigo porque entendeu que se querían de verdade, simplemente tivo que dicir "esto hai que organizalo mellor" ,e deixou sin máis que triunfase o amor. A vida ás veces debería ser así de sinxela, así de transparente. E logo engadiu, "quero ser divorciado. Son notario, divorciado e pai dun fillo negro, e logo dicían que non ía chegar a nada". Ese é o Luisma en estado puro, un homiño entrañable que pinta as nosas miserias habilidade maxistral, e que exemplifica perfectamente o meu lema, que as cousas son como son, nin máis nin menos.

Pois iso, que pasou Maio, pasou a fin de semana, e parece que a choiva da tregua. As perspectivas parecen boas, o vento a favor. Xuño ten moito que dicir, e seguramente haberá sorpresas importantes. Está o congreso do PP en último caso para sacarme da monotonía. Hoxe todo parece estar no seu sitio.