“Hoy te busqué, te encontré, me hizo falta estar contigo hoy…” Ivan de OT poñéndome os pelos como escarpias , unha vez mais facéndome sentir algo extrañamente doce, unha atracción casi irracional a través da pantalla do televisor. Con esto culminou un día agradablemente relevante.
Un pacto selado cun apretón de mans coroou a tarde dun 24 de xuño que tivo moito de reconciliador. Supoño que iso é o que entendo eu pola fe, o que aconteceu onte, fácilmente, á beira do mar, nunha terraciña de Combarro. E sei que ela entenderá o que eu digo, ou polo menos o que pretendo dicir. A fe, para min, ten sobre todo moito que ver coas persoas, non cos deuses. E son as persoas as que nos devolven a fe cando a cremos perdida. Sucedía onte, baixo o sol da tarde, coas palabras xustas para construír unha continuidade no noso afecto compartido.
O pacto tivo a súa lóxica, a súa gracia incluso, pero sobre todo, ten o seu valor. O próximo ano espero chegar ao día 24, día de san Xoán, co recordo da tarde de onte a flor de pel. E pensar no noso pacto de “mortos e enterrados”. Pero de momento, os logros é mellor contemplalos a curto plazo. Primeiro ten que pasar xuño e xullo, sin eles. E despois, en Agosto vestiremos de largo e teremos forza para ser máis guapas ainda, e comernos o mundo cun só xesto, cando queiramos e como queiramos. E así pouco a pouco, ata o esquecemento total, cando xa nada realmente importe.
E no medio de tantas emocións a chamada dun amigo de Madrid e do seu mozo e a proximidade dos seus abrazos, e unha noite que agarda ser vivida, e Gustavo cantando de novo na cidade, o futuro máis inmediato… A vida é marabillosa.
Un pacto selado cun apretón de mans coroou a tarde dun 24 de xuño que tivo moito de reconciliador. Supoño que iso é o que entendo eu pola fe, o que aconteceu onte, fácilmente, á beira do mar, nunha terraciña de Combarro. E sei que ela entenderá o que eu digo, ou polo menos o que pretendo dicir. A fe, para min, ten sobre todo moito que ver coas persoas, non cos deuses. E son as persoas as que nos devolven a fe cando a cremos perdida. Sucedía onte, baixo o sol da tarde, coas palabras xustas para construír unha continuidade no noso afecto compartido.
O pacto tivo a súa lóxica, a súa gracia incluso, pero sobre todo, ten o seu valor. O próximo ano espero chegar ao día 24, día de san Xoán, co recordo da tarde de onte a flor de pel. E pensar no noso pacto de “mortos e enterrados”. Pero de momento, os logros é mellor contemplalos a curto plazo. Primeiro ten que pasar xuño e xullo, sin eles. E despois, en Agosto vestiremos de largo e teremos forza para ser máis guapas ainda, e comernos o mundo cun só xesto, cando queiramos e como queiramos. E así pouco a pouco, ata o esquecemento total, cando xa nada realmente importe.
E no medio de tantas emocións a chamada dun amigo de Madrid e do seu mozo e a proximidade dos seus abrazos, e unha noite que agarda ser vivida, e Gustavo cantando de novo na cidade, o futuro máis inmediato… A vida é marabillosa.
4 comentarios:
Este pacto tiene mucho valor. Es como ir tomada de la mano hacia "o esquecemento" con alguien que camina en la misma línea que yo, y que estará ahí para recordármelo. Nos lo debemos,a nosotras mismas, al margen de los enterrados.He guardado las citas que ayer escribías en mi blog, porque las quiero conservar. Pero he eliminado mi artículo de "24 de Junio" porque me basta con saberlo. Escribirlo me pone nerviosa.
Con respecto a la fe...en realidad, no podría decir que la recuperé porque en realidad, no la había perdido en ningún momento.
Besitos, darling
por cierto, que bueno está el Iván...por favor!
hazme un favor, copia la última aquí, la de las viudas, que no me acuerdo como era y me gustaba mucho.
Besos
"La muerte tiene una sola cosa agradable: las viudas" Enrique Jardiel Poncela
Publicar un comentario