Morriña

Voltou a choiva, pero esta vez é diferente, é a primeira choiva do verán. Os domingos de verán con choiva e resaca teñen unha presencia extraña, e uns efectos extraños tamén sobre a psique das persoas, polo menos da miña.

Hoxe deume por pensar, por poñerme morriñenta -o día convida á morriña máis ca calquera outra cousa- e ante a proximidade da noite de San Xoán a mente foiseme ao mes de xuño do ano pasado, ao fin de semana que pasamos en San Vicente do Grove, eu e as miñas amigas. Foi sen dúbida aquel fin de semana un fin de semana memorable, deses que marcan un ante e un despois na sucesión dos días. Coñecín nesa noite máxica de San Xoán moitas persoas que dalgunha maneira pasaron a formar parte do mosaico que construé a miña existencia. Lembro con cariño aqueles dous días de xuño, porque non sempre ten unha a sorte de facer amigos, e penso -teño a certeza- de que naquela fin de semana conseguín perfilar algunha que outra amistade, que só o tempo dirá si serán ou non verdadeiras.

Tamén coñecín esa noite ao que sería a miña obsesión-amorosa-sexual durante todo o verán. Un tipo extraño que por cousas da vida deixou de falarme, pero que eu non esquecerei nunca,porque tras esa apariencia chulesca e borde esconde un corazón enorme que nalgunha ocasión me deixou descubrir un pouco.

A morriña é como os domingos con choiva, a mesma cousa. Hai tristura e hai ledicia, a medias. Unha sensación agridoce que te acaricia, que fai que te sintas viva, e ao mesmo tempo te aflixe un pouco.

Nun ano suceden moitas cousas, e a próxima fin de semana obriga casi a facer balance. Boto a vista atrás e penso que a maioría das contas están saldadas, non foi un mal ano, despois de todo. Pero o mellor e poder comprobar baixo o mesmo ceo que somos os mesmos de entón, e que seguimos intentando edificar amistade e afecto coas sementes do lume daquela noite, das risas daquela noite, das anecdotas daquela noite...

Levaba un papel gardado cos meus desexos escritos para queimalos na cacharela. Penso que non se cumpriron. Pero non ten demasiada importancia, porque a maxia sí que existiu aquela noite de San Xoán. Lembro con absoluta claridade que fun feliz, que bailei moitísimo e que de vez en cando , cando me atopaba moi cansa e non podía máis, sentábame nunha pedra fóra do local no que se celebraban os concertos -estabamos no clube Naútico, que non o dixera- e un dos rapaces que coñecín aquel día, o que mellor me cae de todos (non llo contedes a ninguén) saía detrás de min para preguntarme si me encontraba ben. Penso que este ano faría exactamente o mesmo. Eu sairía a sentarme na mesma pedra, para descansar ou evitar as feridas mortais dos amores non correspondidos, e él acudiría tras de min, para preguntarme si me atopo ben. Así de sinxela é a felicidade.