Un bó amigo meu leeume onte o futuro polo proceso de lectura das runas vikingas. Plantexoumo como un futuro feliz sin grandes sobresaltos e cheo de sorte no plano do traballo ,e incluso do amor. Sei que non pretendía engañarme , máis ben ese é o futuro que el desexa para min, porque me quere moito. E así, guiado pola amistade ao longo dos anos que fumos construíndo, e polo cariño sinceiro que sinte por min, as pedras íanlle pintando ante os ollos un futuro marabilloso no que eu viviría moitos anos, tería un fillo e mesmo me namoraría profundamente. Agradecín esa predicción, e sobre todo a recreación do ambiente que levou a cabo para que todo fose máis creíble. Pero desgraciadamente a realidade non é unha balsa de aceite, e dubido moito que o meu futuro vaia ser esa ensoñación casi perfecta que o meu "pitoniso" particular tan seriamente perfilou.

Hoxe sei que os cambios temidos están aquí, xa sobre a mesa de maneira irremediable. Hoxe estou máis fóra que dentro desta cidade. A cidade faise terra movida baixo os meus pés, e eu casi desaparezo. E extraña a sensación, os finais indefinidos, pero que dalgunha maneira acechan á volta da esquina. E queres que chegue xa, o que sexa. Que conclúa o que sexa, como sexa, para deixar de pisar areas movedizas.

Hoxe non pertenzo a ningún sitio, non son de ninguén. Teño na memoria recente o episodio da noite de onte, un tal Nacho nun pub bicaba a unha muller que non era eu - esta vez non era eu- e por fin todo cobraba sentido. E outro Nacho, o seu amigo, bailaba conmigo , facíame carantoñas na cara e mirábame con tenrura. No baño tiven un momento memorable, como sempre sucede nos baños dos bares, que se convirten a altas horas en lugares de encontro e desencontro, sin medida. Non acerta unha a atinar si será na porta dun baño de calquera pafeto onde atopará o amor da súa vida ou perderá a cordura para sempre. Pois si, no baño dun pub, ese tal Nacho - o que bicaba a unha muller que non era eu- estivo frente a min tan só uns segundos, o tempo xusto para recibir a miña rabia toda concentrada nunha mirada fulminante. Non quixemos trascender ese límite de cordialidade que ás veces se usa como barreira entre as persoas que teñen deudas pendientes. Non quixemos falar, nin vernos realmente un ao outro. Só foron uns segundos o tempo que estivemos sós, frente a frente, e eu, extrañamente non tiña nada que dicirlle.

Nacho non é unha idea relevante, nin tan siquiera debería falar del neste medio, porque falar del é como concederlle o beneficio da dúbida, deixar portas abertas, e non. Nacho foi un mal episodio que non quixen contar. A pretensión era outra, era perderme nas palabras, si, pero non para acabar enfangada na merda sinón para expresar canto medo se xunta ante as partidas, antes os acontecementos que non podemos controlar, ante os cambios definitivos.

Comecei a tirar cousas , pequenas cousas que ao longo dos anos se acumulan nas casas e que non serven para nada. Cada pequena cousiña ten unha historia, e lémbrame persoas, sucesos, anécdotas...,pero fai anos que aprendín a desfacerme dos obxectos sin contemplacións sensibleiras excesivas. Eu que ás veces parezo ter síndrome de Diogenes, pois cando me poño tiro ao lixo recordos materiais coa mesma lixeireza que o faría cun klinex. E nese mesmo xesto de ir pouco a pouco desfacéndome de pequenos obxectos inútiles que malconvivían conmigo no meu pequeno apartamento vin con claridade o sentido último do que estaba a facer. Prepararme para a partida.