Esto díxomo un home o venres pola noite, "hueles a verano" e concentrou nesa frase toda a esencia da noite. Ulía a verán, sí, era verán, toda eu convertida en verán. E as súas palabras arrouparónme na noite como si dunha caricia se tratase. "Hueles a verano..."para despois perderme en divagacións , en rúas sin saída, en laberintos extraños que desembocan sempre nunha amargura difícil de calificar, pero casi corpórea.
"Hueles a verano..." e eu tiña un enorme sorriso que me saída de dentro, casi feliz co simple roce da suavidade dunha pel nas miñas mans.
Hai panoramas difíciles de entender na sucesión da vida das cidades. Hai noites nas que decides ser coherente pensando que é unha boa maneira de non acabar discutindo contigo mesma, e ao final, cando de novo sae o sol, e os pés cansos te conducen unha vez máis á praza da Verdura, comprendes que quizais a coherencia non procede sempre, non sempre é a mellor opción.
"Hueles a verano..." sigue resoando no aire, envolvéndome como un susurro lonxano que me indica que comeza un tempo novo.
No hay comentarios:
Publicar un comentario