Non sei que pintas aquí, no meu horizonte de mércores cun ceo azul que adianta unha tarde de praia. Non debería facer caso dos sinais tardíos que nada van aportar á miña felicidade, e sin embargo, sempre acabo confundindo o teu egoismo cun sentimento sinceiro. No fondo todos buscamos o mesmo nas persoas, que se queden paradas á nosa beira, sin molestarnos demasiado, en situación de espera ata que nos decidamos a incluilas na nosa vida, cando precisemos delas.
Pode que de a impresión de estar sentada nun cruce de camiños, agardando a que te decidas a non perderme de todo, a compartir conmigo esto que chamamos vida. Non é así, hoxe non. Comezo a desprenderme dos teus ollos, amodiño, eso sí.
No fondo dun vaso baleiro busco todos os veráns da miña vida, e con morriña doce paso como unha caricia polos nomes dos homes que nunca me quixeron. Non foi difícil esquecer a suavidade de peles que acabaron por non significar nada. Agora é a túa. O teu peito pode lerse como quen se adentra na lectura dun mapa, tamén o teu rostro. Podo aprender as marcas , as manchas , as imperfeccións de cada centímetro da túa anatomía, e sin embargo , non alcanzo a traspasar os teus ollos. Sei que me contan unha historia cando me miran, de soedade , de moita soedade, pero non consigo mergullarme nela de todo, aínda non.
Voute descubrindo nos pequenos detalles, e ti eres xeneroso nas túas respostas, nunca deixas indiferente a miña curiosidade, é certo. Respondes ás miñas dúbidas con seriedade e cercanía, e sin embargo nunca falas de ti mesmo sin que che pregunte.
E eu conformome con pouco , emocionándome incluso cos mínimos detalles, as túas cores favoritas, a túa ideoloxía política, o número do teu pé...
Non sei que pintas aquí, hoxe, nesta mañá na que o mundo é unha especie de inferno non desexado, con folgas, inflación polas nubes, desabastecemento nos mercados...Ti deberías de traer feliciade, un sorriso prendido na solapa para levantar o día con optimismo. Non. E sin embargo, sei que pronto estarei noutra encrucillada, sin ti, coa nostalxia dos teus ollos como un latexo constante, pero casi imperceptible.
Pode que de a impresión de estar sentada nun cruce de camiños, agardando a que te decidas a non perderme de todo, a compartir conmigo esto que chamamos vida. Non é así, hoxe non. Comezo a desprenderme dos teus ollos, amodiño, eso sí.
No fondo dun vaso baleiro busco todos os veráns da miña vida, e con morriña doce paso como unha caricia polos nomes dos homes que nunca me quixeron. Non foi difícil esquecer a suavidade de peles que acabaron por non significar nada. Agora é a túa. O teu peito pode lerse como quen se adentra na lectura dun mapa, tamén o teu rostro. Podo aprender as marcas , as manchas , as imperfeccións de cada centímetro da túa anatomía, e sin embargo , non alcanzo a traspasar os teus ollos. Sei que me contan unha historia cando me miran, de soedade , de moita soedade, pero non consigo mergullarme nela de todo, aínda non.
Voute descubrindo nos pequenos detalles, e ti eres xeneroso nas túas respostas, nunca deixas indiferente a miña curiosidade, é certo. Respondes ás miñas dúbidas con seriedade e cercanía, e sin embargo nunca falas de ti mesmo sin que che pregunte.
E eu conformome con pouco , emocionándome incluso cos mínimos detalles, as túas cores favoritas, a túa ideoloxía política, o número do teu pé...
Non sei que pintas aquí, hoxe, nesta mañá na que o mundo é unha especie de inferno non desexado, con folgas, inflación polas nubes, desabastecemento nos mercados...Ti deberías de traer feliciade, un sorriso prendido na solapa para levantar o día con optimismo. Non. E sin embargo, sei que pronto estarei noutra encrucillada, sin ti, coa nostalxia dos teus ollos como un latexo constante, pero casi imperceptible.
No hay comentarios:
Publicar un comentario