"Yo que borré las huellas dactilares de mis manos /para hacer más suaves las caricias/hoy las tengo desolladas de adioses"Poesía para esta mañá de xoves na que Pontevedra parece algo máis ca unha cidade habitable. Hoxe é casi paraíso, no que poder construír os soños co material mesmo co que se vai facendo a felicidade. Incluso o desamor escrito ule a algo máis ca tristura enlatada, ule a esperanza, a algo novo que vai vir, irremediablemente.
O sol sobre o noso espacio, sin máis. O soriso pintado , a alma enteira sorindo como conclusión dos días. E nas portas de xullo nada de onte, só aquelo que queiramos conservar, conscientemente, como se fósemos nos mesmos os que conducimos os nosos destinos.
http://librodenotas.com/unaagujaenunpajar/13103/ultimo
3 comentarios:
O Luís tem no íntimo,embora nao confesse,um grande orgulho por nom ser capaz de amar doidamente uma muller.Como é que,sendo ele tao inteligente,nao compreende esta verdade tao simples: que aquele que nao tem nada para dar é que é pobre?Assím ,nas suas aventuras sentimentais,dá,en troca de pedras preciosas,dinheiro falso e...como cada un dá o que tem,elas dao sempre pedras preciosas e ele continua a dar dinheiro falso. E,quando chegar a morte,terá ignorado dois dos maiores prazeres da vida: o prazer de possuir pedras preciosas e o prazer de as dar.
FLORBELA ESPANCA.Diario.
(Escogí este fragmento porque se que lo dedicarías de buena gana a
algún "Luis")
----------------------
EU
Eu sou a que no mundo anda perdida,
Eu sou a que na vida não tem norte,
Sou a irmã do Sonho, e desta sorte
Sou a crucificada... a dolorida...
Sombra de névoa ténue e esvaecida,
E que o destino amargo, triste e forte,
Impele brutalmente para a morte!
Alma de luto sempre incompreendida!...
Sou aquela que passa e ninguém vê...
Sou a que chamam triste sem o ser...
Sou a que chora sem saber porquê...
Sou talvez a visão que Alguém sonhou,
Alguém que veio ao mundo para me ver
E que nunca na vida me encontrou!
FLORBELA ESPANCA
----------------
La sensación de que la primera hora de cada mañana es algo tan dulce y calmo como el suave golpe de una ola,unida al presentimiento casi permanente de algo horroroso está siempre a punto de ocurrir.
VIRGINIA WOOLF.
---------------------
VOY A DORMIR...
Dientes de flores,cofia de rocío,manos de hierbas,tú nodriza fina,tenma prestas las sábanas terrosas y el edredón de musgos escardados.
Voy a dormir,nodriza mía,acuéstame.
Pónme una lámpara a la cabecera;una constelación;la que te guste;todas son buenas; bájala un poquito.
Déjame sola,oyes romper los brotes,te acuna un pie celeste desde arriva y un pájaro te traza unos compases para que olvides...Gracias...
Ah,un encargo:
Si él llama nuevamente por teléfono,le dices que no insista,que he salido...
ALFONSINA STORNI
-----------------
¿Cuando quedamos para tomar caipiriñas?,je,je.
Algún Luis...jeje, sempre hai alguén que enche os nomes propios co seu soriso, co seu existir. Algún Luis coñezo si, máis está lonxe , por Lisboa, creo. Pero que sorte que existe, ainda que non volvamos a vernos.
Gracias, Vanesa , pola lírica que me mandas, que sempre fai falta algo de poesía para sobrevir as semanas.
Publicar un comentario